ศึกท้ารักระหว่างประธานนักเรียน

เวลาล่วงเลยผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ซึ่งแน่นอนว่าไอ้พวก PM ได้กลับมาเรียนเหมือนเดิมแถมยังสร้างความวุ่นวายให้ผมเป็นอย่างมาก =_= เพราะเมื่อสามวันที่แล้ว ไอ้พวกนี้มันไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็กอาชีวะมา ให้ตายเถอะ ไอ้พวกเวร อยากโดนไล่ออกกันรึไงวะ

“ นายรัฐพงษ์ ครูฝากเธออบรมเจ้าพวกนี้หน่อยนะ ”

“ ครับ อาจารย์ ” ผมว่าพลางปรายตามองไปที่พวกPM ที่นั่งเรียงกันเป็นตับอยู่ในโรงยิม เพราะดันไปก่อวีรกรรมอันไม่น่าให้อภัย อาจารย์รวีวรรณเลยเรียกพบพวกมัน รวมถึงผมที่เป็นประธานนักเรียนที่ต้องรับทราบพฤติกรรมเหล่านี้และทำการหาบทลงโทษเจ้าพวกนี้ ผมมองตามแผ่นหลังอาจารย์ที่เดินออกจากโรงยิมไปแล้ว ปล่อยให้ผมต้องมาผจญกับไอ้พวกเปรตพียงลำพัง

“ เอาหล่ะพวกมึง! ถ้าพวกมึงยังทำวีรกรรมแบบนี้อีก มีหวังได้โดนไล่ออกยกก๊วนแน่ เพราะชะนั้น กูประธานนักเรียนจะสั่งกักบริเวณพวกมึง ใครฝ่าฝืนกูจะไล่ออกจากโรงเรียนนี้ ถ้าพวกมึงอยากลองดีก็เชิญ กูให้พวกใช้ชีวิตแบบเด็กนักรียนอยู่ภายในโรงเรียน ห้ามไปที่โกดังร้างข้างดรงโรงเรียนเด็ดขาด กูจะให้คนของกูไปเฝ้า และบทลงโทษของพวกมึงอีกอย่างคือ ทุกเสาร์-อาทิตย์ จะต้องมาพัฒนาโรงเรียน ตั้งแต่ 8:00 น.ถึง14:00 น. จนกว่าจะจบการศึกษา แยกย้ายกันไปขึ้นเรียนได้ ”

แล้วพวกPM ต่างก็ลุกขึ้นแยกย้ายกันไปเรียน เหลือแค่ผมที่ยังยืนนิ่งอยู่และไอ้คุณนุที่ยังไม่ยอมเดินไปไหน   เฮ้อ ~ การแต่งกายก็ยังคงผิดระเบียบเหมือนเดิม เห็นแล้วหนักใจแทนน้าหวาน จะจบ ม.6 ไหมเนี่ย =_=

“ ทำไมยังไม่ขึ้นเรียน ” ผมเอ่ยถามมันเสียงเรียบ

“ แล้วทำไมมึงไม่ขึ้น ” แน่ะ! ยอกย้อน -_- ^

“ กูมีงานต้องทำ ไปขึ้นเรียนซะ! ”

“ มึงมีสิทธือะไรมาสั่งกู ” มันว่าด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด

“ สิทธิ์ของการเป็นประธานนักเรียนน่ะสิ ”

นุฟึดฟัดกับตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ยอมไปขึ้นเรียนแต่โดยดี ส่วนผมก็เดินมุ่งหน้าไปที่ตึกอำนวยการ และขึ้นบันไดไปยังห้องกรรมการนักเรียน

แอ๊ดดดดด ~

“ โย่ว J ”

พอเปิดประตูเข้ามาบั๊บก็เจอผีเลยเว้ยเฮ้ย! หนีน้องมาเจอพี่ เจริญเถอะตู U_U ไอ้นัดเงยหน้าขึ้นมาทักผมและหยิบขนมป๊อกกี้ขึ้นมากินเล่น ไม่ทราบว่ามาทำงานหรือมากินขนม -_-

“ มึงมาทำงานหรือมากินขนมกันแน่ ” ผมว่าพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง

“ ก็มาทำงานน่ะสิ ” ว่าไม่พอหยิบป๊อกกี้ขึ้นมากิน

“ งานอะไร ” ผมถามมันพลางมองไปที่โต๊ะไอ้นัด บนโต๊ะมันไม่มีอะไรนอกจากขนมป๊อกกี้ -_-

“ เช็คเอกสารน่ะสิ J ”

ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนก้มลงหยิบเอการขึ้นมาวางบนโต๊ะพลางก็อ่านไปด้วย   โอ๊ะ!มีให้เซ็นอนุมัตด้วยนิ

“ แวมไพร์ ”

“ อะไร ” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารมองไปที่ไอ้นัดที่มายืนอยู่ตรงหน้าผม ไอ้นัดส่งยิ้มแปลกๆมาให้ผมก่อนจะยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กมาให้ผม

“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ …ของขวัญของกูและน้ำปั่นที่ช่วยกันเลือก J ”

“ เอ่อ...ขอบใจ ” ผมรับของขวัญตรงหน้าท่าทีเก้ๆกังๆ จริงสินะ....วันนี้วันเกิดผมนิ

~ อยากจะบอกว่ารัก ฉันรักเธอ ยังบอกให้รู้ให้เข้าใจ ~

“ ครับ น้า -_- ” น้านี่ชอบโทรมาตอนทำงานตลอดเลย

( ไงไอ้เปี๊ยก เป็นไงบ้างหล่ะ )

“ สบายดีครับ ”

( อ่าๆ สุขสันต์วันเกิดนะ น้าส่งของขวัญไปให้แล้ว )

“ ครับน้า ขอยคุณนะคร้าบบบ ”

( อ่า แค่นี้นะเที่ยวอยู่ )

“ ตามสบาย ”

ผมกดวางสายหน้าไปก่อนจะก้มทำงานของตัวเองต่อ คนนั้น...จะรู้ไหมนะว่าวันนี้วันเกิดผม ช่างเถอะมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนี่น่า

.....

.....

.....

วันนี้เลิกเรียนเร็วผมก็รีบกลับบ้านเลย และตอนนี้ผมกำลังยืนเลือกอยู่ที่ร้านเค้กแถวบ้านผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่มาเหยียบร้านเค้กอย่างแน่นอน แต่ทำไมจู่ๆผมถึงอยากให้วันนี้เป็นพิเศษขึ้นมาก็ไม่รู้ ผมเดินเลือกอยู่นานจนเจอเค้กที่ถูกใจ หน้าเค้กเป็นครีมช็อกโกแลตประดับด้วยลูกเชอรี่สีแดงสด

“ เอาก้อนนี้อ่ะครับ ”

“ รอสักครู่นะค่ะ ^_^ ” แล้วพี่พนักงานสาวก็เดินหายเข้าไปหลังร้าน

รอไม่นานนักพนักงานคนเดิมก็ยื่นกล่องเค้กมาให้ผม ผมจ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเค้กมากนัก เมื่อเดินมาถึงบ้านผมก็ต้องชะงักเท้าไว้แค่นั้น เมื่อสายตาของผมไปเห็นรองเท้าที่ไม่คุ้นตา รองเท้านักเรียนหญิง...ของใครกันนะ ผมวางเค้กไว้บนโต๊ะหน้าทีวี ไฟก็ไม่เปิดชอบอยู่มืดๆนักรึไง -_- แล้วไอ้นุมันหายไปไหนเนี่ย เห็นรองเท้าจอดอยู่หน้าบ้าน จอดอยู่คู่กับรองเท้านักเรียนหญิงคู่นั้น ผมเดินขึ้นไปข้างบนเดินตรงไปที่ห้องของน้าแต่ตอนนี้มันเป็นของไอ้นุไปแล้ว

“ นุ...อย่าสิค่ะ นุ...อื้ม ”

สะ...เสียงผู้หญิงดังมาจากห้องของนุ จู่ๆมือของผมก็เย็นขึ้นมา ใจเต้นรัว เหมือนกับสิ่งที่ผมจะเผชิญมันจะทำให้ผมเสียความรู้สึก ผมเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู ยิ่งอยู่ตรงหน้าประตูก็ยิ่งได้ยินเสียงผู้หญิงมากยิ่งขึ้น ผมจับที่ลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไป

พ่างงงง!!~

“ ว้ายยยยย!!! ” << ผู้หญิง

“ เฮ้ย!! ” << นุ

“ O_O!!! ” << ผม

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาผมแถบล้มทั้งยืน....นุกับผู้หญิงนอนเตียงเดียวกันเสื้อผ้าถูกถอดไปกองกับพื้นและกำลังxxxกันอยู่ด้วย ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ตลอดที่ผ่านมา...ผมคิดไปเองคนเดียวใช่ไหม

“เอ่อ...ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ ” ผมเอ่ยเสียงสั่นๆ ก่อนจะปิดประตู

ใช่...ผมแค่คิดไปเองคนเดียว คิดไปว่ามันอาจจะมีใจให้เลยเผลอไปหลงใจเต้น แต่...มันไม่ใช่

ผมเดินลงมาข้างล่าง มองไปที่เค้ก เหอะ! สุดท้ายมันก็แค่วันธรรมดาวันนึง ไม่ใช่วันพิเศษอะไร...มันก็แค่...วันธรรมดา อืม...จริงด้วยสิน้าบอกว่าส่งของขวัญมาให้แล้วนี่น่า ผมเดินไปที่ดูที่เสาไฟฟ้าข้างบ้าน ก็กล้าไว้เนอะ หายขึ้นมาทำไง -_- ผมหยิบกล่องขนาดกลางขึ้นมา มีการ์ดเสียบอยู่ด้วย ผมหยิบการ์ดมาอ่าน

‘ สุขสันต์วันเกิดนะหลานรัก ’

ผมเอาของขวัญไปเก็บไว้ในบ้าน ก่อนจะมาข้างนอกอีกครั้งพร้อมกับเค้กที่ซื้อมา พอเจ้าโปเต้มันเห็นผมปั๊บ มันก็รีบวิ่งมาหาผม

“ โฮ่ง! โฮ่ง! ”

“ ไงโปเต้ ฮึก...วันนี้วันเกิดฉัน มาเป่าเค้กกันนะ ”

ผมหยิบเค้กออกมาจากกล่อง และปักเทียนแฟนซีลงบนหน้าเค้ก ก่อนจะเริ่มร้องเพลงอวยพรวันเกิดตัวเอง เจ็บจัง...น้ำตาของผมค่อยๆเอ่อไหลลงมากระทบกับเค้ก ฮึก...เรื่องของมันสิ มันจะไปเอากับใครก็เรื่องของมันสิ ทำไมเราต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้ด้วยวะ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย ทำไม ทำไม...ผมถึงเจ็บที่ใจแบบนี้นะ

“ แวมไพร์!!! ”

ผมหันไปตามเสียงก็พบกับนุที่ยืนหอบอยู่ด้านหลัง ผมเอาเค้กให้โปเต้กินก่อนจะลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับมัน

เพียะ!!!

“ บ้านกูไม่ใช่โรงแรม ที่จะให้มึงพาใครมาเอาได้ ” ผมว่าหลังจากที่ตบหน้ามันไป

“ มึงฟังกูก่อน! ”

“ ฟังอะไร! มึงจะให้กูฟังอะไร!! ” ผมว่าพลางมองด้วยสายตาเคืองๆ

“ แวมไพร์....กูขอโทษ ”

“ อืม...กูขอตัว ” ผมที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้านก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อโดนคนตัวสูงคว้าข้อมือเอาไว้ ผมหันกลับไปมองมันอีกครั้ง

“ มีอะไรอีก ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ

“ เค้กนั่น...วันนี้วันเกิดมึงเหรอ ”

“ เออ...แล้วไง ”

“ เอ่อ...ไม่มีอะไร ”

“ ปล่อยข้อมือกูสิ ”

นุค่อยๆปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ ผมเดินเข้าบ้านมาอย่างเงียบๆ ยัยนั่งคงกลับไปแล้วหล่ะ ไม่เห็นรองเท้าแล้วนี่ ผมทรุดตัวนั่งลงที่หน้าประตูพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ทั้งที่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมัน....แล้วทำไมผมถึงเจ็บแบบนี้นะ ยิ่งนึกถึงภาพที่มันเอากับยัยนั่น ใจผมก็ยิ่งบีบรัดให้ผมเจ็บปวดยิ่งขึ้น หรือผมจะเผลอไปชอบมันเข้าแล้วจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมก็ควรตัดใจซะ! ขืนถ้าปล่อยเป็นแบบนี้....ผมอาจจะถอนตัวไม่ขึ้น ถอนตัวจากมันไม่ได้ เพราะ...จากคำว่าชอบมันจะกลายเป็นคำว่ารัก ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว หยุดคิดสักที....เพราะความรักมันจะทำให้ผมเจ็บปวด