ศึกท้ารักระหว่างประธานนักเรียน

( นุ say’s )

กี่โมงแล้ววะ =_= ผมลุกขึ้นจากที่นอนพลางมองไปที่นาฬิกาบนหัวเตียง อืม... 6 โมงครึ่ง นี่ไม่ใช่เวลาตื่นของผม เพราะปกติผมจะตื่นนู่น 9 โมง   แต่วันนี้ไอ้เปี๊ยกมันต้องไปโรงเรียน ผมเลยจำเป็นต้องลงไปทำข้าวเช้าให้มันกิน เอ่ ประมาณ 6 โมง แวมไพร์ก็ต้องเข้ามาปลุกแล้วนี่น่า หรือว่าจะไปโรงเรียนแล้ว ทุกคนคงสงสัยสินะว่าทำไมผมไม่ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนนักเรียนทั่วไป ก็เพราะ....ผมโดนพักการเรียนน่ะสิ แถมน้าหวานก็หนีไปต่างจังหวัดกับแฟนหนุ่ม( ซึ่งก็คือน้าของแวมไพร์ ) ไอ้นัดพี่ชายผมที่เกิดก่อนผมแค่ 5 นาที ก็หายกลับไปที่บ้าน ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้เปี๊ยกแค่สองคน -_- ผมเดินลงไปข้างล่างไปทำข้าวเช้า....หึ จะ 7 โมงแล้วนะ ยังไม่ลุกอีก ผมผละจากข้าวต้มหมูสับขึ้นไปบนห้องของไอ้เปี๊ยก ประธานนักเรียนประสาอะไรวะ ตัวก็เตี้ย หน้ายังจะหวานเหมือนผู้หญิงอีก

แอ๊ดดดดด~

“ แวมไพร์....ยังไม่ตื่นอีกเหรอ J ” ผมว่าพลางมองไปที่ร่างบางที่ยังคลุมโปงอยู่ หึ...ไม่แม้แต่จะกระดิก -_- จะไปโรงเรียนมั้ยเนี่ย ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ปลายเตียงของแวมไพร์ ก่อนจะทำการกระชากผ้าห่ม

พรึ่บ!

ร่างบางนอนขด ใบหน้าแดงก่ำ   หอบหายใจถี่รัวหลับตาพริ้มแต่คิ้วคมวดเข้าหากัน ผมเดินไปนั่งลงข้างๆแวมไพร์ ก่อนจะใช้มืออังที่หน้าผากแวมไพร์ เชี่ย! ตัวร้อนนี่หว่า ถึงว่า 7 โมงก็ยังไม่ตื่น ผมรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ คว้ากะละมังเล็กออกมาใส่น้ำพร้อมกับเอาผ้าขนหนูผื้นเล็กจุ่มลงไปในน้ำ

“ อือ.... ”

“ ปวดหัวเหรอ ” ผมรีบถลาเข้าไปหาแวมไพร์ทันที หน้ามันแดงมากเลย ผมค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตามหน้าแวมไพร์ ไล้ลงมาที่คอและไล้ลงไปที่แขน แขนเล็กชะมัด เล็กอย่างกับแขนเด็กผู้หญิงเลย เค้าโครงใบหน้าเรียวโค้งรูปไข่ ขนตายาวงอน ริมฝีปากอวบอิ่ม เผยอขึ้นเล็กน้อย ผมก้มลงเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตรงหน้า ผมส่งลิ้นเข้าไปด้านในโพรงปากของร่างบาง กวัดเกี่ยวลิ้นอย่างเมามันส์

“ อื้อๆ ” เสียงของแวมไพร์เริ่มประท้วงในลำคอ ผมค่อยๆถอนจูบจากแวมไพร์ หวานชะมัด จับปล้ำดีไหมเนี่ย   เอิ่ม...ไม่ใช่หล่ะ ผมเกลียดมันอยู่นะ เพราะมันนี่แหละผมถึงได้โดนพักการเรียนไง คิดกับตัวเองเสร็จสรรพ ผมก็พับผ้าขนหนูและแปะไว้บนหน้าผากแวมไพร์ จะมาใจเต้นกับไอ้เปี๊ยกนี่ไม่ได้เด็ดขาด

กริ๊ง ~

เสียงโทรศัพท์บ้านนี่หว่า ใครโทรมาตอนนี้วะ -_- ^ ผมรีบลงมาข้างล่างทันที ก่อนจะคว้าหมับที่โทรศัพท์บ้าน

“ สวัสดีครับ -_- ”

( ฮัลโหล แวมไพร์เหรอ นี้น้าเองนะ ) อ้อ...ที่แท้ก็แฟนน้าหวานนี่เอง

“ เอ่อ...ผมนุครับ -_-; ”

( อะ...อ้าวนุเหรอ แวมไพร์หล่ะ )

“ ป่วยอยู่ครับ ”

( ถึงว่า โทรเข้ามือถือไม่ติด อื้ม! ที่โทรมาไม่มีไรมากแค่จะถามว่าสบายดีกันมั้ย )

“ เอ่อ...สบายดีครับ -_-; ”

( อ่าๆ โอเค งั้นแค่นี้แหละ ^_^ )

“ ครับ คุณน้า ”

แล้วน้าแกก็วางสายไป โทรมาเพื่อ =_=   ไปทำข้าวต้มต่อดีกว่า หลังจากทำข้าวต้มเสร็จ ก็ยกขึ้นไปข้างบน แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า ไอ้เปี๊ยกมันกำลังนั่งหน้ามึนอยู่ตรงปลายเตียง จะตื่นขึ้นมาทำแมวอะไรฟะ ผมเดินไปวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ กินข้าวกินยาซะ ”

“ กี่โมงแล้ว ”

“ =_=;   9 โมง ”

“ ฮะ! ชิบหาย ไปโรงเรียนไม่ทันแล้ว TOT ” หน้ามันโครตช็อคอ่ะ -_-;

“ มึงจะไปทำไม   ป่วยอยู่แท้ๆ แดกข้าวแดกยาแล้วก็นอนพักซะ!! ”

พอผมพูดจบ แวมไพร์ก็มองไปที่ข้าวต้มก่อนจะหยิบขึ้นมาตักกิน ส่วนผมก็มองมันอย่างไม่วางตา กินไม่หมดได้มีเฮแน่มึง -_-^ พอมันกินข้าวหมดก็หยิบยาขึ้นมากินต่อ ดีมาก! เชื่อฟังอย่างนี้สิดี

“ นอนพักซะ เดี๋ยวกูจะไปอาบน้ำกินข้าวมั่ง ”

12:00 P.M

เฮ้ ~ ร้อนจริง ผมมองขึ้นไปข้างบน...ทำไมยังไม่ลงมาอีกนะ หรือว่าอาการจะยังไม่ดีขึ้น ขึ้นไปดูหน่อยดีไหมนะ เอ๊ะ! แล้วนี่ผมจะเป็นห่วงมันทำไมเนี่ย -_- ปล่อยให้มันตายไปน่ะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมาขัดขวางพวกผมเวลาทำเรื่องชั่วๆ แต่...เป็นห่วงมันอ่ะ โอ้ยยย ~ ขึ้นไปดูดีกว่า เมื่อคิดอะไรกับตัวเองเสร็จสรรพ ผมก็เดินขึ้นไปข้างบน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของแวมไพร์

ร่างบางที่นอนอยู่ใต่ผ้าห่มหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ หอบหายใจถี่รัว ผมเดินไปอังมือบนหน้าผากของคนตรงหน้า ฮึ่ย! ตัวร้อนมากกว่าเมื่อตอนเช้าอีก ให้ตายเถอะ ผมรีบเอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำและเช็ดตัวให้ จะดูกี่ครั้งผิวมันก็ขาวเสมอ ผิวขาวอมชมพู เนียนใสอย่างกับผิวผู้หญิง เฮ้ย! นุ มึงจะเผลอใจเต้นกับผู้ชายไม่ได้นะโว้ย ( ถึงจะเคยเผลอจูบไปหลายครั้งแล้วก็เถอะ ) เราชอบผู้หญิง! ไอ้นัดมันก็เป็นเกย์ไปแล้วคนนึง เราอย่าเป็นนะโว้ย! เดี่ยวแม่ไม่มีหลาน -_- พอทะเลาะกับตัวเองเสร็จสรรพ ผมก็เอาผ้าขนหนูไปแปะบนหน้าผากมันไว้เหมือนเดิม ห้องแวมไพร์มีทีวีด้วยนี่หว่า สบายหล่ะ ผมเขยิบตูดไปนั่งที่ปลายเตียงและเปิดทีวีดูไปพลาง

“ อื้อ...หนาว ”

หืม =_= ร้อนจะตาย ยังจะหนาวอีก ผมลุกขึ้นไปรี่แอร์ลงและกลับมานั่งที่เดิม

“ หนาว.... ”

ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มมาอีกผื้นแล้วเอาไปห่มให้มัน

“ หนาวจัง.... ”

แนะ! ยังจะหนาวอีก ผมเดินไปปิดทีวีก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงและแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม พร้อมกับกอดแวมไพร์ไปด้วย ตัวมันนิดเดียวเองว่ะ กินไรมั่งป่าวเนี่ย ถ้ากอดขนาดนี้ยังบ่นว่าหนาวอีก พ่อจะจับโยนลงไปในอ่างน้ำร้อนเลย ลมหายใจอุ่นๆที่หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมออยู่ตรงหน้าอกผม   ทำสยิวเล็กน้อยแต่ก็เป็นสัณญาณอย่างนึงว่ามันหลับแล้ว เฮ้อ~ สรุปตูต้องกอดมันอย่างนี้ไปตลอดงั้นเหรอ =_= เอาเถอะ...กอดแล้วอบอุ่นดี

( แวมไพร์ say ’s )

โอ้ย ~ หนักหัวจัง T^T ผมลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ มองไปรอบตัว....มืดตืบ   ดึกแล้วงั้นเหรอ แล้วอะไรหนักๆบนตัววะเนี่ย ผมมองไปที่หน้าท้องตัวเองก็พบกับแขนของใครบางคน   ขะ...แขนใครวะ รึว่าจะเป็นผี โอ้โน TT[]TT!!!

“ ว้ากกกกกก!!!! ”

“ อืม...จะตะโกนหาพ่องมึงเหรอ -_- ^ ”

อะ...เอ๋ เสียงคุ้นๆ รึว่าจะเป็น....

พึ่บ!

ผมดึงผ้าห่มออกไป ก็พบกับไอ้นุที่นอนซุกอยู่กับหมอน ให้ตายเถอะ! กูก็คิดว่าผี มันน่ามั้ยเนี่ย แล้วนี่อารมณ์ไหนเนี่ยอยู่ดีๆก็มากอดกู ผมมองไปที่ท่อนแขนที่ยังคงพาดอยู่บนตัวผม ไม่ยอมขยับไปไหน ผมที่อดรนทนไม่ไหว จนต้องหยิกเข้าไปที่แขนนั้นแรงๆ หมั่นส้! กอดกูอยู่ได้ -_- ^

“ โอ้ย! เจ็บนะโว้ยไอ้เตี้ย -_- ^ ^ ”

โห้ย! คำว่าเตี้ยเจ็บจี๊ดถึงลึกทรวงใน =_= ^ ^ ^

“ มึงจะกอดกูทำไมเล่า!! ”

“ คนเค้าอุตส่าดูแลตลอดยังมาทำร้ายร่างกายกันอีก - ^- ”

ดูๆ ดูมันท้วงบุญคุณ แล้วใครขอให้ดูแลกันเล่า แต่...ก็เพราะมีมันนี่แหละที่ทำให้ผมหายป่วยได้เร็วแบบนี้ ถ้าปกติ สองวันยังไม่หายสนิทเลย ( น้าไม่ค่อยดูแลผมเท่าไร - ^ - )

“ เอ่อ...ขอบคุณ (   -///-) ”

แล้วทำไมผมต้องหลบสายตามันด้วยเนี่ย!! ละ...แล้วทำไมผมต้องหน้าแดงต่อหน้ามันด้วย ทำไม! ทำม้ายยยย!! ไม่เข้าใจตัวเองเลย >O<!!!

“ หิวรึยัง ”

ผมที่กำลังทะเลาะกับตัวเองพร้อมกับสับสนในตัวเอง   ก็ต้องหยุดชะงัก หันไปสนใจคนตรงหน้าที่ใบหน้าอยู่จากผมแค่คืบเดียว มันเขยิบหน้าเข้ามาทำไมวะ T^T

“ เอ่อ...อื้ม หิว ”

“ รออยู่ตรงนี้แปบนะ ”

“ อ่ะ...อื้ม -///- ” แล้วตูจะหน้าแดงทำไมฟะ T_T

แล้วนุมันก็เดินออกจากห้องผมไป ฮ่วย! ไอ้อาการใจเต้นแบบนี้มันหมายความว่าไงวะ ตกหลุมรัก...ตื่นเต้นที่โดนใกล้ชิดแบบนั้นหรือว่า...ชอบ โอ้ย ~ ไม่เข้าใจตัวเองเลยโว้ย สับสนวุ่นวาย ตกลงกูคิดยังไงกับมันกันแน่วะเนี่ย รู้จักกับมันก็ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ...หรือว่าผมแค่หวั่นไหว ใช่! ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ

สิบนาทีผ่านไป....

นุยกข้าวต้ม( อีกแล้ว ) ขึ้นมาให้ผมพร้อมกับยาและกำชับผมด้วยว่าต้องกินให้หมด บังคับขู่เข็นที่ซู้ด T_T พอผมกินเสร็จมันก็เอาชามข้าวลงไปเก็บข้างล่างให้ อย่าดูแลกูดีมากได้ไหม เดี๋ยวกูเผลอไปชอบมึงขึ้นมาทำไงเนี่ย แค่นี้กูก็หวั่นไหวจะแย่อยู่แล้ว เฮ้ย! นี่ผมคิดอะไรของผมเนี่ย ให้ตายเถอะ!

แอ๊ดดดดด ~

“ ยังไม่นอนอีกเหรอ ”

“ เดี๋ยวจะนอนแล้ว เข้ามาทำไม ” ผมว่าพลางล้มตัวนอน นุเดินเข้าหยุดอยู่ที่ข้างเตียงผม ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากผม

“ อืม...ฝันดี ” แล้วมันก็เดินจากไป ปล่อยให้ผมตัวลอย อ้ากกกกกกก!!! อย่ามาทำแบบนี้นะเฟ้ย! กูไม่ชอบ! กูไม่อยากหวั่นไหวววววววว!!!