ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

*ฟอง      

   “ตอนนั้นฉันเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ ได้หนึ่งอาทิตย์ก็เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในอาคารนั้นแหละ คือมีโรคจิตรคนหนึ่งหลุดจากโรงพยาบาลมา แล้วมาที่อาคารนั้น และเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่งและพ่อเธอ อาจารย์ พุธ พรมประเสริฐ ก็พยายามเข้าไปช่วย แต่ก็โดนแทงเข้าที่ข้างๆหัวใจ แต่ก็รอดมาได้ไม่รู้สิน่ะตอนนั้นนายอายุแค่ 11 ขวบ และคนที่แปดกำลัง จะโดนฆ่าพ่อเธอเลย ถีบเก้าอี้ไปขัดขาเลยล้มมีดแทงตัวเองตายคาที่ เด็กๆอีกเจ็ดคนนั้นทนบาดแผลไม่ไหวเลยตายกันไปหมด พ่อเธอเป็นคนที่น่าภาคภูมิใจมากเลยนะ” ผู้อำนวยการยิ้มให้ อ๋อครับ

หลังจากนั้นเขาเดินออกมาจากห้องปิดประตูหันมา มินทร์ยืนอยู่ ตรงหน้า ผมสะดุ้ง ไม่รู้จะพูดอะไร

“มาทำอะไรที่นี่ยังไม่กลับหรอ” ผมถาม

มันไม่ตอบทำหน้าหงอยๆ เดินออกมาผมก็เลยเดินตาม สักพักมือถือผมสั่น เลยรับ

“ฮัลโหลว่าไงมึง”/ “ฟองกุอยู่โรงบาลน่ะเว๊ย”

“อ่าวไปทำไรหรอมึ ง”/ “ไอ้มินทร์เข้าโรงบาล”

“แล้วที่ยื.......” พอผมเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เห็นใคร นอกจากทางเดินที่ว่างสุดสายตา

“..............”/ “อะไรมึง”

“เปล่าๆๆ น้องเป็นไร” / “ไม่หายใจตั้งแต่ออกจากตึกนั้นแหละ”

“เฮ๊ยจริงหรอ!!!!!”/ “เออออออออ แค่นี้ก่อนน่ะ”

ตู้ดๆๆๆๆๆ

.............................................. ................................................

ผมเลยรีบแจ้น ขึ้นรถไปหาไอ้แม็กที่โรงบาล

*แม็กกี้

“แม็กกกกกกกกกกกกกกกกกก” ฟองตะโกนมาแต่ไกลเลย

“อะไร”ผมตอบ

“ถามจริงน้องมาตั้งแต่กี่โมงแล้วว่ะ”ฟอง

“ถามไรแปลกๆ บอกว่าตั้งแต่ออกจากตึกผีนัน”

“หรอ ไม่ได้โกหกใช่ไหม”

“เออถามไรแปลกๆๆ”ผมตอบ

“แมกกี้..”  เสียวสันหลังว่ะ

“อะไร”ผมตอบเริ่มโมโหแล้วน่ะ

“ก่อนหน้าที่มึงโทรมากูไปถามเรื่องอาคารเก่า กับผู้อำนวยการ พอคุยกันรู้เรื่องแล้ว กุก็เปิดประตูออกมามึงรู้ไหม กูเจอใคร..............” ลางไม่ดีเริ่มมาเยือยแล้ว

“จะรู้กับมึงหรอ” ผมว่าพลางหันไปเกาะประตูห้องฉุกเฉิน

“กูเจอร์มินทร์............”ฟองบอก

“ O_O ” หน้าผมตอนนั้น

“มึงว่าไงน่ะฟอง”

“กูว่ากูเจอ น้องมินทร์ พอกุเปิดประตูออกมากูก็ตกใจ น้องเขาก็ยืนมองหน้ากูอยู่ พอถามว่ามาทำอะไรที่นี่ยังไม่กลับหรอ น้องเขาไม่ตอบ แต่ยิ้มแล้วเดินออกมา กูก็เดินตาม แล้วพอมึงโทรมา กูรับแล้วเงยหน้า ขึ้นมาน้องมินทร์ก็หายไป เหลือแต่ทางเดิน ที่ว่างเปล่า ของอาคารเรียน...”

“ไม่จริง ”

ผลักกก ประตูเปิด ผมหันหน้าไปหาทันที

“หมอน้องผมเป็นไงมั้งครับ” ผมถามด้วยความรีบร้อน

“เอ่อ.........คือ”

“คืออะไรหมอ... ตอบเร็วๆดิ” ผมเริ่มอารมณ์เสีย

“เฮ๊ย แม็กใจเย็นดิว่ะ” ฟองบอกผม

“คือ ปลอดภัยแล้วครับ แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่ตื่นขึ้นมา เขาจะกลายเป็น เจ้าชายนิทราครับ...”

คำพูดนั้นทำให้ผมช็อค นิ่ง ไม่ไหวติง

แล้วผมก็เข้าไปหาน้อง ทั้งห้องเงียบมีแต่เครื่อง มือที่ทันสมัย ส่งเสียง ร้อง ติ๊ด ๆ ๆ ๆ

น้องผมนอนอยู่บนเตียงสายน้ำเกลือ สายอะไรไม่รู้ เต็มไปหมดอึดอัดน่าดู

“คงลำบากหน้าดูสิน่ะ” ผมพูดเสียงแผ่ว เอื้อมมือไป ลูบศรีษะ ผมลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ มาแล้วนั่งลงข้างๆเตียงของน้องชาย ผมนั่งเอามือกุมมือน้องที่นอนหลับสนิท  ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่ แต่ผมอยากให้น้องชายของผมตื่น ผมไม่อยากให้น้องนิทรา ผมไม่อยากให้ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้น ต้องมาอยู่อย่างนี้ อย่างให้กลับมายิ้มเหมือนเดิม ผมอยากให้เขาลุกขึ้นมา หัวเราะเหมือนเดิม ตั้งแต่ พ่อแม่เสีย ไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มนั้นเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพิ่งผ่านมาหกวันเองนี่ ที่พ่อแม่เสีย นั่นสิน่ะแค่หกวันเอง ทำไมเหมือนเป็นปี เลย

“แม็กกี้ อ่ นี่กาแฟดื่มสักหน่อยน่ะจะได่มีแรงเฝ้าน้องนายไง” ฟองยื่นกระป๋องกาแฟให้

“ขอบใจมึงมากน่ะที่ไม่ทิ้งกูไปไหน ขอบใจจริงๆ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย ฟอง”ผมว่า

“เพื่อนกันมาก็19ปี นั่นสิน่ะ ทำไมเหมือนเป็นเพื่อนกันแค่ไม่นานมานี่เอง น่าขำเนาะ เวลาที่ใช้ด้วยกัน”

“อืม” ผมว่า

“แม็กไม่พักหน่อยหรอ นี่ก็ จะ6 โมงเช้าแล้วน่ะ”

“ไม่เป็นไร ขอเฝ้าอีกไม่กี่ ชม มินก็จะตื่นแล้ว”

ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วน้องผมไม่มีวี่แววจะขยับตรงไหนเลย

“เจ้าน้องบ้า จะทิ้งพี่ไปนอนหลับสบายคนเดียวหรอ” ผมว่าพลางหันหน้าไปมอง ใบหน้าที่นิ่งสนิท

“แม็กนี่ก็จะเย็นแล้วน่ะ” ฟองว่า

หมอก็เข้ามาหา “เอ่อ คุณแม็กครับ ไม่ทราบว่าจะให้อยู่ที่โรงพยาบาลหรือ จะย้ายไปที่บ้านครับ” หมอพูด

“ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ งั้นสิ” ผมพูดน้ำตาคลอ

....................................................

.............................. “อะไรหรอครับพี่แม็ก”

นั่นมันๆ ผมหันขวับไปมองดูมันทำให้เป็นห่วง ทำให้เสียใจ ยังนอนทำหน้าซื่อกวนใจ มาให้อีก “ตื่นแล้วหรอ”

“ละเมออยู่ครับ” ดูมันตอบ

“เดี๋ยวเหอะๆ ทำพี่ใจหาย เข้าห้อง ICU อีกทีดีไหม ห๊” มันยิ้ม ทำเอาคนในห้องมองแล้วยิ้มตาม

 อย่าน่ะมึง ยิ้มแบบนั้นกูหวง

“เอ่อ ขอโทษน่ะครับ หมอขอตรวจร่างกายหน่อยครับ”

“ครับๆๆ”