ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

“น้องฟองพี่ฝากถึงอาจารย์ พุธ พรมประเสริฐ หน่อยน่ะพวกเราขอบคุณอาจารย์มาก ที่ช่วยเหลือพวกเรามาโดยตลอด ขอขอบคุณจากใจจริงๆ ที่ตอนนั้นพยายามช่วยเหลือพวกเรา จนอาจารย์เองก็เกือบไม่รอด พวกเราซึ้งในน้ำใจอาจารย์จริงๆ ขอให้อาจารย์ให้อโหสิกรรมให้เราด้วย ที่เราดื้อดึงไม่ตั้งใจเรียน” เสียงทั้งชายหญิงพูดออกมาพร้อมกัน

“ไม่ไหวแล้ว” ตบท้ายด้วยเสียงมินทร์ ก่อนจะล้มลง

“มินทร์ ครับแล้วจะฝากบอกให้น่ะครับ”

สายตาผม มองไปที่พวกนั้น จากหน้าตาอุบาทว์ กลายเป็นหน้าตาดีๆทั้งนั้น

‘ขอบคุณมากน่ะ’ ตนที่มาต้อนรับผมพูดพร้อมรอยยิ้ม

“อื้ม” ผมยิ้มตอบ แล้วสติก็ดับวูบ

ทางด้านล่าง “มิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

พี่แม็กเรียก ตอบหน่อย “เป็นไรมั้งงงงงง”พี่แม็ก

“มินทร์ตอบพี่หน่อย จะขึ้นไปแล้วน่ะ”

“ไม่ต้องกุลงมาล่ะ” ดูดู๊มันตอบ อุ้มน้องกูลงมามึงทำอารายน้องกู

“ไอ้ฟองน้องกุเป็นอะไร” ผมเป็นห่วงครับ

“สลบ โดนสิงกี่คนไม่รู้” มันตอบน้ำเสียงอ่อนลง

“เวรน้องกุก็ใจอ่อนไม่รู้เวล่ำเวลาเล้ย” ผมเริ่มน้ำตาซึม

“อ่าวๆๆ ไม่เป็นไรมากหรอก แค่สลบ” ดูมันว่า

“มินทร์” ผมเรียก

“แฮ่กๆๆ เหนื่อยมากเลย” มินทร์พูด

“เป็นไงมั้ง”ผมถาม

“อยากรู้หรอ” ดูนี่ก็อีกคนเดี๋ยว พ่อจับโยนลงน้ำเลย

“เล่าให้ฟังก็ได้ ไม่ต้องใช้เซนให้ ดูหรอก” ผมว่า

“ลืมแล้ว” ตอบเสียงเรียบ

“เดี๋ยวกุเล่าให้ฟัง” ฟอง

“เออ พาน้องๆกลับ มหาลัยได้แล้ว” ผมว่า

“เออๆ”

“น้องๆครับฟังทางนี้ เข้าแถวครับ”

พอเข้าแถวเสร็จ ก็คุมแถวใครแถวมันเดินกลับมหาลัย

@มหาลัย

“ผู้อำนวยการค่ะครับ”

“มีอะไร”

“ตึกร้างนั่น เล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ”

“ไปรู้มาจากไหน”

“เจอตัวต่อตัวครับ มันไม่ใช่นิทานที่ท่านสร้างขึ้นมาใช่ไหมครับ”

“ใช่ ไม่มีอะไรปิดบังแล้วสิน่ะ ”