ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-16-
ผมกับพี่เดินเข้ามาพนักงานก็รีบทักทาย ก้มไหว้สวัสดี เดินมาเรื่อยๆก็ถึงห้องทำงานส่วนตัวของผม
ผมมาถึง กดๆจิ้มๆ รหัส ไขกุญแจแล้วผลักเปิดเข้ามา ในห้องมืด เย็นเชียบ
ผมเดินมาเปิดไฟในห้อง บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันทีทำให้อบอุ่นขึ้น ทันตาเห็น
ผมพาพี่ๆเดินไปนั่งที่ หน้าโต๊ะทำงาน
“ก่อนอื่นต้องดูก่อนว่าใครทรยศ และใครที่มาเล่นกับเรา” ผมว่าแล้วเปิดคอม
“อืม” พี่ทั้งสองรับ ผมเคาะแป้นพิมพ์อย่างรัวๆ ตามองหน้าจอนิ่งสองนาที
“กิตตินัน บุญเรืองงาม” ผมอ่านรายชื่อ
“ทำไมหรอเขาทรยศเราหรอ” พี่แม็กถามรีบร้อน
“ใช่น่าเสียดาย มากที่เราไว้ใจ น่าเสียดายมากที่เขาไม่อยู่แล้ว เขาเสียแล้ว” ผมว่า
“ว่าไงนะแล้วเมื่อกี้ละ” พี่มิว
“นั่นนะน้องชายเขา กิตไม่ชอบใส่สูทสีน้ำตาล ชอบเข็มขัดสีดำ” ผมว่า
“แต่น้องชายเขาชอบใส่สีน้ำตาล และสีเทา เมื่อกี่ที่เดินผ่านมา ใส่สูทสีน้ำตาล เข็มขัดสีเทา” ผมว่า
“งั้นไม่ผิดแน่ คนทรยศ” พี่แม็ก
“พี่ใจเย็น น้องเขาแค่มาสืบการตายของพี่” ผมว่าต่อ
“อ่าวววววว” พี่มิว
“ไวโอลีน ริเชอร์เรด เนียนมากเรื่องความลับ” ผมว่า
“เอาดีๆเป็นใครกันแน่” พี่มิว
“อยากรู้ตรงๆหรอครับ” ผมว่าหันไปมองทำหน้าตาซื่อ
“อืม บอกมาเร็วๆ” ทั้งสอง
“^_^ เก้า อนันตรา” ผมว่าเสียงเรียบ
“ว่าไงนะเก้าหรอทำไมถึงเป็น เก้าได้ล่ะ” พี่แม็กถาม
“ก็บอกผมว่าอยากรู้ตรงๆนี่” ผมว่าถอนหายใจเฮือก
“เล่ามาแบบรวดรัดหน่อย” พี่มิวเร่ง
“ครับๆๆ ^^” ผมว่าแล้วยิ้ม
“พี่กิตรับเก้าเข้ามาทำงานได้ 5 เดือน พี่ก็ดันไปได้ยิน เก้าคุยโทรศัพท์เรื่องยัดยอกเงิน บริษัทเรานี่แหละครับ พี่กิตก็ถูกจับได้ แล้วก็โดนฆ่า น้องแก้วเลยเข้ามาสวมบทเป็นพี่กิต เพื่อสืบหาความจริง แล้วไวโอรีนก็รู้เรื่องที่แก้วมาแทนเลยไปบอกเก้าเก้าได้ยินเลยจัดการไวโอรีนไป ตอนนี้กำลังจะกำจัด แก้วครับ” ผมว่า
“ง่ายๆแค่นี้ทำไมเราไม่รู้เนี่ย” พี่มิวบ่น
“ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้” พี่แม็กว่า
“เอาไงต่อดีจัดการเลยมั๊ย” พี่มิวถามพี่แม็ก แต่ผมขัด
“ยังก่อนครับเฮีย ใจเย็นไว้ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม เลยน่ะ” ผมว่าคิดออก
“ยังไงเล่าให้ฟังหน่อย” พี่แม็กพูดเร็วๆ
“ครับๆ เรายังไม่รู้ตัวจริงใช่เปล่า เราก็ต้องเก็บมันไว้ก่อนให้มันโอนตังก่อนค่อยจับไว้ไม่ให้หลุดเลย สักอีก 1 อาทิตย์จะรู้ผมจะมาอยู่ที่นี่ 1 อาทิตย์เต็ม แล้วก็พวกพี่มีไรก็ไปทำเถอะ แต่พี่แม็กต้องมาบ่อยๆน่ะ” ผมว่าทำสายตากังวล ส่งให้พี่ๆทั้งสอง แต่ไม่ใช่เลย ผมกำลังจะสนุกต่างหากละ หึๆๆๆ
“ได้ๆๆ พี่ต้องมาอยู่แล้วไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวหรอก” พี่มิวกับพี่แม็กพูด
“เอางี้.................” ผมโน้มตัวไปที่ด้านหน้า และพี่ๆก็เอียงหูลงมา ผมอธิบายแผนการชั่วร้ายให้ฟัง พวกพี่ๆเลยยิ้ม ผมหัวเราะร่า แล้วผมก็หันมาเคาะแป้นพิมพ์อีกครั้ง จัดการทำหน้าที่ตัวโกงที่ดี
“งั้นผมจะเอาเงินบางส่วนที่จำเป็นกลับมาก่อนนะครับ” ผมว่ายิ้มๆ
“อืม เอามาให้หมดนะ” พี่แม็กว่า
“ครับ อยู่แล้ว” ผมนั่งเจาะรหัสอยู่ 15 นาทีก็ยังไม่สำเร็จ
“เฮ้อ ยากชมัด” ผมว่าทำหน้ายู่
“อย่าทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นน่ะ พี่หวง”
“ทำไมหรอครคับ” ผมถามหน้าซื่อ
“น่ารักเกินไป” พี่มิวพูดเบาๆ หน้าแดงนิดๆ
คิกๆๆ ผมหัวเราะเบาๆกับการกระทำนั้น ทำเป็นเหมือนกันนี่หว่า
“อ๋อ จริงสิ บอสมันชอบพูดว่า อะไรหรอ???” ผมถาม
“อืม.................. ปลาหมอตายเพราะปาก” พี่แม็กว่ายิ้มๆ
“อืม งั้นลองดู” ผมว่า
พิมคำว่าปลาหมอตายเพราะปาก
“อ่าวไม่รับภาษาไทยไม่ใช่หรอ” พี่แม็กทัก
“ก็ภาษาอังกฤษนี่แหละ แต่พิมพ์ตามภาษาไทยในนี่ไง และก็เวลามีคนมาเจาะรหัสก็จะนึกว่าเจาะไมได้เพราะอ่านไม่รู้เรื่องไง ฉลาดใช้ได้นิ” ผมว่า
พิมพ์เสร็จ ก็กด Enter โหลด รหัสผ่านถูกต้อง
“Yessssssssssssssss” ผมว่า
“ได้แล้วหรอ ฉลาดจังน่ะ” พี่มิวชม
“แน่นอน น้องชายพี่ แม็กกี้พี่มิวทั้ง สองคนนี่นา” ผมว่า
“งั้นจัดการเลย” พี่แม็กพูดเร่ง
“ครับ” ผมว่าแล้วเคาะแป้นพิมพ์อีกครั้ง สายตาจ้องหน้าจอ และยิ้มแบบ คนมองกลัว