ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-15-.

“อ่าอิ่มจังเลย” ซันนี่

“555 กินมากเดี๋ยวอ้วนนะ” ผมว่า

“555 ลดก็ได้นี่ ใช่ไหมเฮียร์จ๋า”

“นี่ซันไปดูหนังกันป่าว เดี๋ยวเค้าเลี้ยงเอง” ผมว่าไปเล่นๆ

“อืมเดี๋ยวเราต้องกลับคณะแล้ว ทำไงดี”

“อ่าวหรอ.........แหล” ประโยคแรกชัดเจน แต่อันหลังให้ซันได้ยินคนเดียว

“เอ่อ.....งั้นเรากลับก่อนน่ะ” ลากแขนไอ่เหี้ยไป

“เค้าไปส่งน่ะ เตง” ผมว่าหยอกๆ

“ไม่เป็นไรหรอกจร๊”

“ซันรู้ตัวไหม ทำตัวห่างเหินน่ะเนี่ย” ผมทักไปงั้นๆ

“เอ่อ............”

“เห็นมานานแล้ว เวลาซันอยู่กับไอร้นี่ มีความสุขจังน่ะ เวลาอยู่กับเราคนละแบบเลย รังเกียจหรอที่เราเป็นคนขี้โรคแบบนี้ คงไม่อยากมีแฟนที่ปกป้องซันไม่ได้สิน่ะ ที่ผ่านมา มินทร์ขอโทษแล้วกัน ที่รบกวน วันนี้ตลอดเที่ยงว่างตารางเรียนฉันก็มี ไม่ได้โง่ เป็นแฟนกันกี่วันแล้วล่ะเรียกที่รักน่ะ” ผมว่าอย่างน้อยใจใครๆก็รู้ได้

“รู้ได้ไง”ซัน

“ตอนที่ซันผ่านหน้าร้านขายเสื้อผ้า มินทร์ใส่หมวกก้มหน้ากำลังจะโทรหาซัน แต่ดันได้ยินเสียก่อน อ๋อไปเดินเล่นกันจะได้แวะซื้อของขวัญให้ซันนี่ด้วยไงไปกันหมดนี่แหละ” ผมประชด เดินมาสักพักต่างก็งียบ   

“เอ่อ........คือ ซันขอโทษน่ะมินทร์......” 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก.........ฟังจนเบื่อแล้ว” ผมว่า

และหยิบกรอบรูปอันหนึ่งขึ้นมา แล้วเดินไปเช็คตังค์ เขียนว่า มายเฟรน

“อะนี่ให้” พร้อมกับเสื้อคู่ที่ตั้งใจจะใส่ด้วยกันแท้ๆ แต่กลับเป็นว่าซื้อมา ให้คู่เธอใส่ซะได้

คิดแล้วก็น้อยใจ ผมหันหลังให้ ทั้งคู่

“เรากลับก่อนน่ะ เจอกันที่โรงเรียน ขอให้ครองรักกันนานๆละ” ผมว่าเสียงสั่น

เดินไปไม่สนใคร เดินมาสักพัก ก็อยู่ที่สวนสาธารณะ เดินเข้ามาอีก ก็นั่งลงบน ม้านั่งริมน้ำ ที่ๆลับตาคน ที่ๆผมเคยสารภาพรักกับซันนี่

คิดๆแล้วน้ำตาก็เริ่มชื้น เลยยกขามานั่งกอดเข่า ซุกหน้าลงและร้องไห้เบาๆ ใครที่ผ่านไปผ่านมา ก็แค่เห็นว่ากำลังหลับ แต่ผมกำลังสะอื้นอยู่เงียบๆ

“ที่แท้ก็มาอยู่นี่นี่เองตามหาซะทั่ว” เสียงดังมาแต่ไกล ผมเงยหน้าเลอะน้ำตาขึ้นซันกับเฮียร์ยืนอยู่ตรงหน้า มองผมด้วยสายตายิ้มแย้ม ผมซุกหน้าลงเช็ดน้ำตา แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผมกดรับ “ครับ......................ว่าไงนะ!!!!!!!!!!” ผมวิ่งออกจากตรงนั้นทันที สร้างความงุนงงให้ทั้งสองอย่างมาก

ผมตั้งหน้าตั้งตาวิ่งมา ออกมาจากสวนสาธารณะ ก็รีบโบกแท็กซี่ เอ่อก็ไม่รู้ว่ายังไงไม่เคยขี่นี่

“ไปไหนครับ” ลุงแท็กซี่

“ไปบริษัทxxxครับ” ผมรีบว่า

“ครับ” ลุงแกก็ขับไปเรื่อยๆ จนมาถึง ก็จ่ายตังให้แก ลงมาจากรถก็เห็นพี่ แม็ก กับพี่มิวยืนรับอยู่

“มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมรีบถาม

“ธุรกิจของเราทุกสาขากำลังจะล่ม” พี่มิวเอ่ยเสียงเรียบ

“ว่าไงน่ะ O_O” ผมถามตกใจ

“อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ ดังนั้นมินทร์ต้องเข้ามาบริหาร ด้วยทุกสาขา” พี่แม็กพูดเสียงเรียบ

“ได้ครับ”

“ความจริงก็ไม่ต้องหรอกแต่ว่า มีหนอนบ่อนไส้นะ เลยโดนโกง” พี่แม็กอธิบายต่อ

“ตอนนี้ก็แทบไม่เหลืออะไรเลย” พี่มิวว่า

“ไปคุยกันต่อด้านในเถอะครับ พี่มิวพี่แม็ก” ผมว่าทำหน้ายิ้มร่าเริง พวกพี่ๆก็ยิ้มตาม