ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

                 คราวนี้ก็มาถึงงานโรงเรียนประกวดเฟรรี่ไรไม่รู้ งวดนี้ส่ง ไอ้วิน กับน้องฟ้าขึ้นครับ ฮากันทั่วห้องเลย คณะอื่นก็ไม่แพ้กัน มีเท่าไหร่ขนมาให้หมดคณะแม่ ง พวกเพื่อนๆนั่งหน้าหมด มีผมกับไอ้แกรนนั่นแหละที่มาช้านั่งหลังสุด ฮาแบบไม่เหลือภาพพจน์ทั้งนั้น แล้วไอ้แกรนก็หันมามองผม

“หัวเราะได้แล้วหรอมึง” แกรน

“อะไร????” ผมถาม

“เห็นมึงหัวเราะได้กูก็สบายใจ” แกรน

“ทำไมเห็นกูเศร้าที่เสียครอบครัวไปจนคิดว่าไม่หัวเราะหรอ” ผมว่า

“ใช่............งั้นหัวเราะต่อไปก็แล้วกัน” แกรน

“แน่นอนคร้าบบบบบบบบบ” ผมว่า

“เวลามึงยิ้มมึงหัวเราะ แม่ งน่ารักสุดๆเลยมึ งรู้ตัวป่ะว่ะมินทร์” แกรน

“ห๊ ใครเค้าใช่คำว่าน่ารักกับ ผู้ชายกัน กุต้องหล่อสิ ถึงจะเหมาะกับหนากุ 5555” ผมว่าเสร็จก็หันไปหัวเราะต่อ

“เอ อหล่อก็หล่อ 5555+” มันว่าเสร็จก็หันไปหัวเราะต่อ

“มาแล้วหรอครับเพื่อนเล ววว” ผมว่า พวกมันกำลังเดินมานั่งสมทบ

“แหมๆๆ มาถึง็ด่าเลยน่ะ เนี่ยคิดถึงเลยเดินมาตามหาน่ะ” อะเล็กพูด

“ไม่คิดถึงตอนหนังจบเลยว่ะ 5555” ผมว่าแล้วฮาต่อพวกมันก็ฮาต่อ แต่แล้ว

ตึก!!!!!!!! จะ  เจ็บ ทรมานทั่วร่างกายเลย โอ๊ย ผมรีบยกมือขึ้นมือกำคอเสื้อแน่น น้ำหูน้ำตาจะไหล มือซ้ายกำคอเสื้อตัวเองแน่น มือขวากุมท้อง แกรนหันมาพอดี

“มินทร์ เป็นไร เฮ๊ ยยย เลือดกำเดาไหล” มันว่า เพื่อนๆรอบข้างหันมามอง

“จะ.......เจ็บ” ผมว่าเลือดก็กะอักออกปากมาด้วย

“เฮ๊ ยย ทำใจดีๆเดี๋ยวกูพาไป โรงบาล” แกรนพูดอุ้มผมท่าเจ้าสาว มือผมตกลง เปื้อนเลือด

อะเล็กมันเอาโทรศัพท์มาโทร หาพี่แม็ก ผมได้ยินแต่ลืมตาไม่ขึ้น สักพักเสียงขอทาง โหวงเหวกเสียงดัง ก็ร้องขึ้นมา และก็เงียบ คิดว่าน่าจะออกมาแล้วได้ยินเสียงวอ รถโรงพยาบาลมาแต่ไกล ร่างผมก็ถูกวางไว้บนเตียง ผมฝืนตัวลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่อะไรไม่รู้ครอบปากเอาไว้ ภาพสุดท้ายที่เห็น พี่แม็ก แกรน โต้ง อะเล็กพี่ฟอง มองด้วยสายตาที่เป็นห่วง แต่สู้พี่แม็กไม่ได้สักคน แล้วสติก็ดับวูบลง มือที่พี่แม็กกุมอยู่ก็ไม่มีแรงร่วงลงมา พี่แม็กเรียกๆๆ พยาบาลในรถก็ทำอะไรไม่รู้ เหวียนหัวไปหมด

..............................................

ติ้ด ๆ ๆ ๆ เสียงเครื่องไม่เครื่องมือให้ตายสิ ผมไม่ชอบเลย กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ พุ่งมากระทบจมูก ทั้งตัวหนักอึ้ง ผมค่อยๆลืมตาดู มีแต่ อะเล็ก โต้ง แกรน วิน ที่นอนหัวซุกกันที่โซฟาข้างๆ พี่มิว นอนฟุบกุมมือผมอยู่  ผมหันไปเห็นพยาบาลกำลังแอบถ่ายรูปพวกที่นอนบนโซฟาอยู่ ผมมองพยาบาลคนนั้นถ่ายจนพอใจก็เดินมาถ่ายพี่มิว และผมที่ลืมตามองทำตาใสๆบ๊องแบ๊ว พยาบาลหน้าแดงผมเลยเบะปากออกนิดนึง จะใส่ทำไมเนี่ยสายช่วยหายใจ

พี่พยาบาลเลยยิ้มแล้วก็เก็บภาพของผมแบบรัวๆ ด้วยโทรศัพท์ที่เขาว่าคนชัดและเร็ว รุ่นใหม่ล่าสุด และก็หันกลับไปถ่ายไอ้พวกบ้าที่เริ่มถีบกันลงโซฟาแล้ว เริ่มจากแกรนถีบวินวินชนกับอะเล็ก อะเล็กตกแต่ยังไม่ตื่นขยับตัวในท่าตะแคงแล้วนอนต่อ ผมอยากถ่ายไว้จริงๆ แล้วโต้งที่ถูกวินมาเบียดเลยถีบกลับอย่างแรง วินกระทบกับแกรนที่นอนสับปะหงกหัว เล่นเอาหัวทิ่มลงมาทับอะเล็กหัพาดกับอกอะเล็ก วินล้มตัวลงและถีบโต้งให้ตกและก็เหยียดขาตัวเองกับโซฟา โต้งก็ลงมาอีกคนโต้งตกในท่าที่หัวพาดปลายตีนอะเล็ก อะเล็กพลิกตัวหัวแกรนกับโต้งลงพื้นตุบ

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” โต้งและแกรนผสานเสียง

พี่มิวยกหัวขึ้นมาก้มลงมองนาฬิกาตัวเอง

พวกที่เหลือเลยตื่นกันหมด ร้องหงิงๆ เหมือนหมาน้อยเลยไอ้สามตัวที่อยู่ด้านล่าง ส่วนวินหลับสบาย แล้วทุกคนก็ตื่นมาก็มองมาที่ผม

“อ่าวมินทร์ตื่นแล้วหรอ” อะเล็กถาม

“เปล่าละเมออยู่คับ” ผมตอบ

“กุอยากให้มึ งละเมออย่างนี้ทุกนาทีเลย” แกรน

“ทำไมหรอว่ะ” โต้ง

“ก็มันพูดเพราะแล้วก็น่ารักสุดๆเลยเพื่อนกุ” แกรน

>//////////////////< หน้าผม

“ยิ้มอะไรแต่เช้าเชียว” พี่มิวเปล่าครับ

ผมตอบแล้วยื่นโทรศัพท์ที่อัดคลิปพวกมันนอน เตะกัน

พอดูพี่มิวก็หัวเราะร่าเลย

“พี่มิวคับบลูทูธหน่อยครับ” ผมว่ายิ้มๆ

“อืมๆๆ เดี๋ยวไปทำเอ็มวีดีกว่าน่ารักสุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ” พี่มิว

“อะไรว่ะมาแบ่งกุดูหน่อยดิ” วินว่าแย่งโทรศัพ

“อยากดูไปดูที่พี่พยาบาล พิมณ ดิเดี๋ยวหากระจาย” 555555 ผมกับพี่มิวหัวเราะ

อึก เลือดออกปาก สัดหัวเราะเพลินๆ

“5555 สมน้ำหน้ากรรมตามสนอง” พวกมันพูด

แล้วหมอก็มาตรวจร่างกาย

“หมอครับ ผมจะออกโรงบาลเมื่อไหร่ครับ” ผมถามเสียงเพราะที่สุด

“รอผมตรวจก่อนครับ ถ้าไม่มีอะไรจะอนุญาติให้กลับเที่ยงครับ”

“จริงหรอครับ” ว่าแล้วก็ยกมือพนม สาธุๆๆ ขอให้อย่าเกิดอะไรเลย

ก๊อกๆๆๆ แกร๊ก  ประตูเปิดพร้อมกับพยาบาล เดินถือเอกสารไรไม่รู้มาให้หมอ

รับมาแล้วอ่านๆ พูดคุยกัน แล้วก็พยักหน้าหมอหันหน้ามา

“กลับเที่ยงครับ” หมอว่ายิ้มๆ

ผมดีใจ ยิ้มแสดงความดีใจกระดี๊กระด๊า เข้าไปเปลี่ยนชุดทันที หมอมองขำๆ

ประโยคต่อมาทำเอาผมหุบยิ้มไปสนิทใจเลย

“แตต้องมาหาหมอทุกวันอาทิตย์ครับ ^_^ ” หมอว่าแล้วอมยิ้ม

(-_-) <<<<<<<<<<<< หน้าผม ทำหน้าเบ้

หมอยิ้ม ทำหน้ากวนทรีน

“งั้นพรุ่งนี้ก็ตรวจหรอครับ” ผมนึกได้              “ครับ”s,v;jk

“ผมตรวจตอนนี้เลยได้ไหมครับหมอ” ผมว่าทำตาอ้อนๆ รู้ว่าไม่ได้แต่...

“ได้ครับ” หมอยิ้ม เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

พอตรวจเสร็จผมออกมา ผมมองออกมาอาทิตย์หน้าวันเสาร์

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ฮือๆๆๆ

“หมอทำแบบนี้ได้ไง T_T” ผมว่าหมอทำหน้าเบ้

“อ๋อถ้าไม่มาตามนัดหมอหมอจะไปตรวจเองครับ” หมอทำแบบนี้ได้งายยยยยยย

“หมอไม่นัดเดือนล่ะครั้งหรอครับ ทำไมเดือนหนึ่งตั้ง 4 ครั้ง” ผมว่าอ้อนวอน

“ไม่ได้หรอกครับอาการแบบนี้ต้องสังเกตอย่างใกล้ชิดครับ” หมอว่าทำหน้าหนักใจ

“อาการแบบไหน” ผมว่าไม่ใครบอกผมเลยแม้แต่พี่เพื่อน และเวลานี้ก็มาถึงหมอขยับปาก

“โรค..........................................”