ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

 “หมอค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” พี่แม็กกับพี่มิวเรียกหมอ

“ครับ” หมอยิ้มทักทาย

“ป่ะกลับบ้านกัน หมอนัดมาวันไหนอีกล่ะมินทร์” พี่แม็กถาม

“เสาร์หน้า” ผมทำหน้าเบ้

“อื้อ   เสาร์หน้าพี่ก็มาฝึกงานพอดี” พี่ตอบทำให้ผมเซ็งอีก

“ป่ะกลับบ้านกัน” พี่แม็กว่าแล้วดึงออกไปจากโรงพยาบาล

“พี่แม็กจะรีบไปไหน หมอยังพูดไม่จบเลย” ผมประท้วงเพราะว่าไม่รู้อีกตามเคย

“พี่หิวไปกินข้าวกัน”

“ครับ ^^ ” ผมว่าแล้วยิ้มหวานให้พี่แม็ก พี่แม็กหันมาแล้วขยี้หัวจนผมยุ่ง

“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นน่ะ”

“ทำไมหรอครับ” ทำหน้าซื่อ

“หน้าแบบนี้ด้วย”

“ทำไมคับ”

“พี่หวงไม่อยากให้เป็นห่วงก็ไม่ต้องยิ้มให้ใครน่ะ” พี่ว่า

“เพื่อนได้ไหม”

“ได้เพื่อนสนิทน่ะ”

“ครับ” ^_^ ยิ้มหวานให้

....................................................

วันรุ่งขึ้น ณ มหาวิทยาลัยxxxx

      เพื่อนสนิทเดินมาทัก

“เป็นไงมั้งมินทร์ หายดีแล้วหรอ” น้ำฟ้า

“อืม สบายดีแล้ว แล้วห้องเราชนะรึเปล่า ตอนวันเสาร์น่ะ” ผมถาม

“จร๊ชนะขาดรอย ตอนที่มินทร์ล้มเลือดออก เราเป็นห่วงแทบแย่” น้ำฟ้าว่า

“ขอโทษน่ะที่ทำให้เป็นห่วง” ผมว่า

“อืม ไม่เป็นไรเพื่อนกัน” น้ำฟ้าว่า

ตอนนี้ก็เย็นแล้วแต่ยังไม่ได้กลับบ้านกันเพราต้องทำงาน เที่ยงวันยันเที่ยงคืน

ตอนนี้ถูกใช้ให้ไปเอาสวิสอีกสองตัวในตึกเก่า เดินๆมาห้องไหนวะ เดินมาเรื่อยๆ อ๋อเจอละ ผมเลยเปิดประตูเข้าไป เปิดลังนี่ไงสวิส ผมยกมาทั้งลังเลย ลังเล็กมีสัก 20 ตัวทั้ง

แต่ทันใดนั่น ปัง!!!! ประตูก็ปิดเอง ผมสะดุ้งหันไป และพยายามเปิด แก๊ก ๆๆๆๆ

“อะไรเนี่ย เปิดหน่อย ฮึบ” ว่าและพยายามเปิดเปิด ทั้งถีบทั้งยัน ห้องก็มืด โทรศัพก็ไม่ได้เอามา ทำไงดี

“คงต้องรอให้ภาโรงมาเปิดละมั้ง” ผมว่าแล้วเดินไปเดินมา เหนื่อยก็นั่งร้อนก็ร้อน เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีได้ยินเสียงเดินข้างนอก เสียงเปิดประตู ผมเลย หยิบกล่องสวิส ขึ้นมาแล้วเปิดประตู เห็นลุงภาโรงเดินผ่านไป

“ลุงครับขอบคุณมากครับ” ผมว่า

“เอ่อ...... มาได้ยังไง” ลุงถามผมเสียงเย็นๆ

“ผมมาเอาสวิสไฟครับ แล้วประตูก็ปิดเองเลยติดอยู่ในนั้น” ผมว่าแล้วยิ้ม

“แล้วนี่จะจำทางเดินได้หรือเปล่า” ลุงถามผม ผมหันกลับไปดูก็พบว่าไม่เหมือนทางที่เดินมา เมื่อตอนกลางคืน

ผมหันมาส่ายหน้า

“เฮ้อ จริงๆเลย ไม่จำเป็นไม่ต้องมาที่นี่อีกน่ะ”

“ทำไมหรอครับลุง”

“ไม่มีอะไรมากหรอก”

“ลุงครับต้องไปทางไหนหรอครับ”

“ตามมาสิ” ลุงว่าแล้วก็เดินนำหน้าไป เดินเร็วจริง

“เอ่อ ลุงครับรอผมด้วย” ผมวิ่งมาแล้วสะดุดพื้นทำให้ล้มลง พร้อมของในมือที่ตกระเนระนาด “ซุ่มซ่ามจริง” เสียงแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่เดินมาช่วยเก็บ

“เอ่อ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมเองก็รีบเก็บของใส่ลังแล้ว หันมาขอบคุณ แล้วเดินตามลุงไป พอถึงหน้าตึกเห็นอะเล็กกับแกรนวิ่งหน้าตั้งมาหา ผมเลยหันมาขอบคุณลุงแก

“ลุงครับขอบคุณมากเลยน่ะครับ ที่มาส่งผมตอนนี้เพื่อนมาหาแล้วครับ” ผมหันหน้าไปก้มขอบคุณลุงคนนั้น ลุงเลยยิ้มและเดินไปในตึก

“เฮ๊ ย มินทร์ทุกคนตามหาทั่วคณะเลยไปอยู่ไหนมาวะ” พวกมันพูดพร้อมกัน

“มาเอานี่แต่ติดอยู่ในนั้น” ผมว่าชี้ไปที่ในตึกเก่า

“ไว้มึ งค่อยเล่าทีหลัง ไปรายงานตัวก่อน พี่มึ งจะฆ่าทุกคนล่ะ” อะเล็กว่า

“นำไปดิ” มั นสองตัววิ่ง ผมเดินตามพอถึง

“ไปไหนมา” พี่แม็กผมเลยยิ้มหวาน

“ไปเอาสวิสมา” ผมว่าพร้อมยื่นลังสวิสให้

“ไปตั้งแต่เที่ยงคืน กลับมาเอาป่านนี้เนี่ยน่ะ” พี่ถาม

“ก็ผมตอดอยู่ในนั้น แต่เมื่อกี้ลุงภาโรงมาเปิดให้” ผมว่าตามตรง

“ใครมาเปิดให้น่ะ” พี่แม็ก

“ลุงภาโรง”

“เล่าให้พี่ฟังอย่างละเอียดหน่อยสิ” พี่แม็กว่า พวกที่ทำงานอยู่ก็เริ่มมานั่งล้อมวง

“ก็เมื่อคืนไปเอาสวิสที่ตึกเก่ามา พอจะกลับประตูก็ถูกปิด นึกว่าลมพัด พอมาเปิดก็เปิดไม่ออก จะโทรหาโทรศัพท์ก็อยู่ที่คณะ เลยต้องรอให้ลุงภาโรงมาเปิดให้ ผมเลยหลับไปแล้วตื่นมาลุงภารโรงก็มาเปิดให้ แล้วผมก็รีบตามลุงออกมา” ผมว่า

“แล้วแผลที่เข่านี่ละ” แม็กชี้ไปที่เข่าผม

“ผมวิ่งตามไม่ทันเลยล้มแล้วแม่บ้านก็มาช่วยเก็บใส่ในลัง ผมขอบคุณเสร็จก็รีบวิ่งตามออกมาถึงหน้าตึก ก็เห็นสองตัวนี่วิ่งมา ผมเลยหันไปขอบคุณลุงภาโรง แล้วก็เดินตามมาถึงคณะนี่” ผมว่าทั้งหมดเงียบกริบ

“แต่ฉันไม่เห็นใครคุยกับแก แกยืนพูดไรหันข้างแล้วก้มหัวคนเดียว เหมือนคนบ้าเลย ไม่เห็นมีใครคุยด้วย” แกรนว่า

“จริงๆฉันเป็นพยาน” อะเล็ก

“ลุงภาโรงที่ใส่เสื้อกระเป๋ารถเม กับแม่บ้าน ในชุดเมจ นั่นน่ะ” พี่แม็กว่า

ผมพยักหน้า

แล้วพี่แม็กก็เดินออกไปกลับมาพร้อมหนังสือพิมพ์ รุ่นไหนไม่รู้

“อ่าน” พี่ว่า ผมรับมาแล้วอ่าน

‘หลังจากที่พบศพกระเป๋ารถเม และสาวใช้ที่หายสาบสูญไปแล้ว พบว่าทั้งคู่กลายเป็นศพ อยู่ในอาคารนี่ระหว่างที่ปิดเทอม โดยสภาพ สาวใช้ถูกฆ่าปาดคอ และนายกระเป๋ารถเม โดนยิงทะลุศีรษะ ที่โรงเรียนXXXระหว่างปิดเทอม และคาดว่าจะถูกฆ่าหมกศพ ฆาตรกรยังคงลอยนวนอยู่.....................’ ผมอ่านไม่รู้เรื่องแล้วหน้าซีด

ผมค่อยๆหันไปมองพี่แม็กที่ยิ้มให้

“.........................................................ทำไมไม่มีใครบอกผมเลยอ่ ฮือๆๆ แม่ง เจอทั้งหญฺงทั้งชาย เจอครบเลยน่ะเนี่ย ฮือๆๆๆๆ ๆๆฮึกๆๆ ฮือ” ความกลัวเข้าจับจิตรสิครับ

“ไม่เป็นไรผ่านแล้วผ่านเลย ไม่เป็นไรนะ” พี่แม็กว่าแล้วลูบหัวผมที่ซุกร้องไห้กับเสื้อพี่แม็ก

“ฮือ ๆ ๆ ๆ” ผมร้องหนักสิกำเสื้อแน่นจนยับเลยด้วย

“กลับคอนโดกัน นี่ก็จะเช้าแล้ว ไปอาบน้ำก่อนปะพี่พากลับเอง”

ผมเช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้าทุกคนที่อยู่ในนั้นก็สยองเต็มที่

พี่แม็กพาผมมาขึ้นรถพอขึ้นรถแล้วพอขึ้นรถตัวก็หนักอึ้ง เผลอหลับไปเลยซะงั้น

----------------------------------------------------------------- -