RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

 

 

Little rabbiT 06 : เหยื่อไม่รักดี

 

 

+Little rabbiT+

 

ทำไมเวลาที่เราเศร้า ฝนมักจะตกตลอด มันเอาแต่จะตกและดูท่าจะหนักขึ้นๆ โดยที่อีกฝากฝั่งมันก็ดูปลอดโปร่ง

 

ทำไมกันนะ...ทำไมถึงเลือกแต่จะตกแค่ตรงนี้

 

ตรงที่ผมอยู่

 

"กินข้าวหน่อยเถอะ...นายไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้วนะ" เสียงนุ่มที่ดูเป็นห่วงผมมากก่อนที่กลิ่นหอมของข้าวต้มจะลอยเข้าจมูก  ถึงมันจะหอมมากขนาดไหน แต่มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะอ้วก ผมเบี่ยงตัวหนีชามข้าวต้มตรงหน้าก่อนจะซุกหน้าเข้ากับหมอนอิงใบโต เพื่อช่วยปิดจมูกไม่ให้ได้กลิ่นชวนน่าคลื่นเหียนนั่น

 

นี่ผมเป็นอะไรกัน...ผมเครียดจนเป็นบ้าไปแล้วหรอ

 

เพราะพี่คนเดียว เพราะพี่...ผมถึงมีสภาพตายทั้งเป็นแบบนี้

 

สักวัน...สักวันพี่จะเป็นเหมือนผมบ้าง คอยดู

 

"ซาร์ นายไหวมั้ย" พี่จีนคงรู้ว่าผมเหม็นกลิ่นข้าวต้มนั้น จึงรีบยกมันไปเก็บก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผม มือใหญ่ลูบหัวผมไปมาช้าๆอย่างเป็นห่วงก่อนจะเกี่ยวเอวผมเข้าไปกอดเบาๆ

 

"นายเป็นแบบนี้...พี่รู้สึกไม่ดีเลยนะ" หัวผมที่ซบเข้ากับอกแกร่งนั้นทำให้ผมได้ยินเสียงหัวใจของพี่เขาค่อยๆเต้นช้าลงจนผมเผลอกำเสื้อตรงหน้าอกพี่มันแน่น

 

"......."

 

ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่สามารถหยุดคิดเรื่องนั้นได้เลย...มันเอาแต่วิ่งวนเหมือนกับฉายหนังมวนเดียวซ้ำไปซ้ำมา จนผมนั้นเริ่มหมดแรงที่จะทำอะไร หมดไปความเลวของผู้ชายคนนั้น....ผู้ชายที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต

 

"อย่าเงียบสิ ยิ่งเห็นแบบนี้พี่ยิ่งอยากจะไปฆ่ามัน ที่มาทำให้นายเป็นแบบนี้"

 

นั่นสินะ...ถ้าเขาตาย

 

"ถ้าเขาตายได้ก็ดีนะครับ บางที...ผมอาจจะเลิกคิดถึงเรื่องแย่ๆเหล่านั้น" เรื่องแย่ๆที่คนโง่อย่างผมหลงกลให้เขาหลอกจนไม่ลืมหูลืมตา...เพียงแค่ลมปากที่บอกว่า 'รัก' คำเดียว หึ รักของพี่นี่ช่างเจ็บแสบเหลือเกินนะ...พี่ฟินย์

 

"อย่ายึดติดมันไว้สิ...นายเริ่มต้นใหม่ได้ มันไม่สายเกินไปหรอก" พี่จีนเอาแต่ปลอบผมตลอดแบบนี้มาสามวันติด แถมยังดูแลไม่เคยห่าง มันเลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกโง่....ที่มองข้ามคนดีอย่างพี่เขา

 

"แล้วอย่างผม...มันสามารถใส่ตะกร้าแล้วเอาไปล้างน้ำได้หรอครับ ในเมื่อมันดูสกปรกเกินว่าจะล้างออกแบบนี้" ผมรู้ตัวเองดี เหตุการณ์วันนั้นยังคงฝังรากลึกทั่วร่างกายและจิตใจของผม ยิ่งเห็นรอยแดงบนตัวเอง ผมก็เอาแต่ถูให้มันออกอย่างรังเกียจ แต่ไม่ว่าผมจะถูเท่าไหร่...มันก็ยิ่งแดง เหมือนตอกย้ำความจริงที่ผมไร้ค่า

 

"นายไม่ได้สกปรกสักหน่อย นายก็แค่เจอบทเรียนของชีวิต มันจะได้เตือนไม่ให้พลาดอีกไง" หึ...บทเรียนนี้ มันดูยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เด็กอายุขนาดผมสมควรจะเจอนะ หรือว่ามันดูจะเหมาะสมพอดีกับผมมากขนาดนั้นเลยรึไง

 

ใจร้าย...ทั้งชะตาและเขา

 

"ครับ ผมจะจำให้มันขึ้นใจ" จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแน่ ไม่ว่าผมจะต้องแลกด้วยอะไร ผมจะไม่ให้เขามาหลอกผมได้อีก

 

"งั้นนายต้องลุกขึ้นมาสู้สิ ทำให้เขาเห็นว่านายมีค่า มีค่ามากเกินกว่าที่เขาจะได้ครอบครองนายอีก" มีค่าเกินกว่าที่เขาจะได้ครอบครองงั้นหรอ

 

"ผมทำได้หรอ" ผมเงยหน้ามองอีกคนทันที บางทีการทำให้อีกคนเสียหน้าบ้างมันคงจะดี

 

"ได้สิ มันไม่เห็นจะยากอะไร" ผมมองตาพี่จีนอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ตานั้นดูจะมีแผนการเกินกว่าผมจะคิดได้

 

"พี่ช่วยนายได้ แต่พี่ขอแค่อย่างเดียว...." พี่จีนพูดแค่นั้นก่อนจะเว้นประโยคไว้ในตอนท้าย ผมเลยรีบถามต่อเพราะความอยากรู้

 

"อะไรหรอครับ" แต่พี่จีนกลับเม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่นก่อนจะพูดเสียงหนักแน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา

 

"พี่ขอแค่...ไม่ให้นายรักเขาอีก ได้มั้ย"

 

รักอีกงั้นหรอ...หึ ไม่มีทางแน่

 

"แน่นอนครับ ถึงพี่ไม่ขอ...ผมก็จะทำ" ผมจะไม่มีวันให้ผู้ชายคนนั้นมาย้ำยีหัวใจของผมได้อีกแน่ เพราะผมมันก็แค่คนจน...ไม่มีศักดิ์ศรีเท่าคนรวย

 

"พี่ฟังแบบนี้แล้วค่อยเบาใจหน่อย" พี่จีนขยี้หัวผมอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนดีใจ ผมเลยถอนหน้าออกจากอกพี่มันก่อนจะมองใบหน้าหล่อใสนั่นชัดๆ

 

"ทำไมครับ...กลัวอกหักอีกหรอ" ผมพูดติดตลกเหมือนแซวอีกคนเล่น แต่ตาโตสวยของพี่จีนกลับจ้องตาผมเขม็ง

 

"ซาร์ก็รู้ว่ามันเจ็บมากกับการอกหัก แล้วพี่ก็ไม่มีทางจะเจ็บรอบสองแน่"

 

อึก

 

ประโยคแสนเศร้าประโยคนั้นเล่นเอาผมสะอึกแทบหายใจไม่ออกจริงๆ ผมเลยค่อยๆถอนตัวออกจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นนั่นแล้วกลับมานั่งที่ตัวเอง ผมนั่งคิดพรางก้มหน้านิ่งเมื่อไม่รู้จะตอบอะไรหรือพูดอะไรอีก พี่จีนเลยเอื้อมมือมาคว้ามือผมไปกุมเบาๆ

 

"ซาร์คง...จะไม่ทำให้พี่เจ็บอีกใช่มั้ย" ผมมองนิ้วเรียวที่ประสานกับนิ้วผมแน่นก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคนช้าๆ พร้อมกับตอบอย่างที่ใจตั้งมั่นไว้

 

"แน่นอนครับ ผมไม่มีทางกลับไปยืนตรงจุดนั้นแน่"

 

ไม่มีทาง

 

 

 

 

+LioN+

 

พี่จะปกป้องนาย...ให้กลับมามีรอยยิ้มเหมือนเดิม ผมปวดใจเหลือเกินที่ต้องทนเห็นคนที่ผมรักกำลังทุกข์ทรมานแบบนี้ แล้วผมก็รู้สึกเจ็บมากที่ผมไม่สามารถจะปกปัองน้องมันในยามถูกรังแกได้

 

ทำไมทุกครั้งที่น้องเขาเจอเรื่องร้ายๆ ผมมักจะอยู่อีกที่ แล้วก็มักจะเป็นคนที่รับรู้ความเจ็บปวดของน้องมันเสมอ ซาร์...พี่จะทำยังไงดี พี่อยากดูแลนายทั้งร่างกายและหัวใจในฐานะคนรัก ไม่ใช่พี่น้อง

 

พี่จะต้องทำอย่างไรบ้าง....บอกพี่มา ได้โปรด

 

 

 

+Big FoX+

 

ชิ!

 

มันน่าเจ็บใจนัก 

 

ผมนั่งกำหมัดตัวเองแน่นเมื่อออกมาจากห้องไอ้จืดนั่นได้ ยิ่งไอ้เด็กใจเสาะนั่นยืนยันจะไปจากผม...มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกโกรธจนอยากจะจับไอ้จืดนั่นชกให้หายหมั่นเขี้ยว

 

โทษฐานที่มันกล้ามาแย่งเหยื่อของผมไป ผมคิดไว้แล้วเชียวว่าไอ้นี่ต้องคิดไม่ซื่อกับคนของผมแน่ สายตามันหวานหยดย้อยซะขนาดนั้น ยิ่งมันชอบมาแตะเนื้อต้องตัวไอ้ซาร์อีก มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดหน้ามันอย่างที่สุด

 

มึงคิดว่าใบหน้าใจดีของมึงจะหลอกมันได้เท่าไหร่กัน เดี๋ยวกูจะทำให้มึงดูว่าไอ้เด็กนั่นมันเป็นของใครกันแน่

 

หึ มันต้องเป็นของกูเท่านั้น!

 

เหี้.ย! 

 

คันตีนเว้ย!!

 

ผมตบพวงมาลัยรถสองสามทีเพื่อระบายอารมณ์ที่คับอยู่ในอก ทั้งเรื่องของไอ้จืดนั่นกับเรื่องที่เหยื่อของผมร้องไห้อ้อนวอนให้ปล่อยมันไป

 

หึ กูเดินหน้ามาขนาดนี้แล้ว กูไม่ถอยหลังกลับง่ายๆหรอกเว้ย มึงเองนั่นแหละที่ต้องกลับมาหมอบแทบเท้ากู...ไอ้ซาร์

 

แต่พอคิดว่ามันกล้าตวาดใส่ผมแถมเถียงคำไม่ตกฝากแบบเมื่อกี้ก็เล่นเอาใจผมหาบวูบแปลกๆ มันรู้สึกอึดอัดจนอธิบายไม่ถูก ยิ่งเห็นมันบอกว่าเจ็บปวดที่เห็นผมรักคนอื่น มันก็ยิ่งทำให้ผมจี๊ด เพราะมันเป็นความรู้สึกเดียวที่ผมรู้สึกต่อวิค แอบรักเขาข้างเดียว เพียงแค่ย้อนกลับไปคิดถึงอีกคนผมก็แทบหมดแรง

 

ทำไมกันนะ...ทำไมเธอไม่เลือกฉัน ทั้งๆที่ฉันยืนอยู่เคียงข้างเธอเสมอ 

 

เมื่อวันก่อนเธอโทรมาหาผมพร้อมกับร้องไห้ใส่ มันเล่นเอาผมหมดแรงโดยทันที สมองมันหยุดคิดทุกอย่างก่อนใจจะสั่งให้รีบกลับไปดูแลเธอ แล้วรีบทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ซึ่งนั่นมันทำให้ผมลืมอีกคนไว้ข้างหลัง ผมรู้ว่าผมลืมมัน แต่วิคสำคัญที่สุดในชีวิตผม ดังนั้นผมต้องคิดถึงเธอเป็นคนแรก แต่พอไปถึง...เธอกับเอาแต่ร้องไห้เรื่องของพี่เฟย์ พี่เฟย์ไปติดต่องานที่สิงคโปร์กับเลขาสาวคนนั้น โดยที่ไม่ยอมติดต่อกลับมาหาแฟนของตัวเอง

 

พี่จะทำแบบนั้นทำไม พี่รู้มั้ยว่าพี่กำลังทำให้คนอื่นเจ็บอยู่ แล้วมันก็ไม่ใช่แค่แฟนตัวจริงของพี่ แต่มันหมายถึงผมด้วย  ให้ตายเถอะ ผมชักเริ่มเกลียดพี่เพิ่มอีกคนแล้วนะ

 

'พี่เห็นแก่ตัว พี่รักแต่ผู้หญิงคนนั้นทั้งๆที่ผมทนให้พี่ทำร้าย มันเจ็บแค่ไหนพี่รู้มั้ย ทั้งๆที่ใจมันก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเลิกเกลียดผม แต่มันก็หวังอยู่ลึกๆว่าพี่จะรักผมบ้าง สักเศษเสี้ยวที่พี่เกลียดกันก็ยังดี'

 

อยู่ๆประโยคนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวผมอย่างจัง ก่อนที่มันจะส่งผลทำให้ผมเสียวแปล๊บที่หัวใจทันที ยิ่งใบหน้าใสซื่อนั้นมีน้ำตาที่ไหลพรากเต็มหน้าก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ โดยที่ผมก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าความรู้สึกนั้นมาได้อย่างไง

 

แต่ช่างมันเถอะ...มันคงเป็นความรู้สึกสะใจที่เห็นนายเจ็บปวด ใช่มั้ยซาร์...กระต่ายน้อยของฉัน

 

หึ

 

 

~หนึ่งอาทิตย์ต่อมา~

 

สัด!

 

หนึ่งอาทิตย์มาแล้วนะเว้ย ทำไมมึงยังไม่กลับมาหากูว่ะไอ้ซาร์! นี่มึงคิดจะไปตากกูจริงๆรึไง!

 

"ไอ้ฟินย์ มึงโอเคป่าววะ" อยู่ๆเพื่อนสนิทผมก็ถามก่อนที่มันจะชะเง้อชะแหง่งมองหน้าผมที่นั่งตรงข้ามมันใหญ่ ผมเลยชายตามองใบหน้าหล่อเลวของมันอย่างที่ชอบทำ ก่อนที่เจ้าตัวจะด่าใส่ผมไม่ยั้ง

 

"มึงเป็นเหี้.ยไร!! มาถึงก็ปล่อยรังสีชวนอึดอัดแบบนี้ออกมาน่ะห๊ะ สัด! หน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครตาย"  นี่ผมแสดงอาการแบบนั้นจริงๆน่ะหรอ ทั้งๆที่ผมก็ว่าผมเก็บอารมณ์ของตัวเองดีแล้วนะ อารมณ์หงุดหงิด...อย่างบอกไม่ถูก

 

มันเป็นแบบนี้มาเจ็ดวันแล้วครับ ผมก็ไม่รู้สาเหตุ ใจก็คิดว่าตัวเองคงเครียดเรื่องวิค ที่เธอยังเศร้าอยู่ แต่ไม่นานมานี้เธอก็ดูจะสดใสขึ้นบ้างแล้ว แล้วทำไมผมถึงยังเครียดอยู่

 

'เหนื่อมั้ยครับพี่ฟินย์....ผมนวดให้มั้ย'

 

เหี้.ย!!

 

เสียงนี้อีกแล้ว!!

 

'พี่ฟินย์ต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับ อย่าโหมงานหนักนะ'

 

!!!

 

เจ็ดวันมานี่ผมแทบจะประสาทเสีย เพราะเสียงหวานๆน่ารักๆนั่น ทำไมมันต้องวนเข้ามาในหัวผมบ่อยขนาดนี้ด้วยเนี่ย!

 

ไอ้ซาร์...แล้วทำไมมึงยังไม่คลานกลับมาหากูอีกวะ 

 

"พอได้แล้วไอ้ทิว มึงก็ชอบโวยวายจังวะ แล้วตกลงมึงเป็นอะไร หน้ามึงดูเครียดจนน่ากลัวเลยว่ะ" คราวนี้เป็นไอ้กวางครับที่ถามผม หลังจากที่หันไปดุใส่ไอ้ขี้โวยวายปากหมาบ้าพลังอย่างไอ้ทิว ผมก็ไม้รู้จะตอบพวกมันยังไง เพราะผมเองก็ยังสับสน ผมเลยหยักไหล่เล็กน้อยเหมือนบอกเป็นนัยๆว่าผมสบายดี

 

"ปากมึงน่ะพูดบ้างสัด อมจนเหม็นเน่าแล้วมั้ง" มันยังไม่เลิกกวนประสามผมครับ...ไอ้หมาทิวตัวควายนี่ เดี๋ยวเถอะมึง!

 

"ปากกู" ผมพูดแค่นั้นเพราะนิสัยพูดน้อยของผม จนใครๆก็บอกว่าผมเป็นคนเย็นชา ผมไม่เย็นชาสักหน่อย...แต่ไม่รู้จะพูดมากทำไม ยิ่งพูดยิ่งน่ารำคาญ ยิ่งพูดก็ยิ่งแสดงอารมณ์ความรู้สึกให้คนอื้นรู้...ซึ่งผมไม่ชอบ

 

"เออ! กูรู้ว่าปากมึงเว้ย! กวนตีนกูนะมึง!" มันด่าผมอีกครั้งแต่ผมก็ทำแบบเดิมอีกครั้งโดยการมองมันเฉยๆ แต่มันกลับทำให้อีกคนหัวเสียอย่างมากจนต้องไอ้กวางต้องรีบแยกมันออกห่าง

 

"ไอ้ทิว! มึงจะบ้าก็ไปบ้าไกลๆ"

 

"มันกวนตีนกูก่อนนะเว้ย!"

 

"เออ! กูรู้!...."

 

เห้อ...น่ารำคาญ

 

เสียงไอ้กวางที่เถียงแข่งกับไอ้ทิวเริ่มทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด ผมเลยคว้าบุหรี่ยี่ห้อโปรดจากโต๊ะขึ้นมาสูบก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างไงก็บอกไม่ถูก เหมือนขีวิตผมมันขาดอะไรบางอย่างที่เหมือนจะสำคัญไปแต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เลยยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น นี่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้งเลยจริงๆ

 

ผมเดินไป อัดควันดำเข้าปอดไปเรื่อยๆตามอารมณ์จนไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ตัวเองมาอยู่ที่ไหนแล้ว แต่พอผมได้ยินเสียงหวานคุ้นหูที่ดังอยู่ตรงหน้านั่นแหละ ถึงจะรู้สึกตัว ผมเงยหน้าขึ้นมองไปทางต้นเสียงก่อนจะพบร่างบางผิวขาวที่ผมคุ้นเคยกำลังก้มเข้าไปหยิบของในรถในยางคน

 

"เดี๋ยวผมโทรหานะครับ ตั้งใจเรียนนะครับพี่จีน บ๊ายบาย"

 

ตั้งใจเรียนนะครับพี่จีน...งั้นหรอ  บ๊ายบายงั้นหรอ

 

ประโยคนั้นมึงต้องพูดกับกูไม่ใช่รึไง!

 

หึ!!

 

ทุเรศ! เหมือนพวกแรดไร้อย่างอายที่คิดอยากจะมีผัวจนตัวสั่น น่าสมเพช!

 

แต่แล้วผมก็รู้สึกช็อคทันทีที่ร่างบางปิดประตูรถคันสวยนั้นลง ก่อนที่มันจะยืนส่งยิ้มคอยส่งรถคันนั้นจนหายลับตาไป แต่พอมันหันมาจะเอ๋กับผมที่ยืนมองมันอยู่จะๆ มันก็หุบยิ้มลงทันที แถมยังยื่นนิ่งอึ้งไม่ขยับไปไหนเหมือนกับผมอีก แต่ที่ผมอึ้งไม่ใช่ว่าผมเจอมัน แต่เป็นเพราะร่างบางตรงหน้าดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

 

สวย

 

คำเดียวที่ผมนึกออกตอนนี้ ทำไมผมถึงนึกออกแบบนั้นน่ะหรอ...ก็เพราะว่าผมที่เคยเป็นสีดำปนน้ำตาลกลายเป็นสีทองปนน้ำตาลสลวยจนน่าสัมผัส ดวงตากลมโตที่มักจะดูใส่ซื่อ...ตอนนี้มันกลับดูมีเสน่ห์ขึ้นมาถนัด แถมการแต่งตัวที่เคยดูเชยๆก็เปลี่ยนมาเป็นวัยรุ่นทันสมัยจนน่าเข้าไปทำความรู้จัก

 

นี่มึงไปทำอะไรมา...ทำไมอีกาจนๆอย่างมึงถึงกลายมาเป็นหงส์ขาวแสนสวยได้ นี่หรือว่า...ไอ้นั่นบอกให้มึงทำใช่มั้ย! นี่มึงยอมทำตามที่คนอื่นสั่งนอกจากกูหรอห๊ะ!

 

ไอ้(เหยื่อ)เด็กไม่รักดี!!

 

"หึ ดูมึงจะมีความสุขมากนะ" ผมยิ้มแสยะด้วยความรู้สึกโกรธที่มีอยู่เต็มอก ดวงตากลมโตก็ดูสั่นเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนเป็นนิ่งอย่างฉับพลัน

 

นี่มันอะไรกัน!

 

"แน่นอนครับ ตอนนี้ผมมีความสุข....มาก" เสียงที่เคยหวานดูแข็งขึ้นมาถนัดแถมยังฝีปากกล้าพูดประชดผมอีก นี่แค่อาทิตย์เดียวเองนะ มันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยรึไง หรือว่ามึงกำลังคิดจะลองดีกับกู

 

"หึ มึงกับมันคงมีความสุขมากสินะ แล้วเป็นไง....ลีลามันดีกว่ากูมั้ยล่ะ" ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกสุดๆเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้อีกคนรู้สึกแย่ที่กล้าพูดอวดดีกับผม แต่มันกลับแสยะยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ผม มือเล็กเอื้อมมาแตะและลูบไล้ที่หน้าอกผมเบาๆพร้อมกับช้อนตามองผมช้าๆ ทำไมมันดูยั่วยวนแบบนั้น

 

ยั่วยวนจนอยากจะครอบครอง

 

"ทำไมหรอครับ...หึงผมหรอ" มึงว่าอะไรนะ

 

"มึงสำคัญตัวเองผิดไปรึป่าว คนอย่างมึงมันมีดีอะไรที่คนอย่างกูจะต้องมาหึง หึ" ผมสวนมันกลับอย่างแรง เพราะคิดว่ามันคงจะจุกที่โดนเข้าไปเต็มๆ แต่ร่างบางผิวขาวเนียนตรงหน้ากลับเดินเข้ามาชิดจนหน้าอกมันเบียดเข้ากับร่างผม ก่อนที่มือเล็กจะค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือผมเอาไปวางบนสะโพกมนของตัวเอง ผมเลยยื่นนิ่งไม่ขยับ พร้อมกับดูท่าทีมันต่อ แต่พอผมนิ่ง มันกลับบีบมือผมหนักจนมือผมขยำบั้นท้ายนิ่มนั้นจะๆ

 

"พี่คงจะไม่ชอบขยำก้นผมแบบนี้แล้วแน่นอนเลย "

 

มะ มันรู้ว่าผมชอบจับก้นมันได้ยังไงว่ะ!!

 

คำพูดมันเล่นเอาผมสะอึกไปพักใหญ่ก่อนที่มืออีกข้างจะโน้มคอผมลงไปใกล้ แล้วจมูกโด่งสวยรั้นน่ากัดก็ค่อยๆจงใจไล้เข้าที่แก้มและเลื่อนไปเรื่อยๆจนถึงใบหู ท่าทีแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดีชะมัด เลยเผลอขยำบั้นท้ายนิ่งนั้นเอง แต่เพียงแค่ผมเริ่มขยำ...มือเล็กจะจับมือผมสะบัดออกอย่างแรง

 

พรึบ!!

 

"มันก็คงเหมือนกับที่ผมไม่ชอบพี่แล้วนั่นแหละ!!"

 

"มึงว่าอะไรนะ!!" ผมฟังแล้วรู้สึกจี๊ดขึ้นสมองทันที ก่อนที่ใบหน้าสวยจะแสยะยิ้มใส่ผมอีกครั้ง

 

"เมื่อก่อนพี่บอกว่าเกลียดผม หึ แต่วันนี้ผมกลับอยากจะบอกว่าเกลียดพี่มากกว่า!!!"

 

ตุบ!!

 

สิ้นเสียงโกรธที่ดูแค้นเคืองมากเท่าที่ผมเคยได้ยิน ก่อนจะมีมัดเล็กๆเข้าตบหน้าผมอย่างแรงทันทีเป็นครั้งแรก มันตบผมทั้งๆที่มือตัวเองยังคงกำเข้าหากันแน่น เหมือนกับว่าอีกคนกำมันก่อนหน้านั้นนานแล้ว

 

นี่มันเกลียดผมงั้นหรอ...แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกแย่กับประโยคนั้นขนาดนี้

 

นี่ผมเป็นอะไรไป

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

140131