RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

 

 

Little rabbiT 05 : ปล่อยเหยื่อ

 

 

 

+Little rabbiT+

 

 

 

"อยู่ได้นะซาร์"

 

"อ่าครับ สบายมาก พี่รีบไปเรียนเถอะ" ผมตอบรับในขณะที่มือกำลังง้วนกับการเช็ดโต๊ะกินข้าวที่เราเพิ่งทานกันเสร็จไป

 

"แล้วนายจะกลับไปเรียนเมื่อไหร่"

 

อ่า...นั่นสินะ

 

"อีกสักพักน่ะพี่ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม" ยังไม่พร้อมจะเจอกับเขา ไม่อย่างนั้นผมต้องใจอ่อนยอมเขาทุกอย่างแบบเดิมแน่ ขอทำใจสักพักแล้วค่อยกลับไปสู้ดีกว่า

 

"อย่านานนักนะ นายต้องเรียนหนังสือนะ อย่าเอาคนอื่นมาทำให้อนาคตเราเสีย เข้าใจมั้ย" พี่จีนเดินมาหาก่อนจะลูบหัวผมเบาๆอย่างเป็นห่วง

 

พี่นี่ก็ดีกับผมเหลือเกิน...ดีจนผมรู้สึกเป็นคนโง่ ที่ไม่เลือกคนดีแบบพี่

 

แต่ดันไปเลือกคนเลวแบบเขา

 

"ครับ ผมเก่งอยู่แล้ว ไม่เสียแน่นอน"

 

ผมแสร้งทำเป็นยิ้มกว้างเพื่อไม่ให้อีกคนเป็นห่วง แต่คิ้วหนาก็ยังไม่คลายปม จนผมเริ่มรู้สึกผิด

 

"ให้เวลาผมหน่อยนะครับ ผมจะพยายามเลิกรักเขา"

 

จะพยายาม...ถึงมันจะยากจนเหมือนจะขาดใจ

 

"เห้อ....เอาเถอะๆ พี่จะอยู่ดูแลนายจนถึงวันนั้นล่ะกัน"

 

อีกแล้ว ทำไมพี่ต้องดีกับผมขนาดนี้ด้วย

 

"ครับ ขอบคุณนะครับพี่จีน" ผมรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังคลอและทำท่าจะร่วงในไม่ช้านี้แน่ถ้าร่างสูงยังยืนอยู่ตรงหน้า ผมเลยรีบดันอีกคนให้รีบออกจากห้องไป แต่พี่มันก็ยังฝืนตัวไว้

 

"รีบๆไปเถอะครับ เดี๋ยวเข้าคลาสสายนะ"

 

"เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่ได้มอร์นิ่งคิสเลยนะ"

 

!!

 

"ว่าอะไรนะ!" ผมผละออกจากตรงนั้นอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะรีบถอยหลังออกห่างหลายก้าว

 

"หึๆ อะไรอะ นายทำแบบนี้มันเสียความมั่นใจนะ"

 

"ขอโทษครับ" ผมก้มหน้านิ่งจนคางชิดอกโดยที่มือก็กำชายเสื้อตัวเองไว้แน่น มันรู้สึกอึดอัดอย่างไงก็บอกไม่ถูก

 

"ถ้านายอยากตัดใจกับเขา นายก็ต้องเปิดใจรับใครคนอื่นนะ"

 

หมายถึง....ยอมให้พี่มอร์นิ่งคิสน่ะหรอ

 

มันจะดีแล้วรึไง แต่พี่เขาคงไม่ได้โกหกผมหรอก พี่จีนต้องหวังดีอยากช่วยผมแน่

 

ผมเลยยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเข้าหาจนหน้าผากผมชิดกับแผ่นอบอุ่นของร่างสูง ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ใกล้เขา แถมยังอบอุ่นใจอยู่ตลอด อบอุ่นจนผมเผลอเอามือไปจับเอวหนานั่นทั้งสองข้างพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

 

"ถ้าผมเปิดใจ พี่จะเข้ามามั้ย" ผมทำแบบนี้จะผิดมั้ย มันจะทำให้ใครเสียใจรึป่าว แต่ถ้าผมจะเปิดใจจริงๆ ผมก็อยากจะให้คนตรงหน้าเข้ามาดูแล จะได้พบแต่ความสุขสักที

 

ผมเชื่อว่าพี่เขาสามารถทำให้ผมมีความสุขได้แน่

 

"แน่นอนสิ พี่จะเข้าไปแน่" แล้วผมก็ได้รับคำตอบที่น่าพอใจอย่างมาก มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่นิ้วเรียวจะค่อยๆไล้ที่แก้มผมช้าๆแล้วเปลี่ยนเป็นประคองอย่างห่วงแหน ผมรู้ว่าพี่เขาจะทำอะไร แล้วผมก็พร้อมจะรอรับมัน

 

แต่เพียงแค่ริมฝีปากบางสวยนั้นทาบทับลงมาอย่างอ่อนโยน มันกลับทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นหรือวาบหวามที่หัวใจแบบที่อีกคนทำ

 

นี่มันหมายความว่ายังไง

 

มันรู้สึกสับสนจนผมต้องเบี่ยงหน้าออกก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้นอย่างไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง โดยที่มือก็ยกมาปิดปากตัวเองไว้แน่น จนร่างสูงรีบคว้าตัวผมให้ลุกขึ้นอย่างตกใจ

 

"ปะ เป็นอะไรรึป่าว" หน้าพี่จีนดูแย่ขึ้นมาถนัดจนผมต้องรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนที่มือหยาบจะทาบเข้าที่แก้มของผมทั้งสองข้าง

 

"มันเป็นเพียงการเริ่มต้น อย่าคิดมากสิ มันต้องใช้เวลา"

 

"ผม ผมว่า..."

 

"เอาล่ะๆสายแล้วๆ พี่ไปก่อนนะ" ร่างสูงรีบตัดคำก่อนขอตัวพรางขยี้หัวผมอย่างที่ชอบทำ ผมเองก็เริ่มรู้สึกใจเสียก่อนจะไม่เห็นแผ่นหลังกว้างนั้นอีกเมื่อบานประตูนั้นปิดตัวลง

 

พี่เขาต้องรู้แน่ว่าผมกำลังจะพูดอะไร ถึงหนีกันแบบนี้

 

พี่คงรู้สึกแย่ที่ผมแสดงอาการแบบนั้นมากสินะ ผมขอโทษนะครับ ผมขอโทษที่ตอบรับพี่ไม่ได้...ขอเวลาผมหน่อยนะ

 

ก๊อกๆ

 

อะ!

 

ผมสะดุ้งตัวโหยงอย่างตกใจทันทีที่มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

 

ใครกัน

 

หรือว่าจะเป็นพี่จีน

 

"พี่จีนหรอครับ ลืมของหรอ"

 

ก๊อกๆ

 

"ครับๆ มาแล้วๆ" เมื่ออีกคนไม่ขานรับแต่กลับเคาะประตูเพื่อเร่งให้ผมเปิด ผมเลยรีบส่งเสียงก่อนวิ่งไปเปิดให้อีกคนอย่างไม่รอช้า แต่เพียงแค่ผมปลดล็อกกลอน บานประตูตรงหน้าก็ถูกผลักออกอย่างแรง

 

ปัง!!

 

อะ!

 

ไม่จริง!

 

"ตกใจอะไรงั้นหรอ ห๊ะ!!"

 

"พะ พี่ฟินย์!" ใจผมสั่นทันทีที่เห็นร่างสูงตรงหน้า ยิ่งแววตาที่ดูโกรธเคืองกันสุดฤทธิ์ก็ยิ่งทำให้ขาผมนั่นอ่อนเหมือนจะหมดแรงจนไม่สามารถทรงตัวได้ แต่ยังดีที่ร่างสูงรับผมไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะล่วงลงไปจริงๆ โดยที่มือใหญ่ยังคงจับไหล่ผมก่อนจะบีบมันซะแน่น

 

"จะ เจ็บนะ!"

 

"เจ็บงั้นหรอ ยังกล้ามาขอความเห็นใจจากกูงั้นหรอห๊ะ"

 

อะ!!

 

พรึบ!!

 

แล้วมือใหญ่ก็จับผมกดเข้ากับกำแพงห้องก่อนจะตรงเข้ามากดจูบที่ปากผมอย่างรุนแรงจนตอนนี้ผมรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือด

 

ทำไม...ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย

 

"พี่ฟินย์! เบาๆหน่อยไม่ได้รึไง! ทำไมต้องรุนแรงกับผมตลอดด้วย!"

 

ไม่รู้ทำไมปากผมถึงตะคอกใส่อีกคนไปแบบนั้นเมื่อริมฝีปากร้อนถอนออก ก่อนร่างสูงชะงักตัวหยุดทันทีแล้วกลับมาบีบคางผมแน่น

 

"มึงว่าอะไรนะ" เสียงเย็นเน้นถามจนใจผมสั่นไปทั้งดวง ก่อนที่ตัวผมจะถูกเหวี่ยงลงกับพื้นห้องพร้อมกับร่างสูงขึ้นคร่อมทับทันที

 

ไม่ไหวแล้วนะ!

 

"ผมบอกให้หยุดทำกับผมแบบนี้สักที!" ถึงใจจะรู้ว่าไม่มีทางที่จะสู้อีกคนได้แต่หัวใจมันก็สั่งให้ต่อต้านบ้าง หรือว่าตอนนี้...ใจผมจะคิดว่ามีทางเลือกที่ผมสามารถไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดนี้

 

เพราะผมมีพี่จีนใช่มั้ย

 

"หึ ทำไม! ถ้ากูจะทำแบบนี้กับมึงแล้วจะทำไม ห๊ะ!!" แต่อีกคนก็ยังไม่ลดละที่จะเกลียดผม จนตอนนี้ความรู้สึกเก่าๆมันเริ่มจะกลับมา

 

ความรู้สึกกลัว

 

"พี่เกลียดอะไรผมนักหนา ถึงต้องทำกับผมถึงขนาดนี้ มาทำร้ายกันแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยรึไง" ปากก็เอาแต่เถียง ทั้งๆที่ใจมันฟ่อตั้งแต่เห็นแววตาโกรธ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากจะทำให้พี่เขารู้สึกบ้าง...ว่าผมทรมานขนาดไหน

 

"มันไม่เกินไปหรอก ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่สาวเธอทำกับวิค"

 

วิค ชื่อนี้อีกแล้ว

 

ตกลงเขาสำคัญกับพี่มากใช่มั้ย พี่ถึงยอมทำเพื่อเธอขนาดนี้

 

"เพราะเธอคนนั้นใช่มั้ย...ที่ทำให้พี่ยอมโกหกว่า 'รัก' ผม"

 

สิ้นเสียงสั่นที่ผมถามออกไป น้ำตามันก็ไหลออกมาจากใจผมทันที มันเป็นการร้องไห้ที่ไม่มีเสียง เพราะนี่ไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาที่รู้ว่าเขารักคนอื่นอยู่ต่างหาก

 

"หึ มันไม่ใช่โกงการอะไรของมึง"

 

"มันใช่สิ! ทำไมมันจะไม่ใช่! ในเมื่อพี่รักเขา แต่ผมก็รักพี่เหมือนกัน!"

 

พี่ยอมทำลายคนๆหนึ่งเพียงเพื่อผู้หญิงคนนั้น แล้วพี่ยังกล้าพูดได้อย่างไงว่าไม่ใช่เรื่องของผม ทั้งๆที่คนๆนั้นมันคือผม

 

พี่ฟินย์ใจร้าย

 

"มึง..."

 

"ทำไมครับ ผมผิดมากเลยรึไงที่เป็นน้องชายของพี่ซิน ผมผิดมากรึไงที่รักคนเลวๆอย่างพี่ แล้วผมผิดมากรึไงที่พี่รักผู้หญิงคนนั้น" ผมพูดเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงแรงที่กดแขนผมอยู่นั้นเริ่มคลายลง ผมเลยบิดแขนออกแล้วดันอีกคนให้ลุกออกจากตัว

 

"พี่เห็นแก่ตัว พี่รักแต่ผู้หญิงคนนั้นทั้งๆที่ผมทนให้พี่ทำร้าย มันเจ็บแค่ไหนพี่รู้มั้ย ทั้งๆที่ใจมันก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเลิกเกลียดผม แต่มันก็หวังอยู่ลึกๆว่าพี่จะรักผมบ้าง สักเศษเสี้ยวที่พี่เกลียดกันก็ยังดี"

 

มันไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจให้ผมปล่อยมันออกมา แต่มันรู้สึกดีพิลึกที่ได้พูด อย่างน้อยมันอาจจะทำให้ผมตัดใจจากเขาก็ได้ ถ้ายังเห็นท่าทีรังเกียจกันแบบเดิม

 

มันคงถึงเวลาที่ผมต้องเลิกรักพี่แล้วสินะ

 

"ถ้าพี่คิดว่าสิ่งที่พี่ทำมันคือการแก้แค้นให้กับคนรักของพี่ งั้นผมขอบอกพี่ไว้ ณ ตรงนี้เลยว่าพี่สำเร็จแล้ว เพราะตอนนี้หัวใจผมมันป่นปี้จนไม่เหลือ ไม่เหลือให้พี่ทำร้ายอีกแล้ว"

 

ไม่เหลือแล้วจริงๆ

 

"............."

 

ผมค้างไว้แค่ตรงนั้นเมื่อไม่ได้ยินเสียงจากอีกคน ผมเลยจะตัดสินใจทำใจแข็งเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ผมเฝ้าคิดถึงทั้งคืน ก่อนจะเอื้อมแขนเข้ากอดรัดที่คอแกร่งไว้หลวมๆ

 

"ถ้าสิ่งที่พี่ทำอยู่มันทำให้พี่มีความสุข...ผมก็ขออวยพรให้เธอรักพี่มากๆเหมือนกัน มากเท่ากับสิ่งที่พี่ยอมทำร้ายผม....เพื่อเธอ"

 

เธอจะเป็นคนแบบไหนนะ ถึงสามารถทำให้พี่ทำทุกอย่างเพื่อเธอได้ แต่ที่แน่ๆ พี่คงรักเธอมาก

 

อึก...เจ็บ

 

"ส่วนผม....ผมขอรักษาแผลใจอยู่ตรงนี้ แล้วคอยเฝ้ามองพี่กับเธอมีความสุขก็พอ" พอหมดประโยคผมก็โน้มคอแกร่งลงมาให้ผมได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะจากกัน

 

"ได้โปรด...ปล่อยผมไว้ตรงนี้ อย่าทำร้ายกันอีกเลย"

 

ได้โปรด...ให้หัวใจผมได้พักบ้าง

 

"ให้มันเหลือความเป็นคนสักนิดก็ยังดี...นะครับ"

 

"ที่มึงพูดมาทั้งหมด เพราะมึงอยากอยู่ที่นี่กับไอ้จืดนั่นใช่มั้ย" พี่พูดอะไรน่ะ แล้วไอ้จืดที่พี่พูดถึงนั้น คือพี่จีนหรอ

 

"ไม่ใช่นะครับ...ผม ผมแค่..."

 

"หึ อยากไปจากกูมากล่ะสิ มึงคงมีไอ้จืดนั่นอยู่ถึงกล้าหนีกูมา ก็ได้...ถ้ามึงอยากขนาดนั้นกูก็จะสงเคราะห์ แต่กูอยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้ามันเห็นมึงนอนครางใต้ร่างกู มันจะยังอยากจะได้มึงอยู่มั้ย!"

 

อะไรนะ!

 

"พะ พี่จะอะไรน่ะ! อะ ปล่อยผมนะ! อะ!"

 

อยู่ๆมือใหญ่ก็กดหน้าอกผมลงกับพื้นอีกครั้งก่อนจะรวบแขนผมขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้าง ผมเองก็พยายามเบี่ยงตัวหลบเมื่อริมฝีปากร้อนและจมูกโด่งกำลังไล่หอมที่ซอกคอจนรู้สึกเสียวที่ท้องน้อยไปหมดก่อนที่มือใหญ่อีกข้างจะเลิกเสื้อผมขึ้นแล้วจัดการขยี้เม็ดทับทิมอันเล็กอย่างสนุกมือ

 

"อะ! พี่ฟินย์ อย่าทำแบบนี้ อ๊า อึก อ๊ะ พอแล้ว...อย่า" ผมกรี๊ดร้องขอความเห็นใจก่อนจะพยายามยันเท้าเข้าที่หน้าขาแกร่ง แต่เพียงแค่ฝ่ามือใหญ่ตรงเข้าขยำเนื้ออูมตรงกลางของผมเท่านั้น ร่างกายผมก็อ่อนยวบคามืออีกคนทันที

 

การสัมผัสของพี่เขา...มันทำให้ผมยอมทุกอย่าง

 

"อะ อ๊าาา..."

 

ผมครางเสียงยาวก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีให้อีกคนสามารถดอมดมผิวกายของผมได้มากกว่าเดิม โดยที่มือใหญ่เริ่มล้วงหายเข้าไปใต้กางเกงจนตอนนี้ผมทำได้แค่เพียงจิกเท้าตัวเองแน่น

 

เสียว

 

ผมกำลังแพ้อีกคนอีกแล้ว

 

"อึ...อึก"

 

ไม่! ผมจะไม่มีทางถอยหลังกลับไปที่จุดเดิมแน่

 

"ไม่!!! ไม่..." ผมตะโกนออกไปจนสุดเสียงก่อนที่นิ้วยาวจะถูกสอดแทรกเข้าไปช้าๆ โดยที่อีกคนกำลังยิ้มสมเพชใส่ผมอยู่ตรงหน้า

 

แม้วินาทีสุดท้ายพี่ก็ยังไม่คิดจะปราณีกันเลยสักนิด

 

พอแล้วล่ะ...ความรักแสนทรมานนี้

 

 

 

ผมนอนหอบหมดแรงอยู่บนพื้นตรงนั้นอยู่นานหลายชั่วโมง หลังจากที่ถูกคนเลวเสพสุขกับร่างกายของผมครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่เขาไม่มีท่าทีที่จะเหน็ดเหนื่อย ผมเลยทำได้เพียงแค่นอนร้องไห้กับสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวในตัวผมจนอีกคนสำเร็จความใคร่แล้วก็ทิ้งผมไปอย่างไม่ใยดี

 

ถึงตัวจะไป...แต่ก็ยังทิ้งสิ่งอับอายไว้ที่ตัวผมทั้งสิ้น

 

แม้ว่ามันจะผ่านไปหายชั่วโมงแต่ผมก็ยังไม่สามารถขยับตัวลุกขึ้นได้เลย มันเจ็บไปหมดทั้งตัวจนทำได้แค่นอนนิ่ง ยิ่งของเหลวอุ่นที่ถูกทิ้งไว้ตอกย้ำความเจ็บปวดก็ยิ่งทำให้ผมไม่มีแรง

 

แอ๊ด!

 

อยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้งก่อนผมจะได้ยินเสียงเรียกผมอย่างตกใจ ตกใจขนขนาดเผลอปล่อยของในมือให้ล่วงหล่นพื้นอย่างดาย

 

"ซะ ซาร์!!!"

 

อะ...

 

"ฮึกๆ พะ พี่จีน ฮื่อๆ" ผมปล่อยโฮออกมาทันทีที่ผมเห็นร่างสูงยืนอึ้งอยู่ตรงหน้า ก่อนผมจะพยายามฝืนพลิกตัวแล้วกอดเข่าตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกคนได้เห็นอะไรที่น่าสมเพชจากร่างกายของผม

 

"มะ มันเกิดอะไรขึ้น!" เสียงทุ้มนั้นดูแหบขึ้นมาถนัดก่อนจะเข้ามาประคองร่างเปลือยเปล่าของผมให้ลุกขึ้นนั่ง แต่เพียงแค่บั้นท้ายผมถูกกับพื้นก็ทำให้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดตรงช่องทางด้านหลังทันที ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะไหลออกมาเป็นทางยาวจนอีกคนมองอย่างตกใจ

 

"นะ นี่มัน!"

 

"อะ! ฮือๆ จะ เจ็บ ผมเจ็บ" พอพี่มันได้ยินแบบนั้นก็รีบพลิกตัวเข้ากอดผมแน่นก่อนจะรีบปาดน้ำตาออกจากหน้าให้

 

"มันเกิดอะไรขึ้นซาร์ ทำไมนายถึงมีสภาพแบบนี้"

 

"ฮือๆ ผม ผะ ผมเกลียด ฮึกๆ มัน ฮือๆ"

 

เกลียด เกลียดที่สุด

 

"โธ่เว้ย!!! มันเข้ามาได้ยังวะไง!!" เสียงทุ้มสบถกับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะรีบถอดเสื้อคลุมของตัวมาคลุมตัวผมให้

 

"ไม่เป็นไรนะซาร์ เรื่องมันผ่านไปแล้ว มันจบไปแล้วนะ" ริมฝีปากอุ่นกดจูบที่ขมับผมหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่รังเกียจที่ร่างกายผมแปดเปื้อนจนน่าสมเพช ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที

 

"พะ พี่จีน...พี่จีน ฮือๆ"

 

พอแล้ว...กับการรักสุนัขจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์ตัวนั้น

 

"ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ปลอดภัยแล้วนะ"

 

ผม...ผมปลอดภัยจริงๆแล้วใช่มั้ย

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

140127

 

ซาร์ลูกแม่...

 

 

เอาล่ะ ต่อไปก็ตาพี่ฟินย์ทรมานบ้างแล้ว สมน้ำหน้า!