RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

 

 

 

Little rabbiT 07 : ล่าเหยื่ออีกครั้ง

 

 

+Little rabbiT+

 

 

เกลียด!

 

ผมเกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุด!

 

ทำมาเป็นเหยียดใส่คนอื่น ทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละที่น่าขยะแขยง!

 

ไอ้คนเลว!

 

ชาติชั่วที่สุด!

 

หึ่ย!

 

ผมกำหมัดตัวเองแน่นเมื่อตบใส่อีกคนอย่างจัง มันรู้สึกดีชะมัดเวลาเห็นอีกคนเจ็บปวดเพราะผมบ้าง เป็นไงครับ...มันเจ็บปวดดีมั้ยล่ะ

 

"เกลียด....งั้นหรอ" อยู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยกับตัวเบาๆก่อนจะหันหน้าตัวเองกลับมาทางผมอีกครั้ง แต่ทำไม่สายตาเย็นชาที่เคยเป็นมา มันกลับดูเหมือนกำลังเสียใจ

 

บ้าน่า!

 

นี่ต้องเป็นแผนของเขาแน่...ที่จะมาหลอกให้ผมเชื่อเขาอีก อย่างเขาน่ะ มันคือสุนัขจิ้งจอก...พันหน้า

 

"ทำไมครับ...ผมพูดไม่ชัดรึไง งั้นผมจะพูดอีกที ผมเกลี....อุ๊บ!!" แต่แล้วคำพูดผมก็ถูกกลืนหายไปหลังจากริมฝีปากร้อนตรงเข้าประกบปากผมอย่างรวดเร็ว ผมยื่นนิ่งอึ้งเพราะความตกใจโดยมีอีกคนกำลังพยายามส่งลิ้นเข้ามา แต่โชคยังดีที่กลิ่นบุหรี่ของร่างสูงทำให้ผมรู้สึกตัวก่อนจะผลักอกอีกคนอย่างแรงแถมตบซ้ำด้วยอีกครั้ง

 

เพี้ยะ!!!

 

"เลว!"

 

เลวที่สุด! คิดจะมาทำให้ผมแปดเปื้อนอีกใช่มั้ย!

 

ไอ้บ้า!

 

คราวนี้ใบหน้าหล่อที่หันตามแรงตบนั้นไม่ยอมหันกลับคืนมา ก่อนที่ลิ้นจะค่อยๆดันกระพุ้งแก้มตัวเองจนผมเห็นเลือดที่ผมปากสวยนั้นนิดๆ

 

เลือดออกเลยหรอ!

 

ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อผมไม่เคยตบใครแรงขนาดนี้ จนผมเผลอเอื้อมมือตัวเองหวังจะเข้าไปดูอาการ แต่เพียงอีกนิดเดียวที่นิ้วผมจะถึง พี่มันก็คว้ามือผมไปจับไว้แน่นก่อนจะดึงผมให้เข้าไปใกล้ตัวเองอีกครั้ง

 

ผมอ่อนแออีกแล้ว!

 

"ปล่อยนะ!" ผมพยายามดึงมือตัวเองกลับแต่ก็ถูกอีกคนยึดไว้มั่น จนตอนนี้กระเป๋าเรียนผมหล่นไปกองกับพื้นแล้ว เพราะแรงยื้อฉุดกระชากกันเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

"เมื่อกี้มึงด่ากูว่าอะไรนะ" ร่างสูงถามผมเสียงเข้มแต่ผมก็ไม่สนใจคิดที่จะกลัวมัน ก่อนจะเค้นแรงทั้งหมดที่มี...ทุบต้นเอวหนานั่นอีกครั้ง

 

"ปล่อย! ปล่อยผมนะไอ้บ้า!"

 

"บ้า...บ้างั้นหรอ" แต่แล้วร่างสูงก็พูดตามเหมือนรู้สึกน้อยใจที่ผมด่าแบบนั้น มันผิดคบาดที่ผมคิดว่าพี่มันต้องอาละวาดใส่ผม ผมเลยหยุดดึงแขนตัวเองออกก่อนจะมองหน้าอีกคน

 

"ทำไมครับ รู้สึกโกรธกับคำพูดของผมมากเลยรึไง แต่ผมขอบอก...ว่ามันไม่ได้ครึ่งของคำพูดที่พี่ดูถูกผม!"

 

"กู..."

 

"ซาร์!!!" แต่แล้วเสียงเรียกชื่อผมก็ดังลั่นก่อนที่มือใหญ่ที่กำมือผมแน่นจะถูกปัดออกอย่างแรงด้วยฝีมือบุคคลที่สาม

 

เพี้ยะ!

 

"ปล่อยมือแฟนกู!!"

 

หะ ฟะ แฟน!

 

"พี่จีน!" ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจก่อนจะหันหน้าไปขอคำอธิบายจากอีกคนที่พูดคำนั้นออกมาได้เต็มปาก แต่พี่จีนกลับเกี่ยวเอวผมแล้วดึงเข้ากอดแน่น

 

"มึงคิดจะทำอะไรแฟนกูไอ้ชั่ว!" ฝ่ามือใหญ่ของพี่จีนผลักไหล่อีกคนจนร่างสูงนั้นเซเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทรงตัวได้ภายไม่กี่วิ แต่สิ่งที่ตามมามันกลับทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัว สายตาเย็นชาที่ปนความโกรธไว้เต็มที่ เขาคิดจะทำอะไร

 

"แฟนกูงั้นหรอ....หึ หึ แฟนมึงงั้นหรอวะไอ้จืด" น้ำเสียงนิ่งแถมนิ้วเรียวยังยกบุหรี่ขึ้นสูบเฮือกใหญ่ แต่นัยน์ตาเรียวกลับตวัดมองอีกคนเหมือนพร้อมจะฆ่ากันให้ตาย

 

"พอแล้วครับพี่จีน เราเข้าเรียนกันเถอะ" รังสีอำมหิตเริ่มแผ่กระจายทั่วร่างสูง ผมเลยรีบดึงอีกคนให้ออกห่าง แต่สิ่งที่ตามมากลับตรงกันข้าม เมื่อรอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้น

 

"มึงชื่ออะไรนะ เจนงั้นหรอ หึ งั้นกูฝากเมียกูไว้กับมึงสักวันสองวันนะ แล้วเดี๋ยวกูจะมารับมันกลับ หึ" 

 

อะไรนะ! มารับผมกลับงั้นหรอ

 

"หมายความว่าไงวะ"

 

"กูจะให้มึงได้ทำใจสักสองสามวันก่อนที่มันจะกลับมาอยู่กับกูไง" เมื่อจบประโยค...พี่มันก็ทิ้งบุหรี่ลงอย่างไม่ใยดีก่อนจะขยี้มันให้ดับ พร้อมกับก้าวแทรกขึ้นมาตรงกลางระหว่างผมกับพี่จีน ผมเองก็นิ่งก่อนที่อีกคนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเชียบ

 

"มึงก็ทำได้แค่มอง...แต่ไม่มีสิทธิได้แตะต้อง เพราะมันเป็นของกู"

 

อึก!

 

"สัด!!" ประโยคนั่นจุดฉนวนให้อีกคนกลับตัวพร้อมตรงเข้าชกด้วยความโมโห แต่ร่างสูงของอีกคนกลับพลิกตัวหนีแล้วสวนเข่าเข้ากระแทกอย่างจัง เป็นเหตุให้พี่จีนเข่าทรุดล้มลงกับพื้นทันที

 

อัก!

 

"พี่จีน!!" ผมผวาวิ่งเข้าไปดูอีกคนที่กุมหน้าท้องของตัวเองไว้มั่นก่อนผมจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันใส่อีกคน

 

"ถ้ามึงมีความสามารถเพียงเท่านี้ก็ถอยไปซะ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงกำลังทำอะไร ขอบอกนะมึง อย่ามาบินว่อนให้กูรำคาญ...ไอ้เจน"

 

"พี่นั่นแหละที่ต้องถอยออกไป! อย่ามาทำตัวเลวใส่คนอื่นที่ไม่เกี่ยวแบบนี้ แล้วที่สำคัญ! เขาชื่อพี่จีน!"

 

ทำตัวอัธพาลไปทั่วจนน่ารังเกียจ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนปล่อยมือจากผมเองแท้ๆ แล้วยังมาทำตัวกร่างใส่คนอื่นอย่างเอาแต่ใจอีก พี่มันน่ารังเกียจเกินทนแล้ว!

 

"สมองกูไม่จำเป็นต้องจำชื่อมัน ส่วนมึง...ถ้าคิดว่าอยู่ได้โดยไม่มีกู มึงก็ลองดู" แล้วเท้าใหญ่ก็ก้าวออกห่างไปทิ้งเราสองคนไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี ผมเลยรีบหันไปดูอีดคนที่ตอนนี้หน้าเริ่มเขียว

 

"เป็นไงบ้างครับพี่จีน ไหวมั้ย" ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับก่อนผมจะช่วยพยุงพี่เขาลุกขึ้นยืน

 

"พี่ พี่ขอโทษที่สู้มันไม่ได้"  ยังจะมีกระจิตกระใจมาขอโทษผมอีก ตัวพี่เองนั่นแหละที่ผมสมควรจะต้องขอโทษ

 

"ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ พี่จีนเป็นคนดีเกินกว่าที่จะสู้กับคนเลวแบบนั้น ขอแค่พี่ยืนอยู่ข้างๆผมให้ผมรู้สึกอุ่นใจก็พอแล้ว" เพราะผมคนเดียว พี่ถึงต้องมารับรู้เกี่ยวกับคนเลวๆแบบนั้น

 

"ซาร์ แต่พี่ละอายใจ" พี่จีนก้มหน้าลงจนคางชิดกับอกก่อนที่มือใหญ่จะเข้าประสานนิ้วผมแน่น

 

"ไม่ต้องรู้สึกอะไรทั้งนั้นนะครับ...นะ" ผมยกมือขึ้นทาบแก้มใสของอีกคนก่อนที่พี่มันจะเอียงหน้ามาจูบที่ฝ่ามือผมเบาๆ

 

"ขอบใจนะ...พี่สัญญา พี่จะแข็งแกร่งให้ได้" คำสัญญานั่นเล่นเอาผมรู้สึกดีอย่างมาก เหมือนกับทุกอย่างที่ผู้ชายตรงหน้าเขาจะทำ...มันก็เพื่อผมคนเดียว

 

"ครับ" ผมตอบรับพร้อมกับได้ยินเสียงหึในลำคอดังมาจากด้านข้าง แต่พอผมหันไปมอง กลับพบร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากพี่ฟินย์กำลังยืนเถียงกันอยู่ นั่นมันเพื่อนๆพี่ฟินย์นี่

 

"หึๆ กูว่าแล้วเชียวว่ามันอารมณ์เสียเพราะเด็ก เอาเงินมาเลยไอ้ทิว"

 

"สัดกวาง! มึงนี่ทวงจริง!" แล้วพี่คนนั้นก็หยิบกระเป๋าขึ้นมานับแบงก์พันนับสิบใบก่อนจะยื่นให้อีกคนอย่างหัวเสีย

 

"เอาไป!" เมื่อเงินถูกยื่นมาตรงหน้า ใบหน้าโหดของผู้ชนะก็แสยะยิ้มรับ

 

"รอบหน้ากูขอแก้ตัว"

 

"เอางั้นก็ได้" ร่างสูงของคนที่ชื่อกวางพยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ใส่ใจก่อนที่ตาดุจนหันมามองหน้าผม

 

"งั้นมารอดูว่า...ไอ้นี่จะกลับไปหาไอ้ฟินย์เมื่อไหร่"

 

ว่าอะไรนะ!

 

นี่พวกพี่เล่นอะไรกัน นี่เห็นผมเป็นของพนันกันรึไง

 

เลวทั้งแก๊งจริงๆ

 

"กูขอเจ็ดวัน!" 

 

"งั้นกูแทงที่สี่...ไม่สิ สามวันดีกว่า หึ" 

 

สามวัน! นี่พวกพี่คิดจะดูถูกผมรึไง! ผมไม่มีทางกลับไปหาคนชั่วๆแบบนั้นแน่ แต่แล้วดวงตาดุก็ละออกไปจากผมก่อนที่ทั้งคนคนจะเดินกลับไปอีกฝั่ง โดยทิ้งความรู้สึกกลัวไว้ที่ผมอย่างจัง

 

หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าสองวัน ทำไมถึงคิดแบบนั้น หรือว่าพี่ฟินย์มีแผนชั่วๆที่จะทำร้ายผมอีก แล้วแบบนี้ผมควรจะทำยังไง ผมไม่อยากจะกลับไปเจ็บอีกแล้วนะ

 

"พวกเขาพูดมันหมายความว่าอย่างไงซาร์" แต่แล้วพี่จีนก็เรียกสติผมให้กลับมา ผมเลยหันหน้าหนีเมื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อนผมจะถูกดันไหล่ให้ผมกลับไปหาอีกคน

 

"ซาร์....มันคงไม่เป็นอย่างที่พวกเขาพูดใช่มั้ย"

 

"พี่จีน..." ทำไมพอพี่จีนถามแบบนี้อีกครั้ง...ผมถึงตอบอย่างมั่นใจแบบเดิมไม่ได้แล้ว ทำไมกัน...เพียงแค่ผมเห็นพี่ ผมก็ลังเล

 

พี่ฟินย์...พี่ทำให้ผมสับสนอีกแล้ว

 

 

 

 

 

วันนี้ทั้งวันผมมัวแต่คิดเรื่องที่พี่กวางกับพี่ทิวพูดกันจะเริ่มปวดหัว ทำให้ไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลยสักนิด ยิ่งคำพูดของพี่ฟินย์ที่บอกว่าจะกลับมารับผมคืนอีก มันเล่นเอาประสาทผมแทบเสีย ผมกลัวครับผมขอยอมรับ...ผมกลัวว่าคราวนี้พี่ฟินย์จะไม่ทำร้ายเพียงแค่ผม แต่รวมไปถึงพี่จีน

 

"ไหวมั้ยเนี่ยซาร์...ทะเลาะกับแฟนอีกแล้วหรอ"

 

"ปะ เปล่าครับพี่นาย ผมแค่เครียดนิดหน่อย" ผมรีบปฏิเสธพี่นายที่ดูเป็นห่วงผมไม่เลิก จนผมรู้สึกเกรงใจพี่เขามาก อีกคนก็ยิ้มปลอบผมเฉยๆก่อนจะยกช่อดอกไม้ที่เพิ่งทำเสร็จไปแช่ตู้เย็น

 

"มีอะไรให้ผมทำอีกมั้ยครับพี่นาย" ผมเดินตามร่างหนาไปมาเมื่อพี่นายดูวุ่นกับงานมาก ทั้งๆที่ผมเป็นลูกจ้างแท้ๆยังเอาแต่นั่งดูพี่เขาทำเฉยๆ

 

"งั้นมาจัดซุ้มตามแบบที่พี่วาดไว้นะ ลงฐานก่อน เดี๋ยวพี่ค่อยมาเก็บที่เหลือเอง" 

 

"ครับผม" พอรับคำสั่งเสร็จผมก็วิ่งไปดูแบบที่พี่นายวาดไว้ ก่อนจะลงมือทำ

 

"งั้นพี่ไปเอาดอกไม้ที่สั่งไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมันจะช้ำหมด" ผมพยักหน้ารับก่อนที่ร่างหนาจะเดินออกจากร้านไป จนตอนนี้ทั้งร้านเหลือแค่ผม

 

ผมทำงานกับพี่นายมาก็เกือบจะครบปีแล้วครับ ยิ่งได้ทำอะไรแบบนี้เวลาเครียดมันก็ยิ่งทำให้ผมคลายมันลง ตอนแรกพี่ซีนก็ไม่ยอมให้ผมมาทำ เพราะห่วงเรื่องกลับบ้านกลับช่องมันจะดึกเกินไป แต่แฟนพี่ซีนก็ช่วยอธิบายว่าผมเป็นผู้ชายมันไม่ได้อันตรายแบบผู้หญิง นั่นแหละ...ผมถึงได้ลองทำงาน

 

พอพูดถึงพี่ซีนผมก็เริ่มสงสัย เรื่องที่พี่ฟินย์บอกว่าพี่ผมไปแย่งแฟนคนอื่นเขา แต่ผมก็เห็นพี่ซีนคบกับผู้ชายแค่คนเดียวตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงาน พี่เขาก็ยังคบกันอยู่ ถ้าลองนับๆดูก็น่าจะสี่ปีได้แล้ว แล้วมันจะเป็นไปได้ไงที่พี่ซีนจะไปแย่งแฟนเขา หรือว่าพี่ซีนมีแฟนใหม่ มันก็ไม่น่าใช่นะ เพราะพี่เฟย์ก็ยังมาถามๆผมว่าคิดยังไงถ้าพวกเขาจะแต่งงานกันอยู่เลย 

 

เห้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ตกลงความจริงมันเป็นยังไงกันนะ สงสัยต้องรอให้พี่เขากลับมาแล้วค่อยถามแล้วล่ะ มันคงไม่สายไปหรอกมั้ง เพราะตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรที่จะเสียแล้วนี่ ก็นายมันโง่เองนี่....ช่วยไม่ได้

 

เห้อ....

 

จึก!!

 

โอ๊ย!!

 

มือผมสะบัดแยกออกจากกันอย่างฉับพลันเมื่อปลายมีดคัตเตอร์กรีดเข้าที่นิ้วชี้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมร้องเสียงหลงพรางก้มหน้านิ่งบีบนิ้วนั้นเพื่อห้ามไม่ให้เลือดไหลออกมามาก ก่อนจะรีบพาตัวเองไปล้างแผล แต่เพียงแค่ผมหันหลังกลับ หน้าผมก็เข้ากระแทกกับอกแกร่งของใครบางคนอย่างจัง แล้วนั่นก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าอีกคนเป็นใคร เพราะกลิ่นบุหรี่ที่ผมชอบกำลังอยู่บนตัวเขา

 

"พี่ฟินย์!" 

 

พี่มาที่นี่ได้ไง!!

 

ผมผละออกห่างจากร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าอีกคน แต่พี่เขาก็ไม่พูดอะไรกับผมสักนิด กลับจ้องเขม็งไปที่รอยบาดบนนิ้ว ที่ตอนนี้เลือดมันเริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยรีบเก็บนิ้วนั้นไปข้างหลังก่อนจะไล่อีกคนเสียงแข็ง

 

"ลูกค้าไม่มีสิทธิเข้ามาในนี้นะครับ...เชิญข้างนอกด้วย"

 

"มือ...เจ็บมั้ย"

 

อะไรนะ!

 

ถ้าพี่จะถามเหมือนเป็นห่วง โดยสีหน้าและน้ำเสียงพี่จะเย็นชาขนาดนี้ ก็อย่ามาถามให้เสียความรู้สึกเถอะ

 

"ไม่ต้องมายุ่งกับผม แล้วพี่ก็ออกไปได้แล้ว" คราวนี้ผมเบี่ยงตัวหนีอีกคนทันทีที่มือใหญ่จะเอื้อมมาจับมือผมไปดู ก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูห้องแล้วเปิดมันออกกว้าง

 

"เชิญ!" ผมเน้นเสียงอีกครั้งให้อีกคนรับรู้ว่าต้องไป แต่พี่เขาก็ทำเพียงตีหน้านิ่งไม่แสดงอาการใดๆออกมาก่อนจะยอมเดินออกจากห้องนี้ไปจริงๆ จี๊ด แล้วทำไมผมต้องเจ็บที่หัวใจด้วย เพียงแค่เห็นแผ่นหลังกว้างนั้นกำลังจะห่างออกไป

 

หยุด! นายไม่สมควรจะคิดถึงอะไรที่เกี่ยวกับเขาอีก

 

พอ!

 

ผมสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนั่นก่อนจะรีบไปล้างแผล ตอนนี้เลือดเริ่มแข็งตัวแล้ว มันก็เลยเจ็บมากกว่าก่อน ยิ่งถูกน้ำมันก็ยิ่งแสบ เล่นเอากัดฟันแน่นเลยทีเดียว

 

"ไหน...มาดูหน่อย"

 

อะ!

 

อยู่ๆอ้อมแขนแกร่งก็เข้ามาสวมกอดจากด้านหลังก่อนที่มือทั้งสองข้างจะเอื้อผ่านลำตัวมาจับมือผมไปดู ผมเลยพยายามเบี่ยงตัวออกแต่ก็ถูกล็อกจากอีกคน ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะชะเง้อผ่านไหล่ผมมาจนแก้มเราสองคนห่างกันเพียงเส้นผมคั่น

 

ตึกตักๆ

 

ผะ ผม เหมือนไม่มีแรง

 

"เข้าลึกอยู่นะ ไปทำแผลกันเถอะ" เสียงที่เคยเย็นมันดูนุ่มหูอย่างที่ไม่เคยเป็น ก่อนที่อีกคนจะดันให้ผมออกจากห้องน้ำ

 

"มะ ไม่ต้อง! แล้วก็ปล่อยผมได้แล้ว!" พออีกคนพูดแบบนั้นผมก็รีบขัดก่อนจะดิ้นออกจากอกพี่มัน แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ยอมง่ายๆเพราะแขนอีกข้างที่จับมือผมอยู่เปลี่ยนมารัดเอวผมแน่น

 

"ไปทำแผลก่อนแล้วค่อยมาไล่กูใหม่" แล้วพี่ฟินย์ก็ลากผมออกจากห้องน้ำทันทีโดยที่ผมทำได้แค่ยืนอึ้ง ค่อยมาไล่ใหม่งั้นหรอ พี่พูดแบบนี้หมายความมายังไง เหมือนพี่จะยอมให้ผมไล่โดยไม่คิดจะว่าอะไรเลยงั้นหรอ แต่พอผมนิ่ง ร่างสูงก็เกี่ยวเอวผมจะออกมาข้างนอกได้สำเร็จ ก่อนถามหากล่องยาเพื่อมาทำแผบ แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนเลยเป็นเหตุให้อีกคนเริ่มอารมณ์เสีย

 

"ร้านดอกไม้เหี้.ยไรไม่มีกล่องยาวะ!! เผาทิ้งซะดีมะ!" 

 

แล้วๆ แล้วทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย

 

ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยเพราะตกใจเสียงสบถนั่น แต่ไม่นานผมก็ต้องตกใจอีกเมื่ออีกคนพยายามลากผมออกจากร้าน

 

"จะ จะไปไหนน่ะ! ปล่อยผมนะ" แต่ร่างสูงก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น กลับโยนผมเข้าไปในรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น

 

"พี่ฟินย์! นี่พี่จะทำอะไรน่ะ!" 

 

"......"

 

ปัง! แล้วร่างสูงก็ปิดประตูรถใส่ผมก่อนจะวิ่งมาอีกฝั่ง ผมเลยรีบปลดล็อกเข็มขัดแล้วรีบเปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่มือผมจะเอื้อมถึง แขนผมก็ถูกดึงกลับไปที่เดิมก่อนที่มือใหญ่อีกข้างจะเกี่ยวเอวผมเข้าหาตัวเองแน่น

 

"พี่ฟินย์! ปล่อยผมนะ พี่ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย ปล่อย!"

 

"......"

 

อะไรของเขาเนี่ย! อยู่ๆก็มาบังคับกัน แล้วยังเงียบใส่อีก 

 

"นี่พี่คงไม่คิดจะทำร้ายผมอีกหรอกนะ ไหนพี่บอกว่าจะปล่อยผมไปไงเล่า!"

 

เลว!

 

ทำกันขนาดนั้นแล้วยังกลับมาอีก แต่พอร่างสูงพูดอย่างที่ผมต้องการกลับทำให้โลกของผมหยุดหมุนทันที

 

"หึ ปล่อยงั้นหรอ...กูแม่งไม่ค่อยสัดทัดเรื่องนั้นเลยว่ะ เพราะกูโคตรจะสัดทัดเรื่องกักขังมากกว่า มึงก็รู้ดีนี่"

 

 

ว่า...ว่าอะไรนะ!!

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++ 140203

 

อร้าย! อย่าตบไรท์นะ! ไปตบไอ้พี่ฟินย์นู้น

 

ก็เมื่อคืนพี่ฟินย์มาเข้าฝัน แล้วบอกว่าอยากกอดน้องซาร์ แล้วไรท์ก็เห็นดีเห็นงามด้วย...เลยแบบว่า

 

"กูอยากกอดไอ้ซาร์ว่ะไรท์ มึงทำให้กูได้ปะ"

 

พี่ฟินย์ยืนกอดอกแล้วมองด้วยหางตา ไรท์ก็อึกอักเล็กน้อยไม่ยอมตอบตกลง เพราะกลัวน้องซาร์จะเสียใจ พี่ฟินย์เลยทิ้งบุหรี่ที่สูบไม่ถึงครึ่งลงพื้นก่อนค่อยๆเดินเข้ามาใกล้

 

"ถ้ากูได้มัน...มึงก็ได้หื่นอะ ว่าไง?"

 

โห...มาถูกจุดมาก

 

"จัดไปเลยพี่ฟินย์! เดี๋ยวไรท์บิ้วอารมณ์หื่นแปป! หึๆ"

 

เรื่องมันก็เป็นแบบนี้อะ อย่าโกรธเขานร้า เขาโดนพี่ฟินย์หลอกล่อเหมือนกันอะ

 

แหะๆ จุบๆ

 

รักรีดเดอนะ