RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

By nooonaa
 
 
 
Little rabbiT 04 : เหยื่อหนีหาย
 
 
 
+Little rabbiT+
 
 
จะทำไงดี...หนีดีมั้ย
แล้วจะหนีไปไหนล่ะ เรียนก็ต้องเรียน พี่ซีนเองก็อยู่ คงจะเป็นห่วงถ้าผมหายไป แต่ผมก็ไม่สามารถจะอยู่บ้านอีกต่อไปได้แล้ว เพราะพี่เขารู้ว่าผมอยู่ไหน แล้วแบบนี้...ผมควรจะทำยังไง
ตอนนี้ผมนั่งวิตกคิดบ้าบอคอแตกอยู่ที่หน้าคณะคนเดียว ยิ่งคิดประสาทก็ยิ่งกลับ มันตื้อไปหมดจนไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมจะทำนั้นมันดีหรือป่าว ยิ่งพอคิดถึงสิ่งที่เขาคนนั้นทำกับผมก็สิ่งสับสน
เมื่อเช้าพี่ฟินย์มาส่งผมที่หน้าคณะก็เลยเล่นเอาสายไปในคาบแรก เพราะอยู่ดีๆอีกคนก็เกิดอาการบ้าอะไรไม่รู้ ลุกขึ้นมาขย่มผมจนแทบไม่มีแรงมาเรียน พี่มันเลยอาละวาดใส่ผมไม่ยั้งที่ผมสายจนเกือบจะทิ้งไว้ที่ห้อง ผมเองก็สะอึกพูดอะไรไม่ออก เพราะผมเริ่มงงกับตัวเองว่าที่สาย...มันเกิดขึ้นเพราะผมทำงั้นหรอ
แต่ผมว่ามันไม่ใช่เพราะผมแน่
เพราะอะไรน่ะหรอ...ก็ว่าผมกำลังถูกใครบางคนที่บอกว่าเกลียดกันนั้น...บังคับให้อยู่เพียงแต่ในห้อง แล้วเอาแต่ทำเรื่องน่าอายกับร่างกายของผม
มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน
เมื่อคืนพออีกคนสักชื่อตัวเองบนหน้าท้องของผมเสร็จ ตัวเองก็เอาแต่จ้องมองอยู่แต่ตรงนั้นจนหน้าผมเริ่มร้อนผ่าว แต่พอหน้าผมแดงก็กลับเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องโดนอีกคนหาว่ายั่วยวน
ผมเลยกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ร่างสูงจนแทบขยับตัวไม่ได้ แล้วยิ่งตอนเช้าพี่มันก็ลากผมให้ลุกขึ้นไปทำอาหาร ส่วนตัวเอง...ก็เอาแต่ลูบร่างกายผมแทบทุกส่วน ลวนลามผมจนอาหารไหม้ แล้วนั่นก็เป็นเหตุอีกอย่างที่ทำให้ผมโดนเข้าโมโหใส่
'มึงทำอาหารไหม้จนกูไม่มีอะไรกินตอนเช้าแบบนี้ สงสัยกูต้องหาอะไรอย่างอื่นกินแทนแล้วล่ะ'
'ฮึกๆ พะ พี่ฟินย์ ผะ ผมขอโทษ อะ!'
ครืดๆ
เสียงเครืื่องสั่นรูปร่างแปลกประหลาดที่กำลังจ่ออยู่ตรงปากถ้ำอุ่นนั้นเล่นเอาผมเสียววาบไปหมด ก่อนที่มันจะค่อยๆกดเข้ามาข้างในช้าๆ
'อะๆ...พะ พี่ฟินย์ อย่า อ๊าาา..'
ครืดๆๆๆๆๆๆ
อะไร อะไรที่กำลังสั่นอยู่ข้างในตัวผม
'ชอบมั้ยล่ะ'
ผมว่า...ผมทนพี่เขาไม่ไหวแล้ว
พี่จีน
อยู่ๆชื่อนี้ก็ลอยเข้ามาในหัวก่อนสมองจะเริ่มคิด ผมนั่งคิดอย่างนั้นอยุ่นานจนตัดสินใจได้ว่า ตัวเองควรจะทำยังไง
ถ้าผมไปขออยู่กับพี่จีนสักระยะ มันจะเป็นอะไรมั้ยนะ แต่ถ้านายไม่ทำแบบนั้น...มันก็หมดหนทางแล้วนะ
พอคิดหาข้อสรุปได้ผมก็รีบปิดโทรศัพท์เพื่อกันไม่ให้อีกคนโทรมาได้ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาเป้าหมายทันที ตอนนี้หัวใจมันพองโตแปลกๆเหมือนกับผมมีความหวังที่จะรอดพ้น แต่พอมาคิดอีกที...ถ้าพี่เขาไม่ช่วยล่ะ
เอาน่า! นายต้องลองสิ พี่เขาน่าจะอยู่ห้องเรียนนักศึกษาป.โท แน่
ไม่นานผมก็มาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนพี่เขาก่อนจะกวาดตามองหาอีกคนอย่างร้อนรนไปทั่วทั้งห้อง จนตาผมสะดุดเข้ากับร่างสูงที่กำลังนั่งแลคเชอร์ในสิ่งที่เรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนที่ดวงตาคู่สวยคมจะสบเข้ากับผมที่ยืนอยู่นอกประตู
ในที่สุด...ความหวังที่ปลายทางนั้น ผมก็เริ่มจะเห็นมันแล้วล่ะ
ผมยื่นมองพี่เขาอยู่นานจนคลาสเรียนเลิก พี่จีนเองก็เดินออกมาหาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นทันที
"มาหาพี่หรอ" เสียงนุ่มทักทายผมก่อนฝ่ามือใหญ่จะขยี้หัวผมอย่างที่ชอบทำ
"ครับ เออ พี่พอจะมีเวลาว่าง...คุยกับผมหน่อยได้มั้ยครับ" มันรู้สึกอึดอัดชะมัดเวลาต้องมาขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วที่สำคัญ...ผมกลัวพี่เขาจะปฏิเสธผมด้วย
"ว่างสิ มีอะไรหรอ" เสียงนุ่มตอบทันทีที่ผมถาม ซึ่งมันทำให้ผมหายเกรงทันทีเหมือนกัน
รู้สึก...มีความหวังมากขึ้นอีกนิด
"คือว่า...ผมรู้ว่าผมไม่ควรจะมาขอพี่ แต่ว่า...ผมขอไปอยู่กับพี่ สักระยะได้มั้ยครับ " ผมเอ่ยปากขอก่อนจะเหลือบมองใบหน้าหล่อนั้น แต่ผมกลับเห็นคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนผมเริ่มใจเสีย
"ตะ แต่ผมช่วยออกค่าห้องนะ ผมไม่อยู่ฟรีหรอก...นะครับ"
ได้โปรดเห็นแก่คนไร้ที่พึงพิงด้วยเถิด ถ้าพี่ปฏิเสธ...ผมต้องตายแน่
"มีปัญหาอะไรรึป่าว" แต่พี่มันถามกลับพร้อมกับใบหน้าที่ดูเครียดขึ้นมาทันที ผมเลยก้มหน้าลงเมื่อไม่รู้จะตอบอะไร
ปัญหางั้นหรอ...มีสิ แล้วมันก็หนักและใหญ่มากสำหรับผม
"ครับ แต่...." แต่ผมไม่อยากเล่า ผมขอเก็บมันไว้คนเดียวได้มั้ย เพราะเรื่องของผมมันทุเรศทุรังเกินกว่าคนดีๆแบบพี่สมควรจะได้รับ
"เข้าใจแล้ว งั้นนายจะมาอยู่กับพี่เมื่อไหร่ล่ะ"
อะไรนะ! ผมไม่ได้หูฝาดจริงๆใช่มั้ย
"จริงหรอครับ!" ผมแทบจะกระโดดใส่พี่เข้าทั้งตัวจริงๆ เพราะผมรู้สึกดีใจที่ผมจะได้เป็นอิสระ และผมก็รู้สึกดีใจที่ยังมีคนที่รักและเอ็นดูผมจริงๆ
"อืม พี่จะโกหกทำไม"
"ขอบคุณครับพี่" ผมยกมือไหว้พี่จีนใหญ่จนคนโดยรอบหันมามองพวกเราอย่างกับตัวประหลาด แต่ผมไม่อายหรอก เพราะสิ่งที่ผมได้รับมันช่วยผมได้หนีจากสิ่งที่อับอายมากกว่านั้น
"พอแล้วๆ แล้วนายจะมาอยู่กับพี่เมื่อไหร่" พี่จีนรีบห้ามเมื่อผมยังไม่หยุดก่อนที่มือใหญ่จะคว้ามือผมลง
เมื่อไหร่งั้นหรอ...ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี
"ตอนนี้ครับ"
"ห๊ะ! เออ เร็วไปรึป่าว" ผมรบกวนพี่งั้นหรอ
"ผมรบกวนพี่ใช่มั้ยครับ"
"เห้ยๆ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องงั้นดิ งั้นปะๆ ไปห้องพี่เลย" ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรอีก ร่างสูงก็รีบจูงมือผมไปที่รถของตัวเองทันที ผมเลยรั้งพี่เขาไว้ก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ
"พี่จีน ผมรบกวนพี่รึป่าวครับ"
"ป่าวหรอก พี่แค่ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเท่านั้นเอง"
"เอ๋...ดีใจอะไรกันครับ" ผมไปรบกวนพี่แท้ๆ แล้วพี่จะดีใจได้ยังไง
"เออ...ช่างมันเถอะ ปะๆ ขึ้นรถๆ" แล้วพี่จีนก็ขับรถพาผมมาจนถึงห้องของตัวเอง แต่ก่อนจะขึ้นห้อง พี่เขาก็ชวนผมไปซื้อของที่มินิมาร์ทใต้คอนโดเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัวของผม
"รกหน่อยนะซาร์ ชายโสดก็งี้แหละ" ผมขำเล็กน้อยในสิ่งที่พี่เขาพูดแก้เขิน แต่เท่าที่ผมเห็น...มันก็ไม่เห็นจะรกตรงไหน แค่มีแต่กองหนังสือเต็มพื้นเท่านั้นเอง ผมเลยเดินไปที่กองหนังสือนั่นแล้วหยับมันขึ้นมาวางให้เป็นระเบียบ
"พี่นี่ขยันจัง เป็นผมนี่หลับคากองหนังสือไปแล้ว" ผมแซวอีกคนก่อนจะหยิบแฟ้มเล่มสวยเล่มหนึ่งที่วางบนโฟซาแล้วเก็บมันหนึ่งเข้าที่ที่ชั้นหนังสือ
"เห้ย!! เล่มนั้นอย่า!!"
พรึบ!
แต่ไม่ทันที่ผมจะทำตามที่อีกคนบอก สิ่งที่ถูกเสียบอยู่ข้างในนับร้อยก็หล่นล่วงกราวเต็มพื้นทันที ผมเองก็ตกใจเลยรีบก้มเก็บแผ่นกระดาษเหล่านั้นบนพื้น แต่สิ่งที่ผมเก็บขึ้นมา...กลับทำให้ผมช็อคยิ่งกว่าเดิม
"ซาร์!"
รูปถ่ายของผม
"พี่จีน..."ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่รีบคว้ารูปใบนั้นออกจากมือก่อนจะก้มลงเก็บรูปถ่ายของผมอีกนับร้อยใบบนพื้นนั่น
นี่มันอะไรกัน
"พี่ พี่ขอโทษนะซาร์" แต่เมื่อร่างสูงเก็บรูปจนหมด ก็รีบเอาแฟ้มนั่นซ่อนไว้ข้างหลัง ผมเองก็มองร่างสูงนั่นอย่างไม่เข้าใจก่อนที่อีกคนจะวางแฟ้มนั้นลงแล้วเดินเข้ามาสวมกอดผมแน่น
"นายเห็นมันแล้ว...พี่ขอโทษนะ"
"พี่จีน..." พี่ขอโทษผมงั้นหรอ...ทำไมกัน
"แต่ก็ดีแล้วล่ะ นายจะได้รู้สักที...ว่าพี่รักนาย"
"หะ!" ผมรีบดันอีกคนออกก่อนจะเดินหนีไปนั่งที่โซฟา อีกคนก็มองตามผมด้วยสายตาระห้อย จนเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"อึดอัดหรอ"
"เออ คือว่า..." มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ ใครบ้างจะไม่อึดอัด เจอแบบนี้เข้ามันก็ต้องตื้อเป็นธรรมดา
"เพราะมันจะเป็นแบบนี้ไง พี่ถึงไม่กล้าบอกนาย"
หรือว่าตอนนั้น...
'พี่ไม่เขาไปจีบเองรึป่าวครับ เลยบอกว่าไม่มีน่ะ'
'จีบนะ แต่เขาไม่รู้ตัว'
หมายถึงผมงั้นหรอ
"พี่จีน...ทำไมถึงเป็นแบบนั้น" ผมเหลือบตาขึ้นมองพี่เขาจนอีกคนถอนหายใจออกยาว แล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆผมที่โซฟาตัวใหญ่ ผมเองก็เขยิบตัวหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้ามือผมขึ้นมากุมไว้แน่น
"ก็ดูตากลมโตของนายสิ มันดูซื่อจนพี่ไม่อยากให้ใครมาทำร้าย" แล้วนิ้วเรียวก็ยกขึ้นมาลูบใต้ตาผมเบาๆก่อนที่มันจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก
"ดูริมฝีปากบางสีสวยของนายสิ มันดูบอบบางจนพี่ไม่อยากให้ใครมาทำให้มันช้ำ แล้วดูผิวขาวๆของนายสิ มันสมควรที่จะถูกดูแล จนพี่ไม่อยากให้ใครมาสัมผัสมัน...เพราะแบบนี้ไง พี่ถึงตัดใจทิ้งนายให้เป็นของคนอื่นไม่ได้"
ตัดใจทิ้ง...งั้นหรอ
"แต่ว่าผม..." ผมกับพี่ฟินย์ เราสองคน...
"แต่นายก็รักมัน พี่รู้ซาร์ พี่รู้ว่านายคงไม่มีทางคิดกับพี่เกินคำว่าพี่ชาย แต่พี่จะรอนะ พี่จะรอให้วันนั้นมาถึง แล้วพี่จะปกป้องดูแลอย่างที่อยากทำ"
หนักแน่น...นั่นคือสิ่งที่ผมสัมผัสได้
แต่ผมมันแปดเปื้อนเกินว่าที่คนดีๆอย่างพี่จะมาอยู่กับผม เพราะตอนนี้...ร่างกายผมมันมีชื่อของเขาคนนั้นฝังอยู่
แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ มีเรื่องเข้ามาให้ผมคิดอีกแล้ว
"พี่จะรอ..."
 
นอนไม่หลับ...พอไม่มีอีกคนที่คอยนอนอยู่ข้างๆก็เล่นเอาไม่รู้ง่วงสักนิด ทั้งๆที่ตอนนี้มันก็ปาไปตั้งตีสองกว่าแล้ว นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
ผมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาที่นอนอยู่ก่อน ก่อนจะเอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนออกมาแล้วเปิดเครื่องขึ้น แต่พอเครื่องติดมันก็รัวเด้งข้อความและมิสคอลเป็นร้อยทันที
ทั้งหมดมันเป็นของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ทำไมล่ะ...นี่ตกลงว่าพี่เกลียดกันจนไม่สามารถปล่อยผมไปเลยงั้นหรอ
เกลียดกันมากสินะ ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนี้
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเล็กน้อยก่อนจะทำใจเปิดข้อความออกดู
'ปิดเครื่องทำไม'
ถึงสิ่งที่พิมพ์มันจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ผมรู้ว่าตอนนั้นพี่ต้องโกรธตนอยากฆ่าผมแน่
'อยู่หน้าคณะแล้ว'
นี่คือความที่สองที่ถูกส่งมา สงสัยตอนนั้นคงเป็นเวลาเลิกเรียนของผม
'อยู่ไหน กูรอมึงอยู่หน้าคณะนะ'
นี่ก็ตอนห้าโมงนะ ทำไมพี่ยังรอผมอยู่ล่ะ ทั้งๆที่ผมเลิกเรียนตอนบ่ายสาม นี่พี่คิดอะไรอยู่น่ะพี่ฟินย์
'มึงหนีกูไปงั้นหรอ'
แต่แล้วข้อความนี้ที่ถูกส่งมาตอนสามทุ่มก็เล่นเอาผมสะอึกแถบพูดไม่ออก พี่มันรู้แล้วว่าผมหนี แล้วพี่เขาจะทำอะไรต่อไปกัน จะตามหา...หรือปล่อยผมไป
แล้วทำไมหัวใจผมถึงอยากให้อีกคนตามหาด้วย ทั้งๆที่มันอาจจะไม่เป็นผลดีกับผมแน่
ทำไงดีล่ะ ผมสับสนอีกแล้ว
'มึงหนีกูไม่พ้นหรอก'
ตึกตักๆ
ดีใจ
ตกลงนายต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นกัน! อยากจะหนีหรืออยากจะอยู่ เอาสักอย่างได้มั้ย อย่าเป็นคนโลเลอย่างนี้ นายก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรอ...ว่าถ้านายยังอยู่ ก็มีแต่จะแย่
แล้วถ้าหนีผมก็จะหายเจ็บปวด แต่ผมก็จะไม่ได้....รัก
อ่า...แบบนั้นไม่ไหวหรอกนะ แบบนั้นมันยอมไม่ได้เลยสักนิด มันเหมือนจะขาดใจให้ได้
พี่ฟินย์...เป็นเพราะผมรักพี่มากเกินไปใช่มั้ย ผมถึงหนีพี่ไม่ได้แบบนี้ ทั้งๆที่พี่เกลียดผมขนาดนั้น
เนี่ยนะหรอที่เรียกว่า'ความรัก' ทำไมมันถึงเข้าใจยากมากจริงๆ
 
++++++++++++++++++++++++++++++140123