RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

  By nooonaa    

 

 

   Little rabbiT 03 : ทรมานเหยื่อ

 

+Little rabbiT+

 

ครืดๆๆๆๆ

"รับเถอะซาร์ นี่มันดังมาทั้งวันแล้วนะ"

ไม่ใช่ทั้งวันสักหน่อย แค่...ยี่สิบกว่าสายเอง

"ก็ผมไม่อยากรับนี่" จะให้ผมอยากรับได้ยังไงกัน ก็ดูสิ่งที่ผมต้องเจอเมื่อวานสิ...ทั้งคืน ทั้งคืนที่พี่เขาทิ้งผมไว้ที่ตลาดของกินนั่น ผมต้องนั่งรออย่างมีความหวัง เพื่อที่บางทีพี่เขาอาจจะนึกถึงแล้วรีบกลับมารับ แต่มันกลับไม่มีแม้แต่เงา แล้วอย่างนี้...ผมจะมีหน้ารับโทรศัพท์อีกคนหรอ

"แต่ดูเหมือนเขาจะมีธุระสำคัญกับนายนะ ถึงโทรมาถี่ขนาดนี้"

"คง...งั้นมั้งครับ" จะธุระอะไรล่ะ นอกจากมาทำให้ผมหายรู้สึกแย่โดยการมาบอกรัก

เมื่อคืนผมแทบนอนไม่หลับเพราะเอาแค่คิดถึงคำพูดของพี่จีน มันวนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมาจนใจมันเริ่มเอนเอียง ถึงจะเอาทุกอย่างมาช่วยหักล้างมันก็ยังคงเข้าข้างอีกคน แต่พอผมเอาคำว่ารักของพี่ฟินย์ออกไป มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่ขึ้นมาบันดล โง่ที่ให้คำนั้นมาบงการชีวิตผม แล้วผมก็ทนโง่เพื่อที่จะได้ฟังคำนั้น

พี่ฟินย์ไม่เคยทำเหมือนคนที่รักกันทำสักอย่าง ยกเว้นชอบมาบอกรักผม เขาทั้งรุนแรง ชอบตีหน้าดุใส่ เย็นชา บังคับ ตะคอก ทุกอย่างที่ผมเจอ...มันเหมือนไม่ใช่คนที่รักกันเขาจะทำกันสักนิด ตอนนี้ผมเลยเริ่มสับสน ว่าที่จริงแล้วพี่เขารู้สึกยังไงกับผมกันแน่

ผมนอนคิดเรื่องนั้นอยู่ทั้งคืนจนเช้า แล้วก็ต้องแหกขี้ตาตื่นเพื่อมาทำงานพิเศษที่ร้านดอกไม้นายท่าน แต่พอมาก็เอาแต่นั่งมองโทรศัพท์ที่สั่นจนพี่นายต้องบอกให้ผมรับมัน

ดูสิ...ทำกับคนอื่นไว้แล้วยังจะโทรหาอีก เคยคิดจะตามหากันบ้างมั้ย พยายามทำเหมือนที่ผมยืนรอพี่มาหกชั่วโมงน่ะ

ก็คงไม่สินะ...เพราะผมมันไม่สำคัญเท่ากับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ชื่อวิคนิ

แค่คิดก็รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล

"ทำหน้าเศร้าจังซาร์ พี่ใช้งานนายหนักไปหรอ"

"ป่านะครับพี่นาย ไม่ใช่แบบนั้นนะ" ผมรีบปฏิเสธอีกคนทันทีที่ถูกถามแบบนั้น ก่อนพี่นายจะยิ้มให้ผมเล็กน้อย

"มีอะไรไม่สบายใจรึป่าว เล่าให้พี่ฟังได้นะ" พี่นายเหล่มองผมเล็กน้อยแต่มือก็ยังคงจัดดอกไม้ไปเรื่อยๆ แต่ผมไม่ลังเลที่จะเล่าเลยครั้งนี้ เพราะผมต้องการความชัดเจน แล้วยิ่งตอนนี้มันเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ปากมันเลยเอ่ยถามออกไปโดยไม่ทันคิด

"พี่นาย...ถ้าพี่มีแฟนพี่จะทิ้งแฟนพี่ไว้แล้วรีบไปหาคนอื่นมั้ยครับ"

ถึงปากจะถาม แต่ใจก็ภาวนาให้พี่เขาตอบว่า'ทิ้ง'

"ไม่มีทาง ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงขนาดไหนพี่ก็จะพาเขาไปด้วย พี่จะไม่ทิ้งแฟนพี่ไว้แน่"

อึก! แต่ผม...พี่กลับทิ้ง

"แล้วถ้าแฟนพี่ทำให้พี่โกรธ พี่จะทำร้ายเขามั้ยครับ"

"แย่ที่สุดเลยนะ ถ้าทำร้ายแฟนตัวเองเนี่ย ถ้าพี่คิดจะขอเขาเป็นแฟน พี่ต้องพร้อมที่จะดูแล และไม่ทำให้เขาเจ็บ"

อึก! แต่ผม...พี่ทำให้ผมเจ็บ ทั้งการกระทำ สายตา และคำพูด

แล้วแบบนี้...ผมยังเป็นแฟนพี่อยู่มั้ย

"แล้วนายถามพี่ทำไมหรอ หรือว่านายมีแฟน!" พี่นายชี้หน้าผมแบบล้อเลียน แต่ผมกลับทำได้แค่ยิ้มให้ เพราะผมเองก็ยังไม่รู้ว่าสมควรจะใช้คำนั้นกับพี่ฟินย์ได้รึป่าว

"นี่...หรือว่าที่นายถามพี่แบบนั้น เพราะแฟนนายทำอย่างที่เล่าน่ะหรอ" มันเป็นคำถามที่โดนใจสุดๆเลยล่ะ ผมเลยทิ้งตัวนอนหมอบลงบนโต๊ะ ก่อนจะนอนแนบหน้าอย่างอ่อนล้า

"พี่ว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมควรจะทนเผื่อสักวันเขาจะทำดีกับผมบ้าง หรือว่าผมควรจะเลิกดี" มันตื้อไปหมดแล้ว...จนทุกอย่างในสมองผม กลายเป็นหลุมอากาศไปแล้ว

"ทำไมไม่ลองคุยกับเขาแบบจริงๆจังล่ะ บางทีสิ่งที่เราคิด มันอาจจะไม่จริงก็ได้"

ที่ผมคิดว่าพี่เขาโกหกว่ารักผม...มันอาจจะไม่จริงน่ะหรอครับ ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ดีน่ะสิ แต่ถ้ามันเป็นความจริงล่ะ...หัวใจผมต้องสลายแน่

ครืดๆๆ

อะ! โทรมาอีกแล้ว!

ติ๊ด

เห้ย! พี่นาย!

"พี่กดรับให้แล้ว...คุยสิ" อยู่ๆนิ้วเรียวก็ถือวิสาสะกดรับแทนก่อนจะดันเข้ามาให้ ซึ่งตอนนี้ผมใจสั่นไปแล้ว

(ซาร์! ได้ยินมั้ย!) เสียงพี่ฟินย์เรียกผมอยู่หลายครั้งจนผมต้องยอมหยิบขึ้นมาคุย แต่มันก็รู้สึกไม่พร้อมยังไงไม่รู้

"ครับพี่ฟินย์"

(มึงอยู่ไหน! ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู) ทำเสียงดุใส่อีกแล้ว ตกลงที่พี่โทรมาเพราะเป็นห่วงหรือโมโหผมกันแน่

"ผมมาทำงานพิเศษครับ"

(ที่ไหน ทำไมไม่บอกกู) ทีพี่ไปที่ไหนพี่ไม่เห็นจะบอกผมเลย แล้วผมจำเป็นต้องบอกพี่มั้ยล่ะ

"ผมคิดว่าพี่คงไม่ว่าง เลยไม่ได้บอก"

(ใครสั่งให้มึงคิดแทนกู! กูบอกรึยังว่ากูไม่ว่างน่ะหะ!!)

อึก!

"แล้วท่าพี่ว่างพี่จะทิ้งผมไว้ที่ตลาดทั้งคืนมั้ย!! พี่ก็เอาแต่ว่าผม แต่พี่ไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผมบ้าง ผมเกลียดพี่!!!"

ติ๊ด!

ไม่ไหวแล้ว! อะไรๆก็ว่าผม แต่ไม่เคยมองในสิ่งที่ตัวเองทำเลยสักนิด แล้วผมผิดรึไง ที่ขอเวลาทำใจเพื่อกลับไปรับเรื่องแย่ๆที่พี่จะทำอีก แล้วผมผิดรึไงกัน!

พอผมระบายในสิ่งที่อัดอยู่ในหัวได้ก็ตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะมานั่งหายใจหอบอยู่คนเดียว

ขอสักห้านาที ขอให้ผมได้ทำใจสักห้านาทีก็ยังดี

 

"ขอบคุณครับพี่นายที่มาส่ง" ผมยกมือไหว้พี่นายหลังจากรถจอดเทียบที่หน้าบ้านสนิท ก่อนพี่นายจะยิ้มส่งว่าไม่เป็นไร ผมเลยลงจากรถพร้อมกับรอพี่เขาจากไป

หลังจากผมทะเลาะกับพี่ฟินย์ผมก็เอาแต่ร้องไห้จนพี่นายต้องรีบพาผมกลับบ้าน พี่เขาดูเป็นห่วงผมมากถึงขั้นว่าขอโทษที่กดรับสายให้ ผมเลยพยายามไม่ร้องเพื่อไม่ให้อีกคนหายไม่สบายใจ

นี่ขนาดเขาเป็นเจ้าของร้านหรือที่เรียกว่าเป็นเจ้านายผมแท้ๆ แต่เขาก็ดูเป็นห่วงผมมากกว่าคนที่เรียกว่าแฟนหลายร้อยเท่า ทั้งคอยปลอบและเป็นกำลังใจ แต่ดูอีกคนสิ...ใจร้ายกับผมอย่างเดียว

"ยิ้มมีความสุขจังนะ ได้เที่ยวกับชู้ทั้งวันแบบนี้เนี่ย"

!!!

"พี่ฟินย์!!" แต่แล้วคำพูดถากถากก็ดังลอยมาจากด้านข้างก่อนจะผมจะเห็นร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ถึงน้ำเสียงจะดูโกรธจัดแต่สีหน้าก็ยังคงความเย็นชาไว้แบบเดิม จนผมไม่สามารถจับอารมณ์ของเขาได้เลยสักนิด ผมเลยรีบเดินหนีอีกคนเข้าบ้านเพื่อลดแรงปะทะ แต่กลับโดนมือใหญ่กระชากแขนอย่างแรงจนผมล้มลงไปกองกับพื้นถนนนั่น

"โอ๊ย! ผมเจ็บนะ!!" ผมพยายามผลักไหล่อีกคนที่ยังคงใช้แรงดึงผมให้ลุกขึ้น จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าหัวไหล่ผมจะหลุดออกมาให้ได้

"หึ ล้มง่ายขนาดนี้ แสดงว่าวันนี้ทั้งวันคงจะมันส์น่าดูเลยสินะ"

มันส์!!

"พี่พูดอะไรน่ะ! ปล่อยผมน่ะ" ประโยคเมื่อกี้คงไม่ใช่กำลังดูถูกผมอยู่นะ

"ไม่ต้องมาทำตัวน่าสงสารเหมือนกับพี่สาวมึง เพราะกูไม่โง่ขนาดหลงกลคนจนๆแบบมึงแน่ มานี่!!"

อะ!

แล้วแรงมหาศาลนั้นก็ลากผมไปที่รถก่อนจะผลักเข้าไปจนร่างผมกระแทกกับเบาะอย่างแรงโดยที่อีกคนทำเพียงแค่มอง...มองด้วยสายตาที่ผมดูออกมาสะใจแค่ไหนที่เห็นผมเจ็บ ก่อนพี่เขาจะขับรถพาผมออกห่างจากบ้านเรื่อยๆ โดยที่ผมทำได้แค่เงียบไม่กล้าแม้จะขยับ

ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกใจไม่ดีสักนิด มันสั่นๆด้วยความความกลัว เพราะเท้าใหญ่เหยียบคันเร่งจนมิดแถมยังปาดหน้ารถคันอื่นๆอย่างน่าหวาดเสียว ผมหันไปมองใบหน้านิ่งนั้นอย่างกลัวๆและอ้อนวอนให้หยุดขับรถแบบนี้ แต่สายตาดุกลับตวัดใส่ผมอย่างจัง

!!!

น่ากลัว

"ทำไม! หลบหน้ากูทำไม ไปมีความสุขกับมันจนไม่กล้ามองหน้ากูรึไงหะ!!" อยู่ๆพี่มันก็คว้าเข้าที่ข้อมือผมก่อนจะบีบมันจนเลือดไม่สามารถเดินผ่าน ผมเริ่มใจสั่นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลตามเพราะความเจ็บ

"ปะ ป่าวนะครับ ผะ ผมไม่ได้ทำอะไรกับพี่นายนะ" ทำไมต้องพูดเรื่องน่าเกลียดแบบนั้น พี่เขาเอ็นดูผมแบบน้องชาย และผมก็รักเขาแบบพี่ชายเหมือนกัน เราสองคนไม่ทำเรื่องอุบาจๆแบบนั้นแน่

"มึงคิดว่ากูจะเชื่อมึงรึไง เดินยิ้มออกมาจากรถได้หน้าบานขนาดนั้น แถมยังหายไปทั้งวัน นี่มึงคิดว่ากูโง่ขนาดจะเชื่อมึงงั้นหรอหะ!"

ผลั่ก!

โป๊ก!

แรงผลักแขนผมนั้นส่งผลให้หัวผมกระแทกกับกระจกอย่างจัง ก่อนมันจะทำให้ผมรู้สึกปวดหัวหนึบ มันเจ็บเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่คนที่ทำกลับด่าผมอีกอย่างไม่รีรอ

พี่เคยเป็นห่วงผมบ้างมั้ย

"มึงทำเป็นว่ากู เพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับมันใช่มั้ยล่ะ มึงมันก็เหมือนพี่สาวมึงนั่นแหละ คิดว่าคนอื่นจะตามไม่ทันแล้วเอาหน้าซื่อๆมาหลอกให้คนหลงกล มึงมันก็เลวเหมือนกับพี่มึง!!"

ทำไมต้องลามมาถึงพี่สาวผมด้วย!!

"อย่ามาด่าพี่ผมนะ! พี่ไม่รู้จักพี่ซีนด้วยซ้ำ แล้วพี่มีสิทธิอะไรมาด่าเขา!!" หยาบคายเกินไปแล้ว จะด่าผมให้ตายยังไงผมก็ไม่โกรธเท่ากับที่มาด่าพี่ซีนแบบนี้ พี่ผมมีแฟนอยู่แล้ว และพี่ผมก็เป็นคนดี แต่ไม่ควรโดนคนเลวๆอย่างพี่มาด่าให้เสียหาย!

"ทำไมกูจะไม่รู้จักพี่มึง! ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินจนแย่งแฟนคนอื่นแบบนั้น กูก็มีสิทธิที่จะด่า เพราะมันก็แค่ผู้หญิงขายตัวดีๆนี่และ!"

อึก!

"หยาบคาย! พี่ผมไม่เคยแย่งแฟนใคร! แล้วพี่ซีนก็ไม่ได้ขายตัวด้วย!"

"หึ แล้วสิ่งที่พี่มึงทำจนให้ใครบางคนเจ็บเจียนตายนี่มันไม่ใช่เพราะเงินหรือไงวะ ถ้าพี่มึงไม่เห็นแก่เงิน วิคก็คงไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้!!"

วิค! ชื่อผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว

ผมนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้น เพราะเหมือนสิ่งที่เขาด่าพี่ซีนนั้นมาจากผู้หญิงคนนั้น นี่ตกลงคนที่ชื่อวิคนี่คือใคร ทำไมถึงดูสำคัญกับพี่ขนาดนั้น

"เงียบทำไม! ทำไมไม่เถียงกูต่อล่ะ หรือว่าสิ่งที่กูพูดมันคือความจริง หึ คนจนมันเป็นแบบนี้กันหมดสินะ น่าขยะแขยงที่สุด" นี่พี่ยังไม่เลยคิดจะดูถูกผมอีกใช่มั้ย!

"ถึงผมจะจนแต่ผมก็ไม่เคยทำร้ายใคร แล้วก็ไม่เคยดูถูกใครแบบพี่ด้วย!"

"แล้วสิ่งที่กูเห็นมันไม่ได้บอกว่าที่กูพูดนั้นจริงรึไง ทำมาเป็นตีหน้าซื่อใส่ ทำเป็นคนดีใส่ แต่พอลับหลังมึงก็หนีไปมีชู้!"

"พี่ฟินย์!!"

เพี้ยะ!!

เอี๊ยด!

เพียงแค่ฝ่ามือผมกระทบกับแก้มสากของอีกคนก็ทำให้ทุกอย่างนิ่งสนิท ร่างสูงเองก็เบรกรถอย่างกระทันหันก่อนจะหันมามองหน้าผมช้าๆแต่ดูสายตาคู่นั้นจะโกรธผมถึงขั้นขีดสุดแล้ว

"ผะ ผมขอโทษ" ตอนนี้มือผมสั่นเมื่อความรู้สึกผิดเข้าครอบงำ แต่อีกคนกลับเปลี่ยนเกียร์แล้วออกรถอย่างแรงแทน จนในที่สุดรถก็เข้ามาจอดที่ใต้คอนโดหรูก่อนพี่มันจะกระชากผมให้ขึ้นห้องทันที แต่พอผมเข้าให้ได้ มือใหญ่ก็เข้าบีบคอผมอย่างแรง ผมเองก็รีบปัดมือใหญ่ที่บีบอยู่ออก้พราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ ก่อนจะถูกอีกคนพูดเสียงเย็นใส่อย่างน่ากลัว โดยที่คำสุดท้ายจะเปลี่ยนเป็นตะคอกใส่หน้าผมด้วยเสียงทั้งหมดที่มี

"มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าเอามือสกปรกแบบนั้นมาตบหน้ากู ห๊ะ!!

"อะ แฮ่กๆ พะพี่ฟินย์ ปล่อย ผม" ผมเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อพี่มันเริ่มเพิ่มแรงบีบตามเส้นเลือดที่ปูดขึ้นข้างขมับ ตัวผมเริ่มสั่นเพราะความกลัวก่อนจะพยายามทุบอกให้อีกคนปล่อยมือออก

"เก่งอีกสิ! มึงตบกูอีกสิ!!"

อะ

หะ หาย ใจ ไม่ ออก แล้ว

"พี่ ฟินย์"

พรึบ!!

อยู่ๆมือใหญ่ก็ปล่อยออกก่อนผมจะทรุดลงกับพื้นอย่างแรง ผมรีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างไวเมื่อมีโอกาส ก่อนที่ผมจะถูกกระชากคอเสื้อแล้วเหวี่ยงลงกับเตียงอย่างแรงอีกครั้ง

อึก เจ็บ

"ถ้ามึงคิดจะมีชู้ กูก็จะตัดฝันมึงทิ้งเดี๋ยวนี๋!!" พี่มันย่างสุขุมเข้ามาพร้อมกับแกะเข็มขัดและถอดเสื้อเชิตที่ใส่อยู่ ก่อนมือใหญ่จะคว้าเสื้อผมแล้วกระชากจนมันขาดติดคามือ

แควก!!!

"อย่า!!!"

 

"ฮึกๆ ฮือๆ พะ พี่ ฟินย์ ฮึกๆ ผะ ผมขะขอ โทษ ผะผม ขอโทษ ฮือๆ"

"อ่า...อืม...พั่บๆๆ...ซี๊ดดดดด"

"ฮือๆ พอ พอแล้ว...ฮือๆ ผมเจ็บ..." ผมร้องขออ้อนวอนอีกคนที่เอาแต่เคลื่นไหวในร่างกายผมอย่างรุนแรงและเป็นเวลานาน จนผมรู้สึกว่าทางช่องนั้นมันแสบและเจ็บมาก แถมยังฝากรอยแดงช้ำและเอามือสากๆมาลูบไล้ๆผิวทั่วทุกซอกทุกมุมทั่วทั้งตัวผมนั่นอีก

เหมือนกับโดนหยามกันซึ่งๆหน้า หยามขณะที่ผมกลับรู้สึกดีที่เขาสัมผัส แต่ก็รู้สึกเจ็บที่ใจเพราะโดนสัมผัสโดยที่ปราศจากความอ่อนโยน

พี่คิดจะรุนแรงกับผมเท่าไหร่

พออีกคนเริ่มเมื่อยกับท่าเก่าก็จับผมพลิกข้างหันหลังให้ก่อนจะเกี่ยวขาผมขึ้นไว้ที่แขนโดยที่มือข้างเดียวกันก็ขยี้หัวนมเม็ดเล็กอย่างสนุก ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกเสียวแทบขาดหายใจทันทีก่อนที่แกนร้อนมันจะกดลึกเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม จนผมต้องแอ่นสะโพกรับจังหวะสวนกระแทกของดุ้นใหญ่ทันที

"พี่ ฟินย์ ผม ฮึกๆ เจ็บ พอ ฮือๆ...พอเถอะ ฮือๆ" แต่ดูเหมือนยิ่งผมร้องขอ...อีกคนกลับครางอย่างสุขสมแทน เหมือนมันไปกระตุ้นอารมณ์ดิบภายในตัวจนห้ามอารมณ์ป่าเถื่อนไม่อยู่ ก่อนที่เอวสอบจะทุ่มแรงที่มีใส่รูร้อนที่ขมิบตอดอย่างแรงในช่วงสุดท้าย

อะ!

"อ๊าาาา...."

สายน้ำเหนียวพุ่งอย่างแรงกระทบภายในช่องอุ่นจนผมเสียวท้องน้อยวาบ ก่อนร่างสูงจะค่อยสวนกลับเข้ามาสองสามทีแล้วถอนออกช้าๆ แต่ทำเอาผมต้องจิกเท้ากับเตียง เหงื่อชุ่มบนกายแกร่งเกาะรอยสักสวยจนผมต้องเบี่ยงหน้าหนีเมื่อรู้สึกใจเต้นตาม

พออีกคนลุกออกไปจากเตียงได้ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกล่องใบไม่ใหญ่แต่ดูเหมือนใส่อุปกรณ์อะไรสักอย่างไว้ ผมเองก็มองไม่ชัดเพราะรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้าจนแทบขยับแขนไม่ได้ ก่อนผมจะยินเสียงเหมือนเครื่องอะไรบางอย่างกำลังทำงานอยู่ในมือของพี่เขา ผมเลยค่อยๆผงกหัวขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามือใหญ่นั้นมีเครื่องมือขนาดเล็กกำลังจ่ออยู่ตรงท้องน้อยเหนือเนินอูมส่วนกลาง ผมเลยรีบพลิกตัวหนีแต่กลับโดนมือใหญ่กดหน้าท้องผมไว้อย่างแรง

"อย่าดิ้นได้มั้ยวะ!"

"พะพี่ฟินย์ พี่จะทำอะไรน่ะ!" ผมถามเสียงสั่นด้วยความตกใจ แต่ใบหน้าหล่อกับเงยขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนอีกมือจะหยิบบุหรี่ขึ้นสูบ

"หึ กลัวรึไง ไม่ต้องกลัว กูกำลังจะทำให้มึงสบาย มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยและไม่กล้าไปอ้าขาให้ใครไงล่ะ"

อะ!

สิ้นเสียงเย็นปลายแหลมของเครื่องนั่นก็ถูกจิ้มบนผิวเนื้อผมทันที ผมเองก็พยายามจะหันไหล่กว้างนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ปลายเข็มนั้นเลยค่อยๆทิ่มลงไปช้าๆโดยที่ผมทำได้แค่กัดฟันแน่น ถึงมันจะไม่เจ็บมาก แต่ก็กลัวปลายเข็มนั้นจะทิ่มเข้าไปในเนื้อ เลยต้องยอมนอนนิ่งกัดฟันจนพี่มันยอมปล่อยมือที่กดหน้าท้องผมก่อนสายตาดุนั่นจะมองฝีมือตัวเองที่ทำกับผิวหนังของผมอย่างชื่นชมพร้อมกับปล่อยควันบุหรี่ออกมาเป็นทางยาว

"หึ เวลาชื่อกูอยู่บนตัวมึง มันก็สวยดีนี่หว่า"

ว่าอะไรนะ!

ผมรีบลุกขึ้นมาดูตรงหน้าท้องตัวเอง ก่อนจะเห็นตัวเขียนภาษาอังกฤษที่มีลูกเล่นสวยตามฝีมือคนทำ แต่คำที่ถูกสักลงไป มันกลับทำให้ผมรู้สึกแย่อย่างถึงที่สุด

เพราะมันคือ...'FinZ'

"พี่ทำแบบนี้ทำไม! พี่ทำกับผมแบบนี้ทำไม!" ผมทุบอกแกร่งนั้นด้วยแรงที่มีก่อนอีกคนจะคว้าเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างแล้วจับกดตรึงเหนือหัวอย่างแรง

อะ!

"ทำไม! มึงน่าจะดีใจต่างหากนะ ที่ร่างกายมากผู้ชายอย่างมึง...มีชื่อกูอยู่ด้วย หึ"

"หยาบคาย...พี่จะหยาบคายกับผมมากเกินไปแล้ว"

"กูจะหยาบคายแล้วมึงจะทำไม มึงคิดว่ากูจะสนใจมึงหรอหะ!" สิ้นเสียงถากถางที่เสียดแทงไปทั้งหัวใจก็ทำให้ผมแทบสำลักลมหายใจตัวเองทันที มันเจ็บจนผมไม่สามารถจะหายใจได้ต่อ ก่อนที่อีกคนจะค่อยๆไล้จมูกลงบนแก้มผมที่มีแต่น้ำตา ผมเลยนอนนิ่งไม่ขยับไปไหน ถึงแม้จะถูกอีกคนกำลังกดจูบฝากรอยทั่วอกเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีอีก แต่ผมก็ทำเป็นนิ่งก่อนจะเอ่ยถามคนบนร่างจากหัวใจ

"สรุปแล้ว...ไอ้คำที่พี่บอกว่ารัก มันไม่จริงใช่มั้ย"

บอกมาเถอะ...ผมจะได้ทำใจซะตั้งแต่ตอนนี้ ให้มันเจ็บแค่นี้พอ

"อะไรกัน...อย่าถามแบบนี้สิ กูรักมึงนะ"

!!!

"โกหก!!!" ผมตวาดกลับสุดเสียงเมื่อได้ยินคำนั้นหลุดออกมาจากปากโสมมนั่นอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะผลักอีกคนออก พี่ฟินย์ก็กดล็อกผมไว้ทัน

"หึ กูโกหกแล้วมึงจะทำอะไรกูหะ...กระต่ายน้อยของฉัน"

กระต่ายน้อยงั้นหรอ...ผมเหมือนตัวอะไรสักอย่างเมื่อพี่เรียกผมแบบนั้น มันเหมือนผมไร้ค่าจนเป็นสิ่งที่พี่เอาไว้เล่นสนุก

นี่ผมหลงรักคนแบบนี้ไปได้ยังไง ผมรักคนใจร้ายแบบนี้ได้ยังไงกัน

"ผมเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุด..." ผมปล่อยคำพูดเหล่านั้นออกมานับไม่ถ้วนเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองจะเริ่มไม่มีแรง ก่อนตาทั้งสองข้างจะค่อยๆปิดลงช้าๆเพราะความเหนื่อย แต่ยังไม่ทันที่มันจะปิดสนิท เสียงเย็นประโยคสุดท้ายก็ถูกเอ่ยขึ้นมา

"เกลียดกูให้มากๆล่ะ ให้เท่าที่กูรู้สึกกับพวกมึงสองคนพี่น้อง หึ"

พี่มันเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอกซะอีกพี่ฟินย์! ที่คอยหลอกล่อให้ผมตายใจ คอยมาหลอกให้ผมรักจนหมดหัวใจ พี่ทำแบบนั้นทำไม...ถ้าคิดจะเกลียดกันมากขนาดนั้น

สรุปแล้ว...พี่เข้ามาหาผมเพราะความเกลียด แต่เอาคำว่ารักมาหลอกล่อให้ผมยอมทำเรื่องทุเรศแบบนี้ แล้วสุดท้าย...คนที่เจ็บปวดก็คือผมคนเดียว

พี่ฟินย์

ผมเกลียดพี่

 

++++++++++++++++++++++++++++++
140119

อย่าเพิ่งหนีไปไหนนร้า มันไม่ดราม่านานหรอก เดี๋ยวก็เลิกแล้ว(รึป่าว?). 5555

ฝากติดตามด้วยนร้า