ณ เหมันต์

     ฉันมองหน้ากระดาษที่น้าให้มาหลังอาหารเช้า ฉันเฝ้ามองดูอยู่นานก่อนจะละสายตาไปจากมันเพราะมีเสียงของหญิงสาวเรียกนั้นเอง
" น้าเหรอค่ะ เข้ามาเลยหนูไม่ได้ล็อค "
เสียงบานไม้เปิดออก เผยให้เห็นเพียงรางบางของน้าเธอ
" น้ามีอะไรคะ "
ฉันถามด้วยเสียงเรียบ
" หลานถูกใจไหมจ๊ะ เออ..เรื่องโรงเรียนน่ะจ๊ะ "
น้าพูดด้วยเสียงที่เหมือนรอลุ้นอะไรบางอย่างจากฉัน
" ไม่ค่ะ น้าก็รู้ว่าหนูเข้าโรงเรียนระดับสากลมาไม่รู้จะกี่โรงเรียนมาเเล้ว มันน่าเบื่อออก "
"จ้าๆน้ารู้ เเต่หนูก็เก่งมากกว่ารุ่นพี่ในโรงเรียนอีกนะไม่ชอบเหรอ "
น้าพูดพลางยิ้มเมื่อเห็นเด็กสาวทำหน้ามุ้ย
" หนูไม่อยากออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายบ้างเหรอจ๊ะ อยู่เเต่ในห้องเดี๋ยวเหงาเอานะ "
ที่น้าพูดก็ถูก ฉันอยู่ในห้องมาตั้งเเต่เมื่อวานเสร็จ คลุกอยู่เเต่หนังสือ เดี๋ยวจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าเอา เเม้จะรู้ว่าเป็นการพูดคั้นบทสนทนาก็ตาม
" ค่ะ ก็ได้ค่ะเเล้วมีที่ๆน้าเเนะนำไหม เผื่อจะได้อะไรมาทำให้หายเบื่อบ้าง ขอบคุณนะค่ะ "
ฉันยิ้มให้น้าพร้อมเข้าไปหอมเธอ ฟอดใหญ่
" ไปคะ น้าเเนะนำน้ำตกเเถวๆป่าโปร่งตรงหน้าบ้าน "
" น้ำตก... คือ... "
ฉันมองออกหน้าต่าง กวาดสายตามองไปรอบๆเห็นป่าที่มีเเสงลอดออกเข้าไปรำไรๆ ดูเเล้วคงสงบน่าดู
เเม้จะได้รู้ว่ามีน้ำตกที่เเสนน่าเบื่ออยู่ในนั้นตาม
ไม่นานนักฉันก็มาถึงสถานที่ที่น้าบอก
" ว้าว! สวยจัง "
ฉันถึงกับร้อง 'ว้าว' เมื่อเห็นน้ำตกที่ว่า ประกายเเสงจากดวงอาทิตย์ที่ลอดผ่านมายังพื้นป่า ประกอบกับเสียงสายลมพัดโบกที่ดังคล้ายเป็นเสียงบรรเลงเพลงของวงดุริยางค์เเห่งธรรมชาติ เมื่อมองดูที่น้ำตกที่ว่าเเล้ว มีเเสงสาดดูเป็นประกาย ละอองน้ำที่ตกมาเป็นฝอย เย็นจนตกกอดอกเลยทีเดียว เเต่ฉันก็ไม่ได้ละสายตาไปไหน เมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่อง
" คิดถึงจังนะค่ะ....เเม่ "
ฉันพยายามจะเอื้อมมือไปเเตะละอองน้ำเหล่านั้น มันเย็นมากเเต่ก็ไร้ซึ่งผิดสง ฉันก้าวเท้าไปเรื้อยๆ ทั้งๆที่รุ้อยู่เเท้ๆว่ายืนอยู่ใกล้ตลิ่ง เเละก็ว่ายน้ำไม่เเข็งด้วย หากตกลงไปคงน่าดู เเต่...
" ว้าย!! "
เสียงของฉันอาจดังจนถึงหน้าบ้านได้มั้ง เมื่อฉันอยู่ใกล้ความตายเพียงเเค่หนึ่งคืบ ฉันเห็นสายธารที่ไหลไปอย่างไม่หยุดหย่อน น้ำใสที่ทำให้ชื้นใจอย่างเหลือเชื่อ เเต่!นี่ฉันตกน้ำไม่ใช่เหรอ เเล้ว.....
" เออ.... ขอบคุณค่ะ "
ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อมองหันกลับไป มีผู้ชายคนหนึ่งที่ถือมือฉันไว้ ใบหน้าเขาชั่งเกลี้ยงเกลาเเละหล่อเหลา เเต่เผอิญว่า ฉันไม่ได้เป็นพวกที่เคลิ้มให้กับเรื่องเเบบนี้ เเต่ยังไงเขาก็ 'ช่วยชีวิตฉัน' ไว้ ฉันคงไม่โวยวายกับเรื่องเเค่นี้ ต่อหน้าผู้มีพระคุณหรอก
" ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ที่ช่วยหนูขึ้นมา เป็นหนี้บุญคุณเเล้วสิ "
" ไม่เป็นไรหรอกคับ พี่ก็มาเดินเล่นเหมือนกันเห็นยืนอยู่ใกล้ตลิ่ง เลยเดินเข้าไปหวังจะเตือน เเต่ก็ไม่ทัน เเต่น้องอย่าลืมนะตลิ่งใกล้น้ำตกน่ะมันลื้น ทีหลังอย่าเดินมาในป่า เเละยืนข้างที่ลื้นเเบบนี้ คนเดียวอีกเข้าใจไหม มันอันตราย "
พี่มาเป็นชุดเลย
" ค่ะ ว่าเเต่ว่าพี่ชื่ออะไรเหรอค่ะ หนูอยากรู้จักคนดีๆอย่างนี้เอาไว้ เผื่อจะได้เจอกันอีกไงล่ะ "
เฮ้ย!!! พูดอะไรไปเนี่ย เหมันต์เอ้ย เหมันต์ เเต่ว่าไม่ว่าจะรู้สึกไปเองหรือเพราะอะไรก็ตามเขาคนนี้ทำให้หัวใจ 'เต้นเเรงผิดปกติ' มากๆเลย
" อ้อ พี่ลืมเเนะนำตัวไป พี่ชื่อ กรพิสุทธิ์ วรรณราชา เรียก ไบเบิลก็ได้นะ  "
ชื่อเหมือนผูหญิงจังเลยนะ เเต่ก็....น่ารักดี
" เเล้วน้องล่ะ พี่ยังไม่ได้รู้จักสาวน้อยตรงหน้าเลย ฮ่าๆ "
หัวเราะยังน่ารักเลย คนอะไร
" คะ คือ อย่าหัวเราะนะค่ะ ชื่อหนูตลกนิดหน่อยน่ะ "
" ไม่เป็นไร ชื่อพี่ยังคล้ายผู้หญิงเลย ไม่ต้องกังวลหรอกพี่ไม่ใช่คนอย่างงั้น "
" เหมันต์ เหมันต์ กมลสรา นี่เเหละชื่อหนู "
" ชื่อสวยจังนะ เหมันต์ เหรอ พี่ก็อยากได้ชื่อเป็นฤดูที่พี่เกิดเหมือนกัน "
" เเล้ว...พี่เกิดฤดูไหนค่ะ "
" คิมหันต์ "
เกิดฤดูร้อนหรอกเหรอ ดูเเล้วเป็นคนใจเย็นจะตาย
" ตามมาเร็ว เราจะกลับบ้านกันเเล้ว "
" ค่ะ "
ฉันได้เพียงเดินตามเขาไปต้อยๆ มองได้เเค่เเผ่นหลังที่กว้างใหญ่นี้เท่านั้น 
คุณรู้ไหม? ฤดูไหน? ฤดูใด? ที่น่ากลัวเเละน่าเกรงขามที่สุด 
"คิมหันต์ "
หลายคนอาจคิดว่าเพียงเเค่คนเราเกิดมาในฤดูนี้ ฤดูนั้นเเล้วจะเป็นอะไรไป ก็เเค่ความเชื่อ
เเต่กับเรื่องๆนี้ มัน ไม่ ได้ เป็น อย่าง นั้น ......