ณ เหมันต์

       ฉันลืมตาขึ้น หายใจขัดเเละก็ถี่จนได้ยินเสียง ฉันไม่ชอบเลยที่ฝันเเบบนี้ เเต่ฉันก็ไม่ได้กลัวอะไรมากมาย มันก็เเค่ความฝันที่ฉันไม่อยากจะจำเเค่นั้น ฉันมองออกไปข้างนอก เห็นภูมิประเทศภายนอกเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว รู้ไหม เพราะอะไร เพราะฉันอยู่บนรถ ที่ถ้าวิ่งได้ด้วยความเร็ว 380 กิโลเมตร/วินาที ได้คงทำไปเเล้ว เเม้คนขับจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

"นี่ เหมันต์ เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ? " คำพูดที่ทำให้ฉันหยุดการคิดเรื่อง รถวิ่งด้วยความเร็ว 380 กิโลเมตร/วินาที 

" ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร หนูเเค่ฝันอะไรเรื้อยเปรื่อยน่ะ " 

" ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยหลานคนนี้ ว่าเเต่ว่ายังฝันเรื่องนั้นอีกสินะ อย่าไปคิดถึงมันเลย น้าอยากให้ เหมันต์เตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ โรงเรียนใหม่ดีกว่า เห็นเขาบอกว่าเป็นโรงเรียนที่ดีทีเดียว "

  น้าบรรยายสรรพคุณของโรงเรียนที่น้ามีความเชื่อว่า ตัวฉันจะได้เพื่อนที่ดีจากที่นี่ เพราะฉันไม่เคยมีเพื่อนเลย ไม่รู้เพราะอะไรนะ อาจเป็นเพราะนิสัยเย็นชาของฉันก็ได้

" โรงเรียนปัถวีวิทยาคม โรงเรียนระดับสกลโลกอีกเเล้วเหรอค่ะ? " 

  ฉันพูดเมื่อเห็นใบข้อมูลโรงเรียนที่เขาให้น้ามา

" จ๊ะ โรงเรียนเเถวๆ น่าน อาจมีคนที่เป็นมิตรกว่าเชียงใหม่ก็ได้ น้าคิดอย่างงั้นนะ "

" ค่ะ "

 ฉันตอบน้าไป โดยที่ตัวเองคิดอีกอย่างหนึ่ง ในไม่นานหลังจากการสนทนาระหว่างฉันกับน้าเสร็จสิ้นลง  เราก็มาถึงบ้านของยายเเละตาฉัน เป็นบ้านทรงไทยทางภาคเหนือ ดูคลังด้วยมนต์ตราของบรรพบุรุษไทยอย่างเหลือเชื่อ ฉันไม่ใช่คนกลัวผีหรืออะไรที่มองไม่เห็น เลยไม่รู้สึกรู้สาอะไร เเต่ต่างจากน้าเลือเกิน 

" เหมันต์จ๊ะ เรียกยายกับตาสิ "

 เธอพูดไปสั่นไป ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องกลัวขนาดนั้น 

" ยายค่ะ ตาค่ะ นี่ เหมันต์เองค่ะ เหมันต์ กมลสรา ลูกของเเม่ช้อยไง "

 ฉันพูดเสร็จสรรพ ประตูบ้านบานใหญ่ก็ค่อยเปิด ปัดเอาหมอกต่างๆที่ลอยอยู่ใกล้ประตูออก เผยถึงร่างบางๆของหญิงสาวที่คิดว่าคงเป็นยายของฉัน

" เเม่น้อย "

 ยายร้องด้วยความดีใจที่ฉันรู้ได้เลยเมื่อมองเเววตาของเธอ คงเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เจอกันนาน

" เเม่น้อยเอ๋ย ไปไงมาไง เข้าบ้านๆ "

เสียงของยายดูเเหบเหลือเกิน เเต่ก็ไพเราะ ฉันรู้สึกว่ายายมองฉันนะ

" เเม่น้อยนั้นใครน่ะ ลูกเเกเรอะ "

"ไม่ใช่ค่ะ นี่ยัยเหมันต์ลูกของพี่ช้อยไง "

ยายมองมา เเต่สายตายายเปลี่ยนไป ยายทำท่าเหมื่อนจะร้องไห้

" นี่ เเม่เหมันต์ รึ "

ยายร้องไปเเล้ว เเต่ฉันรู้ว่าทำไม ยายเดินเข้ามากอดฉัน

" ไม่ได้เจอกันนานเชียว หน้าตาก็เหมือน เเม่ช้อยเหลือเกิน " 

 ฉันว่าฉันจะไม่ร้อง เเต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงเป็นเเบบนี้ รู้เเค่ว่าเวลากอดคนๆนี้ เหมือนอุ่นขึ้นคล้ายอ้อมกอดของเเม่เลย ฉันร้องไปทั้งอย่างงั้นโดยที่ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จนในที่สุดก็มีเสียงหนึ่งมาเเทรก

" ยายอ้อย มาร้องไห้อะไรกันที่นี่ "

" นั้น ตาบุญ ใช่ไหมค่ะ "

 ฉันมองตาม เห็นน้าร้องไห้มาก คล้ายจะฟูมฟาย

" ใช่ เเก เจ้าน้อย สินะ เเม่อ้อยพาหลานๆ เข้าไปในบ้านเถอะ หาน้ำหาท่าให้กินกัน "

ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตามากนัก เเต่ถ้าดูๆจากตรงนี้ล่ะก็ ตาเป็นคนใจเเข็งใช้ได้เลยทีเดียว เเละตาคงจะมีน้ำใจมากเหมือนกัน เราเดินตามตาไปเเม้ว่ารอยน้ำตาจะยังไม่ค่อยหายไปก็ตาม 

เมื่อเราเข้าไปเสร็จ ตาก็พูดออกไปว่า

" ห้องของยัยน้อยอยู่ทางนี้ "

ตาชี้ไปทางระเบียงด้านขวาของเรือน เมื่อนับว่าเราอยู่ต้นบันได จากนั้นตาก็เรียกฉันไปหา

" เเม่เหมันต์ ห้องของเจ้าอยู่ทางนี้ "

ฉันหันไปมอง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงบางอย่างบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า นี่คือห้องของฉัน

" ค่ะ "

ฉันขานรับอย่างเรียบเฉย เพราะไม่อยากให้ใครสงสัย ฉันเดินไปตามทางเดินเดินตามเส้นทางที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าที่นี่คือที่ตรงนั้น ที่ๆทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันเดินไปเรื้อยๆจนถึงประตูบานใหญ่ที่ทำด้วยไม้ ซึ่งคล้ายๆกับในภาพยนต์ย้อนยุค ฉันดันกลอนที่คั้นล็อคประตูเอาไว้ออก

" เอี็ยดด "

เสียงบานประตูใหญ่ที่ทำให้ฉันขนลุก โดยไม่รู้สาเหตุเลย ฉันเดินเข้าไปในห้องที่ได้กลิ่นดอกจำปีที่ฉันชอบอบอวนอยู่เต็มห้อง มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง 

" ที่นี่...ทั้งสวยทั้งน่าหวาดกลัว ดูไปเเล้วเหมือนกับห้องๆหนึ่งจังเลย "

ฉันพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เเจ่มใส เพราะรู้ดีว่ากำลังอารมณ์ดี เเต่! บางอย่างทำให้ความรู้สึกนั้นมลายหายไป 

ภาพ..

ภาพ..

ภาพ..

ฉันรู้ดีว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของใคร มันเป็นห้องที่ฉันเคยอยู่ มันเป็นห้องที่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดีที่สุดของฉัน มีรูปใบหนึ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้อยากไม่หยุดหย่อน รูปที่ปลูกฝังความทรงจำดีๆเเละเลวร้ายเอาไว้ เเม้มันจะวางอย่างธรรทดาที่สุดเเต่นั้นทำให้ฉันร้องไห้

รูปของเเม่

เเม่ใส่ชุดไทย เสื้อเเม่มีลูกไม้สวยงาม ใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม ที่ไม่รู้ว่าจะสุขอะไรขนาดนั้น

" กลับมาซิค่ะเเม่ เเม่.. "

  ฉันรู้สึกเพียงว่า อ่อนเเรงเหลือเกิน คล้ายๆจะเป็นลม น้ำตาที่ไหลริน มันเป็นน้ำตาที่ฉันบูชาเเก่คนๆนี้

เเก่ความทรงจำที่ฉันไม่เคยลืมเเละคนๆนี้เเละที่ปลูกฝังมันไว้ 

 ความทรงจำมันอาจทำให้ใครหลายๆคนนั้นมีความรู้สึกที่เเตกต่างกันไป เเต่เเน่นอนความทรงจำที่ไม่บอกกล่าว นั้นคือความทรงจำที่เลวร้ายเเละเด็กผู้หญิงคนนี้เธอก็มีมันอยู่เช่นกัน 

 สายลมที่พัดผ่านไปนั้น ทำให้รู้ว่านี่คือฤดูหนาว ฤดูเเห่งความเจ็บปวดทั้งหลาย เเละมันว่าด้วยเด็กผู้หญิงคนนี้

เหมันต์ กมลสรา