ณ เหมันต์

      เช้าวันรุ่งขึ้นฉันเเต่งตัวด้วยท่าทีรีบเร่ง

" ตื่นสายได้ไงเนี่ย ก็ตั้งนาฬิกาไว้เเล้วอ่ะ "

ฉันบ่นกับตัวเอง ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อวาน

" นี่ เหมันต์ พี่มาส่งเเค่นี้นะ บ้านพี่อยู่ข้างๆนี้เอง ถ้าการบ้านยากก็มาหาได้ ไม่ต้องเกรง "

พี่เขาส่งยิ้มมาให้ด้วยอ่ะ เฮ้ย!คิดอะไรอยู่เนี่ย

"คะ ค่ะ "

เมื่อวานต้องขอบคุณน้าที่บอกให้ออกไปจากห้อง เราเลยได้รู้ว่าข้างนอกหน้าต่างมีคนๆหนึ่งที่น่ารักเกินคำบรรยายอยู่ด้วย

" ก๊องๆ หลานสาวน้าจะไปโรงเรียนสายรึเปล่าน้า "

พลันไม่ทันได้เตือนสติตนเองไม่ให้คิดถึงพี่เขา เสียงน้าก็ฉันหลุดจากมโนธรรมที่เเสนจะไร้เดียงสานี้

"ค่ะ จะออกไปเดี๋ยวนี้เเหละ "

เเต่ว่านะ ฉันยังไม่หยุดที่จะละความพยายามเพื่อเตือนหัวใจตัวเอง

พอซักที่เถอะ! จะเต้นเเรงไปไหนหัวใจ

บรื้น!!! เสียงรถของน้าดังมากทำเอาฉันที่อยู่ข้างในรู้สึกหวาดระเเวงขึ้นมาบ้าง

เเละรถสีฟ้าคันงามก็ออกจากบ้านไป ละทิ้งให้เห็นเพียงร่างของหญิงสาวชราที่กำลังโอบกอดกับชายชรา

" ตาว่า หลานเหมือนเเม่ช้อยไหม? "

" เหมือนๆมาก ทำให้ข้าเกือบลืมไปเลยว่าเป็นลูกของมัน "

เเละเเล้วสิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือเเววตาอันเเสนห่วงหา เเต่ว่าสิ่งนั้นสวยยิ่งกว่าของใครๆ

เเม้จะเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ความห่วงหา ก็ตาม...

    หลายวันมานี้ตัวฉันก็สนุกมากพอดู เเม้การบ้านหลายๆวิชาจะยังไม่เสร็จ

" ไอ้เบิ้ล ทำไรหื้อ! การบ้านเสร็จยัง 3 วิชา "

คำพูดจากเด็กผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเรียกให้หลุดจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง เเต่ก็ยังไม่สามารถหลุดได้อย่างเต็มที่นัก

" หา!! เหมันต์ "

เฮ้ย!!!

" ใครเนี่ย เหมันต์ "

" ไม่มีอะไร "

ผมตอบด้วยเเววตาที่ไม่จริงเสียเลย ผมไม่รู้ว่าพูดชื่อน้องเขาไปได้ไง เเต่ก็หวังลึกๆว่าจะได้พูดอีกหลายๆครั้ง 

" มองอะไร? "

เเม้ผมจะถามเเต่เพื่อนผม กลับทำหน้าทะเล้นไม่ตอบผม โอ๊ย!!จะคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้

" ใครเชื่อก็บ้าโง่ ไอคิวต่ำกว่าเกณฑ์ไปเเล้ว บอกมาดีๆว่าใครคือ ' เหมันต์ ' "

" ก็บอกว่าไม่มีอะไร หูย!ถามอยู่ได้ "

" เหรอ เราเป็นเพื่อนกับเเกมาเเต่ประถม ยังไงจะไม่รู้ว่าเเกโกหก บอกมา!! "

เเววตาเพื่อนของผมเบิกกว้างขึ้น พร้อมเสียงทุ้มต่ำ เเต่ ผมจะกลัวทำไม?

" เออ เราเป็นเพื่อนกันนาน น๊าน นาน เกือบจะจำไม่ได้เเล้ว เเต่เราขอบอกเลย เรื่องนี้ไม่มีอะไร จริงๆ ไอ้ ท็อป "

ก่อนที่คนอีกคนจะพูด เเต่มีบุคคลหนึ่งที่สามารถหยุดไอ้ท็อปได้ ไม่สิทั้งห้องเลยด้วยซ้ำ รวมถึงผมด้วย 

ปรากฎร่างบางของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวดำสลวยดัดงอปลายผม บ่งบอกว่าใช่เสป็กผมเลย นี่ยังไม่รวม ผิวที่ขาวดุจปุ้ยฝ้ายกับเเววตาสีเทานั้น ทำเอาผมเกือบละลายไปกับกาลเวลา เเต่เว้นเเล้วผมก็รู้จักเธอ

" น้องเหมันต์ "

" พี่ไบเบิล "

ผมรีบหลบตาทันที เเละไม่รู้เลยว่าทำไมหน้าร้อนผ่าวขนาดนี้

" คน-นี้-เหรอ "

เสียงเเผ่วของไอ้ท็อป ยิ่งทำให้ผมร้อนจนอยากจะถอดเสื้อกันหนาวที่ใส่อยู่เลยทีเดียว ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปอย่างเต็มที่เพื่อเรียกความั่นใจ

" เเล้ว เเลัว น้องอยู่นี่ได้ไงครับ "

ผมพยายามพูดโดยไม่ให้ใครจับผิดได้ เเต่ก็เปล่าประโยชน์

" น่ารักดีนะ เราจีบได้เปล่า ไบเบิ้ล "

" ไม่ได้โว้ย!!!!! "

เฮ้ย!อะไรอีกเนี่ย เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเราเล้ยยย