คุณหนูหน้าร้ายกับสาวใช้หน้าปลวก(yuri)

แสงแดดอ่อนในช่วงหน้าฝนส่องแสงเข้ามาในทุ่งทานตะวันทีเหลืองสดชูช่อไสวไปตามแรงลมอากาศในวันนี้ช่างเป็นใจให้เธอและบุษบาได้นอนชมท้องฟ้ากลางทุ่งทานตะวันโดยไม่มีแดดส่องรบกวนแม้จะเป็นเวลาในช่วงบ่ายโมง

 

“คิดยังไงค่ะ ถึงพาแก้วมาเที่ยวที่นี่”บุษบาพูดขณะแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีสดใส

“จะซักไซ้อะไรมากมาย พามาเที่ยวก็บุญหนักหนาแล้ว”รินลดาชำเลืองตามองแววตาครุ่นคิดแผนร้ายในใจ

“ฉันจะวาดรูปเราสองคน นอนอยู่กลางทุ่งทานตะวัน”รินลดาฉุกคิดพลางคว้ากระเป๋าหาดินสอและสมุดเล่มเล็กบรรจงวาดลงบนกระดาษแผ่นขาว บุษบาพลิกตัวนอนคว่ำชะโงกลงมามองดูศิลปินมือโปร

 

“ฮา ฮา คุณหนูขา นั่นวาดคนหรือขี้ก้างค่ะ ตั้งท่าซะดีเชียว  เอามานี่ บุษจะวาดให้ดู”

“ฮืม ไม่เอาอะ ฉันจะวาดให้ ขี้ก้างแล้วมันไม่สวยตรงไหน”

“ไม่รู้ละ แก้ววาดสวยกว่าตั้งเยอะ”บุษบาลุกขึ้นนั่งตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปรินลดามองดูใจจดใจจ่อแค่ลากเส้นไม่กี่เส้นก็กลายเป็นรูปวาดที่เป็นรูปเป็นร่างรินลดาจ้องมองตาปริบๆด้วยความตื่นเต้นและแปลกใจ

“เหอะ ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย”รินลดาขยับคิ้วบางเข้าหากันทำเป็นหน้าเชิด

 “คุณหนูก็ ชมกันสักนิดก็ไม่ได้”บุษบาบ่นกระปอดกระแปด

 

เจ้านายและสาวใช้นอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มองดูแมลงปอปีกใสบินล้อลม ฝูงนกน้อยใหญ่บินโฉบไปมา ท้องฟ้ายามถูกแต่งแต้มไปด้วยเมฆหมอกสีขาวอมฟ้า ไม่มีเสาไฟฟ้า ถนนคอนกรีต มลพิษและรถยนต์วิ่งไปมาให้รำคาญใจ สงบและน่านอนเป็นที่สุด รินลดาขยับตัวขยุกขยิก พาดแขนบนตัว ก่อนจะพาดขาลงมาทับซ้ำเสียงกรนเล็กๆ หลุดออกมาทำให้บุษบาหัวเราะเบาๆ  ความสุขเล็กน้อยและแสนสั้นแต่มันก็มีค่ากว่ารวมเวลาหลายชั่วโมงไว้ด้วยกัน ภาพคนตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอความสุขอย่างบอกไม่ถูก เวลาหลับน่ารักน่าเอ็นดูไม่มีพิษสงแต่ยามตื่นน่าบีบจมูกนัก ดวงตาเพ่งพิศมองใบหน้าสวยจนไม่อยากละสายตา บุษบาระบายยิ้มอ่อน มือเรียวไล้ลูบจากหางคิ้วลงมายังจมูกโด่งสวยรับกับใบหน้า อยากให้นาฬิกาหยุดเวลาไว้ อยากอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ตลอดไป....

 

 

 

ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ที่บุษบาหลับไปแบบไม่รู้สึกตัว เธอลืมตาตื่นขึ้นมาขยี้ตาตัวเองให้มองสิ่งรอบข้างได้ชัด สิ่งแรกที่มองหาคือรินลดา แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า เธอหันไปเห็นโน๊ตบนแผ่นกระดาษที่ถูกหินทับ

 

 

“กลับบ้านเองนะ ยัยหน้าปลวก หึหึ”บุษบาหันซ้ายแลขวาด้วยความหวาดกลัวตะวันกำลังจะตกดินทุกอย่างกำลังจะปกคลุมไปด้วยความมืด เธอมันโง่เองที่หลงเชื่อรินลดา บุษบาน้ำตาตกไหลรินอาบลงแก้ม ร้องให้สะอื้นอยู่เพียงลำพัง ทั้งกลัวและเสียใจ และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าจะกลับบ้านได้อย่างไร มองไปทางไหนก็เป็นทุ่งทานตะวันและป่า สิ่งเดียวที่บุษบานึกถึงคือโทรศัพท์เธอล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์แต่นึกขึ้นได้ว่าเธอวางมันไว้ในรถก็ไม่ได้นำติดตัวมาด้วย  เป็นความโชคร้ายที่หลงไว้ใจผู้หญิงคิดไม่ซื่ออย่างรินลดาแล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป ทางเดินจากตรงนี้ไปถนนใหญ่อีกยาวไกล ฟ้าก็คืบคลานความมืดมาทุกที บุษบาเข่าอ่อนทรุดลงก่อนจะเอามือปิดหน้าร้องให้ หรือเธอจะต้องนอนตายอยู่ที่นี่

“ฮือ ทำไมพิมพ์ถึงใจร้ายขนาดนี้ พิมพ์คนที่บุษเคยรู้จักทำไมเป็นคนแบบนี้”ทั่วทั้งทุ่งหญ้ารัตติกาลคืบคลาน สุดท้ายสวรรค์เข้าข้างบุษบาได้ยินเสียงรถจากทางด้านหลัง คิดไปต่างๆนาๆว่ารินลดากลับมารับเธอ แต่ไม่ใช่เลย เมื่อหันกลับไปเป็นรถกระบะคันเก่าบรรทุกของ บุษบายืนขาสั่นด้วยความกลัวและร้องให้สะอื้นยิ่งกว่าเดิมความกลัวมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกลับเพิ่มขึ้นเป็นหลายร้อยเท่า

 

 

“บุษบานะบุษบา เธอหายไปไหนของเธอ”เดือนหยาดเดินไปเดินมาสายตามองนาฬิกาอยู่ตลอด ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์โทรเข้ามาซักถามรินลดาก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นแถมยังทำตัวร่าเริงผิดปกติ  หรือการหายตัวไปของบุษบาคือรินลดาที่เป็นตัวต้นเหตุ เดือนหยาดยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจจะต้องไปถามรินลดาให้รู้เรื่อง พอดีกับที่รถแท็กซี่คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน และเป็นบุษบาที่ก้าวลงจากรถ เหมือนยกภูเขาออกจากอก ถ้าหากบุษบาเป็นอะไรไปเธอจะบอกกลับกลอยแก้วว่ายังไง

 

“ให้ตายเถอะ นี่มันเที่ยงคืนแล้ว หายไปไหนมา ทำไมไม่ยอมโทรมาบอกกันบ้าง ฉันเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว”บุษบารีบปาดน้ำตา เธอเหนื่อยและอ่อนล้าหลังจากนั่งร้องให้มาตลอดทาง โชคยังดีที่เจอคนใจดีมาส่งขึ้นครึ่งทางพอให้เธอได้หาทางกลับบ้านถูก

“ขอโทษนะคะ คุณป้า ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”บุษบายกมือไหว้ปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยห้ามมันไม่อยู่

“เป็นเพราะยัยพิมใช่ไหม”

“ใช่คะ แต่คุณนายอย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปนะค่ะ บุษขอจัดการเอง”บุษบารีบเดินเข้าบ้านไปหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

“อ๊า...พิมพ์ขา ได้โปรด....อ๊า”สองร่างนัวเนียอยู่บนเตียงนุ่มสีขาวสะอาดตา สาวน้อยเริ่มจะทนไม่ไหวกับการปรนเปรอที่รินลดามอบให้ 

“พิมพ์ขา ไม่ไหวแล้ว หนูนาไม่ไหวแล้ว”รินลดามอบบทรักให้สาวน้อยชนิดไม่หยุดยั้ง รินลดาก้มลงจูบใช้ลิ้นชอนไชหาความหวานจากริมฝีปากนิ่ม ไล่วนไปมาอย่างต่อเนื่อง 

“เฮ้ย เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”ร่างเปลือยเปล่ารีบผละออกจากกันและดึงผ้าขึ้นมาคลุมหน้าตาซีดเผือด

“คุณหนูทำแบบนี้ทำไม คุณหนูทิ้งแก้วไว้ที่นั่น หากแก้วโดนทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”บุษบาตวาดใส่รินลดาพลางตวัดสายตาไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฝ่ายที่ถูกมองอยู่นั้นรู้ตัวรีบใส่เสื้อผ้าลวกๆ และวิ่งหนีออกไป

“ใคร ใครมันจะทำร้ายเธอ เขาเห็นหน้าเธอ เขาก็คิดว่าเป็นผี”

“แค่แก้วหน้าตาขี้เร่แต่คุณหนูทำเหมือนแก้วเป็นโจรผู้ร้าย มันยุติธรรมแล้วเหรอค่ะ”

“เธอมันมารขวางความสุขฉัน ถ้าไม่มีเธอฉันก็ทำอะไรได้สะดวกขึ้น”รินลดาจาบจ้วงด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นดวงตานั้นไม่แยแสแม้แต่นิดเดียว

“ที่แท้ก็อยากจะกำจัดแก้วออกไปเพราะแก้วเป็นตัวขัดความสุขนี่เอง ต่อไปนี้ คุณหนูจะไม่มีโอกาสได้อยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนไหนอีก จำเอาไว้”เสียงบุษบาพูดออกมาเยือกเย็นขณะที่ยังจับจ้องหน้ารินลดานิ่ง

 “เธอคิดจะประกาศสงครามกับฉันเหรอ ยัยแก้วหน้าม้า”รินลดาตะคอกลั่นจนได้ยินกันทั่วบ้าน

“ใช่คะ ให้มันรู้ไปว่าแก้วเปลี่ยนคุณหนูให้เป็นผู้หญิงแท้ๆ ไม่ได้”บุษบาเค้นเสียงรอดไรฟัน

“เธอไม่มีวันเปลี่ยนสิ่งที่ฉันเป็นได้หรอก”

“ในสมองของคุณหนูมันก็มีแต่ตัณหา ราคะ วันๆ คิดได้แค่เรื่องแบบนี้”

“เธอไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ฉัน ฉันจะเป็นยังไง มันก็สิทธิส่วนตัวของฉัน”

“ถ้าสิทธิส่วนตัวแล้วทำให้คุณหนูมีนิสัยแบบนี้ แก้วคงต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวแล้วละคะ”บุษบาบีบแขนแรงมากจนกระดูกแทบหักและคนถูกบีบดิ้นขลุกขลักพยายามสลัดแขนตัวเองออกจากนิ้วเหล็กที่บีบแน่นมากขึ้นทุกขณะ

“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”รินลดาพูดพร้อมแกะมือบุษบาออกแต่แน่นอนแรงบีบยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อรู้ว่าเธอพยายามแกะมันออกหน้าสวยเหยเกจากแรงบีบ

“อ้อนวอน ขอร้องก่อนซิค่ะ แล้วแก้วจะปล่อย”บุษบาหัวเราะในลำคอตวัดร่างรินลดามาไว้ในอ้อมกอดรัดแน่นจนรินลดาหายใจติดขัด

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทำไมฉันต้องอ้อนวอนเธอด้วย เธอคิดว่าเธอเป็นใคร วิเศษวิโสมาจากไหน เธอมันก็แค่ขยะหน้ารังเกียจ โสโครก โสมม”ดวงตาดุร้ายมองคนตรงหน้าด้วยสายตาชิงชัง

“แต่สิ่งที่คุณหนูทำมันสกปรกโสมมกว่าแก้วหลายเท่า”บุษบาพูดเพียงเท่านั้นเอียงหน้าซุกจมูกลงแก้มเนียนทั้งกดทั้งจูบลากต่ำลงมาถึงลำคอ

 

เพี๊ยะ!!!! ใบหน้าบุษบาหันไปตามแรงตบที่บัดนี้มันเป็นรอยแดงมือเล็กยกขึ้นกอบกุมใบหน้า ก่อนจะตวัดสายตากร้าว  ร่างบางของรินลดาถูกผลักลงบนเตียงนุ่มอย่างรุนแรงจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจราวกับกำลังอยู่บนเตาไฟรอที่ร้อนระอุ ร่างบุษบาก้าวยาวขึ้นมาบนเตียง และคร่อมร่างของเธอไว้

 

“รู้ไหมผลตอบแทนของรอยตบ เป็นอะไร”รินลดาส่ายหัวไปมาเร็วๆมือสองข้างถูกจับกดไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ดันใบหน้าน่ารังเกียจไปซุกที่คอของเธอรุนแรงรินลดาร้องให้ตัวสั่นตามแรงสะอื้นพยายามผลักดันร่างที่เธอแสนเกลียดชังออกแต่เรี่ยวแรงทำไมมันหายไปหมดมือที่เหลืออีกข้างลุกล้ำอยู่บนเรือนร่างเธอ ร่างกายสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เธอจะมาเสียตัวให้ผู้หญิงหน้าตาสกปรกแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด รินลดาฮึดขึ้นสู้ดิ้นขลุกขลักชุดนอนของเธอกำลังถูกปลดกระดุมทีละเม็ด ซอกคอเธอกำลังถูกแตะต้อง

 

“กรี๊ดดดด ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฮือ ฮือ ปล่อยซิ ไอ้คนเลว ปล่อยฉันนะ”รินลดาร้องแผดสุดเสียงจนกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดและถูกดึงออกไปจนเหลือแค่เพียงเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า

“อยากให้ปล่อยไหม”รินลดาพยักหน้าทั้งน้ำตาหน้าอกอวบอูมถูกบดขยี้และปากของบุษบากำลังขยับเข้ามาใกล้ริมฝีปากบางเข้าไปทุกที

“ปล่อยฉันเถอะ ขอร้องละ ให้ทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น”ร่างบางอ้อนวอนขอความเมตตา แก้มที่เปียกชื้นด้วยคราบน้ำตาถูกฟันเหยินเก็บกินไปจนหมด

“ยอมอ้อนวอนแล้ว เข้าใจแล้วซินะ ว่าความกลัวเป็นยังไง ตอนที่แก้วถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวที่นั่น แก้วก็มีความรู้สึกเหมือนกับคุณหนูตอนนี้”บุษบาพูดด้วยแววตาเต็มไปด้วยเชื้อเพลิงและพาตัวเองออกจากตัวรินลดาถอยลงจากเตียงยืนมองรินลดาที่กำลังร้องให้จนตัวสั่น อยู่บนเตียงกว้างด้วยความกลัว กระทั่งสาวใช้เดินออกไปเธอรีบก้าวลงจากเตียงวิ่งมาล็อคประตู

 

บุษบาเดินเข้ามาในห้องอาการเซื่องซึม ยืนนิ่งอยู่นานน้ำตาไหลลงอย่างไม่ขาดสาย ไม่อยากจะเชื่อว่ารินลดาจะเป็นคนใจร้ายใจดำถึงเพียงนี้ เด็กน้อยคนนั้นที่เคยรู้จักไม่เหลืออีกแล้ว เหลือแค่คนที่ทำตัวก้าวร้าวเอาแต่ใจไม่มีเหตุผล เธอยังคงเสียใจมากแม้จะไม่ได้มาในฐานะเพื่อนสนิทในวัยเด็ก แต่คนก็มีค่าไม่ใช่เพียงแค่พอใจพาไปทิ้งก็ทิ้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งอยากร้องให้ แต่เธอจะทำให้ตัวเองอ่อนแอไม่ได้ เธอยังไม่ได้ดัดนิสัยก้าวร้าวของรินลดา พรุ่งนี้เธอจะต้องเดินหน้าต่อไป ทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จ

รุ่งเช้าวันต่อมา…

“ตื่นแล้วเหรอค่ะ คุณหนูขา”เสียงออดอ้อนยียวนปลุกคนงัวเงียให้ตื่นและพบกับหน้าอกกลมกลึงอยู่บนหน้ารินลดาหอบหายใจแรงพยายามดันร่างน่ารังเกียจของสาวใช้แต่เหมือนว่ายิ่งหนักขึ้น หนักขึ้น หน้าอกขยายใหญ่ขึ้นเหมือนลูกโป่ง จนเธอหายใจไม่ออกแทบจะขาดใจ

“ไม่นะ ออกไปไปเดี๋ยวนี้ ออกไป๊”รินลดาสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เหงื่อแตกพลั่กโซมกาย

“เฮ้ย อย่าเข้ามานะ.....เข้ามาฉันจะต่อยหน้าเธอจริงๆ ด้วย”หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าเป็นเพียงความฝันรินลดาถึงกับดีใจจนเนื้อเต้น แต่แล้วฝันร้ายของเธอก็ปรากฏอยู่กับหน้าเธอถอยไปติดหัวเตียงกำหมัดสองข้างขึ้น

“ฮา ฮา นี่กลัวแก้วขนาดนี้เลยเหรอค่ะ ที่รักขา หรือว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน”รินลดาขนลุกซู่ เกลียดนักใบหน้าอันเย้ยหยันของยัยหน้าปลวก

 “หุบปากนะ อย่ามาเรียกฉันแบบนี้ ฉันไม่ชอบ”รินลดาร้องเสียงดังลั่น

“ที่รักขา ที่รักขา”บุษบาเดินเข้ามาหาใกล้รินลดาเข้าไปทุกที รินลดากำมือแน่นตัวเกร็งไปหมด

“อย่าเข้ามา ออกไป ออกไปซิ”รินลดาหยิบหมอนได้ก็ขวางปาเข้าหน้าบุษบา

“สงสัยจะกลัวแก้วจริงๆ ฮา ฮา ดีจังเลยนะค่ะ กลัวแบบนี้แก้วชอบ”

“เธอนะมันนางมารร้าย หลอนอยู่ในโลกความจริงไม่พอ ยังตามไปหลอนฉันในความฝันอีก”

“ดีใจจังที่คุณหนูคิดถึงบุษบาจนเก็บเอาไปฝัน รีบลงไปทานข้าวนะคะ แก้วจะรออยู่ข้างล่าง”บุษบากำลังจะก้าวเดินผ่านประตูไปแล้วหันมาทำเสียงมาและเต้นท่าม้ารินลดาปาหมอนใส่ในขณะที่ประตูเปิดลงพอดี

“อี๋ แหวะ ฝันเข้าไปได้ยังไง ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องอาบน้ำล้างซวย”รินลดาวิ่งเข้าห้องน้ำ

“ล้าง ล้าง ถู คราบสกปรก ล้างออกให้หมด คราบน่ารังเกียจ”รินลดาคว้าประปุกขัดผิวเทใส่ตัวจนหมดกระปุกนั่งแช่นั่งขัดอยู่ในห้องน้ำนานจนตัวจะซีด

 

หลังจากอาหารเช้ารินลดาวางแผนไว้ว่าจะพาสาวสวยไปช้อปปิ้งในวันหยุดสุดสัปดาห์แต่หลังจากที่ก้าวเข้ามานั่งในรถหัวใจแทบวาย

“จะไปไหนค่ะ คุณหนู ขอแก้วไปด้วยคนได้ไหมค่ะ”บุษบากำลังโผล่หน้าครึ่งหนึ่งออกมาจากจากด้านหลังเบาะนั่ง

“เฮ้ย....ยัยหน้าปลวก โผล่มาแบบนี้ฉันหัวใจวายไปเธอจะชดใช้ยังไง ลงจากรถฉันไปเดี๋ยวนี้เลย ลงไปซิ”รินลดาเบี่ยงตัวหลบผลักหน้าน่ารังเกียจออกแต่บุษบากดหน้าตัวเองเข้ามาใกล้มากขึ้น

“ขอไปด้วยนะค่ะ คุณหนูขา บุษก็อยากไปเที่ยวบ้างอะไรบ้าง”

“ถ้าเธออยากไปเที่ยวก็ไปเองซิ เรื่องอะไรจะตามฉันไปด้วยเล่า ยัยบ้า”รินลดาเสียงกร้าว ตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ

“แน่ใจเหรอค่ะ ว่าไม่ให้แก้วไปด้วย”บุษบายื่นหน้ามาใกล้อีกหนรินลดากุมขมับอยากจะจับบุษบายัดใส่ถังน้ำมันจัง

“ก็ได้ อยากไปใช่ไหม มานั่งข้างหน้าซิ ไปนั่งทำไมข้างหลัง”บุษบายิ้มเฉ่งแทนที่เธอจะเปิดประตูก้าวลงมานั่งข้างหน้าแต่กลับใช้กระเถิบตัวจากเบาะด้านหลังมาด้านหน้าจนก้นไปชนกับหน้ารินลดา

“ว้ายยยย ยัยหน้าปลวก หนอยแน๊ะ น่าโมโหนัก เธอจะเปิดประตูรถลงไปดีๆไม่ได้หรือไงห๊ะ”

“แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ค่ะ ไม่เปลืองแรง ไม่เสียเวลา ถ้าทำแบบนั้น ไหนจะต้องเปิดประตูก้าวลงไป ไหนจะต้องเปิดประตูก้าวขึ้นมา มันซับซ้อนแก้วไม่ชอบคะ”วันแห่งความสุขของรินลดาจบสิ้นลงเพราะบุษบาคนเดียวใจคอจะไม่ปล่อยให้เธอมีความสุขเลยหรือไง

“นั่งดีๆละ”รินลดาอมยิ้มคิดแผนร้าย ถึงเวลาที่ถูกแกล้งคืนบ้างแล้วยัยหน้าปลวก บุษบาหันมาสบตาคมกริบเสียงเหยียบคันเร่งเป็นการเตือนให้รีบคาดเข็มขัดตัวเอี้ยวเพิ่มความดังของเสียงเพลงเหยียดมุมปากยิ้มหยันคนนั่งข้างๆ  รินลดาจดจ่อถนนเบื้องหน้าตั้งหน้าตั้งตาเหยียบคันเร่งจนรถทะยานพุ่งไปอย่างเร็ว เร็วจนมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง รถคันหรูปาดแซงซ้ายแซงขวาจนบุษบาปวดเศียรเวียนหัวกระตุกแขนเสื้อให้รินลดาลดความเร็วลงไม่อย่างนั้นเธอจะแย่ไปกว่านี้ รินลดาเหยียบจนมิดไมล์ครั้งสุดท้าย ก่อนจะผ่อนความเร็วลงและเบรกรถอย่างกะทันหัน เมื่อรถจอดลงบุษบาก้าวลงจากรถพร้อมกับอาเจียนจนหมดเรี่ยวแรงเวียนหัวโลกโคลงเคลง

“ฮา ฮา ฮา เป็นไงละ อยากจะไปต่อไหม ถ้าจะไปต่อก็ขึ้นมา”รินลดาชะโงกหน้ามาดูหัวเราะจนท้องแข็ง

“ไปต่อเลยค่ะ แก้วสู้ตาย”บุษบาเริ่มรู้สึกดีขึ้นจึงกลับมานั่งที่เบาะสมองมึนงงเหนื่อยล้าอ่อนแรง

“ห๋า นี่ยังไหวอยู่อีกเหรอ”บุษบาพยักหน้ายกนิ้วโป่งสองข้างขึ้น รินลดาส่ายหัวอ่อนใจกับความดื้อด้านของสาวใช้

“เธอนี่มันน้องสีจริงๆ ทนได้ทุกสถานการณ์”รินลดาส่ายหน้ากับความดื้อด้านของบุษบา พลางเคลื่อนรถไปตามถนนช้าๆเปิดเพลงเบาๆ

รินลดาเดินดูของหน้าห้างสรรพสินค้าเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลาความเซ็ง บุษบาก็ไม่ยอมเหนื่อยหน่ายและปริปากบ่นสักคำขนาดเธอเองเดินไปเดินมายังเมื่อยเท้าอยากจะนั่งพัก แต่ต้องสะดุดกับสร้อยในตู้กระจกแต่ทำได้เพียงแค่ยืนมองล้วงกระเป๋าเงินออกมาดูทอดถอนใจเงินของเดือนนี้ได้ถูกใช้จนเกือบหมดแล้วขืนเอามาซื้อสร้อยคงจะหมดตัวแน่

“ชอบแต่เงินไม่พอที่จะซื้อ ว่างั้น”บุษบาเยาะเย้ยยักคิ้วทำหน้ายียวน

“หุบปากไปเลย”รินลดาตบหน้าผากบุษบาดังแป๊ะ ทำหน้าเรียบเฉยเก็บอาการไว้กลัวเสียฟอร์ม บุษบายังยืนมองจี้ลูกโลกสีทองสีสันดูแปลกตาราคาก็ไม่แพงมากนักแล้วก็รู้ว่ารินลดาคงอยากจะได้สังเกตจากสายตาที่มองเจ้าสร้อยเส้นนี้

“อ้าว พิมพ์ ฉันไปหาแกที่บ้านไม่เจอ ที่แท้แอบมาหนีเที่ยวไม่บอกเพื่อนนี่เอง”สายป่านเดินเข้าทักพลางหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“มาก็ดีแล้ว ไปเที่ยวกับฉันหน่อย ยัยหน้าปลวก เธอกลับบ้านเองแล้วกันนะ”รินลดารีบเข้ามากระชากข้อมือสายป่าน

“อ้าว แกจะทิ้งเขาไว้แบบนั้นได้ไง หรือว่ายัยหน้าปลวกที่แกบอกคือเขา”สายป่านยังคงหันมองหลังกลับไปมองหญิงสาวหุ่นดีผิวขาวเนียนละเอียด คิวบางเรียว ดวงตาหวานช่ำชวนหลงใหลติดเพียงแค่มีใบหน้าที่ตลกเท่านั้น นอกจากนั้นดูสมบูรณ์แบบหมด

“ฉันไม่ได้จุดธูปเชิญให้มาด้วยสักหน่อย อยากจะตามฉันมาเอง”รินลดาบ่นงุบงิบหน้าง่ำงอปากกับจมูกจะชนกันอยู่แล้ว

“ฉันว่าเขาดูเพอร์เฟควะ นี่ถ้าไปดัดฟันสักนิด ขัดหน้าสักหน่อย เป็นนางเอกหนังได้เลยนะเว้ย”

“แน่ใจเหรอ ว่าที่แกใช้มองนะเป็นตา ดูยังไงว่ายัยนั่นเพอร์เฟค เหอะ หาข้อดีไม่ได้เลย ขี้เร่ หน้าตาน่าเกลียดสุดๆ”

“แกตาไม่ถึงต่างหากเล่า นี่ถ้าหน้าตาเขาไม่ดูน่าเกลียด สเปคแกเลยนะเว้ย”

“หุบปาก ถ้าแกยังไม่หุบปาก ฉันจะทิ้งแกไว้เหมือนยัยนั่นอีกคน”สายป่านรีบหุบปากทันทีที่สายตาพิฆาตกำลังมองมา

 

“นี่เธอยังไม่กลับบ้านไปอีกเหรอ ยัยหน้าปลวก”รินลดาหอบหิ้วของต่างๆ เดินกลับมาที่รถ มองสาวใช้ยืนพิงรถด้วยอารมณ์ครุกรุ่น

“ก็แก้วกลับไม่ถูกนี่ค่ะ”บุษบาพูดพลางทำแก้มป่อง

“เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากชีวิตฉันซะทีนะ”รินลดาเดินเข้ามานั่งฝั่งข้างคนขับและปิดประตูกระแทกรถแรงๆชักสีหน้าใส่สาวใช้

“แก้วจะอยู่กับคุณหนูไปจนวันตายค่ะ”บุษบากระแทกลงนั่งบนรถแล้วอมยิ้ม

“รอไปเถอะ ยัยหน้าปลวก”รินลดาเอื้อมมือไปเปิดเพลงจนเสียงดังสนั่นบุษบาต้องเอามือสองข้างปิดหูตัวเอง ทำอย่างกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่บนรถคันนี้

"เอ่อ คุณหนูค่ะ ช่วยเบาเสียงเพลงลงหน่อยได้ไหมค่ะ"บุษบาแผดเสียงบอกแข่งกับเสียงเพลงแต่เจ้ารินลดากลับวางท่าเฉยเมย เธอจึงเอื้อมไปเบาเสียงเพลงลง

"เธอเป็นแค่คนใช้ มิสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้"รินลดาตอบกระชากเสียง

"ก็ใช่ค่ะ เป็นคนใช้ ไม่มีสิทธิ์ แต่หูแก้วจะแตกอยู่แล้ว คุณหนูช่วยเบาเสียงเพลงลงบ้างไม่ได้เหรอค่ะ"บุษบาเถียงเสียงแข็ง ถึงแม้จะเป็นคนอารมณ์เย็นบางครั้งก็หลุดได้เหมือนกัน

"ฉันจะเปิด ฉันพอใจ"รินลดาเอื้อมมือไปทำท่าจะเปิดเพลงให้ดังขึ้นแต่ถูกบุษบากระชากข้อแขน

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"รินลดาเพ่งตามองบุษบาเดือดดาล

"ไม่ปล่อยคะ"

"ถ้าเธอไม่ปล่อยเราสองคนได้ลงไปนอนเล่นข้างทางแน่"

"ก็ลองดูซิคะ”บุษบายื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มใสแล้วพึมพำเบาๆ รินลดาขนลุกเกรียวกระเถิบตัวจนชิดประตูรถ

 "ถ้ากลัว ก็ขับรถไปดีๆ ไม่ต้องเปิดเพลง ตกลงไหมค่ะ"รินลดาสูดหายใจเข้าเก็บอารมณ์ ส่งสายตาดุดันไปมองบุษบาราวกับว่าเป็นเชื้อโรคอันน่ารังเกียจ

 

“กลับมาแล้วเหรอ มาซิ มาทานข้าว แม่เพิ่งให้ส้วมจัดเตรียมอาหารเสร็จเมื่อสักพักนี้เอง”บุษบายิ้มกริ่ม รินลดาดวงตาคมกริบฉายแววไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง แต่สักพักหนึ่งปากบางคลี่ยิ้ม ขยับปลายเท้าตัวเองเหยียบเข้าที่เท้าของบุษบา

“โอ๊ย!!”รินลดากดเหยียบเข้าที่เท้าจนสิ้นแรงและลากปลายเท้าออก

 “ของโปรดของพิมพ์ทั้งนั้นเลย”น้ำเสียงสดใสทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไปล้างมือล้างไม้ก่อนซิคะ คุณหนูขา”บุษบาทำท่าจะหยิบอาหารทานแต่ถูกมือของบุษบาตีที่หลังมือดังแป๊ะ!!

“มาตีมือฉันทำไม คิดว่าตัวเองเป็นใคร”

“เมื่อกี้นี้คุณหนูเหยียบเท้าแก้ว ถือว่าเป็นการเอาคืนแล้วกันนะ”บุษบากระซิบลงที่หูเล็ก

“แก้วเขาพูดถูกนะ ไปล้างไม้ล้างมือ แล้วค่อยมานั่งทาน”

“คุณแม่ก็ดีแต่เข้าข้างมัน”สายตาวาวโรจน์ที่มองมาหากเผาบุษบาให้มอดไหม้ได้คงจะทำไปแล้ว

“ก็ดี พาฉันไปล้างมือหน่อยซิ แก้วหน้าม้า”รอยยิ้มหวานคลี่บนปากเรียวสวย แต่อีกฝ่ายอารมณ์ลุกโชนเป็นไฟ

“ให้ฉันช่วยล้างให้ดีกว่านะ มือเธอสกปรกมากก”รินลดากระชากมือบุษบาถูแรงๆทิ้งรอยแดงช้ำที่หลังมือ

“คุณหนู เบาๆซิค่ะ แก้ว เจ็บนะค่ะ”บุษบาร้องครางรินลดาทำปากแสยะแพ้สะบัดมือคนที่เธอแสนรังเกียจออก

“ระวังให้ดีเถอะ ไม่วันใดวันหนึ่งฉันจะเฉดหัวเธอออกจากบ้าน”

“ตายจริง เริ่มจะกลัว ทำไงดีละ ทำไงดี”บุษบาทำตาเบิกกว้างแกล้งตกใจ รินลดากัดฟันกรอดจวักน้ำใส่หน้าบุษบา

“ฉันเกลียดเธอ”กัดฟันกรอดพูดเสียงรอดไรฟัน

“เคยได้ยินที่เขาพูดกันว่า ยิ่งเกลียดเธอ ยิ่งเจอรักไหมคะ”

“ไม่มีวันซะหรอก เกลียดคือเกลียดไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้"หน้าสวยเชิดขึ้นอย่างคนหยิ่งยโสสะบัดหน้าพรึดแล้วก้าวออกไป