คุณหนูหน้าร้ายกับสาวใช้หน้าปลวก(yuri)

รินลดาเดินกลับเข้ามานั่งโต๊ะอาหารหน้าง้ำงอบอกบุญไม่รับ ต่างกับบุษบายิ้มหน้าระรื่น เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ

“นั่งลงซิ ส้วม รินน้ำให้ฉันหน่อยซิ”รินลดาดึงแขนบุษบาให้นั่งลงใกล้ๆยิ้มเจ้าเล่ห์หันไปบอกส้วมที่ยืนอยู่ระหว่างเธอกับบุษบา ใช้ไหล่กระแทกส้วมให้ทำน้ำหกใส่คนนั่งอยู่ใกล้ๆ

 “ว้าย!!”บุษบาอุทานออกมารินลดาปล่อยขำออกมาด้วยความสะใจ

 “อุ้ย ขอโทษ ขอโทษนะแก้ว ไม่ได้ตั้งใจค่ะ”ส้วมรีบหยิบผ้าเช็ดให้อย่างลวกๆ

“สมน้ำหน้า”รินลดาเอียงหน้ามากระซิบหยิบกระเป๋าเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

 “ฝากไว้ก่อนเถอะ”บุษบาสบถเหลืออดเหลือทน เดินกลับห้องตัวเองอาบน้ำแต่งตัวใหม่

“ช่วยคิดวิธีกำจัดยัยหน้าปลวกให้ออกไปจากบ้านฉันทีซิ ยิ่งนานวันก็ยิ่งล้ำเส้นเข้าไปทุกที”สายป่านขมวดคิ้วทั้งสีหน้าทั้งคำพูดจงเกลียดจงชังจนไม่อยากจะอยู่ร่วมบ้าน

“ฉันเห็นมาเยอะแล้ว ไอ้แบบนี้ เกลียดกันจะตาย สุดท้ายก็รักกันปานจะกลืน”

“พูดแบบนี้อย่าพูดเลยดีกว่า”รินลดาเสียงเย็นเฉียบ หมดอารมณ์จะคุย นั่งเงียบไปนานสองนาน

“อะไรที่มันลบไปได้แกก็ลบออกไปบ้างเหอะ มัวแต่สร้างทิฐิให้ตัวเอง เมื่อไหร่ชีวิตจะมีความสุข ฉันไม่เห็นเขาจะร้ายตรงไหนเลย ดูออกจะซื่อๆ”

“แกไม่รู้อะไร ยัยนั่นแสบยังกับอะไรดี เห็นว่าคุณแม่ให้ท้ายก็เอาใหญ่”

“ถามจริงๆ ถ้าเขาสวย แกจะชอบเขาไหม”รินลดาเลิกคิ้วสูงรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“ถามแค่นี้ทำไมหน้าต้องแดงละ หรือว่า..”สายป่านเอานิ้วจิ้มแก้มพลางหัวเราะเบาๆ

“บ้า ไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย..ฉันไม่คุยกับแกแล้ว”รินลดารวบหนังสือที่กองอยู่เดินหนีไป

“อาการแบบนี้ ใช่แน่ๆ เลย”สายป่านพูดไปยิ้มไปไม่เคยเห็นรินลดามีอาการแบบนี้เลย ตั้งแต่คบกันมา แสดงว่ายัยหน้าปลวกของรินลดา คงจะมีอะไรดีแน่ๆ อย่างนี้ต้องไปพิสูจน์

บุษบามองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วถอนหายใจ ใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะได้กอด ได้อยู่ใกล้เจ้าหมูอ้วน อย่างที่ใจต้องการ

ระยะเวลาหลายปีที่ไม่เจอหน้ากันมีอะไรมากมายที่อยากบอกอยากพูดให้ฟัง แต่พอถึงเวลาได้เจอกลับบอกความรู้สึกออกไปไม่ได้ ทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม น่าอึดอัดใจเหลือเกิน

หกโมงกว่าแล้ว บุษบาบิดกายไปมาด้วยความเมื่อยล้า งานบ้านเธอได้ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่มีบางอย่างที่แปลกไปเพราะยังไม่ได้ยินเสียงของรินลดา เพราะปกติแล้วจะเรียกใช้ให้เธอไปปัดกวาดเช็ดถูห้อง คิดไปก็อดห่วงไม่ได้

“พี่ส้วม คุณหนูยังไม่กลับมาอีกเหรอ”บุษบาเดินเข้าไปในครัวเอ่ยถามส้วม

“คุณหนูกลับมาตั้งนานแล้วนะ แต่เห็นว่ารถเสีย เลยนั่งแท็กซี่กลับ”บุษบามองประตูห้องปิดสนิท ชักจะสงสัยปกติมาถึงจะได้ยินเสียงเจียวจ้าวเรียกหาเธอเป็นคนแรกแต่ว่าวันนี้เงียบผิดปกติ

บุษบาเดินไปเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบรับ หรือจะนอนหลับไปแล้ว เธอเลยเปิดประตูเข้าไปดู เงียบสงบ..

รินลดานอนอยู่บนโซฟา ข้างตัวมีขนมวางอยู่ถูกจัดการไปหมดเกลี้ยง มองแล้วก็อดขำไม่ได้ เหมือนเด็กน้อยที่ได้อาหารอิ่มแล้วพล่อยหลับ

ห้องแสนสงบ บุษบาคุกเข่าลงใกล้ๆ นั่งมองคนที่นอนหลับตาพริ้มรู้สึกใจเต้นไม่เป็นปกติ

“จะนั่งมองหน้าฉันอีกนานไหม”เสียงดุบอกทั้งที่ยังหลับตาอยู่ รู้อย่างกับมีตาทิพย์

“แค่จะมาถามว่า คุณหนูไม่สบายหรือเปล่า เห็นเงียบๆ ไป”บุษบากระเถิบออกห่างเกิดรินลดาลุกขึ้นมา

“ฉันจะเป็นอะไร มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”รินลดาลุกขึ้นนั่งว่าเสียงแข็งมองสาวใช้ใส่กางเกงขาสั้นรัดติ้วโชว์เรียวขาเนินอกอวบอิ่มแทบทะลักใส่ตา

“ไม่เกี่ยวก็ได้ค่ะ คุณหนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แก้วขอตัวไปนอนนะคะ”บุษบาเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“เดี๋ยว มากวนฉันให้ตื่นแล้วหนีไปดื้อๆ ง่ายไปมั้ง”รินลดาดันให้หลังคนตัวเล็กชนผนังห้อง ตาหรี่ต่ำมองอกอวบอิ่ม มือบางนั่นลูบไล้ลงต่ำ จนบุษบาต้องรีบห้ามมือที่ซุกซนนั่น

“ถึงหน้าเธอจะไม่สวย แต่อย่างอื่นของเธอ สวย…คุณแม่ก็เข้าใจหาคนใช้ดีนะ คงคิดละซิ ว่าฉันจะกลัว แล้วไม่กล้าทำอะไร แต่เสียใจด้วยนะ ที่ฉันก็จะทำเหมือนกับเธอเหมือนกับไอ้พวกคนใช้ที่ผ่านมา”ดวงตาแพรวพราวใบหน้าแดงก่ำหอบหายใจดึงร่างบุษบามาทำท่าจะซอกลงที่ต้นคอขาว  แต่แล้ว... อุ๊บ..... บุษบาใช้เข่าข้างหนึ่งสวนเข้าที่ท้องน้อยของรินลดา จนงอตัวลงไปนั่งยองๆ โอดครวญอย่างเจ็บปวด

“นี่โทษฐานที่คุณหนูรังแกแก้ว”บุษบากอดอกมองแล้วหัวเราะเยาะอย่างผู้มีชัย

“หนอย ยัยหน้าปลวก คิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะพิสวาศ หน้าตาแบบนี้ ต่อให้ยั่วสักล้านๆ ครั้ง ฉันยังไม่สนใจเลย”รินลดาลุกขึ้นขณะที่ยังกุมท้องตัวเองอยู่และยังปวดแบบจุกๆ

“โธ่ คุณหนูขา เห็นแก้วเป็นแบบนี้เถอะ มีคนมาจีบแก้วตรึม ปฏิเสธไม่หวาดไม่ไหว”บุษบาพูดออกมาเสียงฉะฉาน รินลดาเงยหน้าขึ้นหัวเราะจนลืมความเจ็บไปเลย

"แบบเธอเนี่ยนะ โม้หรือเปล่ายะ ฉันว่าเปลี่ยนจากปฏิเสธเป็น วิ่งหนีเธอไม่หวาดไม่ไหวจะดีกว่านะ"รินลดาเอียงคอดูซ้ายดูขวาจับสาวใช้หมุนตัวเป็นวงกลมสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าจนสาวใช้มึนหัวตึบ "แต่เมื่อกี้ คุณหนูก็ยังจะ.."บุษบาเอียงหน้ามาใกล้ๆ กระซิบลงที่หูเล็ก พร้อมกับงับลงที่หูแสนน่ารักนั่น "กรี๊ดด ไอ้บ้า แกทำอะไรกับหูฉัน ไปให้พ้นเลยนะ ไม่อย่างงั้นละก็ ฉันจะเตะแก"รินลดาเช็ดถูหูของตัวเองที่เปื้อนน้ำลายสาวใช้จนหูแดงกร่ำ "แหม มากกว่านี้ แก้วก็เคยทำมาแล้วนะคะ หรือว่าคุณหนูจะลืมไปแล้ว"บุษบาก้าวเข้ามาประชิดตัว รินลดาถอยหนีแทบจะไม่ทัน "หุบปากสกปรกๆ ของแกเดี๋ยวนี้นะ"แค่เพียงคิดถึงเรื่องคืนนั้นรินลดารีบยกมือสองข้างกอดตัวเองไว้  "แหมๆ อย่าโกรธซิค่ะ คุณหนูขา แค่ถูกแก้วจูบแล้วก็.." "ถ้าแกไม่ไป ฉันไปเอง ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยหน้าปลวก"รินลดาวิ่งหนีออกไปพร้อมกับเสียงด่าไม่ขาดปาก

“นั่นจะไปไหนยัยพิมพ์”รินลดาแต่งตัวเปรี้ยวปราดวิ่งลงบันได เสียงดุๆ ของเดือนหยาดทำให้ชะงักฝีเท้าลง

 “ไปเที่ยว”รินลดาตอบสั้นๆ วิ่งตรงไปที่รถสตาร์ทและขับออกไปอย่างรวดเร็ว

“คุณป้า!!”เดือนหยาดเซถลาทำท่าจะพุ่งล้มหน้าคะมำ บุษบาวิ่งเข้ามาคว้าไว้ได้ทัน

“พี่ส้วม หายาดมกับผ้าเย็นมาด่วนเลยค่ะ”บุษบาประคองร่างเดือนหยาดนั่งบนเบาะหนานุ่มตัวใหญ่

“ค่ะๆ”ส้วมทำหน้าตกใจรีบวิ่งไปตามที่บุษบาบอกทันที

“มาแล้วค่ะ ยาดม”

“คุณป้าเป็นยังไงบ้างค่ะ”บุษบาคุกเข่าลงนั่งข้างๆพร้อมกับยื่นยาดมไปแตะจมูก เดือนหยาดรู้สึกได้สติเธอก็เช็ดผ้าเย็นไปตามแขน ลำคอและใบหน้าซีดเซียว น่าสงสาร รินลดาไม่นึกถึงหัวอกคนเป็นแม่บ้างเลย คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ งานนี้ถ้าไม่จัดการคงไม่ได้แล้ว

ในยามราตรีที่แสนครึกครื้นกลางใจเมือง ตามผับที่เต็มไปด้วยผู้คนและเด็กวัยรุ่นจำนวนมาก ซึ่งเป็นค่ำคืนที่มีความสุขของใครหลายๆ คน โดยเฉพาะรินลดา ที่กำลังขยับโยกสะโพกไปมาตามจังหวะเสียงเพลง ยกแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มไม่ขาดตอน

“ที่รักจ๋า เราไปต่อที่อื่นกันดีกว่าไหม”สาวสวยก้าวเข้ามาหารินลดาสวมกอดแนบชิดก่อนจะลิ้มรสจูบเร่าร้อนนัวเนียแลกลิ้นไปมาอย่างดูดดื่ม

บุษบามองดูการกระทำนั้นอยู่นาน คิ้วบางขมวดเข้าหากัน สายตาดุดันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เพียงแค่เห็นก็อยากจะจับฉีกเป็นชิ้นๆ บุษบาจ้องมองอยู่ไม่นาน ก็ตรงเข้าไปหาคว้าแขนรินลดายกขึ้นและกระชากเข้าหาตัว

“เลิกทำตัวแบบนี้สักทีเถอะค่ะ คุณหนู”รินลดาจ้องมองสายตาอันน่ากลัวไม่กะพริบ

“มันเรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง”

“ก็ไม่อยากจะยุ่งนักหรอกค่ะ แต่แก้วทนดูนิสัยแย่ๆ แบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ”บุษบาจับมือของรินลดาไว้แน่น ก่อนที่จะลากออกมาจากผับอย่างเร็ว

 “คุณท่านเป็นลม ยังไม่ดีขึ้น คุณหนูควรกลับไปดูแลท่านนะคะ”บุษบายอมปล่อยข้อแขนเล็ก  เธอก็ออกตัวเดินหนีทันที

 “หยุดยุ่งกับชีวิตฉันซะที”รินลดาถูกจับโยนเข้าไปในรถยนต์คันหรู ในขณะที่บุษบาออกรถขับไปอย่างกระแทกกระทั้น  เดือนหยาดแหวกผ้าม่านเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน เดือนหยาดลุกขึ้นเดินมาดูทันที

“ลำบากหน่อยนะบุษบา”เดือนหยาดเอ่ยเสียงอ่อนใจสภาพลูกสาวตอนนี้แทบดูไม่ได้หากไม่มีบุษบาเธอคงไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครให้ไปตามด้วยตัวเองก็คงจะไม่ไหวอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

“ไม่หรอกค่ะ คุณป้า บุษเต็มใจ คุณป้าพักผ่อนเถอะค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ส่วนพิมพ์บุษจะดูแลเอง”บุษบาประคองตัวคนเมาพยุงขึ้นห้อง รินลดาตัวโตกว่าเธอมากไม่ใช่เรื่องง่ายๆ กว่าจะถึงห้องเธอก็หอบลิ้นห้อย

“หมูอ้วนเอ๊ย ทำไมถึงทำตัวแบบนี้นะ”คนที่เมาไม่ได้สติยังคงนอนนิ่งอยู่บนโซฟา บุษบาหาผ้าเช็ดตัวมาชุบน้ำ เช็ดตัวให้

“พ่อจ๋า พ่ออย่าทิ้งพิมพ์ไป”มือที่กำลังเช็ดตัวให้ ถูกรินลดาดึงขึ้นมา วางไว้บนหน้าอก น้ำเสียงอ้อนวอนขอร้อง ได้ฟังแล้วน้ำตาไหลรื่นๆ ออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ถึงไม่มีพ่อ แต่หมูอ้วนยังมีบุษนะ”น้ำเสียงทุ้มต่ำที่แสนอ่อนโยนคนเมาเริ่มรู้สึกตัวปรือตาขึ้นมามองด้วยอาการพร่ามัว

“บุษ บุษจริงๆ เหรอ”รินลดาพึมพำเบาๆ โผเข้ามาซบกับอกของบุษบากอดไว้จนแน่น ตามด้วยเสียงสะอื้น

“บุษ….พิมพ์คิดถึงบุษ คิดถึง”รินลดาเงยหน้าขึ้นมอง ตาพร่ามัว เห็นหน้าคนตรงหน้าน้ำตาไหล เธอรีบเช็ดน้ำตาให้

“พิมพ์รักบุษ คิดถึงบุษมาตลอด บุษหายไปไหนมา พิมพ์ตามหาบุษมาตลอดเลยนะ”รินลดากอดรัดร่างบางในอ้อมกอดแน่นพลางผลักบุษบาให้ล้มลงนอนแล้วขึ้นคร่อมทันที  บุษบาพยายามขัดขืน

“พิมพ์ จะ จะทำอะไรนะ”รินลดาก้มลงไปบดจูบริมฝีปากบางได้รูปนั้น บุษบาปิดริมฝีปากสนิทพยายามเบือนหน้าหนี แต่รินลดากลับเปลี่ยนเป็นซุกไซร้ซอกคอแทนพร้อมกับฝากรอยเล็กๆ ไว้

“อย่านะ พิมพ์ บุษเจ็บ”บุษบาเขย่าไหล่แรงๆ สักพักหนึ่งคนที่อยู่บนตัวเธอนิ่งไป

“ทำมาเป็นซึ้ง คิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้ คิดลามกละซิไม่ว่า คนอะไรไม่รู้ เจ้าชู้ หลอกลวง น่าเกลียดที่สุด”บุษบาปาดน้ำตาตัวเอง พ่นหายใจอย่างโล่งๆก่อนจะจับตัวรินลดาพลิกให้หงายแล้วปล่อยให้นอนหลับอยู่บนโซฟา ส่วนเธอเดินไปมองคอตัวเองที่กระจกคอขาวเต็มไปด้วยรอยแดงหลายจุด

“ว่าจะบอกความจริงอยู่แล้วเชียว แต่รอไปเถอะ หมูอ้วน จะแกล้งให้คิดถึงจนขาดใจตาย”บุษบาบ่นอุบอิบปรายตามองคนที่หลับสนิท ทำหน้าหมั่นไส้เดินไปปิดไฟแล้วล็อคประตูออกไป