Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก

ติ๊ดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกนัทให้ลุกขึ้นมาจากที่นอน

“ฮัลโล”

“นัทเหรอค่ะ”

“ครับ ว่าไงครับแอน”

“นัทวันนี้ไม่ต้องเข้ามาที่อ๊อฟฟิตนะค่ะ ให้เลยไปทำข่าวที่สมุทรปราการ นนท์กับแอนจะรออยู่ที่นั้นเลยค่ะ”

“อ่า ได้ครับ มีข่าวใหม่มาเหรอครับ”

“ค่ะ เป็นเรื่องฆาตกรรมยกครัว ทาง บก. อยากให้เร่งทำเรื่องนี้ด่วนค่ะ”

“อ๋อครับ ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวแอนส่งที่อยู่สถานที่เข้าไปทางมือถือให้นะค่ะ แล้วเจอกันที่นั้น”

“ครับแอน ขอบคุณครับ”


เมื่อแต่งกายเรียบร้อยแล้วนัทหยิบกุญแจรถ และอุปกรณ์ในการทำข่าวสำคัญ เมื่อขณะลงลิฟต์ นัทนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ได้รับมาจากอาร์ทผู้สร้างของเขา พลังและอำนาจที่ถูกถ่ายทอดมาในกับนัท มันทำนัทกระปรี่กระเปร่า มีความแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าแต่ก่อน เหมือนผู้ทรงอำนาจเลยทีเดียว


อนุภาพของอาร์ทจะทำให้นัทสามารถต่อกรกับคู่อริที่เป็นแวมไพร์ด้วยกันได้ หากมีเรื่องราวที่จวนตัว อาร์ทจะบอกกับนัทเสมอว่าให้พิสูจน์บุคคลที่เข้ามาว่านั่นเป็นมนุษย์หรือแวมไพร์ และเป็นมิตรหรือเป็นศรัตรู


“มาแล้วครับ”

“พอดีเลยนัท แอนกำลังจะขอแยกตัวไปสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ทางด้านโน้น นัทจะได้ช่วยนนท์เก็บภาพทางด้านนี้”

“เอาซิแอน เดี๋ยวทางนี้ผมกับนัทจัดการเอง” นนท์พูดพร้อมกับส่งเครื่องบันทึกเสียงให้กับแอน

“คดีนี้อุกฉกรรจ์เอาการนะนัท”

นัทมองหน้าเพื่อนร่วมงานอย่างนนท์ นนท์มักจะเป็นห่วงนัทเสมอ สิ่งที่นนท์กังวลคือกลัวว่านัทจะทนต่อภาพที่เห็นไม่ไหว

“ไหวนะนัท”

นนท์เอื้มมือไปแตะไหล่นัทเบาเพื่อเป็นการปลอบขวัญ

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก”

นัทยิ้มให้กับนนท์ จนนนท์รู้สึกแปลกใจ แปลกใจที่น้องใหม่อย่างนัทไม่กลัวเรื่องของคนตาย ซากศพที่เรียงราย เลือดไหลนองท่วมสถานที่


คดีสลดครั้งนี้มีเหตุสังหารหมู่ ครอบครัวนายวิเชียร พินิจกรม เสียชีวิตพร้อมกัน 5 ศพ แถวสมุทรปราการ ภาพที่สร้างความสะเทือนใจให้กับผู้พบเห็น แม้กระทั้งนนท์ถึงกับกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ คือ ร่างของผู้เสียชีวิต จุดแรกพบ 4 ศพถูกมัดมือมัดเท้าแขวนคอกับราวบันได ชั้น 3 ประกอบไปด้วย นายวิเชียร พร้อมบุตรชาย 2 คน บุตรหญิง 1 คน อายุไล่เรียงกันตั้งแต่ อายุ 14 ปี อายุ 11 ขวบ และอายุ 8 ขวบ ส่วนที่ห้องครัวชั้นล่าง พบร่างภรรยาของนายวิเชียรอีก 1 ศพ


การตรวจที่เกิดเหตุอย่างละเอียดพบว่า มีร่องรอยรื้อค้นทรัพย์สิน แต่ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ตำรวจเชื่อว่าสาเหตุฆาตกรรมยกครัวครั้งนี้น่าจะมาจากความแค้นส่วนตัว และประสงค์ต่อทรัพย์ เนื่องจากคนร้ายก่อเหตุกับเด็กๆ ที่ไร้เดียงสา ได้ลงคออย่างโหดเหี้ยมผิดปรกติ

นอกจากนี้เชื่อว่าคนร้ายที่ลงมือสังหารต้องเชี่ยวชาญในการใช้เชือกเป็นพิเศษ เพราะทั้ง 4 ศพนั้นเชือกถูกมัดพันธนาการด้วยปมเงื่อนแบบเดียวกัน คนที่มัดได้เช่นนี้ ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน


“นนท์ เดี๋ยวผมขึ้นไปถ่ายรูปบนชั้นสามก่อนนะครับ เดี๋ยวเจ้าหน้าจะเอาศพผู้เสียชีวิตลงมาซะก่อน”

“อืม ได้ซินัท”

นนท์พูดพร้อมกับพยักหน้าบอกเป็นนัยๆ ว่าให้รีบขึ้นไป

นัทก้าวเท้าย่ำขึ้นไปบันใดไปทีละขั้นๆ ด้วยความเวทนากับสภาพที่เห็น กลิ่นแห่งความตายคละคลุ้งไปทั่ว เสียงกรีดร้อง เสียงของความทรมานดังเข้าไปในมโนนึก

“มนุษย์ชนิดไหนกันนะ ทำกับมนุษย์ด้วยกันแบบนี้ได้”
นัทรำพึงในใจกับตัวเอง

นัทยกกล้องถ่ายรูปขึ้น กดชัตเตอร์ไล่ตามราวบันไดไล่จากศพที่หนึ่ง ศพที่สอง ไล่ลงมาจนถึงศพสุดท้าย นัทอยากเห็นหน้าไอ้ฆาตกรใจอำมหิตคนนี้นักว่ามันเป็นใครกัน แม้แต่เด็กเล็กๆ มันยังกระทำได้ลงคอ

หลังจากที่ถ่ายภาพผู้เสียชีวิตเสร็จแล้ว นัทเดินลงมาก่อนที่เจ้าหน้าที่จะขึ้นไปรำเรียงศพลงมา นนท์เดินเข้ามาหาชี้มือบอกนัทให้ไปถ่ายภาพอีกศพหนึงในห้องครัว

“ผมขออนุญาตถ่ายรูปผู้เคราะห์ร้ายหน่อยนะครับ”

นัทเดินเข้าไปที่ห้องครัว ตอนนี้ที่นั้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่อาสากู้ภัยอยู่พร้อมกัน

“ได้ซิครับ เชิญเลยครับ”

เจ้าหน้าที่อาสากู้ภัยคนหนึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับหลีกทางให้กับนัท

“แบบนี้ ทางเจ้าหน้าที่คงต้องรีบคลี่คลายคดีอย่างเร่งด่วนเพราะเป็นคดีอุกฉกรรจ์”

นัทเอ่ยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึง

“ครับ ตอนนี้ทางชุดสืบสวนก็พุ่งปมความขัดแย้งไปทั้งเรื่องมรดก หนี้สิน การพนัน ความแค้นส่วนตัว และฆ่าชิงทรัพย์”

“อ่า ครับ”

นัทก้มลงถ่ายภาพหญิงสาว ที่นอนจมกองเลือด จากการชันสูตรพลิกศพผู้ตายเจ้าหน้าที่ถึงกับตะลึงอีกครั้งเมื่อพบว่าบริเวณหน้าอกมีบาดแผลถูกแทงด้วยอาวุธมีด จำนวน 7 แผล กลางหลังอีก 2 แผล

“เรียบร้อยดีไหมนัท”

“เรียบร้อยครับนนท์ ผมเก็บภาพทั้งหมดไว้แล้ว”

“งั้นดีเลย เดี๋ยวเราไปที่แอนพร้อมกัน จะได้ดูว่าแอนสัมภาษได้ข้อมูลอะไรบ้าง”

“โอเคครับ”

ทั้งนัทและนนท์เดินไปหาแอน เมื่อได้รู้ว่าแอนได้ข้อมูลข่าวเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามจึงขับรถกลับอ๊อฟฟิตพร้อมกัน




ที่อ๊อฟฟิตในเวลาช่วงเย็น นัทเก็บข้าวของบางส่วนใส่กระเป๋าเพื่อเดินทางกลับ ในใจเขายังคิดถึงคดีฆาตกรรมที่ไปทำข่าวเมื่อช่วงเช้า เขาอยากรู้ว่าใครกันนะที่กระทำการได้โหดร้ายเช่นนี้ หน้าตาของผู้ที่เป็นฆาตกรเป็นอย่างไร นิสัยใจคอเป็นเช่นไรกัน

“ไปก่อนนะครับทุกคน”

“จ้านัท พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ”

“โอเคนัท เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปที่สถานีตำรวจกัน จะได้ไปสอบถามความคืบหน้าของผู้ร้ายด้วย”

“ได้ครับนนท์”

นัทลงลิฟต์ไปถึงชั้นล่างเขาก้าวเท้าออกอย่างช้าๆ เดินลงไปในที่จอดรถ

“ต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้”

ความสงสัยยังคลุกกรุ่นอยู่ในความคิดของเขา มันมีกี่วิธีที่จะรู้เรื่องนี้ให้ได้ ความคิดต่างๆ นาๆ เข้ามารุมเร้า เขาอยากเห็นใบหน้าเจ้าฆาตกรเลือดเย็น แม้แต่ขนาดเด็กเล็กมันยังทำร้ายทำลายได้ลงคอ



เมื่อนัทขึ้นมาที่คอนโด เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง เขาชำเลืองสายตาดูว่าไม่มีใครหรืออะไรอยู่บนชั้นนั้น เขาค่อยๆ เดินผ่านทะลุประตูห้องเข้าไปในห้องพักของตนเอง นัทหันไปหยิบรีโมตกดปุ่มเปิดทีวีจอแบนแอลอีดี ที่วางอยู่บนโต๊ะบิ้วอินในห้องนอน นักข่าวกำลังรายงานเรื่องคดีฆาตกรรมที่เขาและทีมข่าวเพิ่งไปทำข่าวมา

“นึกอยู่แล้วว่าเจ้าหน้าตำรวจยังควานหาเจ้าฆาตกรเลือดเย็นนั่นยังไม่เจอ”

นักข่าวยังรายงานข่าวฆาตกรรมนั้นอยู่ นัทเดินออกไปด้านนอกระเบียงของห้องพัก ทอดสายตาออกไปไกล เขามองแสงสีแห่งราตรีที่กำลังฉายแสงอยู่ ชีวิตในเมืองกรุงไม่เคยมีคำว่าหลับใหลสำหรับมนุษย์ ทุกคนยังดิ้นรนเพื่อทำมากินจากเช้ายันค่ำ จากค่ำยันเช้า เขายืนอยู่ตรงนั้นนับหลายชั่วโมงจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว นัทปรายตากลับไปมองนาฬิกาที่แขวนติดกับผนังห้อง


“เที่ยงคืนแล้วซินะ”



นัทยังยืนทอดสายตาอยู่ที่ระเบียงนั้น เขาค่อยๆ ลอยตัวขึ้นจากระเบียงคอนโดจนพ้นออกมานอกระเบียง แล้วหายตัวไปในเงามืดด้านบน





................................ * ..................................