Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก
เขียนโดย 
justin
วันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.33 น.
แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2556 13.32 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) เลือดพิษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
สถาบันนิติเวชวิทยา
ศพของผู้เคราะห์ร้ายถูกส่งมาที่สถาบันนิติเวชวิทยา หลังจากเจ้าหน้าที่ทำการชันสูตรพลิกศพ และผ่าตรวจศพหาสาเหตุการตายของเหยื่อ และเก็บศพไว้ที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาล
“สวัสดีครับ คุณหมอ ผมจะขออนุญาตขอดูศพผู้เคราะห์ร้าย คดีฆาตกรรมหมู่ยกครอบครัวนายวิเชียร พินิจกรม จะได้หรือเปล่า”
นัทเดินเข้าไปสอบถามเชิงขออนุญาตกับนางพยาบาล
“คุณค่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะค่ะ ทำไมมาจนป่านนี้ละค่ะ”
“ผมต้องขอโทษด้วยครับ แต่จะขออนุญาตเข้าไปดูได้หรือเปล่าครับ”
“คุณเป็นญาติกับผู้เสียชีวิตเหรอค่ะ”
“เปล่าครับ ผมเป็นนักข่าวของนิวส์โพ้สครับ พอดีผมทำข่าวคดีนี้อยู่ครับ”
นางพยาบาลมองนัทเบะมุมปากเล็กน้อย
“ถ้าไม่ได้เป็นญาติหรือเจ้าหน้าตำรวจเราไม่อนุญาตให้เข้าไปดูได้ค่ะ”
“อ่า ครับ ต้องขอโทษด้วยครับ”
นัทกล่าวขอโทษนางพยาบาลพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ มองเห็นป้ายบอกทางไปที่ห้องเก็บศพของโรงพยาบาล
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรคะ”
พูดจบนางพยาบาลหันตัวจะเดินเข้าไปในแผนกผู้ป่วย แต่เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับไปเพื่อบอกกับนัท
“เอ้อ คุณ......”
เธอหันกลับมาพบแต่ความว่างเปล่า เธอรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ถึงกับสงสัยอะไรมากมายนัก
“หายไปไหนแล้วล่ะ เร็วจัง”
นัทมาปรากฏอีกครั้งที่ห้องเก็บศพมันเป็นห้องที่อับและฉุนด้วยน้ำยาต่างๆ ดูเป็นห้องที่คับแคบ น่าอึดอัด ในห้องนั้นมันเย็นยะเยือก มีเสียงแอร์ดัง ครืดๆ บรรยากาศวังเวงยิ่งนัก ภายในห้องมีไฟดวงเล็กๆ เปิดอยู่ตรงกลางมีศพที่นอนอยู่บนเตียง 2-3 ศพเท่านั้น
นัทเดินเข้าไปดูป้ายชื่อที่ผูกไว้ที่ศพแต่ไมพบชื่อของนายวิเชียร เขามองไปที่ตู้เก็บศพ ร่างกายของนัทเคลื่อนลอยไปที่หน้าตู้
เขากวาดสายตามองดูรายชื่อที่เขียนไว้บนป้าย ตัวของนัทเคลื่อนมาหยุดตรงตู้เก็บศพภรรยาของนายวิเชียร เขายื่นมือจับที่ปลดล๊อคตู้ก่อนจะที่ปลดล๊อคและดึงตู้เก็บศพออกมา
เขามองที่ใบหน้าร่างไร้วิญาณของหญิงสาววัยกลางคนภรรยาของนายวิเชียร ที่ถูกแทงเสียชีวิตในห้องครัว
“คุณจะเป็นคนบอกผมเองว่าใครเป็นผู้ฆ่าพวกคุณ”
บัดนี้ใบหน้าและร่างกายของนัทเปลี่ยนไป เขาเพยอปากออกเพื่อจะเอาเขี้ยวฝังไปที่ต้นคอของร่างหญิงสาว การดื่มกินเลือดจะทำให้เขาเห็นมโนภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้น นั่นหมายถึงเขาจะเห็นเรื่องราวต่างๆ และใบหน้าของฆาตกรด้วย
ขณะที่นัทกำลังจะฝังเขี้ยวของเขาลงไปที่ศพของหญิงนั้น ก็มีเสียงเรียกดังออกมาทางด้านหลังของเขา
“นัท !!! อย่าทำแบบนั้น”
นัทผงะตัวขึ้นหันไปมองที่เจ้าของเสียงนั้น
“อาร์ท !!”
อาร์ทก้าวเท้าเดินมาอีกด้านหนึงของตู้เก็บศพ
“นัท นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมละ”
เจ้าแวมไพร์หนุ่มน้อยถามอย่างสงสัย
“เราแค่ต้องการจะรู้ว่าใครเป็นผู้ที่ฆ่าพวกเขา เราต้องการทำแค่นั้น”
“การทำอย่างนี้ จะเป็นอันตรายต่อนาย และคนที่ตายไปแล้ว”
“อย่างไร”
“ร่างของนายที่ดื่มเลือดตายไปแล้วมันจะทำให้นายเจ็บปวด และคนที่ตายจะกลายเป็นปีศาจ อย่างที่นายไม่เคยเจอมาก่อน”
“เจ็บปวด.......ปีศาจ ??”
แวมไพร์หนุ่มสงสัยและงุนงงกับคำตอบของผู้สร้างเขา
“ถูกแล้ว ร่างกายของแวมไพร์ไม่ได้มีไว้เพื่อดื่มเลือดจากซากศพ เลือดนั้นเป็นพิษสำหรับแวมไพร์ มันจะเจ็บปวดทรมานร่างกายนายไปหลายวันถ้านายไม่แข็งแกร่งพอ เหมือนกับอาการไข้ของมนุษย์ แต่นั้นยังไม่เลวร้ายเท่ากับนายจะทำให้คนตายกลายเป็นปีศาจ”
นัทผละตัวออกจากร่างภรรยาของนายวิเชียร หลังของเขาถอยไปพิงกับตู้เก็บศพ เขามองหน้าแวมไพร์ผู้สร้างเขาอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง เขาเกือบทำพลาด เขาเกือบทำในให้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดลงไป
“ถูกต้องแล้วนัท เมื่อซากศพได้รับเลือดของแวมไพร์เข้าสู่ร่าง เลือดนั้นจะทำให้หัวใจของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ไม่ใช่แบบมนุษย์ หรือแบบแวมไพร์ แต่เป็นในแบบของปีศาจในคราบของซากศพที่เดินได้ มันจะกระหายเลือดยิ่งกว่าแวมไพร์ มันกินทั้งเลือดและเนื้อของมนุษย์ และทำอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น”
“มันเคยเกิดขึ้นแล้วหรืออาร์ท”
“ใช่ มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว”
อาร์ทพานัทกลับมาที่คอนโด เขานั่งลงที่โซฟาพร้อมกัน แวมไพร์หนุ่มมองใบหน้าผู้สร้างของเขา เหมือนมีคำถามมากมายที่เขาอยากจะรู้ จริงอยู่แม้มันไม่ได้เป็นเรื่องของการฆ่าเหยื่อแบบเป็นๆ แต่เขาก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการที่เขาจะทำแบบนั้นมันจะส่งผลอย่างร้ายกาจมากทีเดียว แวมไพร์หนุ่มยังไม่เคยฆ่ามนุษย์ ไม่เคยแม้แต่ลิ้มลองโลหิตจากมนุษย์เป็นๆ
“ขอโทษ เราไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งที่เราจะทำมันจะส่งผลร้าย”
“ เราผิดเองที่ไม่ได้บอกกับนายเรื่องนี้”
“แต่นายบอกว่า เรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นแล้ว แสดงว่ามีแวมไพร์ที่เคยทำแบบเรามานะสิ”
“ใช่”
อาร์ทตอบเพียงสั้นๆ ก่อนทอดสายตายาวออกไปทางระเบียงด้านนอก
“มันเป็นอย่างไร อาร์ทเล่าให้เราฟังหน่อย เราอยากรู้”
ความอยากรู้ของแวมไพร์หนุ่มยังไม่สิ้นสุด
ผู้สร้างหันใบหน้ากลับมาที่ผู้ถูกสร้าง เขามองไปที่ดวงตาคู่นั้น มันฉายแววความอยากรู้อยากเห็นมากมาย เขาเข้าใจ เพราะนัทเองก็มีชีวิตเป็นแวมไพร์เพียงแค่สองปีกว่าๆ เท่านั้น มันมีเรื่องอีกตั้งมากมายที่แวมไพร์หนุ่มยังไม่รู้ และต้องเรียนรู้ไปอีกแสนนาน อาร์ทจับมือนัทขึ้นมา เขาตบมือนัทเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งหมดให้แวมไพร์หนุ่มฟัง
“เรื่องมันเกิดขึ้นนานมาแล้ว.......”
......................... * .....................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
