Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก

 

 

หลังจากข้าได้ถูกเปลียนเป็นแวมไพร์ ความกระหายของข้า ทำให้ผู้สร้างข้าทึ่ง ท่านสอนในสิ่งที่ข้ายังไม่รู้ สอนข้าให้รู้เรื่องราวของโลกแวมไพร์ ประวัติศาสน์ที่ซ้อนเล้น และเรื่องของตัวข้าเอง

 

ขณะที่แวมไพร์หนุ่มกำลังดูดเลือดที่คอของเหยื่ออย่างเมามัน

 

"เอาละ พอละ ลูกเอย"

 

เขาถอดเขี้ยวออกจากคอของเหยื่อ และมองไปที่ผู้สร้างของเขา

 

"ตอนที่เจ้าดื่มนะ เจ้าต้องหยุดไว้ก่อนถึงวาระแห่งความตาย เจ้าต้องไม่ดื่มจนหยดสุดท้าย

ไม่อย่างนั้นมันจะดึงเจ้าเข้าสู่ความตาย"

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ทิ้งร่างของเหยื่อกองลงกับพื้น

 

"เคารพเหยื่อของเจ้าด้วยสิ"

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ยกเท้าขึ้นกระทึบลงไปที่หัวของเหยื่อจนคอหัก

 

"เลือดเขาที่เราดูดเข้าไปในตัว มันเต็มไปด้วยชีวิต ชีวิตเขา ความรอบรู้ ความวุ่นวายต่างๆ "

 

 

สติข้ากระเจิดกระเจิง เหมือนเด็กแรกเกิด และสำหรับอิทธิฤทธ์ใหม่ๆ สร้างความปราบปลื้มและพึงพอใจให้กับข้ามาก

 

"ไปเถอะ เราอยู่ที่นี่นานพอแล้ว"

 

"แต่เรายังไม่ได้คุยกับใครเลย"

 

"ชีวิตแวมไพร์ ต้องเป็นชีวิตที่รอบคอบ เราต้องซ่อนตัว"

 

"ต้องรอบคอบเหรอ ทำไมต้องซ่อนละ.... เราเป็นผู้ทรงอำนาจ เราเป็นพวกอมตะ น่าจะเดินอย่างไร้ความกลัวในที่แจ้งสิ"

 

"นั่นเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เราเปราะบางมากในตอนกลางวัน มนุษย์ต้องไม่รู้จุดอ่อนของเรา

เพื่อเห็นแก่พวกพ้องของเรา"

 

"งั้น....ข้าก็ไม่มีทางรู้จักกับหล่อน"

 

สายตาของเชิดมองไปที่หญิงสาวนางหนึงไม่ไกลไปจากแวมไพร์ทั้งสองตนยื่นอยู่

 

"มีสิ นอกจากเจ้าต้องการจะฆ่าหล่อน"

 

ชายหนุ่มแวมไพร์มองหน้าผู้สร้างอย่างฉงน สายตาประกายแววแห่งความสงสัย

 

"ข้าไม่มีทางให้ใครรู้จักเลยเหรอ"

 

"อ้า เจ้าจะต้องตายไปจากโลกนี้ มาเถอะถึงเวลาแล้ว"

 

ผู้สร้างเดินนำหน้าชายหนุ่มแวมไพร์ออกไป แต่ชายหนุ่มแวมไพร์ยังไม่สิ้นสงสัย

เขาเดินเข้าไปหาหล่อน หมายจะให้หล่อนเพียงทักทายเขา ชายหนุ่มแวมไพร์ทำสิ่งที่

เกินมนุษย์ธรรมดาจะทำได้ เขาส่งสายตาเป็นประกายแวววับ

 

ตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านั่นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป เพื่อนของหล่อนตะโกนอย่างสุดเสียง

 

".... วิ่งไป !!! ....วิ่งไป อย่าหยุด"

 

ผู้สร้างกระโดดเข้ามาคว้าคอเพื่อนของหล่อนก่อนจะฝังเขี้ยวลงดูดดื่มเลือดจากชายคนนั้น

 

"เร็วสิ จับตัวเอาไว้ "

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ตกตลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

"เร็วสิ เราต้องทำ "

 

หญิงสาววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มแวมไพร์กระโดดตัวลอยลงไปคว้าหล่อนไว้ได้

เขาจับคอของหญิงสาวแล้วหักมัน ชายหนุ่มแวมไพร์ค่อยๆ ประคองร่างของหญิงสาววาง

ลงกับพื้นดิน

 

บัดนี้ทั้งหญิงสาวและเพื่อนของหล่อนได้ตายไปจากโลกนี้เสียแล้ว เพราะความดื้อรั้นของแวมไพร์หนุ่ม

 

"เจ้าจำเป็นต้องซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เจ้ายังคงมีอารมณ์ของมนุษย์อ้อยอิ่งอยู่ในตัว แบบนี้มันจะไม่ดีต่อตัวเจ้าเอง เผาร่างนั่นทิ้งซะ"

 

"ข้าขออภัย ท่านพ่อ"

 

 

ใบหน้าของเหยื่อตามหลอกหลอนข้า เตือนความจำอยู่ชั่วนิรันดร์ ทั้งคืนทั้งวัน ข้าจึงตั้งใจว่าข้าจะไม่มีส่วน  ร่วมในความสนุกง่าย ๆ ในโลกแบบนี้อีก ข้ามีความหมายมากกว่านี้

 

 

 

 

 

ในค่ำคื่นดึกสงัดคืนหนึ่งแสงจันทร์ส่องสาดเข้ามาระเบียงด้านหน้าต่างของเรือน

 

มีบุรุษแวมไพร์ผู้ลึกลับปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเขา เขาสวมชุดที่มีเสื้อข้างในรูดพองที่ข้อมือ และมีระบายลูกไม้เป็นแถบกว้างที่ปลายแขน ติดลูกไม้บริเวณอกเสื้อ สวมเสื้อตัวนอกเอวลอย ผ้าพันคอประดับลูกไม้ คาดสายสะพายประดับลูกไม้บาง

 

สวมเสื้อคลุมยาวและพอง กางเกงรูดพองที่ปลายขา มีระบายลูกไม้กว้างที่ปลายขากางเกง ผมสีทองแสกกลางดัดหยิกปล่อยยาวเป็นหลอดๆ ไปถึงไหล่ ใบหน้าคมกริบ ดวงตาเรียวสีเข้มดุจจักรพรรดิ

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ได้พบเจอกับเขา สายตาของท่านมองดูชายหนุ่มแวมไพร์ อย่างมีความหมาย เขาหงายแขนและยื่นมือให้ชายหนุ่มแวมไพร์

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ค่อยๆ เดินเข้าไปหา ชายหนุ่มคุกเข่าลงโน้มกายเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของบุรุษแวมไพรอย่างมหัศจรรย์

 

ชายหนุ่มแวมไพร์เอื้อมมือไปจับที่แขนของท่าน เขาจูบที่มือนั่น และฝังเขี้ยวเข้าไปที่แขนของท่าน

 

เลือดของท่านไหลสู่ร่างกายของเขา ความรู้ อิทธิฤทธิ์ อานุภาพและความแข็งแกร่งอันทรงพลังหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

 

ชายหนุ่มแวมไพร์ทรุดตัวลงหลับไหลไป

 

 

เมื่อผู้สร้างเขาเข้ามาพบเจอ

 

"นั่นเจ้าทำอะไรไป ลูกของข้า"

 

เขาจับชายหนุ่มแวมไพร์ มัดมือมัดเท้าไว้บนเตียงด้วยโซ่ที่ทำด้วยเงินพันรอบด้วยผ้า ชายหนุ่มดิ้นพล่านไปมาระคนไปด้วยความสุขสม

 

"ข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ เจ้าแวมไพร์น้อย "

 

ชายหนุ่มแวมไพร์หันมายิ้มอย่างอารมณ์ดี

 

"ปล่อยข้าเถอะน่า"

 

"ไม่ เจ้าดื่มเลือดบริสุทธิ์ เจ้าจึงเห็นสิ่งที่เก่าแก่ มากเกินไปสำหรับแวมไพร์กำเนิดใหม่อย่างเจ้า"

 

"เลือดของชายผู้นั้นร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ เขาเป็นใคร"

 

"ท่านนะ คือบิดาของเจ้า บิดาของข้า ........เป็นพญาแห่งมวลแวมไพร์ นั่นคือจอมราชาแวมไพร์

ท่านดื่มเลือดจนเกือบหมดโลกกับราชินีแห่งแวมไพร์ ตอนที่ท่านปกครองอาณาจักรโรม ท่านดื่มเลือดจนหมดความอยาก ที่จะดื่มอีก เมื่อราชินีแห่งแวมไพร์ได้จากท่านไปในส่งคราม เมื่อไร้คู่อยู่เคียงข้างท่านก็หมดอยากในการล่ามนุษย์ กลายเป็นอนุสาวรีย์แห่งแวมไพร์ ท่านไม่นับถือสิ่งใดทั้งสิ้น นอกจากรสชาดของโลหิตทั้งมนุษย์ ทั้งอมตะมนุษย์พอกัน "

 

"ไม่...ปล่อยข้าที "

 

ชายหนุ่มแวมไพร์กระชากเหล็กที่ผูกพันธนาการที่แขนหลุด ผู้สร้างคว้าแขนของชายหนุ่มนั่นไว้

 

"ท่านเพิ่มฤทธิให้แก่เจ้า"

 

"ท่านไม่มีทางยับยั้งข้าได้หรอก ท่านพ่อ"

 

เขายังพยามดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ

 

 

ผู้สร้างจับแขนของชายหนุ่มแวมไพร์มัดไว้ที่เดิม

 

"ข้าได้ยินเลือดของจอมราชาแวมไพร์ในเสียงของเจ้า"

 

ผู้สร้างคว้าคอของชายหนุ่มแวมไพร์บีบลงไป

 

"ข้ารู้จักจอมราชามาเป็นพันๆ ปี ไม่เคยได้รับความกรุณาเลยสักครั้ง "

 

ชายหนุ่มแวมไพร์จ้องหน้าผู้สร้างด้วยแววตาเป็นประกาย

 

"จนกระทั้งคืนนี้ และท่านเลือกข้า"

 

"เอ้ยยย "

 

ผู้สร้างพลักคอของชายหนุ่มแวมไพร์ออกจากมือของเขา

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

 

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะเย้ย เขารู้สึกถึงเลือดของจอมราชาแวมไพร์ที่แล่นซู่ซ่าในกายของเขา

 

"ข้า เป็นผู้เลือกเจ้า และช่วยเจ้า"

 

"เฮอะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ "

 

ชายหนุ่มแวมไพร์หัวเราะใส่ใบหน้าของผู้สร้างเขาอย่างเย้ยหยัน

 

 

ผู้สร้างเดินออกไปจากห้องด้วยความโกรธา ชายหนุ่มแวมไพร์มองตามไปจนสุดตา

 

"ท่านจะไปไหนละ ผู้สร้างข้า"

 

 

 

ชายหนุ่มนอนหลับไหล พร้อมกับฤทธิ์พลังที่เพิ่มเติมเต็มอย่างมากมาย

 

ในรุ่งขึ้นเขาลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลไปอย่างยาวนาน มันมีแต่ความว่างเปล่า

 

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ "

 

เขาลุกขึ้นมองหา ผู้สร้างของเขา เที่ยวเดินตามหาไปจนทั่ว

 

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านอยู่ไหน"

 

เขาแผดเสียงตะโกนเรียกหาผู้ที่สร้างเขา มีแต่ความเงียบส่งเสียงตอบกลับมาหาเขา

 

 

เขาวิ่งออกหาผู้สร้างของเขาอีกครั้ง แม้พยามหาทุกที่ ทุกแหล่งก็ไม่มีล่องลอยผู้สร้างของเขาอีกเลย

 

"ท่านพ่อออออ !!!!"

 

เขาแผดเสียงตะโกนเรียกหาผู้สร้างเขาอย่างสุดเสียง จนดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

 

 

 

หลายครั้ง ตั้งแต่ข้าเรียกหาผู้สร้างข้า ไม่เคยได้ยินคำตอบ มีแต่ความไม่สิ้นสุดแต่ละวัน เดือน ปี

 

ครูของข้าทิ้งบทเรียนที่มืดมนแก่ข้า ซึ่งท้ายที่สุด ข้าต้องอยู่โดยลำพัง นอกจากความเหน็บหนาว

เปล่าเปลี่ยว ชั่วกาลปาวสาน

 

 

 

 

 

                            ................................ * ................................