ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

กริ่งงงงง งงง
เสียงกริ่งเลิกเรียกดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างกล่าวลาอาจาร์มินตราก่อนจะเก็บข้าวของออกจากห้องไป
"ครั้งนี่ฉันออกค่ารถให้ก็ได้ ฉันเมื่อยขาอ่ะ"  ระหว่างเดินทางกลับยัยการ์ตูนก็บ่นมาตลอดทาง แต่ฉันก็แกล้งทำเป็นเฉยๆไม่สนใจ
"นี่ๆ ขอร้องละ" 
"เธอขึ้นไปคนเดียวสิ ฉันไม่ขึ้นหรอก"  ฉันหันไปพูดกับการ์ตูนก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป
"โถ่ ฉันถามเธอจริงเหอะ ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ" 
"เหนื่อยแต่ฉันต้องอดทน"  ฉันพูดทั้งที่ไม่ได้หันไปมองการ์ตูนสักนิด
"ฉันยอมทำงานพิเศษก็ได้ นั่งรถเหอะ"  การ์ตูนพูดด้วยท่าทีออ่นแรงก่อนจะยอมที่จะทำงานเพื่อแลกกับการนั่งรถโดยสาร
"แน่ใจนะว่าจะทำ"  ฉันถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"แน่!!"  การ์ตูนพูดด้วยท่าทีมั่นใจเต็มร้อย ฉันที่เห็นท่าทีมั่นใจเช่นนั้นก็ยอมนั่งรถโดยสารกลับทันที
 
หลังจากถึงอาพาร์ทเม้นท์ ฉันกับการ์ตูนก็ต่างพากันอาบน้ำหาของกินและนอนกันทันที ไม่มีใครนอนไม่หลับเพราะปรับเวลาไม่ได้กันสักคน ต่างฝ่ายพอหัวถึงหมองก็ถึงกับสลบทันที
ตื่นๆ ตื่นๆ ตื่นๆ
เสียงนาฬิกาปลุกของยัยการ์ตูนดังขึ้น แต่เจ้าของกลับไม่ตื่น ฉันลุกขึ้นปิดเสียงก่อนจะลุกขึ้นไปเขย่ายัยตูนที่นอนสลบซะเหมือนตายบนที่นอน
"อะไรกันเช้าแล้วเหรอ ฉันเหมือนพึ่งได้นอนไปนิดเดี๋ยวเอง" พอฉันดึงการ์ตูนลุกขึ้นได้ยัยนั้นก็เริ่มบ่นทันที บ่นตั้งแต่สากยันเรื่อ ก็ไม่เห็นจะมีวันจบ เฮ้อ....
"เดี๋ยวจะเจ็ดโมงแล้วไปอาบน้ำซะ"  ฉันสั่งการ์ตูนก่อนจะเดินไปทำอาหารที่ห้องครัว
"ขอต่ออีก"
"ไม่มีต่อเวลา"  ฉันพูดก่อนที่ยัยการ์ตูนจะขอต่อเวลาเพิ่ม
"ชิ โหดจริงๆ เดี๋ยวก็หาแฟนไม่ได้หรอก" 
"อยากตายหรือไง ไปลุกได้แล้ว"  ฉันพูดก่อนจะทำท่าเอาตะหลิวปาใส่ ยัยการ์ตูนที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยทันที   ชิ ไม่มีแฟนมันก็เรื่องของฉันยะ
 
09.00 น.
ตอนนี่ได้เวลาเข้าห้องเรียนของทุกคน ฉันกับการ์ตูนถือว่าเฉียดตายเอามากๆเพราะกว่ารถโดยสารจะมาถึงก็เล่นปาไปซะครึ่งโมงเลยเกือบมาเข้าแถวสายซะแล้วรอดไป
"พวกเธอนี่เฉียดตายมาเลยนะ เกือบได้ไปวิ่งรอบสนามเหมือนไอบอสและ"   พูพูดก่อนจะชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ที่มีบอสและนักเรียนอีกสิบกว่าชีวิตกำลังวิ่งรอบสนามอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นการทำโทษของอาจาร์มินตรา
"เฮ้อ... เฉียดจริงๆด้วยถ้าฉันต้องไปวิ่งแบบนั้นฉันได้ตายคาสนามแน่ๆ"  ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"เธอนะวิ่งบ้างก็ดี ดูดีๆแล้วเหมือนหมูกินลำเลย ฮ่าๆ"  พูหันมากัดจิกยัยการ์ตูนทีหนึ่งก่อนจะหันไปหัวเราะอย่างสะใจอยู่คนเดียว(เหมือนคนบ้าสุดๆ)
"นายไอเอเลี่ยนตาเท่าไข่ห่าง นายกล้าดียังไงมาหาว่าฉันอ้วนยะ ฉันออกจะผอมเพียว"
"......................"  เกิดความเงียบปกคลุมในระหว่างการสนทนา
"เงียบกันทำไมอ่ะ" 
"อย่าบอกใครนะว่าเธอเป็นเพื่อนฉัน"  พูพูดกับการ์ตูนก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักของตัวเองต่อ
"ใครอยากเป็นเพื่อนนายห่ะ"  การ์ตูนพูดใส่อารมณ์กับพูก่อนจะหันกลับไปทำหน้าบูดที่โต๊ะตัวเอง
 
เวลาผ่านไปสิบนาที พวกนักเรียนที่มาสายก็ขึ้นมาเข้าห้องเรียนกันครบทุกคน
"เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ" บอสเดินเข้ามานั่งที่ก่อนจะยกขวดน้ำของใครก็ไม่รู้ขึ้นมาดื่ม
"เฮ้ย ไอบอสนั้นขวดน้ำข้านะเว้ย" พูเมื่อเห็นขวดน้ำของตนโดนบอสแย่งไปดื่มก็เริ่มโวยวายขึ้น
"กินหน่อยเดียวเอง อย่าขี้งกดิ"  บอสพูดกับพูก่อนจะยกขวดน้ำหนีพูที่กำลังจะแย่งกลับ
"ข้ากลัวจะเป็นกระหังเว้ย กินน้ำขวดเดียวกันแบบนี่"  พูพูดก่อนจะกระชากขวดน้ำกลับมาได้
"โถ่ เขาก็นึกว่าตัวเองอยากจูบทางออ้มกับเขาซะอีก" 
"โอ๊ย!! ขยะแขยงเว้ยออกไป"  พูพูดก่อนจะสะบัดบอสที่เกาะแขนตัวเองอยู่ออก
"นี่พวกนายเล่นอะไรกันเนี่ย"  การ์ตูนที่มองดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับมองด้วยสายตาขยะแขยง
"เรื่องของคนหมูไม่เกี่ยว" พูพูดก่อนจะลอยหน้าลอยตาไปมาอย่างกวนโอ๊ย
"นี่ จะคุยกันดีได้ไหมห่ะ"  การ์ตูนที่เริ่มมีน้ำโห เริ่มขึ้นเสียงใส่พู
"เธอนั้นแหละ จะไม่ตะโกนใส่หูคนอื่นบ้างได้ไหมห่ะ"  พูเองก็เริ่มโต้กลับด้วยเหมือนกัน
"ชิ งั้นเราก็ไม่ต้องมาพูดดีกันเลยก็แล้วกัน"  ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะสะบัดหน้าใส่พูด้วยความหมั่นไส้
"ได้ตามนั้น" 
"ไหนนายบอกว่าพูจะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับการ์ตูนไง"  ฉันหันไปกระซิบกับบอสที่กำลังนั่งนิ่งอยู่
"ไม่รู้เหมือนกัน คอยดูสถานการณ์ไปก่อนสิ"  บอสตอบคำถามฉันก่อนจะหันไปนั่งเล่นเกมในมือถือของตัวเองต่อ
นายโลกส่วนตัวสูงจัง ฉันไม่เคยมองนายออกสักครั้ง เหมือนจะมีความรู้สึกปิดกันอยู่บางๆแต่ฉันกลับมองไม่เห็นมันเลยสักนิด แล้วแบบนี่ความสัมพันธ์ฉันกับนายจะรอดคำว่าเพื่อนไหมนะ