ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

กริ่งงงงงง

เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้นฉันและการ์ตูนต่างเก็บหนังสือเตรียมพร้อมไปกินข้าว

"ไปกินข้าวด้วยกันไหมวาวา การ์ตูน"  ระหว่างที่ฉันกับการ์ตูนกำลังเดินออกนอกห้องบอสก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ไม่เป็นไรหรอกบอส ในที่นี้ฉันว่าน่าจะมีคนไม่อยากให้ฉันไปกับนายด้วย"  การ์ตูนพูดก่อนจะลากแขนฉันออกไปนอกห้องโดยไม่หันกลับไปมองคนที่กำลังทำหน้าบูดอยู่เลยสักนิด

ระหว่างที่ฉันกับการ์ตูนกำลังเดินลงบนไดอยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนขึ้นมาแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่ง

โครมมม

สิ้นสุดเสียงสติฉันก็ดับวูบลงทันทีตอนนี้รู้แค่ว่ารู้สึกช้าไปหมดทั้งตัวและต้องนอนอยู่อย่างงั้นสักครู่

"อืม~เจ็บ" ความรู้สึกเจ็บเริ่มแทรกเข้ามาในระหว่างที่ฉันกำลังลืมตาตื่นขึ้น

"วาวาเธอเป็นไงบ้าง"  เสียงอันคุ้นหูดังอยู่ในระยะประชิดตัวฉันค่อยๆหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างช้าๆด้วยสติที่ยังมึนๆงงอยู่

"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน"  ฉันถามบอสที่นั่งมองฉันอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง

"เธอตกบันไดน่ะ การ์ตูนเลยไปเรียกพวกฉันให้มาช่วยเธอ"  บอสพูดก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำมาให้ฉันดื่มแต่ตอนนี้ฉันเจ็บมือมากเลยส่ายหน้าก่อนจะยกมือที่แทบจะไม่มีแรงให้เขาดูบอสยิ้มก่อนจะขยับแก้วน้ำให้เข้ามาใกล้ปากฉันฉันถอยหายใจทีหนึ่งอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะดื่มน้ำในแก้วจนหมด

"คงหิวน้ำมากสินะดื่มซะหมดแก้วเลย"  บอสพูดก่อนจะยิ้มให้ฉันและหันไปเก็บแก้วน้ำบนโต๊ะ

"การ์ตูนไปไหน"  ฉันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอการ์ตูนจึงหันไปถามบอสที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไม่รู้สิ การ์ตูนบอกให้ฉันเฝ้าเธอแล้วก็หายไปเลย"  บอสพูดก่อนจะเดินไปหาของในกระเป๋าตัวเอง

เพื่อนจะตายอยู่แล้วยังไม่มาเฝ้าอีกยัยเพื่อนบ้า

"อ่ะ หิวใช่ไหมยังไม่ได้กินอะไรเลยนิ"  บอสยื่นช็อกโกแลตให้ฉันก่อนจะนั่งลงข้างๆฉันเหมือนเดิม ฉันมองช็อกโกแลตในมือบอสก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ เพราะช็อกโกแลตเป็นของโปรดของฉันแต่พอฉันกำลังจะยกมือขึ้นก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที

"ฉันลืมอ่ะ"  ฉันพูดก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงอย่างเสียดาย

"เดี๋ยวฉันป้อนให้ก็ได้"  บอสพูดก่อนจะแกะเปลือกช็อกโกแลตออกและหักเป็นชิ้นเล็กๆยื่นให้ฉันฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกินช็อกโกแลตจากมือบอสเข้าไประหว่างนั้นฉันหันไปมองบอสวูบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาอย่างรวดเร็วอยากใช่มือขยี้ตาสักทีแต่ก็ทำไมได้

"นะ นายเป็นอะไร ทำไมหน้าแดงเชียว"  ฉันพูดก่อนจะหันไปมองบอสที่ยังคงก้มหน้ามองพื้นอย่างไม่เลิกลาบนใบหน้าก็ยังคงมีสีแดงขึ้นอยู่เหมือนเดิม

"ปะ เปล่านี้ หน้าฉันแดงเหรอ"  บอสหงายหน้าขึ้นมาถามอย่างลุกลนก่อนจะเดินไปมองกระจกที่ตั้งอยู่ใกล้เตียงฉัน

"หึๆ นายเป็นอะไรทำไมลุกลนขนาดนั้น"  ฉันพูดอย่างขำๆแต่ก็ไม่ได้หลุดขำออกไปอย่างมากมายอะไร

"ช่างฉันเถอะน่า ไม่ป้อนแล้วอยากกินกินเองเลย"  บอสพูดก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่ฉันฉันที่เห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมาโดนไม่รู้ตัว

"ป้อนฉันหน่อยนะ ฉันหิวมากๆเลยบอส"  ฉันใช้ลูกไม้การอ้อนแบบเดิมที่เคยใช้กับย่าของฉันเวลาที่ฉันอยากได้อะไรจากท่าน  แต่บอสก็ยังคงนิ่งเฉยแย่อย่างงั้นไม่หันมามองฉันด้วยซ้ำ

"เฮ้อ... คงต้องทนหิวอีกนานเลยสินะ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว"  ฉันถอยหายใจก่อนจะบ่นออกมาทีเล่นทีจริง

"เฮ้อ...ลองหยิบเองก็ได้" ฉันพูดก่อนจะลองเอื้อมมือไปหยิบช็อกโกแลตดูแต่ก็เจ็บมากจนต้องชักมือกลับ

"โอ๊ยยยเจ็บๆ"  ฉันร้องออกมาด้วยเสียงที่ดังพอใช้ได้ และก็ได้ผลเพราะบอสหันมองฉันอย่างตกใจแต่พอเห็นฉันยิ้มให้ก็มุ้ยหน้าใส่ฉันทันที

"นายเป็นอะไร"  ฉันถามก่อนจะทำท่าเอื้อมมือไปจับเขาอีกทีแต่บอสก็รีบห้ามมือฉันไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก อยู่เฉยๆ" บอสส่ายหน้าไปมาก่อนจะถอยหายใจทิ้งไปทีหนึ่ง

"จะกินต่อใช่ไหม" ฉันพยักหน้าก่อนจะยิ้มกว้างให้บอสทีหนึ่งบอสมองฉันและยิ้มกลับเช่นกันและหลังจากนั้นฉันก็อยู่กับบอสจนตกเย็นคุณครูห้องพยาบาลก็กลับมาดูอาการฉันก่อนจะให้ยาแก้ปวดให้ฉันเอากลับไปกินที่บ้านและก็ไม่ลืมที่จะสั่งฉันให้ไปหาหมอให้หมอตรวจดูอาการฉันเองก็พยักหน้าตอบรับแต่ฉันคงไม่ทำตามหมดทุกอย่างหรอก

"ทำไมการ์ตูนยังไม่มาอีกนะ" ฉันนั่งรอการ์ตูนอยู่กับบอสในโรงอาหารตอนแรกบอสจะไปส่งแต่กุญแจห้องดันอยู่กับยัยการ์ตูนเลยต้องรอยัยนั้นทำเวรให้เสร็จก่อนพอการ์ตูนลงมาหาฉันแล้วยัยนั้นยังรบกวนบอสให้พยุงฉันไปส่งอีกเกรงใจชะมัดแต่ก็ดีนะได้ใกล้กันขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยอยากให้เวลาหยุดลงแค่ตรงนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่มันก็เป็นแค่ช่วงสั้นๆเท่านั้นแต่ก็รู้สึกดีขอให้ฉันได้ใกล้กับนายมากกว่านี้ด้วยเถอะ