ขอให้ได้รักนายตัวแสบ
รักแท้มีอยู่จริง
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกริ่งงงงง งงงง
เสียงนาฬิกาปลุกรุ่นโบราณของฉันดังขึ้นบอกถึงเวลาตื่นนอนตอนเช้า ฉันค่อยๆใช่มือกดปิดเสียงก่อนจะกลิ้นลงไปนอนกองกับพื้นห้อง
"ยัยวาวาตกเตียงอีกแล้วเหรอ" เสียงงัวเงียของยัยการ์ตูนดังขึ้นเหนือหัวของฉัน ฉันหงายหน้ามองยัยการ์ตูนที่กำลังเกาหัวที่แสนจะฟูมเหมือนสิงโตของหล่อนอยู่ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าคลุมอาบน้ำ
"เดี๋ยว!!" ยัยการ์ตูนเรียกฉันก่อนที่ตัวฉันจะหายเข้าไปในห้องน้ำ
"มีอะไร" ฉันถามกลับด้วยความรำคาญใจ
"เธอจะรีบไปไหนนี่พึ่งจะเจ็ดโมงเองนะ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
"ที่นี่เขามีการเคารพธงชาติตอนแปดโมงตรงตอนนี่ก็เจ็ดโมงแล้ว เรามีเวลาแต่งตัวแค่หนึ่งชั่วโมงเข้าใจไหม" พอฉันพูดจบก็รีบเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที
"เมืองไทยนี่ยุ่งยากที่สุดเลย!!!" ยัยการ์ตูนตะโกนออกมาเสียงดัง ฉันที่อาบน้ำอยู่ก็เผลอเปิดประตูปาขันตักน้ำออกไป ด้วยความรำคาญ
"ยัยวาเธอทำอะไรเนี่ยเจ็บนะ" ยัยการ์ตูนที่โดนขันน้ำปาใส่หัวก็บ่นใหญ่ ฉันที่ยืนอาบน้ำอยู่ก็เผลอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนสนิท
ผ่านไปสามสิบนาที.....
"เสร็จยังการ์ตูน เราเหลือเวลาอีกไม่มากนะ" ฉันยืนสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือและไม่ลืมที่จะตะโกนเตือนเพื่อนรัก
"เสร็จแล้วๆ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะเดินสะพายกระเป๋าเป้สีชมพูหวานแหววออกมา สภาพที่เห็นก็เหมือนเดิมทุกวันยัยการ์ตูนเป็นสาวเปรี้ยวและเจ้าระเบียบมากทุกอย่างของหล่อนต้องเป๊ะกระโปรงต้องสั้นได้มาตราฐาน หน้าตาต้องแต่งให้สวยและเป๊ะเว่อร์ไม่มีลืมหรือเกินไป เป็นเพื่อนยัยนี่ก็ต้องมีความอดทนสูงอยู่เหมือนกัน
"เราต้องเดินไปนะ" ฉันพูดก่อนจะเดินหันหลังออกไปนอกห้อง โดยไม่รอคำโอดคราญของยัยเพื่อนตัวแสบเลยซักนิด
ณ โรงเรียนเอกชนเซนแฮมปีเตอร์
"โอ๊ย!!! ขาฉัน" พอมาถึงโรงเรียนยัยการ์ตูนก็รีบวิ่งหาที่นั่งโดยทันที โดยมีฉันวิ่งตามหลังมาติดๆ
"เดินแค่นี่ทำเป็นบ่น" ฉันพูดก่อนจะวางกระเป๋าเป้ของยัยการ์ตูนลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ เพราะระหว่างทางยัยนี่บ่นว่าเดินไม่ไหวแล้ว แถมยังเดินช้าฉันเลยต้องยอมถือกระเป๋าให้จะได้ไม่มีปัญหา
"ก็มันไกลจริงๆนี่ ขากลับนั่งรถประจำทางได้ไหม" ยัยการ์ตูนเกาะแขนฉันก่อนจะเขย่าไปมาตามต้นฉบับของการขอร้อง ฉันมองยัยการ์ตูนก่อนจะถอนหายใจอย่างช้าๆ เหนื่อยๆ
"ก็ได้ แต่เธอต้องทำงานเสริมนะ" ฉันพูดก่อนจะยิ้มน้อยๆให้ยังการ์ตูน
"ทำไมต้องทำอ่ะ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะสะบัดแขนฉันออกและไปนั่งทำหน้าบูดอยู่คนเดียว
"เพราะถ้าเรานั่งรถประจำทางทุกวัน เงินเราก็จะลดลงแล้วแบบนั้นเราจะทำยังไงละ แม้แต่ของกินก็จะไม่ได้กินไม่อดตายกันหรือไง" ฉันพูดก่อนจะหยิบเป้ของตัวเองขึ้นมาสะพานดังเดิมและลุกขึ้นเดินไปเฉยๆโดยไม่บอกยัยการ์ตูนที่นั่งทำหน้าบูดอยู่คนเดียว
"เฮ้ย!!! ยัยวาวารอด้วย" พอยัยการ์ตูนเห็นฉันเดินออกไปก็รีบหยิบขอวิ่งตามฉันมาเรื่อยๆ
"ห้องเราอยู่ไหนนะ?" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะมองกระดาษในมือตัวเองไปพลาง ฉันเดินตามยัยการ์ตูนตาก็มองหน้าห้องไปเรื่อยเพื่อหาห้องเรียนขอตนเอง
" นั้นไงห้องa-a" ฉันชี้ไปที่ห้องเรียนของตัวเองอย่างดีใจ ยัยการ์ตูนหงายหน้ามองตามมือของฉันก่อนจะวิ่งนำหน้าฉันไปก่อนด้วยความดีใจ(จนเว่อร์) ฉันมองยัยการ์ตูนวิ่งไปก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินตามยัยการ์ตูนไปนั้นหางตาก็เผลอเหลือกไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังวิ่งมาแบบไม่ดูทางและวิ่งมาแบบเร็วมาก พอเห็นดังนั้นก็ก็รีบตะโกนเตือนยัยการ์ตูนทันที
"การ์ตูนระวัง!!!" แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบยัยการ์ตูนก็โดนชนเข้าอย่างแรง ฉันที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปดูทันที
"เป็นอะไรมากไหมยัยการ์ตูน" ฉันพูดก่อนจะพยุงยัยการ์ตูนให้ลุกขึ้น
"โอ๊ย! เจ็บอ่ะก้นกระแทกเต็มเลย" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะสะบัดมือไปมาเพื่อปัดฝุ่นที่มือตัวเอง
"นี่นายวิ่งมาไม่ดูทางเลยหรือไง" พอยัยการ์ตูนจัดการกับตัวเองเสร็จก็หันไปตะหวาดใส่ชายที่ชนหล่อนเมื่อตะกี้นี่
"โทษที ฉันไม่เห็นเธอยืนอยู่เลยเผลอประมาณไปหน่อย" ชายคนนั้นพูดก่อนจะยิ้มให้ยัยการ์ตูนเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นเหมือนกวนๆยังไงไม่รู้
"นี่เหมือนฉันโดนด่าว่าเตี้ยเลยนะเนี่ย" เอาละสิ ยัยนี่ไม่ชอบให้ใครมาดาว่าเตี้ยซะด้วยไม่งั้นมีเรื่องแน่
"ฉันไม่ได้พูดนะเธอพูดของเธอเอง" หมอนี่ดูจากคำพูดแล้วศพไม่สวยแน่
"หนอยแก ฉันรู้จักแกไมห่ะ" เอาละสิเริ่มขี้นแล้ว
"พูดอะไรของเธอนะฉันไม่เข้าใจเลย สำเนียงแปลกจัง" หมอนี่เองก็กวนประสาทได้โล่เหมือนกัน
"ไอโง่มองไม่ออกหรือไงว่าฉันเป็นคนญี่ปุ่นนะ ถ้าพูดชัดก็บ้าแล้ว"
"อ้าว ฉันนึกว่าเธอเป็นคนอีสานซะอีกพูดซะแปลกเชียว"
"................." เกิดความเงียบขึ้น ยัยการ์ตูนไม่ตอบโต้ เราสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองไอบ้ากวนประสาทที่ยืนยิ้มอยู่กับที่
"อีสานเป็นคำด่าของคนไทยงั้นเหรอ" ฉันถามออกไปอย่างงง
"นี่พวกเธอไม่รู้จักคำว่าอีสานหรือไง" พวกเราสองคนต่างพยักหน้าพร้อมกัน
"ช่างมันๆ ฉันขี้เกียจอธิบาย จะเข้าเรียนแล้ว พวกเธอเรียนห้องอะไร"
"ก็ห้องนี่แหละยะ" ยัยการ์ตูนตอบออกไปอย่างจิกกัด
"งั้นก็ห้องเดียวกันอ่ะดิ โชคร้ายจัง"
"หนอย ฉันขอสาปแช่งนายต้องโชคร้ายไม่ตลอดชีวิต" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องเรียนไป ฉันที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบก็เดินไปประจันหน้ากับชายที่ไม่รู้จัก
"ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วย ที่ยัยนั้นพูดแรงไปหน่อย" ฉันพูดก่อนจะยืนรอคำพูดของเขาต่อ
"ไม่เป็นไร" ชายคนนั้นตอบกลับก่อนจะยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเองก็ยิ้มกลับเช่นกัน
"เธอชื่ออะไรเหรอ"
"วาวา" ฉันตอบก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องเรียนหน้าตาเฉย
"นี่! ฉันชื่อพูนะต่อไปนี่เรามาเป็นเพื่อนกันนะ" พูพูดไล่หลังฉันมาก่อนจะเดินตามฉันมาอย่างติดๆ
"อืม" ฉันตอบรับสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆยัยการ์ตูนที่ทำหน้าบูดอยู่
"เธอด้วย ไหนๆก็อยู่ห้องเดียวกันแล้วมาเป็นเพื่อนกัน" พูพูดด้วยท่าทีไม่เต็มใจมากนัก ยัยการ์ตูนที่ได้ยินดังนั้นก็หงายหน้าขึ้นมามองหน้าพูอย่างเครียดแค้น
"ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูด!" ยัยการ์ตูนตะหวาดพูกลับก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
"ยัยเตี้ย" พูพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินต่อไปนั่งข้างหลังพวกเรา
"ไอบ้าหน้าเห่ยเอ่ย" ยัยการ์ตูนพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆแต่พอฟังชัดได้ความ ฉันที่นั่งอยู่ข้างๆก็อดที่จะขำไม่ได้ ที่เจอคนที่สามารถมาสยบนางพญาจอมหยิ่งอย่างการ์ตูนได้ ฉันนับถือนายจริงๆเลยพู
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
