ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

เช้าวันใหม่เครื่องบินได้ลงจอดถึงเมืองไทยเรียบร้อยฉันและยัยการ์ตูนพากันดูแผนที่เมืองไทยกันยกใหญ่บางทีดูไม่รู้เรื่องก็ไปถามคนอื่นแต่ดูเหมือนสำเนียงที่พวกเราพูดมันจะแปลกๆทำให้คนอื่นฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรฉันกับยัยการ์ตูนเริ่มเหนื่อยกับการหาที่พักเลยนั่งอยู่ในสวนสาธารณะเพื่อพักเอาแรง

"เหนื่อยจังเมื่องไทยเนี่ยวุ่นวายจริงๆ"  ยัยการ์ตูนพูดอย่างเหนื่อยล้า  ฉันมองเพื่อนสนิทของตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยกายและใจ

"เรายังเด็กไปไหม ที่จะมาอยู่ในที่ๆเราไม่รู้จัก"  ฉันพูดก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนรัก

"เราโตแล้ว วาวาเราอยู่ม.ปลายปีสุดท้ายแล้วอีกแค่นิดเดียวเท่านั้นทนไปแล้วกัน"  ยัยการ์ตูนพูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าพวกเราเหนื่อยกันแค่ไหน

"ฉันจะไปลองถามคนอื่นดูอีกรอบเธอนั่งอยู่นี่นะ"  ฉันพูดกับยัยการ์ตูนก่อนจะเดินไปหากลุ่มคนที่ยืนหัวเราะกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"เอ่อ ขอโทษนะคะขอฉันถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"  ฉันพูดด้วยสำเนียงแปลกๆเหมือนเดิมเพราะยังไม่ถนัดภาษาไทยอยู่

"คนต่างชาติเหรอครับเนี่ย น่ารักจังเลยเป็นคนญี่ปุ่นหรือเกาหลีครับเนี่ย"  นี่ฉันมาถามผิดคนหรือเปล่าเนี่ยพวกนี่พอมองใกล้ๆแล้วเหมือนพวกนักเลงเลย

"เอ่อ ไม่เป็นไรแล้วคะฉันพอรุแล้วว่าต้องไปที่ไหน"  ฉันพูดก่อนจะหันหลังกลับแต่ยังไม่ทันก้าวไปไหนก็ต้องสะงักตัว เพราะโดนเจ้าพวกนั้นจับต้นแขนไว้ก่อน

"จะรีบไปไหนละ ไหนบอกว่าจะให้พวกเราช่วยไง"  เจ้าคนที่มีหน้าเหมือนปลาไหลชนเขื่อนพูดกับฉันก่อนจะเลียปากตัวเองอย่างโรคจิต (แถบหน้าเกลียดอีกต่างหาก)

"ปล่อยฉันเถอะค่ะ"  ฉันพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดมากขึ้น

"ไปกับพวกเราเถอะน่ะ"  คนที่สองที่หน้าเหมือนลิงกังพูดก่อนจะบีบต้นแขนฉันและออกแรงดึงให้ฉันเดินไปกับมันแต่ฉันก็ขืนตัวเอาไว้ไม่เดินไปตามมันแต่มันก็ยังออกแรงกระชากฉันอยู่อย่างนั้น

"ฉันจะพูดเป็นรอบสุดท้าย ปล่อยฉัน"  ฉันพูดโดนเน้นคำว่าสุดท้ายอย่างหนักแน่น

"เฮ้ย สาวสวยดุวะน่ากลัวจังเลย"

คนที่สามหน้าออกดูดีนิดหน่อยพูดขึ้น(ย้ำว่านิดหน่อย)

"จะไปกับพวกเราดีๆหรือจะไปด้วยน้ำตา"    ไอหน้าลิงกังพูดก่อนจะชักมีดออกมาจากปลอกที่คาดเอวมันอยู่ฉันมองดูมีดที่อยู่ในมือมันด้วยอาการนิ่งเฉย

"ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวมีดวะ"    ไอหน้าปลาไหลชนเขื่อนพูดขึ้น

"นั้นสิ เธอไม่กลัวมีดเหรอ นี่ของจริงนะไม่ใช่ของเด็กเล่น"    ไอหน้าลิงกังควงมีดที่อยู่ในมือไปมาก่อนจะใช่มีดนั้นกรีดไปที่ชายเสื้อของฉันจนขาด

"แกทำเสื้อฉันขาด"  ฉันพูดคำที่ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้าไอลิงกังจนมันหน้าคว่ำไปนอนคุยอยู่กับพื้นดิน พวกเพื่อนๆมันที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาช่วย ไอลิงกังมองหน้าฉันด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

"แกไอเด็นญี่ปุ่นแกได้ตายที่เมืองไทยแน่" 

ไอลิงกังพูดก่อนจะเดินเข้าใหฉันอย่างรวดเร็ว  ฉันเตรียมพร้อมที่จะปล่อยหมัดใส่มันอีกแต่ไม่ทันที่ฉันจะต่อยมัน มันก็ล้มโครมลงไปนอนกองกับพื้นเสียก่อน ฉันหันไปมองต้นตอที่ทำให้ไอลิงกังนี่ลงไปนอนคว่ำกับพื้น ก่อนจะพอชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่ยืนซ้อนหลังฉันอยู่เขาดูเท่มากๆเลย

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"  เขาคนนั้นถามฉันก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย

"ไม่เป็นอะไรค่ะ แต่เสื้อตัวโปรดขาดนิดหน่อย"  ฉันพูดติดตลกออกไปนิดหน่อย เขาเองก็หลุดขำออกมาดูน่ารักมากเลย(เคลิ่ม~~)

"เธอนี่ตลกไม่เลือกเวลาจริงๆเลย"  เขาพูดก่อนจะเริ่มปล่อยหมัดเท่ๆใส่ไอหน้าดูดีนิดหน่อยและหันไปถีบไปหน้าปลาไหลชนเขื่อนอีกคน พอเริ่มมาสรุปแล้วก็คือพวกอัตพาลได้แพ้ยับหมดสภาพไปเลย ฉันมองดูพวกมันคลานหนีกันจนเผลอหลุดขำออกมาอย่างตลก

"เป็นอะไรหรือเปล่ายัยวาวา"   ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนที่วิ่งเข้ามากอดฉัน

"ไม่เป็นอะไร โชคดีที่เขามาช่วยไว้ทัน"   ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ชายแปลกหน้าเล็กน้อย

"thank"  ยัยการ์ตูนกล่าวคำขอบคุณก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย

"Does not matter"  ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะทำท่าเดินหันไป

"wait a minute!!!"  ฉันตะโกนออกไปเพื่อบอกให้เขารอก่อน

"ครับ?"  ชายแปลกหน้าทำหน้างง่อนจะเดินกลับมา

"ขอรบกวนอีกเรื่องได้ไหมคะ" ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้เขาเล็กน้อย

"ได้สิ"  เขาพูดก่อนจะยิ้มให้ฉันเช่นกัน

"ถึงแล้วที่นี่แหละ ที่ในกระดาษใบนี่เขียนเอาไว้"  ชายคนนั้นพูดก่อนจะส่งกระดาษคืนยัยการ์ตูน

"ต้องขอบคุณ นายอีกครั้งนะที่เดือดร้อนพาพวกเรามาส่ง แถบยังจ่ายค่ารถให้เราอีก ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี"  ฉันพูดก่อนจะก้มหน้าก้มหน้าแบบเจียมตัว

"ไม่เป็นๆ แค่ได้ช่วยฉันก็มีความสุขแล้ว"  ชายคนนั้นพูดอย่างร่าเริง พาลทำให้ฉันเผลอยิ้มไปด้วย

"เท่าที่ฉันอ่านในกระดาษดูเหมือนพวกเธอจะเรียนที่เดียวกับฉันนะ" ชายแปลกหน้ายิ้มก่อนจะชี้ไปที่กระดาษที่ยัยการ์ตูนถือ

"แล้วนายชื่ออะไรละ ถ้าเราเรียนที่เดียวกันและบังเอิญเจอนายจะได้เรียกถูก"  ฉันถามด้วยรอยยิ้มแบบเป็นมิตร

"ฉันชื่อบอส"  ทั้งชื่อและหน้าตาเข้ากันมากเลยอ่ะ นี่ฉันเคลิ่มมากไปหรือเปล่าเนี่ย

"พวกเธอละ"  บอสถามฉันและยัยการ์ตูนกลับ

"ฉันชื่อวาวา ยัยนี่ชื่อการ์ตูน"  ฉันพูดก่อนจะหันไปมองยัยการ์ตูนที่ทำหน้าบูดอยู่

"  hope I have enough other"  บอสพูดก่อนจะเดินจากไปฉันมองก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

"มาเมืองไทยวันแรกก็พบรักแล้วเจ๋งจริงๆเลยเพื่อนฉัน"   ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนด้วยสายตาเชือดเฉือด ยัยนั้นหลบสายตาฉันก่อนจะเดินเข้าอาพาร์ทเม้นท์ไป  ฉันหยิบของๆตัวเองและเดินตามยัยการ์ตูนเข้าไป พอเข้ามาถึงอาพาร์ทเม้นท์ยัยการ์ตูนก็ทำหน้าที่ตนเองทันทีโดยการเข้าไปคุยเรื่องห้องที่จองเอาไว้ พอคุยเสร็จพวกเราก็ขึ้นลิตฟไปชั้น7ห้องเราอยู่บนสุดของอาพาร์ทเม้นท์นี่

พอขึ้นมาถึงยัยการ์ตูนก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องทันที

"ห้องเราเป็นเตียงสองชั้นฉันขอนอนชั้นบนนะ"  ยัยการ์ตูนขอร้องฉันเหมือนเด็กและมันก็ได้ผลทุกครั้งเพราะฉันยอม

พอเข้ามาในห้องฉันก็เริ่มจัดของของตัวเองโดยทันที มือจัดของแต่หัวใจกับนึกถึงแต่หน้าของบอสซะได้ฉันนี่มันแย่จริงๆคนไทยนิสัยยังไงก็ไม่รู้เป็นพวกหลอกลวงอยู่หรือเปล่าก็ยังไงรู้เผลอไปชอบได้ไงนะนี่  ฉันคิดก่อนจะทุบหน้าอกของตัวเองแรงๆ

"เป็นอะไรยะ หน้าอกไม่ใหญ่เลยทุบให้มันพองหรือไง"  ยัยการ์ตูนที่นอนอยู่บนเตียงพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน  เห็นดังนั้นก็หมั้นไส้ฉันนำเอาขวดน้ำเปล่าที่อยู่ในกระเป๋าปาใส่ยัยการ์ตูนผลคือยัยการ์ตูนโดนไปเต็มๆ ฉันยิ้มก่อนจะเริ่มจัดของใหม่อีกครั้ง หวังว่ามาอยู่เมืองไทยแล้วพวกบ้านั้นจะไม่ตามมาไล่ล่าฉันอีกนะ เฮ้อ....  ขอพักก่อนซักงีบก็แล้วกัน เมื่อคิดดังนั้นฉันก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นห้องและเผลอหลับไป พรุ่งนี่ต้องไปเรียนแล้วขอให้สงบสักวันด้วยเถอะ สาธุ