ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

"จะเข้าเรียนอยู่แล้วยังไม่มาอีก"  หลังจากที่พวกเราเคารพธงชาติกันเสร็จพูก็เดินบ่นพลางถือโทรศัพท์ในมือเป็นนานสองนานทำให้ฉันที่นั่งมองอยู่บ้างถึงกับสงสัย

"มีอะไรหรือเปล่า"  ฉันถามออกไปก่อนจะใช้มือเท้าคางที่หน้าโต๊ะพู

"อ่อ ไม่มีอะไรหรอก"  พูพูดก่อนจะมองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง

"อยากไปยุ่งกับหมอนั้นเลยวาวามานั่งดีๆได้แล้วเดี๋ยวอาจาร์ก็เข้ามาแล้ว"   ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะดึงชายเสื้อของฉันเบา

"เธอว่าอาจาร์ของห้องเราจะเป็นคนยังไงอ่ะ"  ฉันถามยัยการ์ตูนที่นั่งกินขนมอยู่อย่างหน้าตาเฉย

"คงเป็นป้าแก่ๆ แล้วก็โหดๆหน่อย คงประมาณนั้นแหละมั้ง"  ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะหยิบขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวแล้วเมามันส์

"นี่วาวา เอาไงเรื่องแข่งวงดนตรีระดับประเทศ" 

"สมาชิกยังไม่ครบเลยทำไงดีอ่ะ"  ฉันพูดก่อนจะทำสีหน้าเคร่งเครีดอย่างหนัก

"ขาดอีกสองคนใช่ป่ะ"   ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะดึงเอาใบสมัครการแข่งขันมาดูแล้วก็ทำการกรอกรายละเอียดลงไปอย่างชำนาญ จนกระทั่งมาหยุดอยู่บรรทัดที่เขียนชื่อสมาชิก

"มาได้ครึ่งทางแล้วแท้ๆแต่ดันมาตกม้าตายเพราะสมาชิกเนี่ยนะ"  ยัยการ์ตูนบ่นก่อนจะหยิบเอาใบสมัครขึ้นมาชูและโบกไปมา

"ทำอะไรอ่ะ"  ฉันถามด้วยความสงสัย

"หาสมาชิกไง" 

"................"  เพื่อนฉันแน่เหรอ  ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ ด้วยความเหนื่อยใจ

"เธอเป็นคนที่น่าอิฉาที่สุดรู้ไหม"  ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนก่อนจะทำหน้าสงสัยเต็มที่อยู่ก็พูดว่าอิฉาฉันจะมไม้ไหนกันนะยัยนี่

"อิฉาอะไรฉัน"  ฉันพูดก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม

"เป็นเด็กญี่ปุ่นแท้ๆพูดไทยซะคร่องเชียว"  ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะทำหน้าบูดๆตามเดิม

"ใครว่าฉันเป็นเด็กญี่ปุ่นแท้ๆละ แม่ฉันเป็นคนไทยนะ ฉันเป็นได้แค่ลูกครึ่ง"   ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ยัยการ์ตูนเล็กน้อย

"แม่ฉันก็เป็นคนไทยฉันไม่เห็นพูดไทยชัดเหมือนเธอเลย"  เครียดกับความอิฉาของยัยนี่จริงๆเลย

"เอาง่ายๆเลยก็ได้ เธอก็พูดไทยได้แค่ลิ้นไก่สั้นจนพูดไม่ชัดก็แค่นั้น"  ฉันสรุปเอาประเด็ดสำคัญมารวมกันก่อนจะพูดให้กำลังใจเพื่อนรักของตัวเอง

"เฮ้อ.... เอ่อๆช่างมันๆขี้เกียจอิฉาและ"  อะไรของมันจะอิฉาก็กัดจิกฉันจังเลยพอขี้เกียจก็ว่าง่ายซะงั้น เบื่ออารมณ์ยัยนี่จริงๆเลย

เวลาผ่านไปสิบนาที  อาจาร์ที่พวกเราเฝ้ารอมาตลอดก็มาถึงอาจาร์ประจำชั้นเราชื่อว่า มินตรายัยการ์ตูนถึงกับดีใจที่ได้อาจาร์สาวสวยมาประจำห้องของตัวเองไม่ใช่ยายป้าแก่ๆที่ยัยนั้นจิตนาการไว้

"นี่ๆ เราต้องใช้ชื่ออะไรอ่อ"  ระหว่างที่นั่งเขียนงานอยู่นั้นยัยการ์ตูนก็หันมาถามฉัน

"ชื่อที่แม่ตั้งให้ดิ"  ฉันตอบอย่างกวนๆออกไป

"ตอบแบบนี่กะจะหาเรื่องใช่ไหมห่ะ"  ยัยการ์ตูนพูดกับฉันด้วยท่าทีฉุนๆ

"สำหรับเธอฉันไม่รู้ แต่ฉันจะเขียนชื่อที่ย่าฉันตั้งให้"  ฉันพูดก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อ

"อ่อ รู้แล้วๆ ฉันดูในใบสมัครนักเรียนชื่อไทย ฉันชื่อว่า วณิชานัน"  ยัยการ์ตูนพูดขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะเขียนงานของตัวเองต่อไป

ตึก ตึก ตึก

"อาจาร์ครับขออนุญาตเข้าห้องครับ"  เสียงของผู้มาใหม่เรียกสายตาของทุกคนในห้องได้เป็นอย่างดีฉันที่กำลังทำงานอยู่นั้นถึงกับหันไปมองตามคนอื่นด้วยเหมือนกัน

"เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอเข้าสายมากี่นาทีแล้ว"  อาจาร์มินตราเดินเข้าไปใกล้ชายผู้มาใหม่ก่อนถาม

ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"รู้ครับ 30นาทีเป๊ะๆครับ"  ฉันมองชายมาดกวนที่ยืนยิ้มให้อาจาร์อย่างดีใจเขาอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วยบังเอิญจัง

"เฮ้อ...ครั้งแรกอาจาร์จะเว้นให้ก็แล้วกันแต่ไม่มีวันที่สองแล้วนะ"  อาจาร์มินตรา พูดก่อนจะพยักหน้าให้บอสเข้าไปนั่งที่บอสยกมือไหว้อาจาร์มินตราก่อนทีหนึ่งและเดินยิ้มหน้าบานเข้ามานั่งข้างหลังฉัน

"มาสายอีกแล้วนะเว้ยไอบอส"  เท่าที่ได้ยินจากการพูดพูกับบอสคงเป็นเพื่อนกันเป็นแน่แท้ เข้าล็อกฉัน

"โทษทีตื่นสายไปหน่อย"  บอสพูดก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นวางบนโต๊ะและทำท่าเตรียมลอกพูทันที

"เฮ้ยเดี๋ยวไอบอส ฉันมีเพื่อนใหม่จะแนะนำ"  พูพูดก่อนจะยื่นมือมาสะกดไหล่ฉันฉันหันไปก่อนจะยิ้มให้บอสเล็กน้อย

"อ้าวเธอ!!" บอสเอ่ย ก่อนจะใช้นิ้วชี้ ชี้มาทางฉันอย่างอึ้งๆ

"ไงบอส"  ฉันพูดก่อนจะสะกดไหล่การ์ตูนอีกคน

"พวกเธอรู้จักกันด้วยเหรอ"  พูที่ไม่รู้เรื่องอะไรถามขึ้นมาอย่างงง

"ยะ รู้จักตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"  ยัยการ์ตูนตอบแทนฉันได้เป็นอย่างดี

"พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องจิดกัดเลย"  พูพูดก่อนถอนหายใจออกมายาวๆเป็นเชิงบอกว่าเหนื่อยใจอย่างมาก

"นี่นาย!!!"  ยัยการ์ตูนที่เริ่มมีน้ำโหเริ่มตะเบ่งเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด

"พอๆเลยทั้งสองคน"  บอสที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบห้ามศึกยกนี่เสียก่อนทั้งสองคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ถึงกับเงียบและหันกลับไปทำงานของตนต่อ

"นายนี่โหดใช่เล่นนะเนี่ย" ฉันพูดอย่างติดตลก

"เหอะๆ หมอนี่อ่ะหน้าม่อมันทำเป็นทะเลาะกับสาวๆก่อนจะเริ่มสร้างความสัมพันธ์ต่อไปเรื่อยๆ"  บอสยกมือขึ้นก่อนจะทำเป็นกระซิบให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว

"แผนสูงเนอะ"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มไปทางพู

"ตอนแรกมันแกล้งชนแล้วตีสนิทใช่ป่ะละ"  บอสพูดอย่างรู้ดี

"ใช่ๆ"

"เดี๋ยวมันก็เริ่มความสัมพันธ์ใหม่พรุ่งนี่เชื่อป่ะ"

"ก็ต้องคอยดู" 

บอสคุยกะฉันอย่างเป็นกันเอง ฉันเองก็คุยกับบอสกับเช่นกันพวกเราสองคนคุยกันจนหมดชั่วโมงแรกถือว่าเป็นการคุยที่ยาวนานที่สุดที่ฉันเคยทำมาพอหมดชั่วแรกบอสก็ชมฉันว่าฉันเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสนุกมากนี่ฉันจะปลื้มดีไหมเนี่ย

"วาวา เธอดูวันแข่งในใบสมัครดิ"  ยัยการ์ตูนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันโพล่ขึ้นมาฉันที่กำลังกินน้ำอยู่ข้างๆถึงกับสะดุด

"ทำไมอ่ะ"  ฉันถามยัยการ์ตูนที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่กับใบสมัครแผ่นบางๆใบเดียว

"มันเร็วเกินไปอ่ะ"  ฉันหยิบใบสมัครจากมือยัยการ์ตูนมาดูบ้างพอดูแล้วก็ถึงกับอึ้ง ทำไมมันเร็วอย่างงี้ แค่เดือนเดียวเองอ่ะ

"โอ๊ย!!! แบบนี่จะหาสมาชิกทันไหมเนี่ย แถมต้องซ้อมอีก"  ฉันเอามือมาแปะที่หน้าผากก่อนจะทำหน้าหดหู่ที่สุดในชีวิต

"ยังไงก็ต้องพยายามอ่ะมาถึงขนาดนี่แล้วนะ"  ยัยการ์ตูนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม เธอมั่นใจมากเกินไปฉันแถบคิดสภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเราเกิดพลาดโอกาสครั้งนี่ไปยัยการ์ตูนจะมีความรู้สึกยังไงแล้วพวกเราสองคนจะแบกหน้ากลับไปบอกคนที่บ้านยังไงดีเพราะพวกเราต่างใช้ความมั่นใจของตัวเองนำพามาถ้าทุกอย่างจบแล้วเราจะนำพาตัวเองกลับไปยังจุดๆเดิมยังไงพ่อฉันคงได้ให้ฉันไปเรียนต่อที่ประเทศอื่นอีกแน่ เฮ้อ......