Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     "ครูคะ...ขออณุญาตเข้าห้องน้ำค่ะ" น้ำแข็งเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ     "เชิญค่ะ" ครูสาวเอ่ยอย่างใจดี     น้ำแข็งเดินออกจากห้องไป เดินตรงไปที่ห้องน้ำหญิงชั้น 5 หล่อนไม่ได้มาพิสูจน์ผีหรืออะไรหรอก ก็แค่มาเข้าห้องน้ำแค่นั้น เมื่อหล่อนเข้าห้องน้ำเสร็จ     Rrr~      เสียงโทรศัพท์ของน้ำแข็งดังขึ้น เบอร์ที่โชว์ขึ้นหน้าจอทำให้เธอรับทันที     "หึ...เพิ่งรู้แหะนายมีโทรศัพท์ด้วย ว่าแต่ฉันเซพเบอร์นายไว้ตอนไหนนะ"     [เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...ฉันจะถามว่าตอนนี้เธออยู่หน้าห้องพยาบาลรึป่าว]     "ฉันอยู่ชั้น 5 ไม่ใช่หน้าห้องพยาบาล"     [ถ้าไม่ใช่เธอแล้วใครล่ะ]     "ครูรึป่าว?"     [ไม่น่าใช่นะ เห็นเคาะประตูนานแล้วอ่ะ แถมไม่ยอมเข้ามาด้วย]     "รอแปป"     น้ำแข็งตัดสายไปทันที...     หลังจากเด็กหนุ่มคุยกับ 'คนสำคัญ' เรียบร้อยแล้ว ก็กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูกวิญญ์นั่งคอยน้ำแข็งอย่างลุ้นๆ เพราะเสียงเคาะประตูตรงหน้ายังไม่ยอมหยุดลงเสียที     สิ่งที่เด็กหนุ่มกังวลคือหาก 'สิ่ง' ที่เคาะประตูหมดความอดทนและเปิดประตูเข้ามาเขาจะทำอย่างไร แต่สิ่งที่เขากลัวกว่าคือหาก 'สิ่ง' นั้นเปิดประตูเข้ามาจริงๆ เขาจะช่วยเหลือมีนาอย่างไร เพราะไม่มีใครรู้ถึงการกระทำของเขายกเว้นน้ำแข็ง...     "อือ~...เอ๊ะ! ฉันหลับไปเหรอเนี่ย" เสียงของเด็กสาวผิวคล้ำดังขึ้น หลังจากที่เธอหลับไป 1 ชั่วโมงเต็ม     "เอ๊ะ! ใครเคาะประตูน่ะ" มีนาลุกขึ้นจากเตียงตรงไปที่ประตู     "เฮ้ยๆๆ! อย่าเปิดประตูนะเฟ้ย!" วิญญ์ตะโกนห้ามทันทีเมื่อเห็นว่าเด็กสาวทำท่าทีจะเปิดประตู     "เอ๊ะ!" เด็กสาวชะงัก พร้อมหันหน้ามาทางวิญญ์ "น...นายเป็น...เป็น...ค...ใคร"     "ฉันเหรอ?" วิญญ์ถาม แต่เด็กสาวทำแค่พยักหน้า     "เธอ...เห็นฉันด้วยอ่ะ"     "น..นายป...ป...เป็นใคร"     "อ...อ้อ! ฉันชื่อวิญญ์ เป็นคนที่น้ำแข็งให้มาดูแลเธอน่ะ"     "แน่นะ?"     "อือ"     "นายไม่ใช่ผี...ใช่มั๊ย? แค่คนมองไม่เห็นแค่นั้น...ใช่มั๊ย?"     "อือ...ใช่"     "แล้วใครเคาะประตูล่ะ" เด็กสาวหันหลังไปมองที่ประตู ด้วยลางสงหรณ์บางอย่าง     "น่าจะเป็น...ผี" วิญญ์ตอบด้วยสีหน้ากังวล "แต่น้ำแข็งกำลังมา"     "ฉันกลัว...วิญญ์ถ้าน้ำแข็งมาแล้วเจอมัน น้ำแข็งจะทำยังไง" มีนาพูด แต่วิญญ์กลับก้มหน้านิ่งอย่างสิ้นหวัง     Rrr~ เสียงโทรศัพท์ของวิญญ์ดังขึ้น พอดีกับเสียงเคาะประตูที่หยุดลงไป เด็กหนุ่มรับสายทันที     [ไง...ฉันอยู่หนเาห้องพยาบาล ไม่เห็นใครเลยอ่ะ]     "หึ...ใช่ เสียงเคาะประตูก็หยุด"     [ฉันเข้าไปนะ]     "อือๆ คุยแบบนี้เปลืองค่าโทรศัพท์"     เด็กหนุ่มวางสาย พร้อมเปิดประตู     เด็กสาวร่างบางเดินเข้ามาในห้อง พร้อมมองไปรอบๆ      "มีนา...วิญญ์ ครูห้องพยาบาลยังไม่กลับเหรอ" น้ำแข็งถาม     "จ๊ะ...ทำไมเหรอ" มีนาทำท่างงๆ     "ปกติครูห้องพยาบาลจะอยู่ในห้องตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ" น้ำแข็งกล่าวด้วยเสียงหวานที่ราบเรียบเช่นเดิม     "ก็จริงนะ" ทีนาทำท่าทางเห็นด้วย     "มีนาฉันว่าเธอกลับไปห้องเรียนเถอะ" วิญญ์พูด     "อือ" มีนาครางรับ     "มีนาเห็นวิญญ์เหรอ...ได้ยังไง?" น้ำแข็งเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ ราวกับไม่ได้ตกใจ      "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ...แต่ก็ดี ฉันจะได้กวนประสาทมีนาแทนเธอ" วิญญ์พูดติดตลก แต่น้ำแข็งเหมือนจะไม่ฮาด้วย     "มีนาเห็นนายแล้วเพราะฉะนั้นนายต้องดูว่า 'สิ่ง' นั้นมันมามั๊ยให้ดี เพราะตอนนี้นายเตือนมีนาได้" น้ำแข็งพูด ทั้งสามกำลังก้าวออกจากห้องพยาบาลเพื่อไปเรียนต่อ แต่...
                                              เพล้ง!!!