Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     คาบเรียนตอนบ่ายช่างดูน่าเบื่อ และชวนง่วงนอนเสียจริง 
ที่นั่งริมหน้าต่างหลังห้องคงเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับเด็กที่เบื่อเรียน

     เด็กสาวนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายลมเอื่อยๆทำให้เด็กสาวเหม่อลอย
โดยที่ไม่สนใจอาจารย์เลย

     "อ่ะแฮ่ม คุณรวินท์นิภาช่วยหาผลลัพธ์นี่สิคะ" คุณครูพูดอย่างอารมณ์เสีย

     น้ำแข็งมองไปบนกระดาน 'รูปสี่เหลี่ยมมุมฉากรูปหนึ่งมีด้านยาวยาวกว่าสามเท่า
ของด้านกว้าง 5 เซนติเมตร มีพื้นที่ 138 ตารางเซนติเมตร จงหาความยาวของแต่
ละด้านของรูปสี่เหลี่ยมมุมฉากนี้'

     "กว้าง 6 เซนติเมตร ยาว 23 เซนติเมตรค่ะ" น้ำแข็งตอบอย่างรวดเร็ว

     "เก่งมากค่ะ...นั่งลงค่ะ" คุณครูสาวไม่ค่อยสบอารมณ์กับการที่เด็กที่เหม่อลอย
ตลอดทั้งคาบตอบคำถามหล่อนได้

     'คำถามเด็ก ป.1 หรือไง ฉัน ม.3 นะ น่าเบื่ออะไรอย่างนี้' เด็กสาวคิดในใจ

     "นี่...เธอเรียนเก่งจังนะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

     น้ำแข็งยังคงเงียบ แต่กลับเขียนใส่กระดาษว่า 'น่ารำคาญ'

     "โหย~ ใจร้ายชะมัด" วิญญ์ยังคงหยอกน้ำแข็งไม่หยุด แต่น้ำแข็งไม่ได้
พูดอะไรเช่นเคย แต่เขียนใส่กระดาษอีกว่า 'ถ้านายไม่หยุดพล่าม ฉันจะทำ
เป็นไม่เห็นนายอีกตลอดชาติ'

     คราวนี้วิญญ์เงียบ แต่ไม่วายจะพูดต่อว่า "ผมไปรอข้างนอกนะ"



     มีนานั่งมองเด็กสาวหลังห้อง ที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง 
มีนานั่งอยู่ริมประตูแถวหน้าสุด

     'วันนี้เราไม่เห็น 'มัน' เลยแหะ ดีจัง' มีนาคิด

     แต่ทว่าทันใดนั้นเองสายตาของมีนาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่ต้องการ

     เงาดำทะมึนที่อยู่ข้างหลัง...แต่มันไม่ใช่ข้างหลังเธอ มันเป็นข้างหลังของน้ำแข็ง...

     เธอไม่รู้ว่่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ก็มั่นใจได้ว่าต้องเป็น 'สิ่ง' นั้นแน่นอน 
และดูท่าว่าน้ำแข็งเองก็ไม่รู้ตัวด้วย

     'สิ่ง' นั้นยื่นมือไปค่อยๆจับตรงคอน้ำแข็งแต่ก็ไม่สำเร็จ คงเพราะน้ำแข็งใส่สร้อยพระไว้ 
น้ำแข็งหันหลังไปมองอย่างรวดเร็ว

     "คุณรวินท์นิภามีอะไรคะ" ครูสาวถามเมื่ออยู่ๆเด็กนักเรียนก็หันหลังอย่างรวดเร็ว 

     น้ำแข็งส่ายหน้าเบาๆ มีนาหวาดกลัวมาก เมื่อเงาดำทะมึนนั้นเดินตรงมาที่เธอ 
เธอน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ก้มหน้าไม่มองอะไร และเงานั้นยังคงเดินตรงมาเรื่อยๆ

     "คุณทักษอร ไม่สบายหรือคะ?" คุณครูสาวถามด้วยความเป็นห่วง

     "ค่ะ" มีนาพูดด้วยความที่คิดว่าการออกไปจากห้องนี้คงดีที่สุด

     "เอ...ใครพาคุณทักษอรไปห้องพยาบาลได้บ้างคะ" คุณครูถามพลางกวาด
สายตามองไปรอบๆห้องและมีเด็กผู้หญิงที่หล่อนไม่ชอบขี้หน้ายกมือ

     "เชิญค่ะ" คุณครูสาวพูดพร้อมเปิดประตู

     น้ำแข็งเดินพยุงมีนาไปที่ห้องพยาบาล ห้องพยาบาลอยู่ชั้น 3 และตอนนี้พวกหล่อน
อยู่ที่ชั้น 5 เมื่อพวกเธอเดินมาถึงชั้น 3... 

     "น้ำแข็งๆ มีนาเป็นอะไรอ่ะ" วิญญ์ที่วิ่งตาม 2 สาวมาเอ่ย

     "ไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ" น้ำแข็งพูดอย่างเฉยฉา และดูเหมือนจะอารมณ์เสียนิดๆ

     "โทษทีๆ" วิญญ์พูด

     "น...น้ำแข็งคุยกับวิญญ์ใช่ปะ" มีนากอดแขนน้ำแข็งพลางมองรอบๆอย่างลุกลี้ลุกลน

     "อือ" น้ำแข็งตอบ

     น้ำแข็ง มีนาและวิญญ์มาถึงห้องพยาบาล และตอนนี้ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ด้วย 

     "มีนา...เธอไม่สบายจริงอ่ะ" น้ำแข็งถามพร้อมยื่นมือไปจับที่หน้าผากมีนา

     "ป่าวหรอก เรากลัว...มัน...มันมาหาเราอีกแล้ว แถมมัน...มัน...
มันพยายามฆ่าน้ำแข็ง" มีนารู้สึกผิดเหลือเกินที่พาเพื่อนมาเสี่ยงอันตรายอย่างนี้

     "นอนพักซะ ทำใจให้สบาย ฉันจะกลับไปเรียนต่อ เดี๋ยววิญญ์จะเฝ้าเธอเอง" น้ำแข็งเอ่ย

     "ขอบคุณนะน้ำแข็ง" มีนาพูดด้วยความรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

     น้ำแข็งเดินออกจากห้องพยาบาลและเข้าห้องเรียนของตน


     
     ผ่านมาสักพัก วิญญ์นั่งเฝ้าเด็กสาวอย่างเบื่อหน่าย เขานั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ 
ส่วนเด็กสาวยังคงหลับปุ๋ย

     "ถ้าไม่ใช่คำสั่งของน้ำแข็ง ฉันไม่ยอมมานั่งเฝ้าหรอก เซ็งฉิบ" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ
กับตัวเองแล้วเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มเดินไปที่ประตู เตรียมจะเปิดประตู 
แต่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล เขาจึงหยุดมือตัวเองไว้...















หลังจากที่หายไปนานแสนนาน หยุดปีใหม่ไม่ได้ UP เบย ขออภัยจริงๆค่ะ 
แต่ตอนนี่ก้อมา UP แล้วน้าาา