Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     เพล้ง!!!

     เศษกระจกแตกกระจายกระเด็นไปทั่ว ปักเข้าตามร่างกายของ 'เหยื่อ' ที่โชคร้าย 
ผู้ที่ยังยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหัน น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

     "มีนา..." เด็กสาวพูดอย่างแผ่วเบา พร้อมเดินไปกอดเพื่อน ทันใดนั้นหางตาของ
เด็กสาวก็เหลือไปเห็นสิ่งที่อยู่นอกหน้าต่างที่แตกกระจาย 

     เงาดำทะมึนยืนอยูกลางสนามฟุตบอล ดวงตาสีแดงก่ำจ้อง มองมาทางน้ำแข็งอย่าง
กับจะกินเลือดกินเนื้อ พลางแสยะยิ้ม...

     "วิญญ์...ดูมีนาก่อนฉันจะไปเรียกรถพยาบาล" น้ำแข็งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออก

     "อ...อือ" เด็กหนุ่มรับตัวเด็กสาวมา




     เสียงไซเรนดังไปทั่วบริเวณ เด็กหนุ่มสาวต่างพากันมามุงที่รถพยาบาล โดยมีคุณครู 
และตำรวจกันไม่ให้เข้าใกล้รถพยาบาล

     เจ้าหน้าที่พยาบาลนำตัวผู้บาดเจ็บขึ้นรถ โดยอนุญาตให้เพื่อนของผู้บาดเจ็บ
ที่อยู่ในเหตุการณ์ไปด้วย

     "นี่ๆน้ำแข็งมีนาจะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย" วิญญ์พูด แต่เด็กสาวไม่ตอบ ใบหน้าสะสวย
ที่ดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกจับจ้องที่ร่างที่กำลังหายใจแผ่วเบา

     Rrr~ 

     "ฮัลโหล"

     [น้ำแข็ง...นี่แครรี่เองนะ มีนาเป็นไงบ้าง] เสียงปลายสายดูตื่นตระหนก

     "อยู่ในรถพยาบาล...แล้วก็ยังไม่ตาย"

     [นี่! อย่าพูดแบบนั้นสิ เค้าใจไม่ดีเลยอ่ะ]

     "โทษที"

     [ว่าแต่...ทำไมกระจกถึงแตกล่ะ]

     "ฉันก้อไม่รู้...แล้วไนน์ล่ะ"

     [ช็อกมาก แล้วบอกกับเค้าว่า ต้องเป็นวิญญาณแน่ๆที่ทำ]

     "อือ...เป็นไปได้"

     [วิญญ์ล่ะทำไมไม่ดูแลมีนาเลย ปล่อยให้น้ำแข็งทำอยู่คนเดียว]

     "วิญญ์ก็คงอยากช่วย แต่เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก"

     [นั่นสินะ...เอ๊ะ! เฮ้ย!] อยู่ๆเสียงปลายสายก็ตะโกน

     "แครรี่เป็นอะไรน่ะ"

     [น้ำแข็งจ๊ะ] เสียงหวานที่แสนจะคุ้นเคยดัวขึ้น 

     "ไนน์เหรอ?"

     [จ๊ะๆ ใครเป็นคนทำจ๊ะ? เราว่าวิญญาณที่ตามมีนาแน่ๆเลยจ๊ะ]

     "อือ...ไนน์ตอนนี้เราถึงโรงพยาบาลแล้ว แค่นี้นะ"

     [จ๊ะ...เลิกเรียนเรากับแครรี่จะไปหานะจ๊ะ]




     หน้าห้องฉุกเฉิน น้ำแข็งนั่งรอผลอย่างกระวนกระวายและอ่อนเพลีย 
หล่อนก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตน ตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 3 แล้ว 
ซึ่งเลิกเรียนพอดี

     "ขอโทษครับ ญาติคุณทักษอรหรือป่าวครับ" แพทย์หนุ่มเดินออกมา

     "เพื่อนค่ะ"

     "คนไข้มีบาดแผลเยอะมากนะครับ แต่ไม่ลึก และนำส่งโรงพยาบาลทันเวลา
 อีก 2-3 วัน น่าจะย้ายไปห้องปกติได้ครับ"

     "ขอบคุณค่ะ" น้ำแข็งโค้งนิดๆ 

     "แครรี่ๆๆ" เด็กสาวหน้าหวานเรียกเพื่อน

     "อะไรง่า" เจ้าของชื่อหันมา

     "จำได้มั๊ยจ๊ะ สัญญาว่าอะไร" เด็กสาวหน้าหวานจ้องหน้าเพื่อนอย่างออดอ้อน

     "เออๆ ง้านปายเรียกแท๊กซี่กาน" 

     "รับทราบจ้า" เด็กสาวหน้าหวานเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียน โดยแครรี่เดินตามไปติดๆ

     เด็กสาวสองคนขึ้นรถแท๊กซี่ แล้วบอกที่หมายทันที เมื่อไนน์และแครรี่มาถึงโรงพยาบาล
ตามที่น้ำแข็งบอกไว้ จึงรีบเข้าไปทันที 

     "แครรี่ๆ น้ำแข็งบอกว่าอยู่ชั้นไหนจ๊ะ" ไนน์ถามทั้งๆที่อยู่ในท่าเตรียมจะกดลิฟท์ 

     "เออ...ชั้น 9" แครรี่ตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจ

     ทั้งคู่เดินเข้าไปในลิฟท์ที่ภายในตัวลิฟท์เป็นกระจก...     

 ขออภัยเป็นอย่างสู๊งงง เลยนะคะ ไม่ได้ UP นานเลยค่ะ
                                               
                                          ช่วงนี้ส่วนใหญ่มีแต่สอบค่ะ ขอโต๊ดจิงๆนะคะ