I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)
เขียนโดย 
ฟ้าสีคราม
วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 12.36 น.
แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 12.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) การรอคอยที่ไม่มีหวัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความความคิดของยูน
ณ โรงเรียนนานาชาติโซล
ทำมัยวันนี้ยัยซื่อบื้อกับกอซองแล้วก็ไอ้มินโฮทำไมไม่มาโรงเรียนนะ แล้วยัยซื่อบื้อเธอมีอะไรจะบอกฉันกันนะ แล้วทำไมเธอถึงไม่รอฉัน คำถามที่ฉันอยากถามเธอมันเยอะมาก มากจริงๆ แล้วจู่ๆนายจุนซาก็เดินผ่านไปเหมือนโลกกำลังจะแตกและหัวใจที่สลายผมเดินไปถามนายจุนซา
"จุนซา นายรู้หรือเปล่าทำไมกอซองกับมินโฮถึงไม่มาเรียน"ผมไม่กล้าเอ่ยชื่อยัยซื่อบื้อไปเพราะกลัว
คนอย่างนายจุนซาจะฟึงและอาลาวาดผม
"กอซองก็คงอยู่กับพี่เขยมินโฮหล่ะมั้ง"เอ๊ะ! ทำไมเขาทั้งสองคนต้องอยู่ด้วยกัน แต่นายนี่ก็เรียก
มินโฮแบบหลงตัวเองมาก☺
"แล้วทำไมกอซองกับมินโฮต้องอยู่ด้วยกันด้วยหล่ะ"งงจริงๆ?
"นี่นายเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เขยฉันได้ไงว่ะนายไม่รู้เรื่องเลยหรอ"นายนี่มันถามมากจริงๆ
"ถ้าฉันรู็ฉันจะถามนายไหมฮะ แล้วนี่นายจะบอกหรือยังว่าทำไม"
เหนื่อยกับการคุยกับหมอนี่จริง
"เฮ้ย! นายมาถามฉันยังมาว่าอีกหราฮะ"จุนซาพูดด้วยน้ำตาคลอ
"นายจะบอกฉันไหมเนี่ย"ฉันชักลำคาญ
"พี่เขยฉันเป็นแฟนกับกอซองเพื่อนฉัน เข้าใจไหม"งงใหญ่
"เขาไปเป็นแฟนกันตอนไหนฮะ นายมั่วเปล่าเนี่ย"นายจุนซามั่วแน่ๆเลยผมว่า
"ฉันไม่ได้มั่วนะโว้ยยยยย เขาเป็นแฟนกันจริงๆ ถ้านายไม่มีไรแล้วฉันไปก่อนนะเว้ย"
"จุนซา!"ผมเรียกเขาเขาหันมาทำท่าลำคาญ
"มีอะไรอีกว่ะ! พูดมาเร็วๆสิ ฉันไม่ได้ว่างมากนะโว้ยยยย"นายนี่มันเป็นอะไรของมัน จะพูดไงดีหล่ะ
"ละ....แล้ว ยัยซื่อบื้อมินซองหล่ะอยู่ไหน"
"นายไม่รู้หรอ สะ..สุดที่รักของฉันน่ะไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้ว 
"อะ..อะไรนะ มินซองเธอไม่รอฉัน ทำไมเธอถึง.....น้ำตาของผมค่อยไหลลง ผมรู้ตัวว่าผมรักเธอมันก็สายเกินไป
ผมเดินไปสวนดอกไม้หลังโรงเรียนแล้วคิดถึงภาพตอนที่ผมกับมินซองมีความสุข
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะรอเธอ รอเธออยู่ที่นี่ เธอคือหัวใจและรักของฉัน ฉันรักเธอ มินซอง "
ไม่ว่าเธอจะมาที่แห่งความทรงจำของเราหรือไม่ ฉันก็จะรอเธอ มินซอง รักของฉัน
ณ บ้านของยูน
"สวัสดีครับแม่ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ผมไม่กินข้าวเย็นนะครับ"จะให้ฉันกินข้าวลงได้ยังไง ในเมื่อเธอ เธอคือรักของฉัน
"ลูกเป็นอะไรหรือเปล่ายูน ลูกดูุเศร้านะ มีอะไรบอกแม่ได้นะลูก"ผมเริ่มน้ำตาคลอ แล้วเข้าไปกอดแม่ของผม
"ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไร ผมขอตัวก่อนนะครับ"ผมรีบเดินขึ้นบ้านไปเพื่อไม่ให้แม่สงสัย
ณ ห้องของยูน เวลา19.30น.
ผมเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองดาว ผมดาวไม่ชัดเลยเพราะน้ำตาผมเอ่อล้นเต็มดวงตาสีน้ำตา
ผมน้ำตาไหลไม่หยุด แล้วมองไปที่ดวงดาวผมจินตนาการเป็นภาพของมินซอง
"ฉันจะรอเธอ รักของฉัน"
END จบความคิดของยูน
............................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
