สามใจหนึ่งฝัน

              ป้าแก้ว จักจั่น ออกมาส่งแสวงแต่เช้า จักจั่นไร้ซึ่งรอยยิ้มยื่นกระเป๋าสัมภาระให้แสวง เขารับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของจักจั่น แสวงรับของมาแล้วขยับเป้ให้กระชับ แสวงยิ้มพยักหน้าให้จักจั่นแต่เธอเบือนหน้าและเดินออกมา แสวงเลยเดินจากมาอย่างผิดหวังนิดๆ
          จักจั่นมองแสวงลับตาไปแล้วก็นั่งลงที่บันไดบ้านหน้าตายุ่งเหยิง ป้าแก้วเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามาหา
         "ทำใมไม่ให้กำลังใจแหวงมันสักคำล่ะลูก ทะเลาะกันเหรอ"
           จักจั่นมองหน้าป้าแก้วน้ำตาคลอเธอเข้ามาสวมกอดแม่ของแสวง
          "จักจั่นกลัว   จักจั่นกลัวแสวงเห็นจักจั่นตัวสั่นเดี๋ยวจะเสียกำลังใจเปล่าๆ"
           "โถ จักจั่น  ป้าเข้าใจเพราะป้าเป็นเมียผู้พิทักษ์ป่า ทุกคราวที่ลุงสไวเข้าป่า ป่าก็ได้แต่สวดมนต์เหมือนกัน แต่กำลังใจจากทางนี้ก็สำคัญนะ"ช
ป้าแก้วลูบหลังจักจั่นอย่างเอ็นดู 
          "แต่คนที่แสวงรักไม่ใช่จักจั่น คนที่แหวงรักคือเพื่อนจักจั่น จักจั่นไม่กล้า"
         ป้าแก้วยิ้มใจนางคิดถึงน้องสาวของเธอ โฉม ผู้รักจักจั่นเหมือนลูกแท้ๆ จิตใจอ่อนโยนของจักจั่นช่างเหมือนกันเหลือเกิน และคนแบบนี้มักอาภัพ
          "จักจั่น หากวันที่ได้เจอเขามีเพียงแค่วันนี้ จักจั่นจะเสียใจตลอดชีวิตนะ  ป้าไม่รู้หรอกว่าลูกป้าชอบใครรักใคร แต่ที่ป้ารู้คือวันนี้แสวงไม่สบายใจนะที่จักจั่นไม่พูดอะไรเลย"
           จักจั่นรู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของป้าแก้ว เธอลุกขึ้นแล้วรีบปั่นจักรยานไปทางอุทธยาน ป้าแก้วยิ้มส่ายหัวด้วยความเอ็นดู 
          "ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะมองฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งใหม ไม่ว่าตอนนี้เธอชอบใคร ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันคิดยังไง" ความในใจของจักจั่นทะลักออกมาอย่างมากมาย
 
          ที่อุทธยาน หน่วยสำรวจจัดแถวและเตรียมออกเดินทาง แสวงมองทางเข้าอุธยาน ในใจยังหวังที่จะเห็นใครบางคน เมื่อไม่เห็นใครแสวงก็ได้แต่ถอนหายใจ
 
จักจั่นปั่นจักยานผ่าหมอกมาถึงอุทธยาน ก็ไม่เจอใคร
หญิงสาวจอดจักรยานนั่งลงผิดหวัง
          "ฉันทำอะไรลงไป น่าอายจริงๆจักจั่นเอ๋ย"
จักจั่นเดินจูงจักรยานกำลังจะออกจากอุทธยานก็เห็นหัวหน้าอุทยานขับรถเข้ามาพอดี จักจั่นจึงยกมือสวัสดี
  หน่วยเรนเจอร์แปดนายยกพลเข้าป่า ลุงมิ่งเห็นแสวงไม่ยิ้มแย้มอย่างเคยเลยสะกิดจ่าโบ้
              "ดูสิจ่า เพราะจ่าแนะนำมันล่ะมั้งมันถึงซึมอย่างนี้"
          จ่าโบ้ส่ายหน้ายิ้มๆ เขาตบหลังแสวงดังปัก
           "ทำใจเว้ยไอ้น้อง ผิดหวังมันเรื่องธรรมชาติ"
      ไม่ทันที่แสวงจะพูดอะไร ก็มีเสียงหวานวอเข้ามาวิทยุของจ่าโบ้
            "แสวง ว.สอง แสวง ว.สอง"
           "จักจั่น"
แสวงรีบคว้าวิทยุที่เอวจ่าโบ้มาไว้ในมือ เพราะจักจั่นใช้วิทยุของหัวหน้า วอ เข้ามา
            "แสวง ทราบแล้วเปลี่ยน"
             "จักจั่นขอโทษนะที่ไม่อวยชัย ปลอดภัยกลับมาด้วยฉันจะรอ"
              แสวงมองไปรอบๆเห็นพวกหน่วยเรนเจอร์อึ้งเงียบกริบ เขาเขินแต่ไม่ลืมตอบกลับเสียงหวาน 
              "สอง แปด รับทราบครับ" 
 
-------------------------------------------------