สามใจหนึ่งฝัน

              "ผมกลับมาแล้วครับ" 

          เสียงของใครบางคนที่จักจั่นรู้จักดีและรอคอยดังขึ้นที่หน้าบันใดบ้าน สาวน้อยเดินดุ่มๆไปหาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

            "กลับมาแล้วเหรอ"

         คำทักทายทายแสนสั้นแต่มากพอที่จะทำให้ผู้พิทักษ์ป่าหนุ่มได้แสดงรอยยิ้มตอบกลับอย่างมากมาย คืนนั้นคนในบ้านได้มานั่งชุมนุมเล็กๆเพื่อฟังเขาเล่าเรื่องให้ฟัง พวกเขาไม่ได้อะไรมากมายนักหรอกนอกจากปีติที่เห็นเขากลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันก็เท่านั้น

         แสวงเล่าเรื่องให้จักจั่นกับแม่ของเขาฟังด้วยความตื่นเต้น จักจั่นขยับเสื้อหนาวให้กระชับเพื่อสร้างความอบอุ่น

           "ขี้โม้"

           "เค้าเปล่านะเรื่องจริง ไม่เชื่อเธอลองเข้าไปดูด้วยตาตัวเองเลยน่ะ ป่าดงดิบเต็มไปด้วยต้นไม้เยอะแยะ ต้นใหญ่ขนาดนี้เลย" เขาทำมือประกอบการอธิบายจนทั้งสามหัวเราะแข่งกัน

           ก่อนเข้านอนจักจั่นได้ดึงมือของแสวงไว้จนแสวงแทบล้ม เธอทำท่าแบมือ

           "เครื่องรางของฉัน เอาคืนมาได้แล้ว"

           "คืนนี้ดาวสวย"

         จักจั่นทำหน้าเหรอหราเพราะคำตอบมันคนละเรื่องเลย

           "เกี่ยวอะไร มันก็เต็มท้องฟ้าอย่างนี้ของมันนั่นล่ะ"

  แสวงยิ้มเขาดึงมือจักจั่นลงมาข้างล่างทั้งสองมาที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะขามยักษ์หลังบ้าน ที่นี่มองเห็นได้ทั่วผืนนาจนไปถึงภูเขาที่อยู่ห่างออกไปบนท้องฟ้ามีดาวมากมายส่องระยับ

          "เฮ้ย พามาที่นี่ทำใม เครื่องรางฉันล่ะ เอามาได้แล้ว"

   แสวงถอดเครื่องรางออกจากคอของเขา เขาเอามันใส่คอให้หญิงสาว จักจั่นคาดไม่ถึงว่าเขาจะใส่ให้แต่เธอก็ยอมเงียบจนแสวงใส่ให้จนเสร็จ จากนั้นจักจั่นก็ยืนหันหลังให้ชายหนุ่ม

           "ฉวยโอกาสหรือเปล่า"

           "ทำใมล่ะ ตอนเด็กถอดเข้าถอดออกบ่อยจะตายไม่เห็นบ่นเลย"

           "เปล่า ลืมมันเถอะ" เธอก้มหน้าแต่แสวงก็จับหน้าเธอมองขึ้นฟ้า

           "เห็นดาวประจำตัวฉันใหมมันส่องสว่างจ้าเลย"

           "จำได้แล้วแม่โฉมตั้งให้ใช่ใหม ของเราก็มีข้างๆกันไง แต่แสงมันอ่อยๆหว่า เมฆบัง"  ทั้งสองชี้ดาบนับดาวสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยไป

           "แล้วทำใมแสวงถึงชวนชั้นดูดาววันนี้ล่ะ"

ชายหนุ่มยิ้มแล้วเดินมาข้างหน้าจักจั่นเขาดูดีกลางแสงจันทร์จนจักจั่นแอบยิ้มในใจ

             "วันนี้วันเกิดเปิ้ล เที่ยงคืนพอดีเลยจำได้ใหม"

       จักจั่นทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ทำหน้าร่าเริงได้แทบจะทันที

            "ใช่แล้ว ฉันจำได้แล้ว ดาวสามดวงเรียงกันนั่นมันดาวที่แม่โฉมตั้งให้พวกเรา มันจะส่องสว่างในเดือนนี้มากที่สุดซะด้วยสิ  แต่วันเกิดเธอคนนั้นฉันไม่ลืมหรอกฉันเขียนจดหมายไปแล้วป่านนี้คงได้อ่านแล้วล่ะ แสวงฉันง่วงแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยต่อได้ใหม"

     จักจั่นแยกออกมาและเข้าห้องด้วยใจสั่นๆ จนถึงตอนนี้แสวงก็ยังมีแต่เปิ้ลอยู่เต็มหัวใจ เธอคิดจนเหนื่อยล้า และหลับไป และได้เจอกับโฉมงามในฝัน

           โฉมงามยิ้มสวย และอ่อนหวานตลอดเวลาไม่ว่าเมื่อไรแม้แต่ในฝัน

             "หนูคิดถึงแม่ คิดถึงมากๆ ตอนนี้จักจั่นต้องการใครสักคนมาคอยปลอบ"

เด็กสาวฟูมฟายในฝันแต่มือที่เอื้อมไปนั้นไม่มีทางถึงเป้าหมายเลย

        โฉมงามยิ้มและเริ่มเลือนหาย พร้อมกับคำพูดที่ให้กำลังใจดังที่เคยมีชีวิตอยู่เสมอมา

              "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ จักจั่น"

    เพียงแค่นั้นความฝันของจักจั่นก็มีแต่ฝันที่สร้างรอยยิ้มให้กับเธอจนถึงรุ่งเช้า

 ................................................................

วันต่อมา จดหมายจากไปษณีย์ก็มาถึงสองฉบับฉบับหนึ่งของป้าแก้วส่งมาจากต่างประเทศเด็กสาวเปิดจดหมายของเปิ้ลออกอ่านด้วยความดีใจ

              "ถึงคุณนายจักจั่นผู้น่ารักจากเปิ้ลเอง

อีกสองเดือนเราก็จะได้เจอกันแล้ว ทางนั้นสบายดีฉันก็ดีใจ. บอกไอ้หนุ่มคนนั้นด้วยอย่าฝืนตัวเองนักเดี๋ยวจะไม่ได้เจอกัน อิอิ( ' 3'). ที่นี่ฉันทุ่มเทเต็มเหนี่ยวเลยทั้งเรื่องเรียน ชมรม และเรื่องการแสดงด้วย.   ในตอนแรกไอ้เราคิดว่าจะไปไม่รอดซะแล้ว ตอนนี้มีคนสนใจมากๆเลยและฉันจะพาพวกเขาไปปลูกป่าด้วยกันที่นั่น.      ฉันอยากแนะนำกิ่งกับเหมียวให้รู้จัก บางทีนะใครบางคนอาจจะเจอฝาแฝดล่ะ. อ้อ วันเกิดฉัน ขอบคุณกับคำอวยพรสำหรับของขวัญน่ะเหรอแค่จดหมายน้อยๆที่เขียนมาฉันก็ดีใจอย่างเต็มที่แล้ว

                   ปล.กิ่งกับเหมียวใจดีและตลกมากล่ะ

                              จ.ม.น้อยจากใจหญิงเปิ้ล"

จั๊กจั่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เธอพับจดหมายใส่ซองเช่นเดิม และยังไม่ลืมเอาจดหมายไปให้ป้าแก้ว  ป้าแก้วเปิดจดหมายออกแล้วทำหน้ายุ่ง

                 "จักจั่นอ่านให้ป้าฟังหน่อย ป้าไม่ได้เรียนอ่านไม่ค่อยออก"

            จักจั่นเลยรับมาอ่านให้ป้าฟัง

 "ถึงกิ่งแก้ว

               หลายปีเลยที่ฉันไม่ได้ติดต่อมา จั๊กจั่นคงโตเป็นสาวแล้ว......"

               "จักจั่นเอามาให้ป้า"

ป้าแก้วตวาดเสียงดังจนจักจั่นสะดุ้งตกใจเธอรีบยื่นให้ป้าแก้ว และแก้วก็พับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างเร็ว

                 "ใครเหรอจ้ะป้า เขารู้จักฉันด้วย"

     ป้าแก้วมองหน้าหญิงสาว ทำหน้าลำบากใจที่จะอธิบายให้ฟัง

                 "ผู้หญิงใจร้ายอย่าใส่ใจเลย เดี๋ยวป้าไปวัดก่อนนะ"

             กิ่งแก้วเดินดุ่มๆออกจากบ้านท่ามกลางความงงงวยของจักจั่น

              กิ่งแก้วเดินมาที่วัดนางเดินไปที่กุฎิหลวงพ่อนางไปถึงก็ก้มลงกราบนมัสการ

               "มีอะไรรึโยมแก้ว"

               "อิฉันไม่ได้คิดจะดึงพระมายุ่งกับเรื่องทางโลกนะเจ้าคะ แต่ฉันคิดไม่ตกจริงๆอยากให้หลวงพี่ช่วยคิดเจ้าค่ะ"

           หลวงพ่อถอนหายใจท่านหยิบจดหมายที่กิ่งแก้วยื่นให้ ท่านอ่านแล้วถอนหายใจอีกรอบ

               "มันเขียนว่ายังไงบ้างหลวงพี่"

               "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วแต่เวรกรรม ของๆเขาเลือดเนื้อเชื้อใขเขา เอาหมากเขามาเคี้ยวเอาเมี่ยงเขามาอมก็อย่างนี้แหละกิ่งแก้ว   มันก็ไม่มีอะไรมาก ชุติพรแม่ของจักจั่นมันจะกลับมาประเทศไทย เลยคิดจะมาเยี่ยมดูหน้าเท่านั้นแหละ"

              กิ่งแก้วทำหน้าลำบากใจมากไม่รู้จะทำยังไงดี

              "คุณพระช่วย แบบนี้จะมีเรื่องอะไรใหมเจ้าคะหลวงพี่"

               "เราควรปล่อยวางเสีย ปล่อยให้เป็นตามบุญตามกรรม ผ่านมาหลายปีแล้ว จงคิดให้เป็นกุศล"

              กิ่งแก้วก้มกราบแล้วนับศีลพร

            "ไอ้แหวงลูกชายมันเป็นอย่างไรบ้างล่ะ"

            "เลือดท่านมันแรงมันเป็นผู้พิทักษ์ป่าไปแล้วเจ้าค่ะ"

              หลวงพ่อหัวเราะเหอะๆมองดูสีกากิ่งแก้วเดินออกจากวัดด้วยอาการสำรวม

+++++++++++++++++++++++++++++++++++