สามใจหนึ่งฝัน

           ชัยชนะคืออะไร คนที่ตายก็คือคนไทยด้วยกัน
หลังจากทุกคนกลับมาออกจากป่าลับลาแล้ว พยัคก็รีบไปที่อนามัยแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
            "หมอหรือคะ แกไปแล้วค่ะ"
แม่บ้านที่อนามัยบอกกับเขา
พยัคอึ้ง ความเสียใจ กัดกร่อนหัวใจแกร่งลงได้ พยัคนิ่งเงียบเขาเดินเข้าไปยังบ้านพักของหมอชุติพร 
            "หมอแกฝากจดหมายไว้ให้คุณด้วยค่ะ"
พยัคเปิดมันออกมาอ่าน
         "พยัคที่รัก
           ฉันต้องไปต่างประเทศอย่างเร่งด่วน ประเทศทางตะวันออกกลางต้องการหมอฉันจึงอาสาไป เพื่อความปลอดภัยของคุณและลูก ฉันต้องไป เข้าใจฉันด้วย
โปรดเชื่อใจคนที่รักคุณมาก ฉันรักคุณ
                                                     ชุติพร"
 
พยัคนั่งลงกัดฟันทนความเจ็บปวด ตอนนี้ใจต้องแกร่งเท่านั้นที่จะปลอบโยนหัวใจเขา
 
           ผ่านมาสามวันไสวก็ได้แต่งงานกับกิ่งแก้วนั่นยิ่งทำให้เขาต้องโดดเดี่ยวขึ้นอีก รอยยิ้มเหมือนหายไปจากหัวใจ
           วันผ่าน เดือนผ่าน ไม่มีจดหมายจากคนที่เขาเฝ้ารอสีกฉบับ พยัคถอนหายใจหยิบกีตาร์มาเล่น
           แสงจันทร์กระจ่าง ส่องบนทางสัญจร 
          ป่านนี้นางนอนหลับแล้วหรือยัง....
เขาวางกีตาร์ลง เพราะมันทำให้อ้างว้างเข้าไปอีก
            "กำลังเพราะเลยเล่นต่อสิพี่"
โฉมมาเยี่ยมในตอนบ่าย พยัคมองดูเด็กสาวเก็บกวาดบ้านให้เขา
            "มองทำใม  ฉันก็มาทำประจำนั่นแหละเจ้าของไม่อยู่เอง"
            ชายหนุ่มนั่งเงียบแม้จะซึ้งใจที่มีคนเป็นห่วงแต่ยังกลบความเศร้าไม่หมด
             โฉมหยิบกีต้าร์มาดีดเล่น หน่องแหน่วไม่เป็นเพลง สักพักเมื่อเล่นยากนักโฉมเลยตบเป็นกองซะเลย
            "จำได้ใหมเพลงที่ร้องกล่อมฉันสมัยเด็ก"
พยัคนั่งมองหน้าโฉมนิ่งไม่พูดอะไร โฉมเบ้ปาก
              "สิ่งที่ทำลงไปเธอไม่ต้องเห็นก็ได้
               แค่ใด้รู้ว่าเราทำเพื่อใคร---"
พยัคอึ้งมองหน้าโฉมที่เธอจำเพลงที่เขาร้องมั่วๆได้
 โฉมยิ้ม"ฉันจำได้นะ"เธอตบกีตาร์เป็นจังหวะร้องต่อ
               "สิ่งทำลงไปแค่เรารู้ตัวทำเพื่อใคร
                ไม่มากไม่มายก็เพื่อเธอ
    
                 สิ่งที่ทำลงไปไม่เคยคิดหวังสักหน่อย
                 แค่อยากขอแค่เราอยู่ไกล้กัน
                 หากวันนึง เธอคิดจะลืมฉัน
                 ถ้าเจอคนดีฉันก็ยอม
 
                   ไม่ได้รักก็ไม่เป็นไร
                    ไม่ได้หวังได้ทำก็พอใจ
                     รู้ใหมว่าใจทั้งใจ
                     ก็มีแค่เธอเท่านั้น"
โฉมร้องจบแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ารัก แต่พยัคมองโฉมอย่างทึ่งและประหลาดใจ น้ำตาเขาไหลออกมา
   โฉมจากยิ้มกลายเป็นน้ำตาคลอเบ้า
                 "ถ้าฉันแข็งแรงเหมือนคนอื่นพี่คงจะมองฉันบ้าง"
                โฉมสะอื้นกลั้นและกลืนน้ำตาเธอมองชายหนุ่มที่นั่งอึ้งอยู่
                "พี่คอยดูแลฉันเสมอ ฉันจำได้หมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องแปลกๆที่หลอกฉันให้หายร้องให้     เวลาเศร้าพี่จะเล่นเพลงให้ฉันฟัง      ฉันเล่นเพลงนี้คืนพี่บ้าง"
 
         ชายหนุ่มนั่งน้ำตาไหลเขาปาดน้ำตาเขาร้องให้โดยไม่สนว่าจะมีผู้หญิงนั่งมองอยู่ไกล้
                  "พี่ถูกทิ้งแล้วล่ะ เขาไปแล้วไม่ลาพี่สักคำ"
                  "หมอเป็นคนดี ฉันเชื่อใจหมอ พี่ต้องเชื่อใจหมอด้วยนะ"
โฉมยิ้มทั้งน้ำตาเธอเอามือผ้าพันคอของเธอเช็ดน้ำตาของชายหนุ่ม
 
                 "พี่ชายคนเก่งของฉัน กลับมาหาน้องได้แล้ว"
                "โฉม"
พยัคโผกอดหญิงสาวแน่นและเนิ่นนาน โฉมกอดประโลมชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวแม้ตัวเองจะเจ็บช้ำไม่ต่างกันเลย
             เรื่องราวยังคงมีอีกจะมาเมื่อไรไม่มีใครรู้อนาคตได้ เหมือนบทเพลงในความทรงจำของโฉมที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มันจะไม่มีใครจดจำ
====================================