สามใจหนึ่งฝัน

           ชัยชนะคืออะไร คนที่ตายก็คือคนไทยด้วยกัน

หลังจากทุกคนกลับมาออกจากป่าลับลาแล้ว พยัคก็รีบไปที่อนามัยแต่ก็พบกับความว่างเปล่า

            "หมอหรือคะ แกไปแล้วค่ะ"

แม่บ้านที่อนามัยบอกกับเขา

พยัคอึ้ง ความเสียใจ กัดกร่อนหัวใจแกร่งลงได้ พยัคนิ่งเงียบเขาเดินเข้าไปยังบ้านพักของหมอชุติพร 

            "หมอแกฝากจดหมายไว้ให้คุณด้วยค่ะ"

พยัคเปิดมันออกมาอ่าน

         "พยัคที่รัก

           ฉันต้องไปต่างประเทศอย่างเร่งด่วน ประเทศทางตะวันออกกลางต้องการหมอฉันจึงอาสาไป เพื่อความปลอดภัยของคุณและลูก ฉันต้องไป เข้าใจฉันด้วย

โปรดเชื่อใจคนที่รักคุณมาก ฉันรักคุณ

                                                     ชุติพร"

พยัคนั่งลงกัดฟันทนความเจ็บปวด ตอนนี้ใจต้องแกร่งเท่านั้นที่จะปลอบโยนหัวใจเขา

           ผ่านมาสามวันไสวก็ได้แต่งงานกับกิ่งแก้วนั่นยิ่งทำให้เขาต้องโดดเดี่ยวขึ้นอีก รอยยิ้มเหมือนหายไปจากหัวใจ

           วันผ่าน เดือนผ่าน ไม่มีจดหมายจากคนที่เขาเฝ้ารอสีกฉบับ พยัคถอนหายใจหยิบกีตาร์มาเล่น

           แสงจันทร์กระจ่าง ส่องบนทางสัญจร 

          ป่านนี้นางนอนหลับแล้วหรือยัง....

เขาวางกีตาร์ลง เพราะมันทำให้อ้างว้างเข้าไปอีก

            "กำลังเพราะเลยเล่นต่อสิพี่"

โฉมมาเยี่ยมในตอนบ่าย พยัคมองดูเด็กสาวเก็บกวาดบ้านให้เขา

            "มองทำใม  ฉันก็มาทำประจำนั่นแหละเจ้าของไม่อยู่เอง"

            ชายหนุ่มนั่งเงียบแม้จะซึ้งใจที่มีคนเป็นห่วงแต่ยังกลบความเศร้าไม่หมด

             โฉมหยิบกีต้าร์มาดีดเล่น หน่องแหน่วไม่เป็นเพลง สักพักเมื่อเล่นยากนักโฉมเลยตบเป็นกองซะเลย

            "จำได้ใหมเพลงที่ร้องกล่อมฉันสมัยเด็ก"

พยัคนั่งมองหน้าโฉมนิ่งไม่พูดอะไร โฉมเบ้ปาก

              "สิ่งที่ทำลงไปเธอไม่ต้องเห็นก็ได้

               แค่ใด้รู้ว่าเราทำเพื่อใคร---"

พยัคอึ้งมองหน้าโฉมที่เธอจำเพลงที่เขาร้องมั่วๆได้

 โฉมยิ้ม"ฉันจำได้นะ"เธอตบกีตาร์เป็นจังหวะร้องต่อ

               "สิ่งทำลงไปแค่เรารู้ตัวทำเพื่อใคร

                ไม่มากไม่มายก็เพื่อเธอ

                 สิ่งที่ทำลงไปไม่เคยคิดหวังสักหน่อย

                 แค่อยากขอแค่เราอยู่ไกล้กัน

                 หากวันนึง เธอคิดจะลืมฉัน

                 ถ้าเจอคนดีฉันก็ยอม

                   ไม่ได้รักก็ไม่เป็นไร

                    ไม่ได้หวังได้ทำก็พอใจ

                     รู้ใหมว่าใจทั้งใจ

                     ก็มีแค่เธอเท่านั้น"

โฉมร้องจบแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ารัก แต่พยัคมองโฉมอย่างทึ่งและประหลาดใจ น้ำตาเขาไหลออกมา

   โฉมจากยิ้มกลายเป็นน้ำตาคลอเบ้า

                 "ถ้าฉันแข็งแรงเหมือนคนอื่นพี่คงจะมองฉันบ้าง"

                โฉมสะอื้นกลั้นและกลืนน้ำตาเธอมองชายหนุ่มที่นั่งอึ้งอยู่

                "พี่คอยดูแลฉันเสมอ ฉันจำได้หมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องแปลกๆที่หลอกฉันให้หายร้องให้     เวลาเศร้าพี่จะเล่นเพลงให้ฉันฟัง      ฉันเล่นเพลงนี้คืนพี่บ้าง"

         ชายหนุ่มนั่งน้ำตาไหลเขาปาดน้ำตาเขาร้องให้โดยไม่สนว่าจะมีผู้หญิงนั่งมองอยู่ไกล้

                  "พี่ถูกทิ้งแล้วล่ะ เขาไปแล้วไม่ลาพี่สักคำ"

                  "หมอเป็นคนดี ฉันเชื่อใจหมอ พี่ต้องเชื่อใจหมอด้วยนะ"

โฉมยิ้มทั้งน้ำตาเธอเอามือผ้าพันคอของเธอเช็ดน้ำตาของชายหนุ่ม

                 "พี่ชายคนเก่งของฉัน กลับมาหาน้องได้แล้ว"

                "โฉม"

พยัคโผกอดหญิงสาวแน่นและเนิ่นนาน โฉมกอดประโลมชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวแม้ตัวเองจะเจ็บช้ำไม่ต่างกันเลย

             เรื่องราวยังคงมีอีกจะมาเมื่อไรไม่มีใครรู้อนาคตได้ เหมือนบทเพลงในความทรงจำของโฉมที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มันจะไม่มีใครจดจำ

====================================