มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          มิ้มวิ่งออกจากโรงเรียนด้วยความเหนื่อย หลังจากออกจากโรงเรียนมาได้ก็มาเจอดาวที่ยืนอยู่กลางถนนพอดี เธอไม่เข้าใจว่าดาวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ก็พยายามดึงดาวให้หนีไปด้วยกัน เธอคิดว่าวิ่งออกจากโรงเรียนได้แล้วจึงหยุดวิ่ง

“ดาว...เธอหายไปไหนมา” มิ้มถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อย

“ฉันก็อยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว” ดาวพูดเสียงเรียบไม่ได้มีอาการเหนื่อยเหมือนมิ้มเลย

“แต่ฉัน.....” มิ้มหันมองไปรอบๆ ก็รู้ว่าที่นี่คือในโรงเรียน “กลับมาที่นี่ได้ยังไง” มิ้มพูดอย่างไม่เข้าใจ

“เธอพาฉันกลับมา” ดาวยังคงพูดเสียงเรียบ

“ดาว...หาทางหนีออกจากที่นี่เถอะ”

“ฉันไม่ไป”

“ดาวหนีเถอะ” มิ้มพูดพร้อมดึงดาวให้วิ่งตามไปด้วย

“ฉันบอกว่าฉันไม่ไป!!!” ดาวแสดงความโกรธพร้อมกับใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือด ทั้งตัวมีเศษกระจกติดอยู่เต็มไปหมด แววตามีสีแดงก่ำไม่เหมือนดาวคนเดิมเลยสักนิด

          มิ้มวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต และคิดจะไปบอกเรื่องนี้กับภูและมิกซ์ เธอรีบวิ่งหาทั้งสองคนนั้นเมื่อรู้ว่าอยู่ที่ชั้นกลางของอาคารก็รีบวิ่งขึ้นไปหาโดยที่ไม่สังเกตเลยว่าแถวนั้นไฟกำลังไหม้อย่างหนักและกำลังจะลามมาที่บันไดแล้ว

          เปรี้ยง!!!

“ภู มิกซ์ คือว่า ดาวเป็น...” มิ้มพยายามจะบอกความจริงแต่เหลือบไปเห็นดาวพอดี

“ฉันเป็นอะไร”

“ดาวเธอหายไปไหนมา” ภูถามอย่างเป็นห่วง แต่ดาวส่งสายตาโกรธกลับไปหามิ้มบ่งบอกให้รู้ว่าถ้าบอกเรื่องนี้กับใครต้องตายกันหมดแน่ๆ

“ดาวรีบหนีเถอะ ไฟไหม้เกือบทั่วอาคารแล้ว” มิกซ์พูดอย่างร้อนรน

“ไฟไหม้ที่ไหน ที่นี่ไม่มีอะไร ฉันจะพาพวกเธอลงไปดูให้เต็มตาจะได้รู้ว่าสิ่งที่เห็นมันไม่มีจริง” ดาวเดินนำหน้าไปอย่างเชื่องช้า

          จากชั้นกลางลงมาถึงชั้นล่างทั้งสามก็ไม่เห็นมีไฟไหม้ตรงไหนเลย แม้แต่ควันก็ไม่เห็นหรือว่าที่พวกเขาเห็นมันเป็นแค่ภาพลวงตา แต่มิ้มไม่ได้คิดแบบนั้นเลยเธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นเรื่องจริงแน่ๆ

          ดาวหันกลับมามองหน้าทั้งสามเมื่อลงมาถึงชั้นล่างแล้ว....

“ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร” ดาวพูดเสียงเรียบ “ฉันอยากเข้าห้องน้ำ มิ้มเธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

“ดะ..ได้” มิ้มกลัวมากแต่ก็ยอมไปด้วย

          ดาวเดินนำหน้าไปช้าๆ เหมือนเดิมมีมิ้มเดินตามไปอย่างหวาดกลัว เดินตามมาได้ไม่นานก็มีเสียงร้องของภูและมิกซ์ดังขึ้น เธอรู้ทันทีว่าคงเป็นวิญญาณเพื่อนของเธอที่ปรากฏให้สองคนนั้นเห็น แต่ทำไมตอนอยู่กับดาวพวกเขาไม่ทำอะไรพวกเธอเลย ความสงสัยนี้เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ

“เพราะฉันกำลังช่วยพวกเธอ” ดาวที่เหมือนจะรู้ว่ามิ้มคิดอะไรตอบมาแบบช้าๆ

“ช่วย”

“ดูสิ...มิ้ม”

“อะไร ฉันไม่เห็นอะไร” มิ้มพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

“ปฏิทินน่ะ”ดาวชี้ไปที่นั่น

          มิ้มจ้องมองไปที่ปฏิทินเห็นชัดๆ ว่าปฏิทินแผ่นใหญ่นั้นมันปิดหน้าของใครบางคนที่นอนไร้ลมหายใจอยู่...เธอค่อยๆ เปิดออกมาช้าๆ เพื่อดูให้รู้ว่าเป็นใคร...

“ไม่จริง” มิ้มพูดอย่างไม่เชื่อสายตา