มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          ไฟที่เริ่มรามช้าเริ่มไหม้โต๊ะ เก้าอี้ที่เป็นไม้จากห้องริมสุดติดกับบันไดที่อาคารชั้นบนสุด อีกอย่างไฟข้างล่างก็เริ่มรามเหมือนกัน เริ่มมีควันออกมาแล้ว

“ดาว! ดาว!”มิกซ์พยายามเรียกเสียงดัง

“เราแยกกันหาเถอะ” มิ้มออกความเห็น

          ทุกคนเห็นด้วยเริ่มแยกกันหา แต่ไม่ว่าจะไปหาที่ไหนก็ไม่เจอ มีเพียงห้องเดียวที่มีควันรอดออกมาที่อาคารชั้นบนสุดเท่านั้นที่ทุกคนยังไม่ได้หา ทั้งสามลังเลกลัวว่าจะมีไฟไหม้อีกจึงคิดจะหนี แต่ทว่า....

“ช่วยด้วย!”

          ปัง! ปัง! ปัง!

“ดาว” ภูรีบวิ่งเข้าไปช่วยแต่ต้องพังประตูให้ได้

          ประตูที่ล็อกแน่นหนา ภายในห้องนั้นดาวส่งเสียงขอความช่วยเหลือพร้อมกับเสียงไอที่บ่งบอกว่าเธอทนอยู่ในนั้นไม่ไหวแล้ว ทั้งสามช่วยกันพังประตูจนเข้าไปข้างในได้แต่ก็ไม่เห็นดาวอยู่ในนี้แล้ว

“ดาวหายไปไหนวะ” มิกซ์พูดด้วยความสงสัย

“ไอ้ทินมึงให้อภัยดาวแล้วไม่ใช่เหรอ ปล่อยดาวสิวะ” ภูพูดอย่างหัวเสีย

          เพล้งงงง!!!

          โต๊ะที่อยู่ใกล้หน้าต่างกระเด็นชนหน้าต่างแล้วกระเด็นกลับมาชนตัวภูอย่างแรงจนเลือดกบปาก มิ้มและมิกซ์พยายามพาภูออกจาห้องนั้น แต่เมื่ออกมาก็เห็นดินยืนขวางตรงกลางอาคารพอดี

“พวกมึงต้องมาอยู่กับกู” ดินพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว หน้าของเขาเละครึ่งซีก

“ดินนายยังไม่ไปเกิดอีกเหรอ” มิ้มพูดอย่างไม่เชื่อสายตา

“พวกเราไปเกิดไม่ได้เพราะพวกเธอ” เพื่อนผู้หญิงในห้องเดียวกันพูดขึ้น ร่างของเธอมีเลือดไหลท่วมตัว ที่ท้องมีเศษกระจกฝังอยู่เต็มไปหมด

          เพื่อนๆ ในห้องเดียวกันตอนนี้เดินมารวมอยู่กับดิน ทำให้รู้ว่าวันนั้นพวกเขาหนีออกจากโรงเรียนไม่ได้ มิ้มเกิดกลัวขึ้นมาจึงวิ่งหนีไปคนเดียว

“มิ้มกลับมา” มิกซ์พยายามห้าม

“ไอ้มิกซ์ ควันอะไรวะ” ภูที่เพิ่งตั้งตัวได้เริ่มสังเกตเห็นควันที่ลอยขึ้นมาบนอาคาร

“พวกมึงต้องมาอยู่กับกู!!!” ทินพูดด้วยความโกรธแค้น ทันไดนั้นในห้องนั้นก็ลุกเป็นไฟ ทั้งสองวิ่งหนีไปคนละทิศละทางโดยไม่สนใจกันเลย

          มีเพียงชั้นกลางในอาคารเท่านั้นที่ไม่มีไฟไหม้เลย....