Mafia Love!! กับดักรักร้าย มัดหัวใจนายมาเฟียที่รัก
เขียนโดย 
PuzzleA
วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 18.34 น.
แก้ไขเมื่อ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 18.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) คุย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความchapter 11
คุย
ฟึ่บ!
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ อะไรองนายเนี่ย!"
ผมตะโกนใส่มาเฟียหลังจากที่เขาเหวี่ยงผมลงกับเตียงจนแขนแทบหัก!T^T
"นายไปเจอเขาได้ยังไง!" มาเฟียขึ้นคร่อมผมโดยล็อกข้อมือทั้ง2ข้างของผมไว้
"ฉ..ฉันขอพ่อบ้านออกไปแล้วพอดีว่าฉันหลงแล้วจู่ๆน้องสาวของฉันก็โทรมาแล้วก็มีเสียงผู้ชายคนนึงบอกว่าต้องการตัวฉันแลกกับตัวพ่อและน้องแล้วก็ตัดสายไป แล้วพี่ชายนายก็เข้ามาช่วยพอดี.." ผมตอบเสียงอึกอัก น้ำตาพาลจะไหลให้ได้
"อย่าร้อง...." มาเฟียคงรู้ว่าผมกำลังกลั้นน้ำตาจนตัวสั่น เขายื่นมือมาเกลื่ยแก้มผมเบาๆแค่นั้นแหละทำเอาผมน้ำตาแตกทันที
"ฮึก...ฉันทิ้งแม่เพื่อมาตามหาพ่อหาน้องแต่สุดท้ายฉันก็มาอยู่กับนายแทน นายรู้มั้ยว่านายกำลังทำให้ฉันเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ฮึกก.."
"ไม่เอาไม่ร้อง ฉันไม่ชอบน้ำตาของนาย"
"ฉันผิดหรือไง ที่ฉันเดินอยู่ดีๆแล้วลูกน้องนายก็หาว่าฉันเป็นกำลังเสริมบ้าบอนั่นหน่ะ ฉันผิดตรงไหน!!"
"ฉัน..." มาเฟียเงียบไปเล็กน้อย ถ้าเขายังมีสามัญสำนึกอยู่เขาควรจะพูดคำว่า 'ขอโทษ' ออกมาซักนิดนึงก็ยังดี
"ฉัน..จะให้คนไปจัดการตามตัวพ่อกับน้องนายเองไม่ต้องห่วง" มาเฟียสรุปออกมาสั้นๆทำเอาผมโมโหแทบปรอทแตก
"พูดแค่คำเดียวไม่ได้หรือไงเล่า! คนบ้า!!" ผมคว้าหมอนใบเล็กแล้วปาไปที่เขาอย่างหงุดหงิด
"คำว่าอะไร-___-; จะให้ฉันบอกรักนายเรอะ!"
"ม..ไม่ใช้เฟ้ยยยย-///- ฉันหมายถึงขอโทษต่างหากเล่า! แค่ขอโทษอ่ะ พูดได้มั้ย!"
"อืมมม....." ผมเคยบอกมั้ยว่ามาเฟียทำกวนได้ชวนกระดิกทีนจริงๆ-_-
"พอดีว่าฉันปากหนักนะพูดไม่ได้อ่ะ-..-"
"มาเฟีย!! พูดไม่ได้ตรงไหน! ฉันก็คนปาดหนักเหมือนกันแหละฉันก็พูดได้!"
"นายปากหนักตรงไหน-_-.... ปากหมามากกว่า" ประโยคหลังเขาพูดจนผมแทบไม่ได้ยินแต่ขอโทษเถอะ ตูหูดีเว้ยยย
"ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้ปากหมาเฟ้ย!"
"เออ นายไม่ได้ปากหมา:)"
"-^-!"
"แต่ปากหวาน"
"....?"
"ปากนิ่ม"
"-//-"
"ปากนุ่ม"
"-////-"
"ปาก..."
"พ...พอแล้ว-////-!"
"หึ!..." มาเฟียหัวเราะในลำคอนิดๆ
"ฉันจะออกไปธุระข้างนอกนะ ถ้านายทนคิดถึงไม่ไหวก็โทรมาล่ะกันนน:)"
"ไอ้บ้า-..-"
"ถ้าฉันบ้า นายก็เมียคนบ้าอะ-..-"
"มาเฟีย!!"
"โอเค ไปล่ะ:)" โบกมือบ๊ายบายแล้ววิ่งหนีหมอนจากมือผม-.-
แอ๊ด
"อ๊ะ!" ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนที่ไม่ได้รับเชิญเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่มาเฟียออกไปได้ไม่นาน
"มัดหมี่>_<"
"คุณวิลล์?" ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆหลังจากที่วิลล์เข้ามาในห้องผม
"เรียกวิลล์เฉยๆก็ได้ครับ เราอายุเท่ากัน^___^" วิลล์ฉีกยิ้มให้ผม
"ครับ"
"ผมแวะมาหาน่ะครับ ไม่มมีเพื่อนคุยเลย ผมเหงา;("
"ครับ"
หลังจากนั้นวิลล์ก็ถามผมไม่ได้หยุดได้หย่อยแต่ผมก็ถามคำตอบคำเท่านั้น
"ขอโทษนะครับ คุณ..เอ่อ วิลล์"
"ครับ?"
"ชื่อคุณแปลว่าอะไรครับ?" จะบอกว่าตอนแรกผมคิดว่าเขาชื่อวิลล์ที่แปลว่า ฟาร์ม-..-
"แปลว่า ป่าเถื่อน ในภาษอิตาลีครับ^^"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
