Mafia Love!! กับดักรักร้าย มัดหัวใจนายมาเฟียที่รัก

     chapter 12

      บุคคลที่ไม่คาดคิด

"เอ่อ....." ผมอึกอักเล็กน้อยกับคำตอบ ส่วนวิลล์ก็หัวเราะเบาๆ

"คือคุณพ่อของผมท่านอยากให้พวกเราแข็งแกร่งนะครับเลยตั้งชื่อให้แบบนี้^^" วิลล์ยิ้มอีกครั้งแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้

"มัดหมี่รู้จัก มิลัน หรือปล่าวครับ?"

มิลัน เขาเป็นใครกันหน่ะ?

"ไม่นี่ครับ"

"อยากรู้เรื่องมั้ยล่ะครับผมจะเล่าให้ฟัง^^"

 ผมจ้องในแววตาของวิลล์ แววตาของเขาเหมือนหมาป่ากำลังเห็นเหยื่ออะไรประมาณนั้น 

"ถ้าคุณอยากเล่าก็เล่ามาเถอะครับ"

"คุณมัดหมี่นี่มีทิฐิพอสมควรนะครับเนี่ย^^"

"ผมก็มีทิฐิกับคุณเท่านั้นล่ะครับ....."

วิลล์ชะงักไปเล็กน้อย แล้วมองหน้าผมอึ้งๆ

"ถ้าไม่เล่าผมขอตัวนะครับ..." ผมทำท่าจะลุกออกจากห้องแต่วิลล์คว้าข้อมือผมไว้

"ฮะๆ ตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่เคยมีใครเย็นชากับผมเท่าคุณอีกแล้วนะครับเนี่ย มัดหมี่เป็นคนแรกเลย:)"

"งั้นคุณก็คงต้องดีใจเหมือนกันเพราะว่าผมก็เย็นชากับคุณเป็นคนแรก.."

ผมไม่รู้ว่าสมองสั่งการอะไรให้ผมพูดไปแบบนั้นแต่เมื่ออยู่กับคนคนนี้ผมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกและขยะแขยงจนไม่อยากเข้าใกล้

"โอ๊ย!..." ผมร้องออกมาเมื่อวิลล์ออกแรงบีบแขนผมมากขึ้น

"อ๊ะ!...ผมขอโทษครับมัดหมี่จะลงข้างล่างใช่มั้ย ผมไปด้วยนะ^^" ผมไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าและยิ้มเจื่อนๆเท่านั้น

เมื่อลงมาข้างล่างไม่ว่าผมสะบัดอย่างไรวิลล์ก็ไม่ยอมออกไปซักที! ให้ตายเหอะผู้ชายคนนี้

ผลั่กก!

"กลับมาแล้ว...อ๊ะ!" 

"มาเฟีย!" ผมกระเถิบหนีจากวิลล์แล้ววิ่งไปกามาเฟียที่เปิดประตูเข้ามา

"มาเฟีย! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" ผมกระซิบ

"เรื่องอะไร"

"เอาเถอะน่า! แต่นายช่วยฉันนสลัดพี่นายออกก่อนได้มั้ยตามติดอย่างกับปลิง!"

"อ...อืม-_-;" มาเฟียพยักหน้าเล็กน้อยแล้วจูงมือผมผ่านหน้าวิลล์ไป

แกร๊ก!

มาเฟียพาผมมาที่ห้องแล้วกดล็อกประตูอย่างแน่นหนา ผมแค่มีเรื่องคุยนะไม่ใช่มาปล้ำ-_-;

เดี๋ยวนะ.....

"ล็อกประตูทำไมอ่ะ!"

"ก....ก็เด๊่ยวมีคนมาเปิดแล้วเห็นตอนเราคุยกันทำไงล่ะ-3-;;"

ผมเคยบอกมั้ยว่ามาเฟียโกหกไม่เก่งสุดๆ=___=;

"ไม่มีใครเปิดหรอกหน่ะ! นี่มันห้องนายนี่นา!"

"ห้องนายเหมือนกันแหละ=3=!"

ไม่ใช่เรื่องที่น่าเถียงซักนิด-___-;

"เอาเหอะอยากล็อกก็ล็อกไป ฉันมีเรื่องจะคุยแป๊ปเดียว....."

แกร๊ก

มาเฟียกกดปลดล็อกประตู อะไรของเขา=__=;

ผลั่ก!

"ก็คุยดิ^_____^" 

"=___=;" ผมมองมาเฟียเอือมๆหลังจากที่หมอนี่โดดมานั่งเบียดกับผมบนโซฟา

"เขยิบไปหน่อยสิ"

"ไม่เอาอ่ะกำลังอยู่ในท่าสบายยย" สบายบ้าอะไรล่ะเบียดชิบเป๋ง!!

"มิลัน.... คือใครอ่ะ?"

ได้ผล มาเฟียเด้งตัวมานั่งอย่างเคร่งเครียด

"ใครบอกนายมา เรื่องมิลัน"

ผมตอบเสียงเบาหวิว "วิลล์..."

มาเฟียเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะเริ่มเล่า "ตอนที่ฉันไปเรียนที่อิตาลีกับพี่วิลล์ มิลันคือเพื่อนที่ฉันกับพี่สนิทที่สุด เมื่อฉันเรียนใกล้จะจบวันสุดท้ายของปีการศึกษา.... มิลันบอกรักฉัน"

ผมเบิกตากว้างมือชื้นเหงื่อจิกเข้าไปในเล็กบทนแทบไม่รู้สึกอะไร

"แต่ฉันปฏิเสธมิลันเสียใจมากแล้ววิ่งหนีหายไป จากนั้นไม่นานพี่วิลล์ก็มาสารภาพกับฉันว่า เขาแอบรักมิลันมานานแล้ว ตอนนั้นฉันช็อกมากฉันเลยบอกพี่ว่ามิลันสารภาพรักฉันแล้วฉันปฏิเสธ พี่วิลล์เสียใจและโกรธฉันมาก ฉันเลยกลับญี่ปุ่นมาก่อนแล้วก้ได้ข่าวว่ามิลันถูกรถชนอาการสาหัส หลังจากนั้นพี่วิลล์ก็ไม่ได้กลับญี่ปุ่นมาอีกเลย..."

"เป็นเรื่องที่ซับซ้อนดีนะ... แต่นายก็ไม่ผิดไม่ใช่หรอ?"

"พี่วิลล์ไม่มีวันให้อภัยฉันหรอก.."มาเฟียยิ้มเจื่อน "จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่ามิลันยังมีชีวิตอยู่หรือปล่าวเลย"

แกร๊ก!

เสียงประตูดังขึ้นผมหันไปมองและพบกับร่างเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ดวงตาประกายสดใส จมูกเชิดรั้นนิดๆ ปากสีชมพูอ่อนที่ระบายยิ้มกว้าง ผิวขาวเนียนละเอียด ผมสีน้ำตาลอัลมอนด์ซอยสั้น 

สวย สวยมากๆ....ผมคิดได้แค่นี้ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเผยอออกแล้วเปล่งเสียงหวาน

"มาเฟีย!^^"

"...มิลัน..."

--------------------------------------

ตัดดดด เย้เฮททท!!

ได้มาอัพซักทีหลังจากที่ตายหายไปนานน

เม้นให้กำลังใจบ้างนะค้าาา จุ๊บ♥

ซารางแฮ>_<