SOTUS พี่ว้ากครับ...ผมรักพี่

6
____________________________________________
 
“กูถอดญาณไปล่าไททัน” สวัสดีครับทุกท่านกลับเข้าสู่แชนแนลของไนน์ร็อคเกอร์เจ้าของบัลลังแห่งความหล่อ ว่ะฮะฮ่า อ้าวไม่ใช่ผมเหรอะ โทษๆครับ
 
เรากลับเข้าสู่ประเด็นสุดท้ายที่เจ้าแม่สีไม้ ได้ทิ้งไว้ว่าตนนั้นได้ถอดญาณไปล่าไททัน
 
“ไททันอยู่ไหน”
 
“อยู่กรุงเทพ”
 
“แล้วไททันมันคือใครวะ เพื่อนพี่ไม้เหรอะครับ”
 
“เพื่อนพี่ครับ”
 
“เพื่อนพี่ที่หน้า”
 
“ลากที่หน้า”
 
“หน้าตาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่”
 
“เห้ที่หน้าพี่”
 
“ค้างที่หน้าพี่ ที่บ้านพ่อ”
 
“หน้าตาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่”
 
“หน้าตาดีอะครับ”
 
“มึงจะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย” ไอ้สีไม้พูดแล้วขำมานิดๆ นี่ภาษาอะไรใครรู้บอกกูทีครับ
 
“แล้วไอ้สีน้ำไปไหน” ไอ้สีไม้ถามต่อ
 
“รดน้ำต้นไม้”
 
“ปลูกต้นไรวะ”
 
“คล้ายๆปลาซาดีน”
 
“แดกตีนไหม” ไอ้สีไม้ถามด้วยใบหน้าเกี้ยวโกรธ ที่อยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวอ่ะ อ้อนั่นมันเกี๊ยว5555555555555555555555555555555555555555555555555555555ถุย
 
“ไปกินขี้ เอ้ย กินข้าว”  ผมพูดแล้วระเบิดหัวเราะใส่มัน
 
“เออๆ” มันพูดพลางลุกขึ้นปัดก้นและสะบัดตูดใส่หน้าผมไปหนึ่งที ไอสัดโชว์ตูด
 
 
 
 
 
ผมกับไอ้สีไม้เดินเข้ามาในโรงอาหารซึ่งมีไอ้สีน้ำนำหน้ามาก่อนแล้วด้วยเหตุที่ว่าหิวมากอย่างนี้นี่เอง ส่วนผมก็ไปปลุกให้มันตื่นนี่แหละ
 
“รับประทานอะไรครับพี่สีน้ำสุดหล่อ พ่อรวย และเล็กมาก” อันนี้ไม่ใช่ผมครับ แฝดมันนั่นแหละ เออทักทายกันดีอะ ร.เรือ กระดกลิ้นชัดเจนมากครับ อยากมีบ้าง อะอิยะอิยา
 
“ปลาซาตีนครับ จะแดกไหม?” ส่วนน้องก็เงยหน้าจากการรับประทานเมื่อครู่มาตอบพี่ชายตัวเองครับ อิจฉานะครับบอกตรงๆ
 
“ไม่ครับเกรงใจ” ไอ้สีไม้บอกก่อนจะทิ้งให้ไอ้สีน้ำกินคนเดียวต่อไป ลากผมมาซื้อข้าวไปกินนั่งบ้าง
 
“ไอ้ไม้ เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำก่อนนะมึงกินน้ำไร” ผมบอกและถามมันก่อนจะเดินแยกมาอีกร้านนึงที่ขายน้ำปั่น
 
“ป้าครับนมสดปั่นแก้วนึง กับชาเย็นแก้วนึงครับ” ผมสั่งป้าที่ยืนปั่นน้ำอยู่ และก็ต้องหันมามองอีกคนที่ยืนสั่งอยู่ข้างหลังผม คือถ้าเสียงไม่คุ้นนี่จะไม่หันเลยนะ
 
“ป้าครับชาเย็นแก้วนึงครับ” หันมาก็ต้องตกใจนิดๆที่เห็นว่าเป็นพี่ซิก ก็แค่ตกใจนิดๆอ่ะ นิดเดียวไม่มากหรอก ส่วนพี่ซิกก็เหมือนจะเฉยๆ เหมือนคนแปลกหน้าเจอกันอ่ะ ผมมองไปอีกนิดก็เห็นพี่โจอี้กำลังเดินมาทางนี้ ดูเหมือนว่ากำลังจะเดินมาหาพี่ซิก
 
ก็ถูกแหละ เดินมาหาผมก็แปลกละ เออ ผมเลยหันกลับมามองป้าร้านน้ำเหมือนเดิม
 
“มึงสั่งยังวะ” เสียงพี่โจอี้ถามขึ้น
 
“สั่งแล้ว” พี่ซิกตอบสั้นๆ
 
 
 
 
 
“นมสดปั่นได้แล้วจ้า” ป้าบอกพร้อมกับในมือที่ยื่นนมสดปั่นสองแก้วมาให้ ป้าครับผิดป่ะครับ
 
“เอ่อคือ...ผมสั่งนมสดแก้วเดียวครับ แล้วก็ชาเย็นอีกแก้วนึง” ผมรับนมสดปั่นสองแก้วมาถือไว้ในมืออย่างงงๆ
 
“อ้าวเหรอจ้ะ ป้าฟังผิดน่ะ” ป้าพูดพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด ใจจริงก็สงสารป้านะ แต่ป้าครับนมสดปั่นสองแก้วนี่ผมกินไม่หมดหร๊อกกกก ส่วนไอ้สีไม้กับสีน้ำมันก็กินไม่ได้ครับมันเฮทนมสด
 
“เดี๋ยวผมเอาเองก็ได้ครับ” ผมหันไปมองพี่ซิกที่พูดประโยคเมื่อครู่ พร้อมกับถือวิสาสะฉกแก้วในมือผมไปหน้าตาเฉย
 
“แต่พ่อหนุ่มสั่งชาเย็นไม่ใช่เหรอ” อ้าวทำไมทีงี้จำได้ล่ะครับป้าาาาาา
 
“ไม่เป็นไรครับ อะนี่ครับ” พี่ซิกว่าพร้อมกับยื่นเงินให้ป้าแล้วเดินหันหลังไปกับพี่โจอี้ทันที
 
อ้าวเห้ย นี่กูสตั้นอยู่นะฮาร์ฟ สนใจความงงของกูหน่อยสิ เออๆช่างมัน ผมเลยจำต้องยืนรอน้ำชาเย็นของไอ้ไม้อีกแก้วพร้อมกับดูดน้ำจากแก้วนมสดของตัวเองไปพลางๆ
 
 
 
 
 
 ผมกลับมาพร้อมกับน้ำสองแก้วที่ถูกต้องในมือ แก้วนึงเต็ม ส่วนอีกแก้วจะหมดตั้งแต่ที่ร้านละ ซื้อให้ไอ้สีไม้ไม่พอยังโดนมันบ่นอีกว่าไปซื้อนาน อ้าวนี่ผู้เสียสละผิดเหรอะ
 
ผมนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาสามคน โดยผมนั่งตรงข้ามสองพี่น้องคู่นั้น นั่งกินข้าวกันภายใต้ท้องฟ้าสีเทา บรรยากาศดีอ่ะฝนจะตก
 
“เออกูมีอะไรจะบอก" ผมเริ่มบทสนทนาขึ้นท่ามกลางความเงียบของโต๊ะ ที่ปกติความมีมารยาทที่จะเงียบเวลากินข้าวไม่ค่อยจะมี
 
“ไม่เอามุขนะสัด” ไอ้สีน้ำเอ่ยขึ้นขัดคอ กูจะเล่นแล้วเชียวดักทำไม
 
“กูจะบอกว่า....”
 
“ว่า?” ไอ้สีไม้ถามขึ้นบ้าง
 
“ว่า........” ผมบอกออกไปเสียงยานๆให้พวกมันลุ้น
 
“ว่าๆๆ” ไอ้สีน้ำเร่ง
 
“ว่า?” ไอ้สีน้ำที่เริ่มทำหน้าเบื่อๆถามอีกครั้ง
 
“ว่า........”
 
 “บายเพื่อน เจอกันชาติหน้า” ไอ้สีไม้ลุกขึ้นพร้อมกับยกจานข้าวไปด้วย แต่ก็ไม่วายหันมาชูนิ้วกลางให้อย่างน่ารัก
 
“พี่มึงไม่สนใจกู” ผมพูดอย่างน้อยใจพลางทำหน้าสงสารให้ไอ้สีน้ำที่ยังนั่งอยู่เห็นใจ
 
“กูด้วย ถ้ามึงยังไม่พูด” ไอ้สีน้ำที่สนใจอยู่ตอนแรกเริ่มทำหน้าเซ็งๆ
 
“อะเคๆ คือกูจะบอกว่ากูได้ไปอยู่หอแว้วนะฮาร์ฟ”
 
“เหยดดดดดด เจรงๆเหรอครัช” สีน้ำทำหน้าตกใจพร้อมกับเสียงน่ารักจังไร
 
“เจรงๆครัช สุดหล่อได้ไปอยู่หอแว้ว” ผมพูดอีกครั้งด้วยความภาคภูมิใจ สักพักไอ้สีไม้ก็กลับมานั่งที่เดิม ไอ้สีน้ำยังคงทำหน้าตกใจตะลึงบวกตื่นเต้น ส่วนก็ทำหน้างงๆเหมือนเดิม
 
“มีไรกันวะ” ไอ้สีไม้ถามขึ้นพร้อมกับใบหน้าโง่ๆโดยมีคิ้วที่ผูกโบว์อย่างน่ารัก งงเป็นไก่ตาแตกกันเลยทีเดียว
 
“บายนะฮาร์ฟเพื่อน” ผมลุกขึ้นไปทิ้งขยะ โดยไม่ลืมบอกลาเพื่อนเลิ้บอย่างไอ้สีไม้ บรรจงตีไหล่มันเบาๆด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
“ไอ้ไนน์ไปเล่นบาสกับกูป่ะ รุ่นพี่เขาชวนมา ไปหลายๆคนสนุกดี” ไอ้สีน้ำเอ่ยถามขึ้นทันทีที่พี่ว้ากปล่อยพวกเรา ซึ่งวันนี้พี่ว้ากได้ปล่อยเร็วกว่าปกติมาก ด้วยเหตุผลที่ว่าพี่รีบไปทำธุระ หลายคนด้วยนะ
 
“โรงยิมอ่อวะ?” ผมถามออกไปเชิงยอมตกลงไปเล่นด้วย อันที่จริงผมก็พอเล่นบาสเป็นอยู่บ้างนะ แต่ไม่ถึงกับเก่ง นี่ไม่ได้ถ่อมตัวนะไม่เก่งจริงๆอะ เลยคำว่าเล่นเป็นมานิดหน่อยนั่นแหละ
 
“เออ เขาบอกว่าไปช่วยซ้อมมือให้เฉยๆ เราก็เล่นสนุกๆไป” ต้องสนุกอยู่แล้วครับ แต่ไอ้สีน้ำมันเล่นเก่งกว่าผมไง อันที่จริงมันเป็นนักบาสของโรงเรียนด้วยนะตอนมอปลาย
 
ผมกับไอ้สีน้ำเดินไปซื้อน้ำปั่นกันก่อนจะเดินไปโรงยิม ซึ่งไอ้สีน้ำบอกว่าไอ้ไม้ตามมาทีหลังเพราะมันไปขี้อยู่ อันนี้ไม่รู้จริงไม่จริง แต่ผมค่อนข้างเชื่ออยู่
 
 
 
 
 
 
“ไหนวะรุ่นพี่ที่ชวนมึงมาเนี่ย” ผมถามขึ้นเป็นรอบที่สามร้อย หลังจากที่พวกผมมานั่งรุ่นพี่ที่มันบอกมาเนิ่นนาน ตบยุงร่วงตายไปหลายสิบตัว
 
“เดี๋ยวดิวะ พี่เขาอาจจะไปทำธุระอะไรอยู่ก็ได้” พอไอ้สีน้ำพูดจบก็มีเสียงมีคนเปิดประตูโรงยิม พร้อมกับมีผู้ชายเดินเข้ามาประมาณห้าคน แต่ละคนนี่สูงๆทั้งน้านนนนนนนนนน หรือผมเตี้ยวะ ไม่น่าใช่น่าจะอันแรกมากกว่า ใช่ไหมล่ะเขาเป็นรุ่นพี่ไงเลยสูงกว่า
 
“สวัสดีครับ” ไอ้สีน้ำลุกขึ้นยืนเต็มความสูงไหว้รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกผมตอนนี้
 
“นี่ไอ้ไนน์เพื่อนผมครับ” ผมลุกขึ้นและไหว้ตามเป็นธรรมเนียมรุ่นพี่รุ่นน้อง
 
“สวัสดีครับ”
 
“ไหว้พระเถอะน้อง”
 
“ผมไหว้พี่ครับ” ผมพูดบอกไปอย่างใสๆเอาล่ะวะอย่างมากก็แค่ห้าคน สิบเท้าเองครับไม่ซีๆ
 
“น้องแม่งฮาว่ะ เออดีๆ พี่ชื่อจินนะเว้ย มีไรปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่อง” พี่จินว่าพลางยื่นมือมาตบบ่าผมเบาๆ
 
“…ยกเว้นเรื่องตังนะ” พี่จินเข้ามาใกล้กระซิบเบาๆเหมือนจะได้ยินกันสองคนแต่ไม่ทันละงับ เพื่อนพี่หัวเราะกันทั้งบางละ55555555555555555555555555555555555555555555
 
ผมส่งยิ้มให้กลับอย่างเป็นมิตร กวาดสายตามองไปทั่วๆพวกพี่ๆกลุ่มนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่
 
“น้องไนน์ไม่รู้จักพี่ก็ไม่แปลกหรอก พี่อยู่นิเทศ ไอ้พวกนี้มันเพื่อนเก่าๆพี่” อ่ออออออ นี่ถ้าไม่บอกนึกว่าพแนงหมูนะเนี่ย
 
“แล้วไอ้ไม้ไปไหนเนี่ย” พี่จินถามอีกครั้ง ส่วนไอ้สีน้ำก็บอกตรงๆอีกครั้งว่าไปขี้ ตรงจังนะครับ
 
ผมนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์รอ แต่ผมจะไม่เล่นมุกเดิมละนะ นั่นมันไม่ใช่วิถีของเราชาวคนหล่อ พี่จินบอกว่ารอเพื่อนพี่เขาอีกสองคน เลยไปเล่นบาสวอร์มๆไว้ก่อน
 
 
 
 
 
 
10นาทีผ่านไปไวเหมือนมาม่าไวไวฮิกรสต้มยำมันกุ้งเข้มมันสะจายยยยยยยย
 
 
ผมนั่งจิ้มจนจอแทบทะลุ เข้าใจแล้วว่ามันทุกหยดเป็นยังไง เหงื่อนี่ไหลพรากเลย มันทุกหยดจริงๆ
 
“อ้าวมาแล้วเหรอวะ” เสียงพี่จินดังขึ้นผมจึงหันไปมองตาม และแล้วก็เจอกันใครบางคนที่ผมภาวนาเช้าเย็นๆว่าอย่าให้เจอ นี่ก็เจอจังเลย
 
พี่ซิกและพี่โจอี้เดินเข้ามา พวกผมสองคนจึงลุกขึ้นเดินตามพี่จินไปหาสองคนนั้นไป
 
“ช้าว่ะ ไปไหนกันมาวะเนี่ย” พี่จินบ่นทันทีที่ยืนเผชิญหน้ากัน
 
“พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่!” พี่ซิกถามทันทีที่เห็นหน้าพวกผมสองคน หน้าพี่เขาออกจะตกใจนิดๆที่เจอพวกผมที่นี่ คิดไม่ถึงใช่ไหมล้าว่าหล่อๆแบบนี้จะเล่นบาสเป็น
 
“เห้ยมึงใจเย็นดิวะ ว้ากดูที่ดูทางบ้างดิ น้องแม่งกลัวหมดแล้ว” พี่จินห้ามขึ้น
 
“ไหนบอกมาซ้อมบาส แล้วให้คนอื่นมาทำไมวะ”
 
“ก็ให้น้องมันมาซ้อมมือให้เราก่อนไง เล่นกันเองมันก็ไม่ครบคนอะดิ”
 
“มันมาแล้วครบไง๊” จริงอย่างพี่ซิกว่าแหละ ถึงพวกผมเข้ามาร่วมเล่นด้วย ถ้าแบ่งฝั่งก็ต้องฝั่งละห้า ถ้านับรวมๆทั้งหมดก็มีแค่เก้าคน งั้นพวกผมมาก็คงไม่มีประโยชน์แล้วล่ะมั้ง
 
“เออว่ะ”นั่นไง
 
พวกเราทั้งหมดยืนคิดกันอย่างกันอย่างซีเรียส มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าซีเรียสนะแต่มันก็ซีเรียส แต่สำหรับบางคนไม่ไง อย่างพี่ซิกเงี่ยยืนมองจะแดกหัวกูอยู่ละครัช นี่กูทำอะไรผิดอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
ผ่านไปห้านาทีก็ยังคิดไม่ออก ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปนั่งพักผ่อนก่อน นี่เราเป็นฆาตรกรกันหมดแล้วนะเว้ย!!!!!!!!! เวลามันตายไปเยอะแล้วนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
อ้าวทอดครับ ลืมไปมุกเดิม อิอิ
 
“เห้ยไอ้พี่จิน โทรศัพท์ผมอะ!!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เป็นเสียงที่เรียกความสนใจไปจากพวกเราทั้งหมดได้เป็นอย่างดี
 
เห้ยๆๆๆๆๆๆๆนั่นมันเจมส์เพื่อนหื่นกามผู้กู้ชาติโดยการเอาเสื้อมาให้ผมนี่ ลืมเอาไปคืนเลยแหะ โบ้เลยดีไหม? ฮิฮิ
 
“เออว่ะ ลืมๆ” พี่จินว่าพลางหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาให้ พอเจมส์เห็นหน้าผมก็ทักทายกันทันที
 
“อ้าวไนน์ ยังไม่กลับเหรอ”
 
“กลับแล้วจ้า” ผมตอบด้วยท่าทางแจ่มใสและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ส่วนมันก็หัวเราะออกมาทันที อ้าวนี่ผมทำไรผิด หือ
 
“เออเจอกันวันหลัง สวัสดีครับพี่ๆ กลับละเพื่อน บายๆพี่จิน” ไอ้เพื่อนเจมส์นี่รู้จักทุกคนได้ยังไงวะ? บอกลาแล้วหันหลังทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะพี่จินเรียกไว้ก่อน
 
“ไอ้เจมส์ๆ”
 
“ว่าไง?” เจมส์หันมาถามด้วยความสงสัยที่พี่จินยังรั้งไว้
 
“มึงเล่นบาสเป็นใช่ป่ะวะ”
 
 
 
 
 
 TBC...
 
 
 
สวัสดีอีกครั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กลับมาละแค๊บ แต่น้อยใจรีดไม่รัก เม้นไม่ค่อยมีเบย
ฮือออออออออออออออออออออออออ
ปล.ขอบคุณบทสนทนาสั้นๆจากพี่เอกและพี่โน็ตหน้าใสครับอิอิ
ปลอะเกน.ซียูเยสเทอเดย์ เจอปืนบานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ