SOTUS พี่ว้ากครับ...ผมรักพี่

7

____________________________________________

 

“มึงเล่นบาสเป็นใช่ป่ะวะ”

 

“หือ ถามทำไมวะพี่จิน?”

 

“มาเล่นซ้อมมือให้พวกกูหน่อยดิ ขาดไปคนนึงพอดี” พี่จินบอกอธิบาย เจมส์พยักหน้าอย่างเข้าใจ

สรุปคือพอเจมส์เข้ามาก็เป็นสิบคนพอดิบพอดี แต่ติดที่ว่าตอนนี้ไอ้สีไม้มันอยู่ไหนนี่แหละ

 

“แล้วไอ้สีไม้ล่ะน้ำ?”พี่จินหันมาถามพวกผม

 

“พระเอกมาแว้วแอ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงไอ้สีไม้มาแต่ไกลเรียกให้ทุกคนหันไปมองได้อย่างดี โดยเฉพาะพี่โจอี้นี่ หูผึ่งตั้งแต่ได้ยินชื่อมันละ เหอๆ

 

“เออกว่าจะมานะไอ้แสบ” ทำไมเขาดูสนิทสนมกันจังวะ รู้จักกันได้ไงวะเนี่ย ในมอนี้นอกจากแฟนพี่ไนท์แล้วนี่ก็ไม่รู้จักใครแล้วแหละ เดี๋ยวๆ ยังมีพี่ปูนด้วยอีกคน นี่ถ้าไม่ติดว่าสวยนี่จำไม่ได้นะ ส่วนไอ้พวกที่มาขอเบอร์นี่ไม่จำหรอก คือถ้าเป็นสาวๆสวยนี่พี่จะไม่ว่าเลย นี่แต่ละคนแบบล้ำๆมาผู้ชายทั้งเพครับ แต่ละคนเสนอหน้ามาแนะนำตัวเลย ดีอ่ะ

 

“เออลืมแนะนำตัวกันเลยนี่หว่า เดี๋ยวน้องมันเล่นแล้วจะเกร็ง ฮ่าๆ” พี่จินพูดพลางหัวเราะไป

 

“ไอ้นี่ชื่อไมล์ ส่วนนี้ไอ้เกม ไอ้ทีม แล้วก็ไอ้โจ้” พี่จินแนะนำตัวให้พวกๆพี่อีกสี่คนที่ผมไม่รู้จัก ส่วนผมไอ้สีไม้กับไอ้สีน้ำก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เหมือนพวกมันจะรู้จักแค่พี่จินเหมือนกับผมแหะ

 

“ส่วนไอ้สองคนน่าจะรู้จักนะ หึๆ” พี่จินชี้ไปที่พี่ซิกกับพี่โจอี้ พวกผมพยักกันสามคนอย่างพร้อมเพรียง

 

“โอเค งั้นเรา...” ไม่ทันที่พี่จินจะได้พูดต่อ เจมส์ก็ขัดขึ้นมา

 

“เดี๋ยวๆ พี่แนะนำตัวผมบ้างก็ได้”

 

“อ้าวมึงรู้จักกับไนน์แล้วไม่ใช่ไง”

 

“แต่ผมยังไม่รู้จักเจมส์นะพี่” ไอ้สีไม้พูดขึ้นมา

 

“ใช่ๆ ผมก็ยัง” ไอ้สีน้ำสมทบอีก

 

“เออๆ นี่เจมส์น้องพี่ ว่าแต่ทำไมไนน์กะไอ้เจมส์รู้จักกันวะ” ณ จุดๆนี้ทุกคนหันมาสนใจผมกับเจมส์กันหมดเลยทีเดียว เดี๋ยวดิ มันน่าสนใจตรงไหนฟะเนี่ย ตอบ!!!!!! คือกูก็พึ่งรู้ครับว่าพี่จินกะไอ้เจมส์นี่เป็นพี่น้องกัน พ่าง!

 

“คือเรื่องมันยาว ผมไม่ชอบย่ออ่ะมันเมื่อย” เจมส์ตอบพี่จินไปอย่างกวนเท้าหน่อย ซึ่งหลังจากนั้นประมาณสิบวิก็มีมือหนาๆของพี่จินโบกเข้าที่หัวไปหนึ่งที

 

เข้าใจละว่าทำไมรู้สึกถูกชะตากับไอ้เจมส์ -____-

 

“เออช่างมัน มาเล่นกันเหอะ” พี่จินพูดตัดบท โดยมีพี่โจ้วิ่งไปหยิบลูกบาสมาหนึ่งลูก

 

“เห้ยเดี๋ยวผมมานะพี่แป๊บนึงๆ” ผมพูดดักพี่จินไว้ก่อนจะแยกออกมาโทรศัพท์หาพี่ไนท์ว่าวันนี้เล่นบาสอาจจะกลับช้าซักหน่อย แล้วจึงกลับมาหาพวกพี่ๆและเพื่อนๆ โดยมีสายตาของพี่ซิกที่จ้องอยู่ มองไมอะหาเรื่องไง๊

 

 

 

 

 

 

 

พวกเราทั้งสิบคนเดินเข้ามายืนประจันหน้ากัน ทุกคนทำสีหน้าและท่าทางเครียดกับการตัดสินในครั้งนี้

 

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งตัดสิน” พี่จินพูดเสียงเข้ม

 

“ให้จริงเหอะ มึงพูดงี้หลายรอบแล้วนะ” พี่ซิกพูดขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบมานาน พวกเรายืนเป็นวงล้อม พี่ซิกยืนอยู่ตรงข้ามกับผม โดยมีพี่โจอี้และพี่ทีมยืนขนาบข้างตัวพี่เขา

 

ทุกคนกำหมัดแน่น ตั้งท่าพร้อมระดับเอ็กซ์ตรีม พร้อมกับตะโกนเป็นเสียงเดียวกันว่า.....

 

“โอ น้อยออก!!!!!”

 

สรุปคือมีผม พี่จิน พี่ซิก พี่ไมลแล้วก็ไอ้สีไม้ที่ออหงาย ส่วนไอ้สีน้ำ พี่โจอี้ แล้วก็พี่ทีม เจมส์และพี่โจ้ที่ออกคว่ำ

 

“สรุปคือฝั่งกูมีน้องไนน์ สีไม้ แล้วก็ไอ้ไมล์ ไอ้ซิกแล้วก็กู ฝั่งมึงก็มีไอ้เจมส์ สีน้ำ ไอ้โจอี้ ไอ้โจ้ แล้วก็ไอ้ทีม เป็นอันว่าลงตัว!”

 

“เริ่ม!” พอต่างฝ่ายต่างมายืนอยู่ฝั่งตัวเอง เสียงพี่จินตะโกนบอกเป็นสัญญาณเริ่ม

 

พี่ซิกรับลูกมากจากพี่จิน วิ่งไปฝั่งตรงข้ามอย่างเร็ว เลี้ยงลูกไปและชู๊ตลงห่วงแบบไม่ปราณีใคร  ส่วนผมยืนเอ๋อรับประทาน เพิ่งจะรู้ว่าพี่ซิกมันเล่นเก่งขนาดนี้ เร็วไปม๊ายยยยย เอื้ออออออออออ ฝากลูกเมียข้าด้วยยยยยยย

 

จู่ๆพี่จินก็เข้ามาเรียกสะกิดเรียก อ้าวนี่แมลงวันเข้าปากได้ละเหรอ เคๆ เล่นต่อๆ

 

“เจมส์!!” พี่โจ้ส่งลูกให้เจมส์ ส่วนเจมส์พอรับลูกได้ก็วิ่งมาฝั่งผมทันที เลี้ยงลูกหลบตัวพี่ซิกไปอาศัยความสูงที่น้อยกว่าพี่ซิกเล็กน้อยวิ่งไป ก่อนจะชู๊ตลงอย่างสวยงาม...

 

การเล่นบาสครั้งนี้ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ นี่กะจะเล่นกันแบบเท่ๆไม่สนใจคนขาสั้นๆเลยใช่ไหม ได้เลย

 

ด้ายยยยยยยยยยยย

 

ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยเลยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

แล้วเจอgun

 

 “ไอ้ไนน์รับ!!” ไอ้สีไม้เรียกผมเสียงดังลั่น เหมือนมันจะเห็นว่าผมไม่ค่อยได้แตะลูกซักเท่าไหร่ เลยส่งลูกมาให้ อยากจะถามว่ามึงเห็นค่ากูช้าไปไหมครับเพื่อน แต่ก็เห็นใจมันนะ ถึงมันจะอยู่คนละฝั่งกับพี่โจอี้ แต่คนละฝั่งนี่ยิ่งหนักเลย พี่โจอี้เล่นตามประกบมันแทบตาย บอกตรงๆมองไปกูแทบเห็นเป็นร่างเดียวกันแล้วล่ะฮาร์ฟ

 

ผมรับลูกมาแล้วเลี้ยงลูกไปอย่างเร็ว และกระโดดชู๊ตลูกบาสลงห่วงด้วยสกิลทั้งหมดที่มี อ้าห์~

 

สวบ!!

 

“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

“เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมกับไอ้ไม้เข้ามาไฮไฟวกันอย่างดีใจสุดกำลัง เฮกันลั่นโรงยิมเลยทีเดียวเชียว ส่วนฝั่งตรงข้ามก็เฮไปด้วย เอ๊ะเดี๋ยวนะ นั่นเฮหรือหัวเราะ

 

ผมหันไปเห็นพี่ซิกทำหน้าเหวอนิดๆ นั่นแหนะตกใจอะดิ ก็บอกเห็นหล่อๆแบบนี้ก็เล่นบาสเป็นนะเว้ย แต่เดี๋ยวทำไมพี่จินต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยวะ น่านไอ้สีน้ำหัวเราะอะไร เดี๋ยวๆ

 

“มึงเฮอาไร๊ นั่นมันฝั่งมึง ไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” หลังจากเฮกันมาได้ประมาณห้าวิ ไอ้น้ำก็ตะโกนมาแบบเสียงดังฟังชัด ผมหันไปมองสภาพแวดล้อมรอบข้างพร้อมกับไอ้ไม้ แห้วแดกครับ  นี่มันห่วงฝั่งกูนี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

ไอ้สีน้ำขำมากขั้นหนักถึงขนาดกลิ้งลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น ขำมากใช่ไหม ขำมากใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยย

 

ส่วนพี่ไมลก็ยกนิ้วโป้งให้ พร้อมกับเฮ เออพี่เป็นคนดีว่ะ ซึ้งอะ น้ำตาจะไหล

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมกับไอ้สีไม้ถึงเอ๋อแดกไปชั่วขณะหันมามองหน้ากันอยู่สองวิก่อนจะปล่อยกร๊ากออกมาพร้อมกัน แบบว่าฮาตัวเองที่ชู๊ตลูกลงห่วงตัวเองไม่พอยังมาดีใจแบบออกหน้าออกตา

 

ส่วนพี่จินพอเริ่มกระจ่างกับเรื่องพี่เกิดขึ้นก็เริ่มเฮด้วย เดี๋ยวนะพี่ ช้าไปไหม?

 

“ช่างมันๆ มาเล่นกันต่อ” พี่ซิกตัดบท หน้าพี่เขาดูนิ่ง แต่ก่อนจะนิ่งผมเห็นเหมือนเขาจะอมยิ้มนิดๆด้วยนะ หรือคิดไปเองวะ

 

 

 

 

 

 

สรุปคือกลับมาเล่นกันตามปกติ แต่อาการผมเหมือนมันจะไม่ปกติว่ะ เป็นไรอ่ะเป็นไร เห้ยทำไมโลกมันหมุนได้วะ เห้ยนี่ไม่มีใครเห็นเลยเหรอวะ นี่โลกมันกำลังหมุนติ้วๆเลยนะเว้ยยยย

 

“ไนน์รับ!” เห้ยๆทำไมลูกบาสแม่งมาทีละสามลูกเลยวะ เห้ยนี่พี่จินเล่นอะไรเนี่ย รับลูกไหนวะๆๆ

 

ผัวะ!

 

เสียงลูกบาสกระทบหัวใครสักคน เหมือนจะเป็นผม เพราะรู้จักเหมือนหน้าจะสั่นไปชั่วขณะ รู้สึกมึนๆบวกชานิดๆ ร่างกายที่เหมือนจะไม่ไหวพับลงไปกับพื้น

 

“ไนน์!!!!!” เสียงเหมือนใครบางคนเรียกผม เสียงมันคุ้นๆเหมือนจะเป็นพี่ซิกเลยแหะ

 

“เห้ยไอ้ไนน์!!” เหมือนเสียงหลายๆคนกำลังเรียกผมอยู่ แต่ตามันกำลังจะปิด ไม่ไหวแล้วอะ

 

“ไนน์ๆ!!!” รู้สึกเหมือนมีใครวิ่งมาใกล้ๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีใครบางคนยกผมขึ้นสู่อกกว้าง เป็นความรู้สึกสุดท้ายก่อนจะดับวูบไป...

 

 

 

 

 

 

“ไนน์!!!!!” ผมวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ล้มพับลงกับพื้นทันที รู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆน้องมันก็ล้มพับไปแบบนั้น ส่วนไอ้จินก็หน้าซีดหน้าเสียไปเลยเพราะมันเป็นคนส่งบอลมาให้ไนน์จนกระแทกที่หัวแล้วล้มไป

 

“ไนน์ๆ!!!” ไอ้เจมส์น้องไอ้จินวิ่งเข้ามาข้างๆตัวผมที่ตอนนี้นั่งยองๆอยู่ข้างๆไนน์

 

“ไนน์ๆ ไนน์!” ผมสะกิดแก้มใสของคนตัวเล็กพร้อมกับเรียกเบาๆ เมื่อเห็นท่าว่าไม่น่าจะตื่นผมจึงตั้งท่าจะอุ้มคนตรงหน้า

 

“เดี๋ยวผม…”

 

“เดี๋ยวกูเอง” ไอ้เจมส์ทำท่าจะอุ้มไนน์เหมือนกัน แต่เวลาแบบนี้ไม่ใช่เวลาที่จะแย่งชิงกันเหมือนลูกบาส ผมจึงตัดบทและตัดสินใจอุ้มไนน์ขึ้นมาเอง

 

พวกไอ้จินที่มุงอยู่หลบให้ผมทันที ผมจึงอุ้มไนน์แล้ววิ่งไปห้องพยาบาลทันที เวลานี้ห้องพยาบาลน่าจะยังไม่ปิด

 

 

 

 

 

 

“น้องน่าจะอ่อนเพลียน่ะ ให้น้องนอนพักก่อนค่อยพากลับบ้านแล้วกันนะ” พี่พยาบาลบอกก่อนจะขอตัวไปดูคนอื่นๆในห้องพยาบาล อาจเป็นเพราะวันนี้อากาศร้อนด้วย

 

ผมนั่งเฝ้าไนน์อยู่สักพักนึง ไอ้พวกนั้นน่าจะตามมาทีหลัง ช็อคสุดก็น่าจะเป็นไอ้จินนะ เล่นซะสลบแบบมันไม่รู้ตัวเลย

 

Rrrrrrrrrrrrrrr

 

เสียงโทรศัพท์ดังลั่นขึ้นในห้องพยาบาลที่เงียบแห่งนี้ เสียงมันดังมาจากกระเป๋ากางเกงของไนน์ ผมจึงถือวิสาสะหยิบมันออกมา หน้าจอโชว์เจ้าของเบอร์โทรเข้าว่าเป็นเบอร์ ‘พี่ไนท์’ ผมจึงตัดสินใจกดรับทันที

 

(ไนน์อยู่ไหน เล่นบาสเสร็จรึยัง) เสียงปลายสายถามขึ้นทันทีที่ผมกดรับ

 

“ฮัลโหลครับพี่ไนท์ นี่ผมซิกเองนะครับ”

 

(อ้าวซิกเหรอ ไนน์ไปไหนล่ะทำไมไม่รับโทรศัพท์?)

 

“ไนน์เป็นลมน่ะครับ ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาล”

 

(เห้ยๆ ไนน์เป็นอะไรมากรึเปล่า!!!! ให้พี่ไปรับไหม?) ปลายสายถามด้วยความตกใจ และน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยอยู่ในนั้น

 

“ไม่เป็นไรมากครับ เดี๋ยวกลับกับผมก็ได้ครับ คงอีกสักพักนึงนะครับ” ผมบอกเพื่อไม่ให้พี่ไนท์เป็นห่วงมากเกินไป เล่าเหตุการณ์ให้พี่ไนท์ฟังนิดหน่อยก่อนจะวางสายไป ดูพี่ไนท์เป็นคนที่ห่วงแล้วหวงน้องมากๆด้วย ใครจะเข้าหาไนน์นี่ก็คงต้องผ่านพี่ชายน้องให้ได้ก่อนสินะ

 

“ไนน์เป็นยังไงบ้างพี่” ผมเงยหน้าละสายาจากคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเพียงกว้างในห้องพยาบาล ก็เจอกับไอ้เจมส์ที่วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

 

“ไนน์อ่อนเพลียเลยเป็นลม” ผมตอบออกไปสั้นๆเรียบๆ

 

“พี่กลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวไนน์ฟื้นแล้วเดี๋ยวผมไปส่งให้เอง” ไอ้เจมส์เดินเข้ามาแล้วทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงตรงข้ามกับผม

 

“ไม่เป็นไร”

 

“พี่ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” มันพูดย้ำอีกครั้งแบบอยากให้ผมไปจริงๆ จากที่ผมเป็นเพื่อนกับพี่มันมานานและเจอมันบ่อยๆ จนเกือบจะซี้กับมัน ถ้าผมดูไม่ผิด....

 

“ไนน์เป็นไงบ้างวะเจมส์” เพื่อนของไนน์ที่ชื่อสีไม้กับสีน้ำวิ่งเข้ามาพร้อมกับถามไอ้เจมส์ น้องมันอาจจะถามผม ถ้าผมไม่ได้เป็นพี่ว้าก ดูก็รู้ว่าตอนเล่นบาสน้องมันเกร็งกันขนาดไหน ถ้าไม่มีไอ้จิน น้องมันก็คงไม่เล่น

 

“ก็..น่าจะเป็นลม แล้วไอ้พี่จินล่ะ?”

 

“นั่งทำใจอยู่ข้างนอก ฝากกำลังใจมาให้” ถ้าแยกจากสีผมน่าจะเป็นสีน้ำที่พูด สักพักไอ้จินกับพวกเพื่อนๆคนอื่นก็เข้ามา

 

“เห้ยน้องเป็นไรมากป่ะวะ คือกูไม่ได้ตั้งใจทำลูกเขานะเว้ย” ไอ้จินพูดด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้

 

“นิดหน่อย อาการสาหัสไม่เบา อาจไม่ฟื้น..” ผมพูดแกล้งไอ้จิน และดูเหมือนจะได้ผล หน้ามันซีดยิ่งกว่าเดิมอีก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทันที ส่วนเพื่อนไนน์กับไอ้เจมส์ก็หันมามองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้จิน แล้วก็เริ่มจะเข้าใจ

 

คือน้องมันยังรู้นะเว้ยจิน แต่มึงนี่.....

 

“แล้วมีใครโทรไปที่บ้านน้องเขายังวะ เห้ยๆแล้วทำไมไม่พาไปโรงบาลวะ!!!!” ไอ้จินพูดอย่างรนๆ

 

“กูคุยกับพี่เขาแล้ว เขาบอกว่าจะเอาเรื่องมึง”

 

“เห้ยๆ เดี๋ยวกูโทรไปหาแม่กูก่อนนะ มันต้องมีทางรักษาดิวะ” พูดจบมันก็วิ่งออกไปโทรศัพท์เลยทันที

 

“เออนี่ก็เย็นมากแล้ว แล้วใครจะไปส่งไนน์อะ”

 

“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” สีน้ำกับสีไม้มองหน้าผมอย่างอึ่งๆซะหน่อย ไม่แปลกหรอก คุยกับผมก็ยังไม่เคย และก็คงยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านไนน์อยู่ข้างบ้านผม แถมสรรพนามที่ใช้ก็มีแค่ ‘ผม’ กับ ‘คุณ’ มันคงแปลกไม่น้อยที่ผมจะมาใช้คำว่าพี่

 

“เดี๋ยวผม...” ไอ้เจมส์ทำท่าจะพูดซ้ำอีกครั้ง ผมจึงมองหน้ามันนิ่งๆ ดูเหมือนสีไม้มันจะกลัวว่าผมจะโกรธไอ้เจมส์แหละมั้ง เลยพูดตัดหน้ามันทันที

 

“เห้ยเจมส์ ให้พี่ซิกเขาไปส่งเถอะ ถ้ามึงว่างก็ไปส่งพวกกูก็ได้นะๆ” สีไม้พูดจบกะมีสีน้ำพยักหน้าสมทบอีกคน

 

ถ้าให้ทาย น้องมันก็คงไม่อยากให้มีปัญหาอะไรอีก เลยเปิดทางให้ผม ส่วนไอ้เจมส์พอได้ยินแบบนั้นก็เริ่มอึกอักไปไม่ถูก แต่สุดท้ายก็ทนสายตาอ้อนวอนจากสองคนนั้นไม่ไหว เลยต้องลุกไปตามคำร้อง พวกนนั้นไม่วายหันมาไหว้ให้พวกผมทุกคน ส่วนพวกเพื่อนผมก็นั่งเป็นเพื่อนแป๊บๆก็เริ่มกลับไปเพราะเห็นว่าผมดูแลอยู่แล้ว

 

“เห้ย ฝากไปดูไอ้จินด้วยนะ เดี๋ยวมันฆ่าตัวตายซะก่อน บอกมันด้วยกูล้อเล่น” ผมฝากไอ้โจ้ที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องคนสุดท้าย

 

“แล้วคืนนี้ไม่ไปกับพวกกูเหรอ เด็กมึงเรียกหาแต่มึงนะเว้ย”

 

“ไม่ว่ะ คืนนี้กูขอเซย์กู๊ดบาย”

 

“อย่างมึงเนี่ยนะ ฮ่าๆ เออกูไปละ ส่งลูกเขาให้ถึงบ้านนะเว้ย” ไอ้โจ้พูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่คนอย่างผมก็ไม่ใช่คนที่จะชั่วได้ขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆ

 

 

 

 

 

 

 

นั่งเฝ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงได้สักพัก พอนาฬิกาข้อมือดูก็เย็นมากจนท้องฟ้ามืดแล้วเกรงว่าพี่ชายเขาอาจจะเป็นห่วงขึ้นมาอีก ผมจึงตัดสินใจอุ้มร่างบางมาที่รถของตัวเอง ก่อนจะวางไปที่เบาะข้างคนขับอย่างเบามือ ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมอุ้มน้องแบบนี้ และก็เป็นทุกครั้งที่น้องสลบ ต่อไปผมต้องผันตัวเองไปเป็นหมอแล้วล่ะ

 

ผมเดินอ้อมกลับมานั่งฝั่งขับ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากมอมาทันที

 

“อื้อ..” ผมหันมามองคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้ที่บอกอาการว่าตัวเองนอนไม่สบายตัว ตลอดทางมาหลายครั้ง

 

“พี่ไนท์เบาแอร์ให้ไนน์หน่อย ไนน์หนาว..” ผมขำกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ ไนน์น่าจะเป็นคนที่ติดพี่อยู่มากพอสมควรนะ ไม่งั้นคงไม่ละเมอเรียกคนอื่นเป็นพี่ตัวเองขนาดนี้หรอก

 

แต่นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินน้องมันแทนตัวเองว่าไนน์ พี่ไนท์คงเป็นคนเดียวที่ไนน์แทนตัวเองว่าไนน์แบบนี้ แต่ก็น่าขำนะ ตอนตื่นเป็นเหมือนกับม้าพยศยากตัวนึง แต่พอหลับก็กลายเป็นลูกแมวเชื่องดีๆนี่เอง

 

“พี่ไนท์ไนน์หนาว..” ผมเบาแอร์จนเกือบสุดแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังบ่นออกมาว่าหนาวอีก ผมจึงจอดรถเพื่อหาเสื้อแขนยาวที่ผมมักติดรถเอาไว้แล้วเอามาคลุมตัวให้ร่างบางเอาไว้ ส่วนไนน์พอรู้สึกว่ามีอะไรมาคลุมร่างกายก็กระชับเสื้อแน่นขึ้น

 

เมื่อเห็นว่าน้องไม่หนาวเท่าไหร่แล้วจึงรีบขับรถกลับบ้าน พอมาถึงหน้าบ้านก็เห็นว่าพี่ไนท์กำลังเดินออกมาจากบ้านพอดี ผมจึงจอดรถแล้วเดินไปหาพี่ไนท์

 

“อ้าวพี่ไนท์กำลังจะไปไหนเหรอครับ?”

 

“อ้าวมาแล้วเหรอ พี่กำลังจะไปเอาของที่บ้านเพื่อนพี่น่ะ ไนน์อยู่ในรถเหรอ”

 

“ครับ งั้นเดี๋ยวให้ผมอุ้มไนน์ไปนอนที่โซฟาก่อนไหมครับ”

 

“อ่า...พี่รบกวนซิกอุ้มไนน์ไปส่งบนห้องเลยได้ไหม พี่กลัวว่าเดี๋ยวพี่กลับช้า” พี่ไนท์พูดด้วยสีหน้าดูเป็นกังวล

 

ผมพยักหน้ารับ พี่ไนท์ส่งกุญแจให้ผมดอกนึงซึ่งเป็นกุญแจบ้าน แล้วฝากผมล็อคบ้านให้ด้วย พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืน แล้วก็ขับรถออกไป พี่ไนท์คงจะไว้ใจผมอยู่มากไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้ผมขึ้นห้องน้องชายตัวเองง่ายๆขนาดนี้

 

ส่วนผมก็กลับมาที่รถสะกิดแก้มเรียกคนที่หลับพริ้มอยู่เบาๆ แต่ไม่มีทีม่าว่าจะตื่น ผมจึงอุ้มน้องสู่อ้อมแขนอีกครั้ง แล้วเดินเข้าบ้านมา

 

 

 

 

 

 

ผมทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงกว้างที่วางไนน์ให้นอนแล้ว แต่จู่ๆมือขาวก็รั้งแขนผมไว้ ผมหันไปมองอย่างตกใจ

 

“เดี๋ยวสิ...”

 

 

 

 

 

 TBC...

 

 

 

กลับมาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณเม้นที่เพิ่มขึ้น ซึ้งใจน้ำตาจะไหล

ขอบคุณจริงๆจากใจ ไว้ว่างจะแต่งสเปเชี่ยวเอ็นซีมากให้ฮาร์ฟ

เห้ยๆๆๆๆเดี๋ยวๆๆๆๆๆๆล้อเล้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

5555555555555ก็ไม่รู้จะฟินอะไร ยังไม่ค่อยมีอะไรให้ฟินอะฮือT.T

ขอเม้นหน่อยนะงับ เพื่อจิตใจที่ร่าเริงแจ่มใสในการแต่งตอนต่อปายยยย

ปล. ฝากเพจเค้าหน่อยน้า เอาไว้อัพเดตอะไรเพิ่มเติม แวะมาเม้ามอยกันได้นะแจ๊ะ จิ้ม♥