Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

“หวะ...เหวอ~!”

“O_O!”

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าแรงส่งจากฉันจะทำให้อีกฝ่ายเสียหลักพลัดตกจากต้นไม้ลงไปแบบนั้น แต่นั่นก็ไม่น่าตกใจเท่ากับสิ่งที่เขาทำเพื่อปกป้องฉันที่ตกลงมาพร้อมกันหรอก!

ปึก!

เสียงกระทบกันของวัตถุสองสิ่งบ่งบอกว่าเราร่วงลงมาถึงพื้นเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่ได้รับความเจ็บปวดใดๆ เลยแม้แต่นิด นั่นก็เพราะ...

“อ่า...เจ็บชะมัด เธอเป็นไรมั้ย?”

“มะ...ไม่ค่ะ”

“เฮ้อ~ ดีแล้วล่ะ ^^”

คนตัวโตค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกจากตัวฉันช้าๆ ไออุ่นที่เคยห้อหุ้มร่างกายฉันไว้ยังไม่จางหายไปไหน และดูท่าว่าจะประทับตราตรึงเรื่อยไปอีกนานเท่านาน...

“ลุกไหวมั้ย?” เขาถามขึ้นหลังจากลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ในขณะที่ฉันเอาแต่มองเขาตาไม่กระพริบพร้อมกับจ้องฝ่ามือหนาที่ยื่นมาให้

แว๊บหนึ่งในหัวสมองฝั่งชั่วร้ายสั่งให้ฉันยึดมือนั่นไว้แล้วฉุดเขาลงมาทำมิดีมิร้ายเสียเดี๋ยวนั้นเลย...

แต่โชคดีที่สมองฝั่งคุณความดีสั่งการได้ดังกว่า...

“ไหวค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ^^” ฉันปฏิเสธฝ่ามือนั้นอย่างแสนเสียดายด้วยการลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง พี่จีซุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มอบอุ่นให้ฉันครั้งหนึ่งก่อนที่เขาจะขอตัวหลบหนีต่อไป

“ละ...แล้วเจอกันใหม่นะคะ!” ฉันตะโกนไล่หลังเขาไปอย่างมีความหวัง

“แน่นอนครับ!” พระเจ้า! เขาได้ยินฉันด้วย >_< ร่างสูงที่กำลังวิ่งหนีหันกลับมารับคำพร้อมทำท่าตะเบ๊ะให้ฉันอย่างร่างเริงสมเป็นเขาจริงๆ

“^___^” เพียงเท่านั้นก็ทำให้ฉันยิ้มแก้มแทบแตก...แค่นั้นจริงๆ นะ

ฮ้า~ รู้สึกว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่คุ้มค่าจริงๆ เลย

ทั่กๆๆๆ

“อ๊ะ!” ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังอยู่ไม่ไกลและดูเหมือนจะมุ่งตรงมาทางนี้ด้วยจึงหันกลับไปดู แล้วก็ต้องตกกะใจจนเกือบหาเสียงตัวเองไม่เจอ

“เยจี! เธอเห็นพี่จีซุนมั้ย!?!” พี่โบอาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับถามด้วยความเหนื่อยหอบปนหงุดหงิด บอกตามตรงว่าเวลาอาเจ้องค์ลงนี่เป็นอะไรที่ฉันไม่อยากเห็นสุดๆ อ่ะ

“มะ...ไม่ค่ะ” ฉันโกหกคำโต แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องปิดบังทั้งๆ ที่พวกเราก็เป็นเดอะแก๊งค์ผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกันแท้ๆ

“ฮึ่ย! หายไปไหนนะ!”

“เอ่อ...พี่โบอา ฉันว่าป่านนี้พี่เขาคงหนีกลับห้องไปแล้วแน่ๆ เลยอ่ะ” ยัยซูจินพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ หน้าตาเธอดูสิ้นหวังมากเมื่อเทียบกับตอนขามา

“ฉันเห็นด้วยกับยัยหนูน้อยนี่นะ กลับฐานเถอะ เจ้เหนื่อยยย TOT” พี่กาอินบ่นออกมาอีกคน เหงื่อที่ไหลย้อยอยู่ตามใบหน้าและลำคอช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก พี่เขาแวะเล่นน้ำข้างทางมาหรือเปล่าน่ะ อยากจะรู้จริงๆ =_=

พวกเราต่างจ้องไปที่ศูนย์รวมอำนาจเพียงหนึ่งเดียวที่สามรถชี้ชะตาพวกเราได้...พี่โบอา -_-+

“เออ! กลับก็กลับ”

“เยส! ฉันอยากอาบน้ำจะแย่ เมื่อกี้วิ่งเฉียด ‘ยัยพวกนั้น’ แล้วรู้สึกแย่ชะมัด T^T” พี่กาอินพูดพลางถูเนื้อถูตัวไปด้วย

‘ยัยพวกนั้น’ ที่พูดถึงคงจะหมายถึงซาแซงกลุ่มอื่นสินะ ว่ากันว่าซาแซงบางพวกที่มุ่งมั่นมากๆ หรือมาด้วยใจรักอันเต็มเปี่ยมน่ะ จะเอาแต่ตามติดศิลปินจนไม่สนใจสิ่งใดๆ อีกเลย แม้แต่อาบน้ำ!

“หนูก็เหมือนกัน T^T เมื่อกี้พี่กาอินเหยียบเท้าหนูด้วย” ยัยซูจินงอแงขึ้นมาอีกคน

“อุ๊ยตาย! จริงมั้ยคะหนู เจ้ขอโทษจ้า”

“เจ็บปวดที่สุดค่ะ”

“โอ๋ๆ เดี๋ยวเจ้เลี้ยงหนมนะคะ”

“ไอศกรีมวานิลาด้วยจะเริ่ดมากค่ะ -.,-”

“เนียนเลยนะยะ เด็กนี่!” พี่กาอินเขกหัวน้อยๆ นั่นไปทีหนึ่ง

“เฮ้อ~” พี่โบอาถอนหายใจยาวอย่างระอา พวกเราก็แบบนี้แหละน้า~

“คิกๆๆ” ฉันได้แต่หัวเราะให้กับความน่ารกน่าเอ็นดูของคนทั้งคู่

จบไปแล้วสำหรับหนึ่งวันอันแสนจะไม่ธรรมดาของฉัน คิดดูอีกทีแล้วยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นจริงๆ อืม...คิดๆ ดูแล้วราวกับเป็นแค่ความฝันเลยนะ...

...เป็นฝันที่สวยงามจริงๆ ^-^

================================

ฝากเม้นท์ให้ด้วยนะคะ