Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

ฟุ่บ!

O_O!

อยู่ดีๆ ก็มีวัตถุลึกลับลอยผ่านหน้าฉันไปในรัศมีไม่ไกลนัก เรียกว่าแทบจะปะทะดั้งฉันเลยทีเดียว -_-^ มันคืออะไร!?!

“ฮ้า~ ให้ตายสิ! ดีนะที่แอบมาทางนี้ ไม่งั้นโดนยำเละแน่เลยเรา แฮ่กๆๆ” เสียงบ่นพึมพำกับเสียงหอบหายใจดังอยู่ใกล้ตัวฉันนิดเดียว...นิดจนแทบจะสนิทกันเลยล่ะ!

แต่...เสียงแบบนี้ ไออุ่นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้! พี่จีซุนนนนน >[]<~~~

ฟุดฟิดๆ

“หืม?” ร่างสูงทำจมูกฟุดฟิดๆ ในอากาศ (น่าร้ากอ้ะ!) จากนั้นไม่นานเขาก็หันมาเจอฉัน (ที่ทำตาวาววับจับจ้องเขาอยู่)

“O_O;” นัยน์ตาแสนคุ้นเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจแบบสุดขีด เห็นแบบนั้นแล้วฉันยิ่งอยากจะกรีดร้อง ผู้ชายอะไรน่ารักได้มากขนาดนี้ T^T ให้ตายเถอะพระเจ้า! ความเท่าเทียมกันอยู่ที่ไหน สาบานได้ว่าถ้าฉันทำตาโตเบิกโพล่งแบบนั้นบ้างมันต้องออกมาอุบาทว์มากแน่ๆ T__T

“เฮ้ยยยยย!!!”

“เอ่อ...=_=;”

ฉันงง ทำไมคนที่กรีดร้องถึงเป็นเขาล่ะ เอ...หรือฉันแอบทำตาโตตามเขาไปด้วย!? โอ้ไม่นะ! การโคจรมาเจอกันในรอบสิบล้านปีแสงของเรามันจะน่าประทับใจเกินไปแล้ว (ประชด) มันควรจะราบรื่นละมุนละไมไม่ใช่เหรอ T^T ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย

“ธะ...ธะ...เธอ...” ริมฝีปากเขาสั่นพั่บๆๆ ด้วยความหวาดกลัว เฮ้! พี่เห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย =_=; ฉันต่างหากที่ควรจะทำแบบนั้นน่ะ ฉันควรจะตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกสิ! ทำไมบทบาทมันสลับกันจนมั่วแบบนี้ล่ะ คนสวย (?) ไม่เข้าใจ TOT

“เอ่อ...คือว่า...” ฉันกำลังจะเริ่มต้นอธิบายหลังจากปล่อยให้คนตรงหน้าละล่ำละลักมาพักใหญ่ -_-; บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงยังนิ่งได้ขนาดนี้ทั้งที่ภายในใจมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว คิดดูสิ!  นี่พี่จีซุนเชียวนะ! เขาตัวเป็นๆ นั่งอยู่ตรงหน้าฉันเนี่ย >.,< แถมตรงนี้ก็เป็นพุ่มไม้ค่อนข้างสูงที่สามารถปิดบังอะไรๆ แถวๆ นี้ได้เป็นอย่างดีเลยด้วย มันคงจะเพอร์เฟ็คมากถ้าฉันสามารถจับเขาปล้ำซะเดี๋ยวนี้เลย -.,- หุๆๆ

แต่...เฮ้อ~=_=; ใครจะไปกล้าฟะ! พี่เขาตัวสั่นงันงกอย่างกับลูกนกน้อย และดูทำตาเข้าสิ -_-; ฉันทำไม่ลงอ่ะ ฮึกๆ (กลั้นใจพูด)

ทั่กๆๆ

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา ไม่ได้การล่ะ!

“หลบเร็ว!” ฉันร้องบอกคนที่เอาแต่ตื่นกลัวราวกับสาวน้อยบริสุทธิ์ที่กำลังจะโดนพรากพรหมจรรย์ -_- ฉันควรจะบอกเขาไปมั้ยนะว่าฉันจะพยายามกลั้นใจไม่ทำอะไรเขาในตอนนี้ เผื่อเขาจะมีกะจิตกะใจลุกหนีมากยิ่งขึ้น อืม...อย่าพูดดีกว่า เดี๋ยวจะยิ่งเสียขวัญไปกันใหญ่ =_=;

“อ๊าย! ฉันว่าฉันได้ยินเสียงดังมาจากทางนี้นะ!!!”

“เสียงพี่จีซุนแน่ๆ ฉันจำได้!!!”

“เธออยู่ไหน~♪”

=_=;;; ฮู่ว~ มาหลบพวกเดียวกันเองแบบนี้ก็แอบเหนื่อยเหมือนกันนะ ฉันไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าฉันสลับตัวกับยัยเตี้ยตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น เพราะถ้าให้ฉันเป็นคนหาล่ะก็ ฉันต้องหาเจอแน่ๆ ถึงแม้ที่ซ่อนตัวของเราจะไม่ธรรมดา แต่ก็ใช่ว่าจะหายากหาเย็นอะไร ถ้ายัยนั่นฉลาดอย่างฉันล่ะก็...เจอแน่!

“ลองไปดูทางนั้นซิ!”

อ่า...ขอบคุณในความฉลาดน้อยของยัยนั่น คงเดาไม่ถูกสินะว่าพวกเราหนีขึ้นมาซ่อนตัวอยู่บนตนไม้เนี่ย รอดแล้วสินะ...

“O_O;;;”

“=_=^” เมื่อไหร่จะเลิกตื่นกลัวฉันซะทีเนี่ย! เขาเป็นผู้ชายนะ! เขาตัวใหญ่กว่าฉันด้วยนะ! เขาเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่าเนี่ย!!! โฮ~~~~~

“ธะ...เธอ...”

“ฉันชื่อเยจีค่ะ...คิมเยจี เป็นแฟนคลับที่รักพี่มากๆๆๆ เลยค่ะ ^3^” ฉันแนะนำตัวเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อสร้างความประทับใจ หวังเหลือเกินว่ามันจะสามารถกอบกู้สถานการณ์แย่ๆ ก่อนหน้านี้ให้กลับคืนมาได้

“ยะ...เยจี?” เขาทวนคำก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวขึ้นตั้งตรงหลังจากผงะไปกับคำแนะนำตัวของฉัน -_-; ฉันจะทำเป็นลืมมันไปนะ ฉันจะหลอกตัวเองว่าเขาประทับใจมาก T^T

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่จีซุน ^^” ฉันยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อเชคแฮนด์ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยื่นมือมา เมื่อฉันสบตากับเขาฉันก็เข้าใจในทันทีจึงรีบชักมือกลับ

เขา...กลัวฉันสินะ...

“พี่ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันไม่ปล้ำพี่หรอก” อ่า...ในที่สุดฉันก็ต้องพูดมันออกไปจนได้ -_- ดูสิ เขาเหงื่อตกเลยอ่ะ

“เอ่อ...=_=;”

“ถึงจะอยากทำขนาดไหนก็จะอดใจไว้ สบายใจได้ค่ะ ^O^”

“=[]=”

“ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นหรอกน่า~ พี่อย่าจริงจังสิ คิกๆๆ” ฉันระเบิดหัวเราออกมาอย่างไม่เกรงใจใครเพราะรู้ดีว่าแถวนี้มีเพียงเราสองคนเท่านั้น เอ...เหมือนตอนนั้นเลยแฮะ

มีแค่เรา...นั่งอยู่ด้วยกัน...พูดคุยหัวเราะด้วยกัน...คิดถึงจัง

“เฮ้อ~ เธอทำพี่กลัวนะ แต่ก็...ขอบใจที่ช่วยนะ ^^”

“O_O…-////-” ใครว่าฉันแกล้งเขาได้ฝ่ายเดียวกันเล่า! ดูเอาซะ คนคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ นะ

“เฮ้ๆ เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาขยับเข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่าฉันมีท่าทีแปลกไป โถๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~♪ ถ้าพี่เข้ามาอีกนิดฉันจะกลับคำเดี๋ยวนี้แหละ! ผู้ชายอะไรน่าจับกดชะมัดเลย =.,=

“เอ่อ...เธอโอเคนะ?” เขาถามขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับเอามือลูบหัวฉันเบาๆ ...เหมือนตอนนั้น

“ขะ...ค่ะ =////=” ฉันรู้สึกว่ามีควันพวยพุ่งออกจากร่างกาย ประมาณว่าตัวฉันตอนนี้กลายเป็นกาน้ำร้อนที่เดือดจัดอะไรทำนองนั้นเลย ฟู่ว~

“อืม...พี่ว่าพี่ต้องไปแล้วล่ะ ดูเหมือนจะปลอดภัยแล้วนะ” เขาพูดขึ้นทำลายความเงียบชั่วขณะ และนั่นก็ทำเอาใจฉันหล่นวูบ...

เขา...จะไปแล้ว...

หมับ!

“เฮ้ย!?!”

“อย่าไปนะ!”

“หา!?!”

“อย่าหนีไปไหนเลยนะ...”

“ธะ...เธอ...”

“...ขอร้องล่ะ”

“...”

ฉันซุกหน้ากับลำตัวของคนตัวใหญ่ กอดเขาไว้ด้วยท่อนแขนน้อยๆ ของตัวเองอย่างสุดกำลัง เพียงเพื่อจะรั้งเขาเอาไว้กับตัวเองในนานที่สุดเท่าที่จะทำได้

ขออีกนิดเถอะนะ...ฉันอยากอยู่กับเขาให้นานกว่านี้...

“ปละ...ปล่อยพี่เถอะ” ฝ่ามือเย็นเฉียบกุมมือของฉันไว้ก่อนจะออกแรงแกะมันออก แต่แน่นอนว่าฉันขืนตัวเต็มที่ ฉันไม่อยากให้เขาหนีไป ไม่อยากให้หายไปไหนอีกแล้ว!

“ไม่เอา! ไม่ปล่อย!”

“อย่าดื้อสิ ไม่น่ารักเลยนะ ^^”

“อะ...” ฉันชะงักไปเพราะอีกฝ่ายเอี้ยวตัวมายิ้มให้

“พี่ไม่หนีไปไหนหรอก จะอยู่กับเธอและทุกๆ คนตลอดไปนั่นแหละ”

“จะ...จริงนะ” ฉันตาวาวและค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกราวกับต้องมนตร์สะกด

“ครับ สัญญาเลย ^^”

“ฮิๆ รักพี่จังเลย >///<” ว่าแล้วก็ขอซุกอีกสักทีเถอะนะ เขานี่มันน่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ!!

“หวะ...เหวอ~!”

“O_O!”

=====================================

ขอเป็นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^^

ขอบคุณมากค่า