Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

2

You’re driving me crazy

ฉันกำลังหลับฝันดีไม่มีผีกัดตูดอยู่ดีๆ แต่กลับถูกลากออกจากเต็นท์ของตัวเองอย่างรุนแรง =_=^ คนที่กล้าทำกับฉันอย่างนี้มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น

...พี่โบอา!

“ฮื่อ! พี่จะปล่อยให้ฉันนอนอีกสักนิดไม่ได้เหรอ~” ฉันโอดโอยพร้อมกับขยี้ตาไปมา พยายามจะตบหน้าตัวเองก็แล้ว แต่ไม่ยักกะอยากตื่นเลยอ่ะ สงสัยเมื่อคืนฉันจะเอาแต่พร่ำเพ้อถึงพี่จีซุนมากเกินไปจนไม่เป็นอันนอนแน่ๆ ตอนนี้ถึงได้กลายเป็นนกฮูกที่ต้องการการพักผ่อนตอนกลางวันอย่างนี้ คร่อก~ (_ _) z Z

“ไม่ได้ย่ะ! อีกไม่กี่นาทีพี่จีซุนก็จะออกมาแล้วนะ จะเอาแต่นอนได้ยังไงกัน”

“...”

“อีกอย่างนะ ฉันต้องการให้เธอเช็คแผนที่อีกครั้งเพื่อความชัวร์ คราวนี้เราต้องไม่พลาด!”

“...”

“ฮึ่ม! เมื่อคืนนี้มันช่างน่าเจ็บใจจริงๆ อุตส่าห์ส่งเธอไปเฝ้าอีกทางแล้วเชียว ทำไมไม่เจอตัวเขาน้า~!”

“...”

“นี่เธอฟังฉันอยู่รึเป่าหา!?!”

“จีซุนโอปป้า[1]~ (_ _) z Z”

ป้าบ!

“แอบหลับแล้วยังจะละเมออีกเหรอหา! >O<+”

“โอ๊ย! ตื่นแล้วๆๆ” ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อโดนฝ่ามืออรหันต์ของคุณเจ้ อ๊า! เจ็บแสบถึงทรวงใน T^T

“ซะที!! ไปๆ ไปเช็คแผนที่อีกครั้งซิ” ว่าแล้วก็โดนดุนหลังไปทางรถตู้คันจิ๋วของพวกเรา อืม...เกือบเดือนแล้วนะที่พวกฉันกับเจ้านี่ไปไหนมาไหนด้วยกัน เรียกได้ว่าแทบจะ 24 ชั่วโมงเลยก็ว่าได้

พวกฉันมาตามเฝ้าพี่จีซุนอยู่หน้าคอนโดฯ ทุกวันและทุกเวลาอย่างที่ได้บอกไปแล้ว ดังนั้นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเต็นท์และรถเคลื่อนที่ขนาดพกพา เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพื่อความสะดวกยังไงล่ะ พวกฉันมีกันอยู่สี่คนก็จริง แต่นอกจากพวกเราแล้วก็ยังมีซาแซงกลุ่มอื่นๆ ที่ตามคลั่งไคล้พี่จีซุนไม่ต่างจากเราเลย ถ้าไม่มีรถหรือเต็นท์ไว้ล่ะก็ เราจะไม่มีจุดยืนบนโลกใบนี้อีกต่อไป =_=; อาจจะเกิดการแย่งพื้นที่กันได้ ถ้าเราไม่จับจ้องเอาไว้อย่างชัดเจนอ่ะนะ ซึ่งบางกรณีเราก็ไม่มีที่อยู่พอที่จะตั้งเต็นท์ได้ มันก็ไม่มีทางเลือกที่จะต้องเข้าไปอัดกันอยู่ในรถกระป๋องแบบเจ้านี่เนี่ยแหละ เฮ้อ~

หากถามว่าฉันทนอยู่อย่างลำบากยากเย็นเช่นนี้ไปเพื่ออะไร...?

คำตอบนั้นมันน่าจะแปะอยู่บนหน้าผากของฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ J

เพราะว่าฉัน...รักเขา ♥

“อืม...เท่าที่ดูก็ไม่มีปัญหานะคะพี่โบอา”

“แน่ใจนะ คราวนี้ขอแบบชัวร์ๆ ฉันไม่อยากพลาดอีกแล้ว -_-^”

“แหมๆ คุณเธอจ๋า ฉันก็เช็คเหมือนกันล่ะน่า -.- ถ้าจะมีทางอื่นที่พี่เขาจะหนีไปได้ก็มีแต่ท่อระบายน้ำเท่านั้นแหละ -3-” พี่กาอินเดินสวยเข้ามาร่วมวงและพร้อมกันนั้นยัยซูจินก็เดินเลียไอศกรีมวานิลาตามเข้ามาติดๆ แหม่! แอบไปช๊อปมาเหรอเนี่ย ไม่เรียกกันสักคำเลยนะ L

“ขอให้มันจริงเถอะ -*-” พี่โบอายังไม่หายเครียดง่ายๆ แต่จะว่าไปคำพูดของพี่กาอินชวนเครียดมากขึ้นอีกนะ เพราะถ้าพี่จีซุนหนีไปทางท่อระบายน้ำจริงๆ เนี่ย ฉันไม่อยากจะคิดสภาพเลย =_= มันคงดูน่ารักอย่างน่าอัศจรรย์ (ประชด)

“ตามนี้แหละค่ะ มีแค่ทางนี้ทางเดียวที่พี่เขาจะไปได้ในวันนี้ ^^” ฉันหันไปยิ้มให้กำลังใจเจ้ใหญ่แห่งวงการ ส่วนพี่โบอาก็ทำท่าครุ่นคิดพร้อมกับจ้องแผนที่ในมือฉันสักพัก ก่อนจะยอมถอนหายใจอย่างยอมรับในการตัดสินใจของฉัน อืม...จะว่าไปพี่โบอาเนี่ยไว้ใจฉันสุดๆ ไปเลยนะ ถึงแม้ฉันจะเพิ่งเข้ามาอยู่กับเธอได้ไม่เท่าไหร่แต่เธอกลับเรียกใช้ฉันมากกว่ายัยซูจินที่อยู่ด้วยกันมาแรมปีเสียอีก =_=; ฉันว่า ณ จุดนี้ยัยซูจินต้องพิจารณาตัวเองละนะ เห่อๆ

“จะรอช้าอยู่ใยล่ะจ้ะ รีบไปดักรอกันเถอะ!” พี่กาอินโถมตัวเข้ามากอดคอฉันกับยัยซูจินที่ยืนอยู่ข้างกันจนหน้าแทบทิ่ม =_= เอิ่ม ยัยซูจินหน้าเปรอะไปด้วยไอศกรีมเลยอ่ะ ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะเอาคืนอย่างสาสมเลยทีเดียว -_-+

“พี่กาอินอ่า TOT” เฮ้อ~ อาจเพราะซูจินเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง พี่โบอาเลยไม่ยอมใช้ให้ทำงานใหญ่ ยัยนี่ยังมีความเป็นเด็ก (เล็กๆ) อยู่มาก ต่างจากฉันที่แม้จะอายุเท่ากันแต่กลับทำตัวแก่แดดแก่ลมราวกับตัวเองผ่านโลกมาแล้วค่อนชีวิต =_=;; เอ๊ะ! เหมือนฉันกำลังชมตัวเองอยู่นะ แต่ฟังไปฟังมาทำไมมันดูแปลกๆ อ่ะ กระซิกๆ

“เจ้ขอโทษจ้า หนูน้อย T^T” ฉันว่าเดือนนี้ทั้งเดือนพี่กาอินอาจจะหมดงบไปกับค่าไอศกรีมของยัยเด็กน้อยนี่ก็เป็นได้ อีกหน่อยยัยซูจินต้องอ้อนเอาไอศกรีมแท่งใหม่แหงๆ

“ซื้อมาคืนหนูเลย! ยังกินไปไม่ถึงครึ่งเลยอ่ะ TT_TT”

ฉันว่าแล้วไง -_-; เฮ้อ! เหนื่อยใจ

“ไปกันเถอะ เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีละ” พี่โบอาพูดตัดบทก่อนจะเดินนำออกไปยังหน้าคอนโดฯ ที่เริ่มคลาคล่ำไปด้วยฝูงชน ทั้งซาแซง แฟนคลับอื่นๆ และสื่อมวลชนที่มารอทำข่าว

พวกเรารู้ตารางเวลาของพี่จีซุนเป็นอย่างดีราวกับว่าไปแอบแฝงตัวอยู่ในบริษัทก็ไม่ปาน...ปิ๊งป่อง! เราทำอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ >_O พี่กาอินใช้ความสวยและเสน่ห์ยั่วยวนใจของเธอ...เอ่อ อาจจะเว่อร์เกินไป -_- เอาเป็นว่าใช้ความสามารถส่วนตัวแล้วกัน พี่เขาแอบเข้าไปในบริษัทได้ด้วยค่ะ! เมื่อเข้าไปได้แล้วทุกอย่างก็เหมือนจะง่ายไปหมด อาจเพราะประสบการณ์ที่สั่งสมมานานหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่ในที่สุดพี่กาอินก็แอบล่วงรู้ตารางงานของพี่จีซุนได้ละเอียดยิบเลยล่ะ อิๆ เป็นความเก่งกาจที่ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ งานเสี่ยงอย่างนี้ปล่อยเจ้แกทำไปคนเดียวเถอะค่ะ ^.<

กรี๊ดดดดดดดดดด~~~~

เสียงกรีดร้องนี่เป็นเหมือนสัญญาณเริ่มต้นแห่งความวุ่นวายเลยนะ =_= แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ต่อให้คุณไม่ใช่แฟนคลับคุณก็ต้องเผลอร้องออกมาบ้างล่ะ ก็ถ้าได้มาเจอตัวเป็นๆ ของพี่จีซุนในระยะประชิดแบบนี้ คุณจะไปอดใจไหวได้ไง เขาทั้งหล่อ นิสัยดี แถมยังชอบแจกยิ้มอีกต่างหาก เป็นใครก็ต้องกรี๊ดอยู่แล้วล่ะ แล้วพวกเราเหล่าสาวกธรรมดาๆ จะเหลือเหรอ!?!

“กรี๊ด!!! พี่จีซุน >O<” พี่กาอินนำไปแล้วหนึ่ง

“จีซุนโอปป้าาาา~” ยัยซูจินผู้ไม่ยอมแพ้ ถึงแม้เธอจะตัวเล็กนิดเดียวแต่พลังเสียงนี่สุดๆ ไปเลย ดังแหวกอากาศมากค่ะ

“พี่จีซุนนนน!!!” พี่โบอาเริ่มแล้ว พลังเสียงของเธอทำเอาคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องถอยหนีด้วยความสะพรึง =_=; แม้แต่ฉันยังไม่อาจเทียบได้ สมแล้วที่เป็นเจ้าแม่มานานขนาดนี้ หึๆ

“พี่จีซุน! เยจีรักพี่น้าาาา~” ฉันร้องตะโกนแข่งกับเสียงคนอื่นบ้าง การบอกรักเขาแบบนี้เป็นอะไรที่ฉันทำอยู่ตลอดเวลา จนตอนนี้มันติดนิสัยไปแล้วล่ะ ได้เจอเมื่อไหร่ต้องบอกรักเมื่อนั้นแหละ อิๆ

“^_^” โฮ่ย~ ฆ่ากันด้วยรอยยิ้มแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคุณชาย T.,T ฉันจะบ้าตาย ทำไมเขาถึงได้หล่อไม่บันยะบันยังขนาดนี้ หล่ออย่างไร้ที่ติ ดูดีสุดๆ ไปเลยค่าาา~!

“ไปเร็วพวกเรา! เดี๋ยวตามไม่ทัน” พี่โบอาเรียกรวมพลทันทีที่พี่จีซุนให้สัมภาษณ์สั้นๆ กับนักข่าวเสร็จเรียบร้อยและก้าวขึ้นรถตู้ของตัวเองไป พวกฉันรีบบึ่งกลับรถไซส์มินิของตัวเองแทบไม่ทัน ไหนจะฝูงชน ไหนจะซาแซงตัวเหม็นทั้งหลาย T^T ถ้าจะลำบากขนาดนี้อ่ะนะ!

“มาเร็วๆๆ” พี่โบอานั่งประจำที่คนขับก่อนจะกวักมือเรียกพวกเราอยู่ไหวๆ ราวกับจะช่วยเร่งฝีเท้าพวกเราให้เร็วขึ้นได้ -_-; แต่ถึงกระนั้นยัยซูจินก็ยังสะดุดล้มอยู่ดี อาเมน

“แง~ รอฉันด้วย TOT”

“ยัยซูจิน! รีบมาเดี๋ยวนี้ก่อนที่เจ้จะลงไปฆ่าเธอ” แม้แต่พี่กาอินก็อดไม่ได้ที่จะโวยวาย ก็แหม! ช่วงเวลาเร่งด่วนอย่างนี้ยัยนี่ยังจะมีกะจิตกะใจมาหกล้ม ฉันล่ะนับถือในความซุ่มซ่ามของเธอจริงๆ -_-^

“หนูขอโทษค่า~~~”

ปึง!

----------------------------------

[1] โอปป้า เป็นภาษาเกาหลี สำหรับน้องสาวเรียกพี่ชาย

==========================================

ฝากเม้นท์ไว้หน่อยน้าาา

ขอบคุณค่า ^O^