Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

แกร็บ!
“ใครน่ะ!?” ฉันร้องถามทันทีที่ได้ยินเสียงผิดปกติบางอย่างดังอยู่ใกล้ตัว เมื่อหันกลับไปใบหน้าของฉันก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกของใครบางคนเข้าอย่างจัง
ฉันเกือบจะกรีดร้องขอความช่วยเหลืออยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าจมูกฉันไวกว่า ฉันได้กลิ่นอันคุ้นเคยและมันก็เร่งอัตราการเต้นของหัวใจของฉันได้ดีจริงๆ =..=
“พะ...พี่จีซุน” อ๋อย~ เจอกันในระยะประชิดอีกแล้วนะ ฆ่าฉันเถอะ! ได้โปรดดดด
“ไง ยัยตัวแสบ!” เขาพูดเสียงรอดไรฟัง อีกทั้งยังทำหน้าเหี้ยมใส่ฉันด้วย ต่างจากครั้งล่าสุดที่เราเจอกันลิบลับเลย...ตอนนั้นยังสั่นเป็นลูกนกอยู่แท้ๆ =.,=
“เอ่อ...พี่จีซุนเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ฉันถามกลับพลางถอยหลังมาตั้งหลักหนึ่งก้าวเพื่อให้เราได้มีช่องว่างระหว่างกันมากขึ้น แต่อีกฝ่ายไม่นำพา เขาก้าวตามมาและรั้งข้อมือฉันไปไว้ในกำมือแข็งแกร่งของเขา
“อ๊ะ!” ฉันร้องเพราะมันเจ็บ เขาจะบีบข้อมือฉันให้แหลกอยู่ตรงนี้เลยหรือไง
“ฉันไม่น่าไว้ใจเธอเลย! ดูสิ่งที่เธอทำกับฉันสิ! คิดว่าฉันจะรักคนที่ทำร้ายร่างกายฉันได้อย่างนั้นเหรอ!” เขาพูดใส่ฉันด้วยอารมณ์รุนแรง แต่ยังคงรักษาระดับเสียงเอาไว้ไม่ให้ดังจนเกินไป พลางใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง...มันถูกพันด้วยผ้าพันแผล
ที่ที่เราออกมาเจอกัน...ไม่สิ! เขาน่าจะตามฉันมามากกว่า -_-; บริเวณนี้เงียบเชียบและไม่เป็นจุดสนใจ แถมยังมืดมากจนไม่มีใครกล้าผ่านเลยด้วย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะอยู่ใกล้ๆ กับคอนโดฯ ของพี่จีซุน =_= แลดูอันตรายเกินไปนะ
“เอ่อ...เจ็บมั้ยคะ?”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ!? ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับพวกเธอแล้วนะ ที่ผ่านมาฉันก็ถูกลิดรอนความเป็นส่วนตัวจนแทบจะอยู่ไม่ได้อยู่แล้ว ทั้งหน้าคอนโดฯ ทั้งบ้านเพื่อนฉัน แล้วนี่ยังจะตามเข้าไปถึงในบริษัทอีกเหรอ เหลือเชื่อเลย!”
“ฉัน...ฉันไม่ได้...” ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ทำ ในเมื่อทุกอย่างที่เขาพูด มันคือสิ่งที่ฉันลงมือเองทั้งหมด ฉันโกหกไม่ได้หรอก...ทำไม่ได้แม้แต่จะแก้ตัวด้วยซ้ำ
“เรื่องวันนั้นก็แผนของเธอสินะ ต้องการให้โลกรู้นักหรือไงว่าเธอได้อยู่ใกล้ฉันน่ะ ถึงได้จ้างคนไปแอบถ่ายแล้วปล่อยภาพพวกนั้นออกมา แต่เสียใจด้วยนะที่มันไม่เป็นไปตามที่เธอหวัง”
“แผนอะไรคะ? ฉันงงนะเนี่ย” ฉันได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ เขาพูดถึงอะไรอยู่หนอ?
“ไม่ต้องมาแกล้งโง่! ฉันดูออกหมดแล้ว เธอวางแผนทำให้ฉันตกเป็นข่าวกับเธอเพื่อเธอจะได้เชิดหน้าชูตาว่าได้เข้าใกล้ศิลปินมากกว่าใครสินะ ยัยเด็กโรคจิต!”
“นี่! พี่ไปเอาเรื่องแบบนั้นมาจากไหนน่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เรื่องวันนั้นฉันก็แค่ช่วยพี่ มันก็มีแค่นั้นไม่ใช่หรือไง” ฉันเริ่มโมโหที่ถูกเขาต่อว่าแบบนี้ ถึงแม้จะดีใจที่เขาตามมาคุยด้วย แต่ฉันกลับรู้สึกแย่มากกว่าที่เขามาคุยด้วยอารมณ์โมโหร้ายอย่างนี้...ไม่เหมือนเทพบุตรคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิด
“หึ! แล้วไอ้ภาพหลุดพวกนั้นมันคืออะไร เธอเองไม่ใช่เหรอที่ส่งไปให้บริษัทฉันดู อยากดังมากสินะ!”
“ทำไมพี่ต้องเสียงดังด้วยเล่า พูดเบาๆ ไม่ได้หรือไง” ฉันแว๊ดกลับอย่างเหลืออด ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะกล้าเถียงคนที่ฉันรักได้อย่างตอนนี้ และไม่คิดด้วยว่าฉันจะโกรธเขาได้ลงคอ T_T ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย แงงงง~~~
 “ชิ!” เมื่อถูกเตือนสติ ร่างสูงก็ปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ ก่อนจะถอยห่างจากฉันไปก้าวหนึ่งเพื่อเว้นระยะห่าง แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงตึงเครียดอยู่เหมือนเดิม เขาจ้องหน้าฉันนิ่งด้วยนัยน์ตาคู่สวยแสนดุดันนั้น
“พี่มีปัญหาอะไรเนี่ย พูดมาตรงๆ เลยนะ ฉันรับได้อยู่แล้ว” ทำไมถึงได้เป็นคนปากเก่งขนาดนี้นะ =*= ถ้าพี่จีซุนบอกว่าให้ฉันออกไปให้พ้นๆ จากชีวิตของเขาขึ้นมา ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ฮึกๆ T^T
“ดี! เธอใช่มั้ยที่เป็นคนส่งรูปถ่ายพวกนี้ไปที่บริษัทเพื่อทำให้ฉันเสียหาย และลอบทำร้ายร่างกายฉันในสวนหย่อมนั่นด้วย”
“หา!?! รูปถ่ายอะไร? ทำร้ายอะไร? ฉันงงนะเนี่ย =O=”
“ฉันอุตส่าห์พูดกับเธอตรงๆ แล้วนะ ยังจะมาแกล้งไขสืออีกเรอะ!?” เขากอดอกถามอย่างเอาเรื่อง แต่จะบ้าหรอ! ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแม้แต่อย่างเดียว มีใครเอาอะไรผิดสำแดงให้เขากินรึเปล่าน่ะหา?
“พี่พูดอะไรของพี่ วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้เข้าบริษัทของพี่เลยแม้แต่ก้าวเดียว อีกอย่างนะ ไอ้รูปถ่ายที่พี่พูดถึงนั่นมันคืออะไร ฉันไม่เข้าใจค่ะ”
“หึ! ผู้ร้ายที่ไหนจะยอมสารภาพความจริงล่ะนะ ฉันว่าเราไปคุยกับตำรวจเลยดีมั้ย จะได้จบๆ กันไปเลย” ว่าแล้วก็ตรงเข้ามาคว้าข้อมือฉันไว้อีกรอบ
“เฮ้ย! พี่จะบ้าเรอะ ทำแบบนั้นพี่ก็เสียหายสิ เป็นข่าวแบบนั้นมันไม่ดีไม่ใช่หรอไง” ฉันรีบโวยเพื่อปกป้องเข้าไว้ก่อน เขาใช้อะไรคิดเนี่ย =*= ถ้าทำแบบนั้นมีหวังได้ดังไปทั่วทวีปแน่ๆ หมายถึงดังในด้านลบอ่ะนะ คิดดูสิ! พรุ่งนี้นักข่าวคงจะพากันพาดหัวข่าวเกี่ยวกับพี่เขาเป็นชุด เช่น ‘ซุป’ตาร์ชื่อดังทะเลาะกับแฟนคลับตัวเอง’ เป็นต้น -_-;
“เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการรึไง ถ่ายรูปเพื่อมาแบล๊กเมล์ฉัน เป็นข่าวกับฉัน เอาให้ดังไปเลย”
“อย่ามาประชดบ้าๆ นะพี่ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ ให้สาบานกี่ตลบก็ได้ว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อะไรทำให้พี่คิดว่าฉันเป็นคนทำน่ะหา?”
“ก็เธอเป็นคนช่วยฉันไว้...”
“ฉันช่วยพี่นี่ผิดมากเลยเหรอ =O=” ฉันรีบขัดก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค สุดท้ายเขาก็ดีดหน้าผากฉันครั้งหนึ่ง เพื่อให้ฉันหยุดฟังเขาก่อน เจ็บอ่ะ T#T
“มันอาจจะเป็นแผนของเธอก็ได้ไง”
“บ้าป่ะ! ถ้าเป็นฉันนะจะเก็บรูปพวกนั้นไว้เชยชมคนเดียว ไม่เอาไปแบ่งพี่ดูหรอก แบร่ :P”
แป๊ะ!
“โอ๊ย! มันเจ็บนะพี่!!” ทำไมเขาต้องดีดซ้ำที่เดิมด้วย (ฟะ!)
“หึๆ แล้วเรื่องที่หัวฉันล่ะ จะว่ายังไง” ทำไมเขาต้องหัวเราะเยาะในขณะที่ฉันกำลังจะดิ้นตาย TOT สะใจมากใช่ม้ายยย
“จะไปรู้เรอะ! ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เหยียบเข้าไปในบริษัทของพี่เลยแม้แต่นิด ถึงมีโอกาสฉันก็ไม่กล้าเข้าไปแบบพี่กาอินหรอก...อุ๊บ! OxO”
“ใครนะ?”
“เปล่าค่ะ แหะๆ ^^;” ปากหนอปากกกกก
“มีคนแอบเข้าไปในบริษัทงั้นหรอ” เขากดเสียงต่ำพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อเค้นคำตอบให้ได้
“เปล่าๆๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ >_<”
“หึๆ โกหกไม่เนียนเลยนะ! แสดงว่าเธอก็รู้สินะว่าใครแอบเข้าไป”
“โถ่!”
“สารภาพมาซะ!”
ฉันมองหน้าตาจริงจังของอีกฝ่ายและชั่งใจดูว่าควรจะบอกดีมั้ย นี่มันเป็นความลับสุดยอดเลยนะ ถ้าพี่เขารู้เข้าอาจจะเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยมากขึ้นก็ได้ แบบนี้พวกเราก็แอบเข้าไปอีกไม่ได้แล้วสิ T^T อีกอย่าง ถ้าฉันบอกไปพี่กาอินอาจจะเดือดร้อนก็ได้นะ เอาไงดีๆๆ
“พูดมา...” ร่างสูงไล่ต้อนฉันด้วยจิตวิทยาขั้นสูง...เอ่อ อันที่จริงก็แค่จ้องฉันด้วยสายตานิ่งเรียบนั่นแหละ แต่ทำเอาฉันรู้สึกกดดันจนดิ้นหนีไม่ได้เลยอ่ะ แงๆๆ หนูขอโทษนะพี่กาอิน
“พี่คนหนึ่งในแก๊งค์ของฉันเองค่ะ เขา...”
“ใคร?”
“ก็พี่คนหนึ่ง...”
“ชื่ออะไร -_-*”
“เอ่อ...”
“บอกมาเถอะน่า”
“พี่กาอินค่ะ T_T” จบแล้วชีวิตน้อยๆ ของฉัน ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย กระซิกๆ
“ยัยนั่นงั้นเหรอที่ปาหัวฉัน หึ!” ว่าแล้วก็ยืดอกขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหมายมาด แต่เฮ้ย! เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว อย่างพี่กาอินน่ะไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ อีกอย่างนะ ตอนที่พี่กาอินวอร์มาหาพวกฉันน่ะ พี่จีซุนก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วนี่นา จะเป็นพี่กาอินไปได้ยังไงกันเล่า =O=
“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ! พี่กาอินเพิ่งแอบเข้าไปหลังจากที่พี่โดนปาหินแล้วต่างหาก”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันโดนปาหินเมื่อไหร่ -_- สรุปว่าเธอเป็นคนทำสินะ”
“ไม่ใช่โว้ย! ก็บอกอยู่เนี่ยว่าไม่เคยเข้าไป TOT” ให้ตายสิ ทำไมถึงได้คุยยากคุยเย็นขนาดนี้ “พี่กาอินแอบเข้าไปคนเดียวค่ะ แต่ว่าพวกเราวอร์คุยกัน แล้วตอนนั้นก็เป็นช่วงที่พี่เดินออกจากห้องท่านประธานพอดี ซึ่งพี่ก็มีผ้าพันแผลรอบศีรษะอยู่แล้ว พี่กาอินแค่เห็นเหตุการณ์ตอนนั้นแค่นั้นเอง ส่วนเรื่องคนที่ทำน่ะ อาจจะเป็นซาแซงคนอื่นก็ได้ โลกนี้ไม่ได้มีฉันเป็นซาแซงคนเดียวซะหน่อยนี่ -*-” ฉันร่ายยาวจนแทบหมดพลัง สงสัยคงต้องไปหาราเม็งมาตุนไว้เผื่อมีรอบดึกซะหน่อยแล้ว
“งั้นเหรอ...” เขาเอามือขึ้นลูบคางอย่างใช้ความคิด เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าเขาเริ่มสงบลงแล้วล่ะ สงสัยจะกลับมาเป็นคุณพี่ชายคนเดิมของฉันแล้วสินะ >_<
“ถึงฉันจะเป็นซาแซงแต่ฉันรู้ดีว่าพวกเราไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันไม่ได้อยากเห็นพี่เลือดตกยางออกแบบนี้ซะหน่อย แลดูทรมานจะตายไป T_T อีกอย่างนะ แค่ได้ตามพี่ไปทุกๆ วันแบบนี้น่ะก็มีความสุขจะตายอยู่แล้ว ฉันไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นหรอกค่ะ เกิดพี่ตายไปฉันก็แย่น่ะสิ ^-^” ฉันพูดเพื่อสร้างความมั่นใจก่อนจะฉีกยิ้มตบท้ายไปหนึ่งทีแสดงถึงความเป็นมิตรแบบสุดๆ
“อืม...ฉันจะลองคิดดู”
“เย้!”
“แต่ระหว่างที่ฉันใช้ความคิด ฉันมีข้อเสนอบางอย่าง ^^”
“คะ?”
“หึๆ”
=======================
คอมเม้นท์ให้หน่อยน้าาาา
ตอนหน้าจะตามมาเร็วๆนี้