Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

“พี่กาอิน?” ฉันพูดเสียงกระซิบเพราะคิดว่าที่อีกฝ่ายเงียบไปนั้นมันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

[พะ...พะ...]

“พะ?”

[พี่จีซุน! อ๊ายยย เขาออกมาแล้วอ่ะพวกเธอ >_<] พี่กาอินกรี๊ดเสียงกระซิบ (?) กลับมา =_= อ่า ฉันเข้าใจสถานการณ์ละ เป็นฉันก็คงเงียบไปแบบนั้นนั่นแหละ

“นี่! หล่อนอย่าเพิ่งกระโจนใส่เขานะยะ!!” พี่โบอาพูดดักทางอย่างรู้ทัน

[อะไรอ่ะ! เขากำลังใกล้เข้ามาแล้ว ทำไงดีๆๆ >_<]

“อันดับแรก เลิกวอร์คุยกันก่อน =_= เดี๋ยวเขาได้ยิน”

[อ่า...โอเค แล้วจากนั้นล่ะ]

“สะกดรอยตามไป ได้โอกาสเมื่อไหร่ก็ฉุดเลย!”

[รับทราบ!] แล้วเสียงอีกฝ่ายก็เงียบหายไป

“เอาจริงเหรอพี่โบอา =[]=” ฉันกับยัยซูจินร้องขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“แน่นอนสิยะ ระดับนี้แล้ว เชื่อมือยัยกาอินได้เลย ไม่มีพลาดจ้ะ!”

“=O=” ฉันไม่ได้กลัวว่ามันจะพลาดค่ะ! ฉันกลัวเรื่องฉุดต่างหาก TOT เรากลายเป็นแก๊งค์ลักพาตัวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาเราไม่ต้องได้เข้าไปนอนกรี๊ดพี่เขาอยู่ในคุกกันยกแก๊งค์เลยเหรอ แงๆๆ

แต่มาถึงขั้นนี้คงติดต่อไปยกเลิกแผนการไม่ได้แล้วล่ะ ข้อหนึ่งคือพี่กาอินปิดวอร์ไปแล้ว และข้อสองคือฉันไม่มีอำนาจสั่งการน่ะสิ =_= ศูนย์รวมอำนาจนั่งแผ่รังสีอำมหิตอยู่ข้างๆ ฉันเนี่ย ใครจะกล้ากันเล่า!

ฉันได้แต่ภาวนาให้พี่กาอินทำพลาด อาเมน -_-

“แฮ่กๆๆ ออก...ออกรถเร็ว!!!” เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเมื่อหญิงสาว (?) นางหนึ่งวิ่งวิกหลุดกระจุยกระจายเข้ามาในรถของเรา ติดตามมาด้วยบรรดาการ์ดทั้งหลายปิดท้ายมาเป็นโขยง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่กาอิน” ยัยซูจินถามอย่างตกใจ

“ไว้ก่อนคุณน้อง ออกรถด่วนๆ เลยค่าาาา~” พี่กาอินเข้ามาหลบอยู่บนรถได้ทันเวลาที่รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างหวุดหวิด ด้วยพลังการเหยียบมิดไมล์ของพี่โบอาแล้ว ไม่มีทางโดนจับได้แน่นอน อ้อ! ฉันปิดป้ายทะเบียนรถไว้แล้วเรียบร้อย แค่นี้ก็อยู่รอดปลอดภัยไปอีกหนึ่งวันละ อิๆ

“สาธยายมาซิ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

“แฮ่กๆๆ น้ำ...ขอน้ำ T^T” พี่กาอินยังไม่พร้อมเปิดปากตามคำเรียกร้องของพี่โบอา ท่าทางจะเหนื่อยมากเลยนะเนี่ย

หลังจากที่ยัยซูจินยื่นขวดน้ำไปให้ เจ้แกก็จัดการมันจนเกลี้ยงภายในเวลาอันรวดเร็ว อื้อหือ~ สงสัยภารกิจคราวนี้จะบรรลุตามจุดประสงค์ของฉันสุดๆ ไปเลยนะเนี่ย =.,= (ฉันอยากให้พี่กาอินพลาดไง)

“ว่ามา!” พี่โบอาสั่งโดยที่ไม่ละสายตาออกจากท้องถนนเบื้องหน้า

“คืองี้นะ ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดีแล้ว ฉันตามเขาไปถึงห้องน้ำ แต่แล้วก็สังเกตเห็นว่าที่หัวเขามีผ้าพันแผลพันอยู่ O_O!”

“อะไรนะ? เขาได้รับบาดเจ็บเหรอคะ” ฉันโพล่งถามด้วยอาการใจหายวาบ... ไม่นะพี่จีซุน!

“ใช่! แต่เจ้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่และใครเป็นคนทำ ไม่รู้ด้วยว่าทำไม” พี่กาอินบอกเสียงเครียด ฉันเองก็เครียดตามไปด้วย ไม่นะๆๆ เทพบุตรของฉันมาบาดเจ็บแบบนี้มันต้องแย่มากแน่ๆ เลย T^T  

“-_-;” พี่กาอินเงียบไปสักพักก่อนจะหันมองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันที่รู้สึกว่าถูกมองจึงหันไปตามสายตาที่ส่งมา แต่ไม่นานพี่กาอินก็หันหน้าหนีพลางถอนหายใจ อะไรล่ะนั่น!? หมายความว่าไงน่ะ =_=?

“แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นคะ” ซูจินเอ่ยถามด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก อ่า จะว่าไป ตอนนี้พวกเราทุกคนไม่มีใครอยู่ในสภาพอารมณ์ที่ดีเลยสักคน ฮื่อๆ T^T

“เจ้ก็สะกดรอยตามไปเรื่อยๆ นั่นแหละ แต่แล้วอยู่ดีๆ ก็มีการ์ดมาจากไหนไม่รู้ มันเดินมาจีบพี่จ้า! ไอ้เราก็พยายามจะสลัดมันให้พ้น แต่ก็ยังมาตื๊อกันอยู่ได้ เฮ้อ~ เกิดมาสวยนี่ยากจะทำใจจริงๆ นะ”

“เอิ่ม...เข้าเรื่องซะที -_-^” พี่โบอาออกคำสั่งอีกครั้งก่อนที่พี่กาอินจะดึงเรื่องนี้ออกสู่ทะเล

“อุ๊ย! ลืมตัว ฮิๆ จากนั้นพี่ก็เลยใช้เสน่ห์ยั่วยวนเพื่อให้อีกฝ่ายหลงใหลและละลายตายไปเลย แต่ผิดแผนไปหน่อยตรงที่วิกมันดันหลุดออกมาเนี่ยสิ =_=; ต่อจากนั้นก็อย่างที่เห็นนี่แหละ เฮ้อ~”

“เอ่อ...ว่าแต่พี่กาอินไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ” ซูจินถามอย่างเป็นห่วงพลางจับไหล่อีกฝ่ายไว้ด้วยมือน้อยๆ อันสั่นเทา

“^^ ไม่จ้ะ ระดับเจ้แล้ว สบายมาก” พี่กาอินเอ่ยตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพื่อให้อีกฝ่ายเบาใจ เห็นแบบนั้นฉันก็พลอยหมดห่วงไปด้วย

คงต้องกลับไปตั้งหลักกันใหม่แล้วล่ะ ภารกิจวันนี้...เสร็จสิ้น!

“-_-;;”

“พี่กาอินมีอะไรป่ะเนี่ย!?” ฉันเอ่ยถามเมื่อถูกจ้องอีกครั้ง

“ปละ...เปล๊า!” ทำเสียงสูงขนาดนั้นมันต้องมีอะไรบิดบังเอาไว้แน่ๆ ว่าแต่มันคืออะไร และฉันจะหาทางง้างปากพี่เขาได้ยังไงล่ะเนี่ย =_=;

เย็นวันนี้เรามีราเม็งไว้รองท้อง -_-; พวกเรากลับสู่เต็นท์พักแรมหน้าคอนโดฯ ของพี่จีซุนเรียบร้อยแล้วค่ะ ฟังดูเหมือนมาออกค่ายเลยเนอะ จริงๆ แล้วเรากำลังปฏิบัติภารกิจระดับชาติต่างหาก -.- การสนับสนุนศิลปินให้โด่งดังอย่างถึงที่สุดคือหน้าที่ของซาแซงอย่างฉัน และหนึ่งในนั้นก็คือนอนเฝ้าหน้าคอนโดฯ เพื่อแสดงถึงความภักดี ฮ่าๆๆ ฟังดูบ้าจัง แต่ลึกๆ แล้วขอสารภาพตามตรงว่าเราทำแบบนี้ไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาค่ะ เราต้องการให้เขารับรู้ว่าเรารักเขามากแค่ไหน ก็เลยมาปรากฏตัวให้เห็นอยู่ทุกเวลาแบบนี้นี่ไง =W=

“ฟู่ๆ อากาศเริ่มหนาวแล้วเนอะเธอ” ซูจินเป่าเส้นราเม็งสองสามทีก่อนจะคีบเส้นเหนี่ยวนุ่มเข้าปากอย่างหิวโหย

“อืม นั่นสินะ” แม้แต่รางเม็งร้อนๆ ก็ยังอุ่นได้ภายในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้ หน้าหนาวกำลังมาเยือนพวกเราแล้วล่ะ

“เฮ้! ทำไมเธอกินเร็วจังล่ะเยจี” ยัยซูจินร้องท้วงเมื่อเห็นถ้วยราเม็งของฉันมันเหมือนจะเกลี้ยงอยู่รอมร่อ

“ฉันไม่ได้กินเร็ว -_- เธอต่างหากที่กินเยอะ ถ้าฉันจำไม่ผิดนั่นมันถ้วยที่สองสินะ”

“อ่า...แหะๆๆ ก็ฉันหิวนี่นา”

“เชื่อเลย! ตัวเล็กนิดเดียว ทำไมกินเยอะอย่างนี้นะ” ฉันพูดอย่างไม่จริงจังนัก พลางเอื้อมมือไปโยกหัวยัยตัวเล็กไปมา บางทีฉันก็รู้สึกว่าซูจินเป็นน้องสาวตัวน้อยๆ คนหนึ่ง และฉันก็มีหน้าที่ปกป้องดูเธอยัยเตี้ยนี่ราวกับเป็นพี่สาว -_-;

“คิกๆๆ เธอนั่นแหละกินน้อย” ยัยจะมาว่าฉันอีกนะ -_-;

ติ๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นและเมื่อหยิบมันมาดูก็พบว่าคนสำคัญของฉันโทรมา

“ขอตัวเดี๋ยวนะ”

“อะ...อืม ระวังตัวด้วยนะ” ซูจินบอกอย่างรู้ดีก่อนที่ฉันจะปลีกตัวออกมาเพื่อหาจุดสงบสำหรับการคุยโทรศัพท์

ทุกวันฉันจะได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านอยู่เสมอๆ พวกเขาจะสลับกันโทรหาฉันด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่เชื่อไหมว่าไม่มีใครพยายามมาลากตัวฉันกลับไปเลย -_- เฮ้ๆ ฉันก็ไม่ได้ต้องการให้พวกเขาทำแบบนั้นหรอกนะ แม้มันจะแสดงให้เห็นถึงความรักและหวงแหนก็เถอะ แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันได้ใช้ชีวิตตามแบบที่ฉันเลือก มันก็ออกจะคุ้มค่าดีนะ

“สวัสดีค่ะ” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างเป็นทางการ ทั้งที่คนที่โทรมาหาฉันใครครั้งนี้คือ...

[เป็นยังไงบ้าง เยจี]

...พี่ชายของฉันเอง

ระยะห่างระหว่างเราห่างออกไปทุกทีๆ ตามตารางงานที่มากขึ้นของอีกฝ่าย พี่ของฉันเรียนจบอย่างรวดเร็ว และได้เข้ารับตำแหน่งสำคัญในบริษัทของคุณพ่อคุณแม่เป็นที่เรียบร้อย ดังนั้นพวกเราจึงยิ่งห่างเหินกันออกไปอีก ก่อนหน้านี้ฉันพยายามจะคุยเล่นกับเขานะ แต่เพราะภาพลักษณ์ที่พี่ฉันต้องรักษาจึงเป็นเหมือนการบังคับให้ฉันต้องตีกรอบมารยาทให้ตัวเองเสียใหม่ ฉันไม่อาจพูดจาเล่นหัวกับเขาได้ และต้องเรียบร้อยเข้าไว้เพื่อรักษาหน้าตาของตระกูล เห่อๆ

“เรื่อยๆ ค่ะ ฉันปลอดภัยดี แหะๆ” ฉันอยากจะล้อเล่นว่าฉันยังไม่ตาย แต่นั่นก็ดูจะโหดร้ายเกินไปอีกล่ะ เฮ้อ~

[อืม ดีแล้ว...]

“...”

แล้วเราก็เงียบไปพักใหญ่ =_=; ให้ตายสิ! ถ้าคุณแม่โทรมาฉันอาจจะพูดได้มากกว่านี้นะ อย่างน้อยท่านก็ใจดีและมีอารมณ์ขันอยู่บ้าง ไม่เหมือนพี่ชายของฉันที่เงียบขรึมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอมีตำแหน่งเข้ามาด้วยก็เลยยิ่งไม่พูดไม่จาเข้าไปใหญ่

[เธอ...ยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้นะ]

“เรื่องนั้น...” ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกชั่วขณะ ฉันมาอยู่อย่างนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ?

[รักษาสัญญาด้วย]

“...ค่ะ เข้าใจแล้ว” ฉันรีบกลืนก้อนสะอื้นกลับลงคอไปแทบไม่ทัน ให้ตายเถอะ! รู้สึกอยากร้องไห้จัง เวลาที่เราได้อะไรบางอย่างมา เราก็ต้องเสียอีกอย่างเสมอไปงั้นสินะ ฮื่ออออ~

[งั้นไว้เท่านี้ก่อน รักษาสุขภาพด้วย]

“ค่ะ พี่ก็เหมือนกันนะคะ”

[อืม]

แล้วเขาก็ตัดสายไป ฉันได้แต่ถอนหายใจยาวพลางแหงนมองท้องฟ้าที่ไม่ค่อยจะมีดาวเท่าไหร่ ในยามราตรีเช่นนี้ควรจะมีที่ให้หมู่ดาวได้เริงระบำสินะ แต่มันกลับถูกบดบังด้วยแสงไฟจากท้องถนน บ้านเรือน และอีกมากมาย เห็นแบบนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าใจตามไปด้วย...

ฉันนี่มันไม่ต่างอะไรกับดาวพวกนั้นเลย... ถูกบดบังจนมองไม่เห็น

=======================================

ฝากเม้นท์ให้หน่อยนะคะ 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า