รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "มีอะไรฮ่ะ"
 
"เธอมาโยนระเบิดสวาทแล้วจากแบบเนี่ย มันอะไร"
 
"..."(=//=)!?!
 
ฉันเปล่าโยนนะ ก็อย่างจะพูดแบบนั้นอยู่แหละเพียงแต่เพราะความโมโหในตอนนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่มันทำให้ฉันทำเรื่องที่ตังเองยังอับอายเลย ฉันหลบหน้าหนีดวงตาที่จ้องเขม็งอย่าจ้องฉันแบบนั้นนะฉันไม่ชอบเลย เพราะอะไรนะตั้งแต่รูกจักนายมาฉันก็เริ่มจะแปลกๆไปกว่าทุกที โอ๊ย!!!!
 
"ตอบสิ"
 
"ก็แค่โมโหยัยป้านั้นเท่านั้นเอง เลยจะตอกหน้าเล่นๆแต่ไม่คิดว่านายจะ..."
 
ฉันเสหน้าหนีเหงื่อเม็ดโตไหลซึมออกมา ฮ่ะๆๆ เพราะฉันต้งบ้าไปแล้วแน่ๆ เขามองฉันพลางหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจ ก็นายไม่อธิบายให้ฉันฟังเองนะจะโทษฉันก็ไม่ได้นะ
 
"...หึงฉันเหรอ..."
 
"ไม่มีทาง"
 
สวนทันควันก่อนกอดอก ฉันไม่มีทางหึงคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ความรักอย่างนายหรอกนะ ต่อให้นายเอาจะเอาสิ่งที่ฉันปราถนามาวางไว้ตรงหน้าก็ตาม เขามองฉันด้วยดวงตาที่เริ่มขุ่นเคืองก่อนเชิ่ดปลายคางของฉันด้วยนิ้วของเขา
 
"เธอ..."
 
"เซ้าซี้...ฉันจะลงไปทานข้าวเย็น"(-_-#)
 
"เด็กน้อย"
 
"เด็กแล้วมันหนักกระบาลใครย่ะ"
 
ฉันชกเข้าสุดแรงที่ท้องของเฮสเตอร์ นายมันยั่วโมโหฉันได้ทุกเมื่อจริงๆ เขายิ้มเยาะก่อนปล่อยให้ฉันชกอย่างไม่สะทบสะท้าน หนอย แล้วถ้าจุดนี้นายจะเป็นยังไงย่ะ ฉันหยุดชกก่อนเตะเข้าหว่างขาของเฮสเตอร์ ฉันจะทำให้นายใช้มันไม่ได้ไปตลอดชาติ เขาล้มตัวลงไปนอนตังคดตัวงอ ฮึๆ ผู้ชายที่ไหนก็ตามที่ว่าแข็งแรง เจอแบบนี้เข้าไปก็จุกเป็นธรรมดา
 
"ยัย...ขิม เธอ"
 
"เปล่านะ นายลงไปนอนกับพื้นเองนะ"
 
เฮอะๆ อึดดีนัก ฉันมองเขาด้วยสายตาสะใจก่อนเดินจากไปทิ้งให้เขานอนคดด้วยความจุกและเจ็บปวดอยู่แบบนั้น อา อารมณ์ดีขึ้นแล้วจริงๆด้วย มันหายเป็นปริทิ้งแต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดบ้างแต่ช่างเถอะอย่างไงซะฉันก้กินข้าวได้อย่างหมดกังวลล่ะนะ หลังจากมื้อค่ำผ่านไปฉันก็ขัดตัวเองไว้ในห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องของเฮสเตอร์ ถ้าไปนอนห้องหมอนั้นมีหวังวันนี้ฉันคงไม่ได้นอนหรอก หมอนั้นต้องแกล้งแค้นคืนแน่ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วยสิวันหยุดพักผ่อนของฉัน จะได้เรียนแล้ว วันที่ต้องไปนั่งฟังครูบ่นๆกำลังมาถึง ฉันค่อยหลับตาลงขณะที่ภาพอาจารย์ภาษาอังกฤษสุดโหดกำลังออกปากบ่นพวกฉันและเพื่อนๆอย่างไม่รู้จักเหนื่อย แต่ในความเป้นจริงท่านเหนื่อยเหลือเกินแต่ทำยังไงได้ท่านก้ได้แต่เดินต่อไปเพื่อมอบความรู้ให้อย่างไม่รู้จักเหน็บเหนื่อยในขณะที่ท้อแท้เต็มทน
 
"ควีนค่ะ"
 
"ค่ะ"
 
ฉันจะไม่เปิดเด็ดขาด...เพราะถ้าเปิดไปแล้วจะเอ๋กับหมอนั้นฉันก้คงต้องไปนอนป้อมยามซะแล้วแน่ๆเสียงแม่บ้านหายเงียบไปพักหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงรัวเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งก่อนเปลี่ยนเป็นพังประตู เฮสเตอร์แน่ๆไอ้ความบ้าคลั่งปานจะฆ่าคนในบ้านได้แบบเนี่ยมันเฮสเตอร์จริงๆ
 
"ช่วยเปิดประตูหน่อย"
 
"อาร์เตอร์"(=_=)
 
จะเป็นใครฉันก็ไม่เปิดเด็ดขาด ขืนเปิดออกไปนายได้แบกฉันไปส่งเฮสเตอร์แน่ๆฉันยังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มไม่มีทางที่ฉันจะไปเปิดแน่นอน เฮอะ!!!
 
"ถ้าเธอไม่เปิด ฉันถือว่าเธอไม่รับฟังข่าวดีสินะ"
 
"พูดมา"
 
ฉันวิ่งพรวดไปยืนหน้าประตูแต่ก็ไม่ได้เปิด เพราะฉันเริ่มได้ยินเสียงของเฮสเตอร์แว่วๆแล้ว รวมหัวกันเนี่ยมาดแมนจริงๆเสียงทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ที่อยู่ต่อหน้าฉันเนี่ยนายยังบ่งการอาร์เตอร์เช่นขี้ข้าอยู่เลย
 
"เปิดประตูก่อนสิ"
 
"เพื่ออะไรล่ะ"(-''-)
 
"เธอไม่อยากฟังข่าวดีเหรอ"
 
"ถ้าต้องฟังจากปากเฮสเตอร์ฉันของคิดว่าข่าวนั้นเป็นข่าวร้ายแล้วกัน"
 
"..."
 
อีกฝ่ายเงียบกริบ เฮอะ! ฉันไม่ได้โง่อยู่ฝ่ายเดียวนะย่ะฉันหัวเราะในลำคออย่างหงุดหงิดและเคืองนิดๆฉันไม่มีทางเปิดให้เสือผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาหรอกย่ะ ชิ!
 
"เปิดไม่เปิด"
 
เสียงนรกมาแล้ว สมกับชื่อจริงๆ เฮสเตอร์=นรก แต่เตอร์เนี่ยคืออะไรนะไม่รู้ ฉันเดินออกจากประตูมานอนพลิกตัวไปมาอย่างเบื่อหน่ายบนเตียงนุ่มเสียงรัวเคาะประตูที่บ้าคลั่งดูท่าจะไม่มีทางหยุดและเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยตามเลเวลความโกรธของเฮสเตอร์ เขาเปลี่ยนจากเคาะเป็นกระแทกประตุอย่างแรง นายไม่กลัวเจ็บก้สงสารประตูหน่อยเถอะ
 
"ถ้าเธอไม่ออกมาคุยกับฉัน เราได้เห็นดีกันแน่ ขิม"(-*-)
 
"ชิ"
 
ฉันมองไปทางประตุที่มีร่างของเฮสเตอร์และอาร์เตอร์อีกด้านของประตู เขาเริ่มรุนแรงกับประตูเรื่อยๆจนมันเริ่มรับแรงไม่ได้ฉันจึงรีบไปเปิดประตูด้วยความพ่ายแพ้(สงสารประตูหรอกนะย่ะ) เขามองฉันอย่างเดือดดาลก่อนผลักฉันอย่างหัวเสียแล้วประตูก็ถูกปิดตายด้วยมือของเฮสเตอร์ ชิ!
 
"เธอ ไม่กลัวฉันเลยใช่ไม"
 
"ก็แล้วจะทำไม"
 
ฉันทำหน้าท้าทายก่อนยิ้มเยาะในความเจ้าอารมณ์ยิ่งกว่าทศกัณฐ์ของเขา เฮอะนายมันถูกสร้างให้เป็นคนที่จ้องจะเอาชนะอย่างเดียว มันเหมาะกับนายจริงๆความทะเย้อทะยานไร้วคามคิดแบบนี้ เขามองฉันด้วยสายตาที่เดือดดาลขีดสุดต่างจากฉันที่รำคาญเขาในเวลานี้ที่สุด แตกต่างเหมือนกัน
 
"เธอพร้อมจะรับโทษสินะ"
 
"นายไม่ได้ตกลงอะไรกับฉันซะหน่อย แล้วก็ อุ๊บ"(O..O)!!!
 
เฮสเตอร์ปิดปากฉันด้วยเรียวปากซีดแต่มันแตกต่างจากเมื่อช่วงกลางวัน เพราะตอนนี้เขาโกรธจนบดขยี้เรียวปากฉันอย่างบ้าคลั่ง มือหนาที่ตรึงแขนทั้งสองข้างของฉันไว้จนขยับไม่ได้ มือชา(เลือดไม่เดินแล้วเฟ้ย) สันจมูกซุกไว้ไปทั่วคอและใบหน้าอย่างบ้าคลั่ง ฉันพยายามใช้ขาเตะไปมาที่ลำตัวเขาซึ่งคร่อมเหนือร่างฉัน
 
"เฮสเตอร์"
 
"เธอทิ้งระเบิดสวาทไว้แล้วหนีมันก็ไม่เท่าไรแต่เธอขัดคำสั่งเธอไม่ทำตามในทันที เธอผิดเอง"
 
เขาตวาดเสียงเข้มก่อนพยายามฉกฉวยริมฝีปากของฉัน เขาในตอนนี้มันบ้าไปแล้ว!! น้ำตาของฉันค่อยๆไหลอาบแก้มเสียงสะอื้นของฉันไม่สามารถหยุดเฮสเตอร์ได้แต่ก็ทำให้เฮสเตอร์ปลายตามามองเล็กน้อยก่อนก้มหน้าก้มตากัดเกี่ยวเนื้อบริเวณคอของฉันซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักพอ
 
"อึก"
 
"...ขอโทษ..."
 
"โฮ--------------------"T[]T!!!
 
ฉันร้องไห้ทั้งที่ ทำเอาเฮสเตอร์ผงะตัวออกจนตัวเขาตกเตียงไป ฉันพลิกตัวซุกหน้าเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาอย่างอับอายและหวาดกลัว ค่อยดูฉันจะฟ้อง ยูเนสโก้ ข้อหารังแกเด็ก (ยูเนสโก้เกี่ยวอะไร?)เขาค่อยๆคลานขึ้นเตียงมากอดฉันก่อนพุดขอโทษจนฉันเริ่มนับไม่ถ้วน
 
"โฮ"
 
"ขอโทษ ขอโทษ เลิกร้องได้แล้วนะ"
 
"ก็มัน โฮ"
 
ยิ่งโอ้ยิ่งร้อง จนเขาต้องดึงผ้าห่มออกแล้วบรรจงจูบหน้าผากฉันอย่างปลอบประโลม เขาอารมณ์ดีขึ้นแล้วเพราะไงขอเอาคือหน่อยเถอะ แต่! เขากอดฉันจนจะรัดให้ขาดใจตายอยู่แล้ว
 
"คราวหลังก็หัดเชื่อฟังกันบ้างสิ"
 
"มันความผิดของฉันที่ไหนกัน แล้วมีอะไรจะบอกฮ่ะ"T*T
 
โมโหทั้งน้ำตา เขามองฉันก่อนเสหน้าไปทางอื่นเหมือนจะไม่อย่างบอก เชิญไม่บอกก็ไม่ต้องบอกฉันไม่ง้อเฟ้ย!!!
 
"อย่าหน้างอมากนักได้ไม แมรี่กับฉันไม่ได้เป็นไรกันเพราะไงอย่าน้อยใจไปเลยนะ"
 
"ใครน้อยใจฟ่ะ"
 
"อย่าพูดจาห้วนๆแบบนั้นกับสามีสิจ้ะ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก"
 
"แล้วยัยป้านั้นเป้นอะไรกับนายมาก่อนล่ะ"
 
"คู่นอน"
 
"มันมีความสุขนั้นเหรอ กับการตัดตวงรักเพียงร่างกายนะ"
 
"ก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว"( -_-)
 
เขาตอบหน้าตายก่อนพรมจูบไปทั่วหน้าของฉัน นายมันโรคจิต!!
 
"หมดธุระแล้วใช่ไมออกไปฉันจะนอน"
 
"นอนด้วยกันสิเมียจร้า"
 
"อี้"!!!
 
ฉันทำหน้าขยะแขยงใส่แต่ก็ปล่อยให้เขากอดต่อไปไม่รู้ว่าฉันเผลอกอดตอบกลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าส่วนลึกจากที่ไหนซักแห่งในร่างกายฉันมันดีใจที่ได้รับรู้ว่าเขาไม่มีใครและดีใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่อยากจะออกห่างอ้อมกอดที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความอ้างว้างนี้เลย เป็นไปได้ฉันอยากให้เขาโอบกอดฉันด้วยอ้อมกอดนี้เพียงคนเดียว อ้อนวอนต่อพระเจ้าได้ก็คงจะดี ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างอิ่มเอิบกับอ้อนกอดนั้น อยากจะสลักภาพในวันนี้ไว้และสลักเฮสเตอร์ไว้ให้ลึกลงไปในจิตใจไม่ว่าจะยาวนานเท่าไรฉันก็ยังนึกถึงเขาได้เสมอ...
 
'อยากจะกอดเธอไวนานๆอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้เหลือเกิน'
 
เฮสเตอร์ค่อยๆพรมจูบใบหน้าเรียวเล็กก่อนจะค่อยคว้าผ้าห่มขึ้นมาคุมกายของเขาและร่างที่หลับไปอย่างเหนื่อยล้า ก่อนค่อยๆขยับเปลือกตาให้ปิดสนิท เขากำลังสลักชื่อและความทรงจำของเขาที่มีเธอลงอย่างช้าๆโดยไม่รู้ตัว...
โปรดติดตามตอนต่อไป