รักอันตรายกับนายมาเฟีย

 เช้าวันใหม่มาเยือนและเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้พักผ่อน เฮ้อ!

 

"เธอควรลงไปทานอะไรก่อนไปนะ"

 

"ไม่หิว นายไปกินเถอะ"(-_-)

 

ฉันเอ่ยออกมาทั้งที่ความจริงไส้ฉันมันจะขาดในไม่กี่วินี้แล้วแท้ๆแต่เพราะตื่นเต้นล่ะมั้งที่กำลังจะได้ไปเยี่มคุณพ่อผู้แสนดี(ยอมยกฉันให้เฮสเตอร์อย่างไม่นึกคิดอะไร) เฮสเตอร์หรี่ตามองก่อนกระดิกนิ้วชี้เป็นสัญญาณให้ฉันไปทานข้าวเช้าพร้อมกับเขาแต่โดยดีไม่เช่นนั้น เฮอะ คิดเอาเองแล้วกัน

 

"เธอจะนั่งเขี่ยมื้อเช้าให้มันได้อะไรขึ้นมา ถ้ามันทำให้เธออิ่มฉันจะไม่ว่า"

 

"อืม มันอร่อยดี"

 

ฉันย้อนอย่างเบื่อหน่าย วันนี้อารมณ์มันไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไร รู้สึกดีและอยากจะเขมือบอาหารตรงหน้าให้หมดไม่เหลือให้สุนัขซักตัวแต่เพราะอะไรนะ ฉันถึงไม่มีความต้องการจะเอามันเข้าปากเลยแม้แต่น้อย เฮสเตอร์นั่งเคี้ยวอาหารในปากอย่างไม่สนใจแต่จริงๆแล้วเขากำลังดุด่าฉันในลำคอด้วยการคำรามออกมา ชิ! ฉันกินก็ได้ย่ะ

 

"อาร์เตอร์"

 

"ครับ"

 

"เรื่องที่สั่งไป ถึงไหนแล้ว"

 

"เรียบร้อยแล้วครับเพียงแต่"

 

อาร์เตอร์หยุดพูดแล้วหันมามองที่ฉัน มองมาทำไมเดี๋ยวฉันกับนายก็บรรลัยพร้อมกันพอดี เฮสเตอร์ยิ่งบ้าๆบอๆอยู่ เขาหันกลับไปแล้วยิ้มให้ ทำไมพวกนายต้องทำเป็นตบตาฉันด้วยว่าเป้นลูกน้องกับนายเหนือหัว ชิ เล่นละครไม่เนียนนะย่ะ

 

"เธอเรียนอยู่ที่ไหน"

 

"รู้ไปทำไม"

 

"..."(-*-)

 

"อย่ามาถามฉัน อาร์เตอร์ก็คงสืบให้แล้วนิ"

 

อย่ามาวอนดีกับฉันในเวลาเช้าๆนะ ไม่ไงแม่จะหักคอแล้วเสียบประจานเลย เขามองฉันก่อนยิ้มแห้งๆทำเป็นสำนึกผิดเอาตอนนี้ก็สายไปย่ะ ฉันเคี้ยวอาหารในปากอย่างอารมณ์เสีย มีบ้างไมที่เขาจะคิดก่อนพูด(ก็พอๆกับฉันล่ะนะ)จนใกล้เวลาเก้าโมงเช้าฉันจึงหยุดทานอาหารเช้าแล้วออกไปวิ่งเล่นให้มันย่อย(จะจุกและก็อาจจะอ้วกก็ได้) ขณะนั้นสิ่งที่ฉันเหลือกไปเห็นตรงป้อมยาม ชายในชุด รปภ.พยายามห้ามใครซักคนก่อนรีบโทรเข้าไปแจ้งภายในบ้าน อีกไม่กี่อึกใจเฮสเตอร์ก็เดินออกมาพร้อมอาร์เตอร์แล้วเหล่าสุนัขอีกสามสี่คน(เรียกตัวไม่ได้ ดี๋ยวมันจะแวกกัดที่หลังเอา)

 

"มีไรเหรอ เฮสเตอร์"

 

"ไม่ต้องยุ่ง"

 

"..."

 

สรุปแล้ว ฉันเป็นใครในสายตานายกันย่ะ ฉันแทบจะหยุดหายใจทันทีที่เขาพูด แต่ยังไงซะนั้นมันก็นิสัยของเขาอยู่แล้ว อย่าไปแคร์ ฉันเดินตามไปห่างๆก่อนสังเกตการณ์จาป้อมยามอย่างอยากรู้อยากเห็น(เพราะความอยากรู้อยากเห็นแบบนี้ไงฉันถึงเจอเรื่องไม่คาดฝันมาเยอะ)

 

"ควีนครับ"

 

"เงียบปากค่ะ ก่อนจะไม่ได้หลับฝันดีอย่างที่เคยเป็น"

 

ฉันขู่ยามก่อนสังเกตการณ์ ชายที่มาเยือนแล้วผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่ง เขาสูงพอๆกับเฮสเตอร์เสื้อเชิ้ตสีเทาพับแขนเหนือศอก กางเกงสแล็ตเนื้อดีสีเทารองเทาหนังสีดำเงาวับนั้นทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าเขามีอำนาจและรวยไม่แพ้เฮสเตอร์ และท่าทางยียวนกวนประสาทแบบนั้นคงเป็นคู่อริขอเฮสเตอร์แน่นอน

 

"แกมาทำไม"

 

"เฮ ฉันมาดีนะ"

 

"โกหก...ถ้ามาดีจะเอาลูกน้องมาทำไมตั้งโขลง แน่จริงมาตัวคนเดียวตัวเปล่าสิ"

 

ฉันด่าหมอนั้นเบาๆขณะที่หมอนั้นเหลือกมาเห็นฉันพอดี เขายิ้มให้ก่อนทักทายมาทางฉันและคุณน้าที่ป้อมยาม

 

"สวัสดียามเช้านะ สาวน้อยและก็คุณยาม"

 

"..."(-*-)

 

นายกำลังทำฉันบรรลัยนะ อีตา... ช่างมันเถอะ ตอนเนี่ยทางเดียวที่จะพ้นมือเฮสเตอร์คือ หนี! แต่ดูท่าจะไม่ทัน อาร์เตอร์ก็เข้ามาลากฉันเหมือนสิ่งของ ไอ้พวกป่าเถื่อนกระทำเช่นนี้กับสาวน้อยได้ยังไง

 

"เธอ"

 

"จะทำไม ถ้าบอกดีๆฉันไม่มาแอบดูหรอกย่ะ"

 

ฉันมองเขาอย่างท้าทายก่อนหันไปมองอีกฝ่ายอย่างของขึ้น วันนี้มันอยากจะอัดคนให้กระอักซักคนจริงๆ ยิ่งหมอนี้ไม่สิตอนนี้ไอ้พวกที่อยู่ตรงหน้าในเวลานี้มันน่าหงุดหงิด รกหูรกตา อยากจะฆ่าให้มันพ้นๆโลกจริงๆ เฮสเตอร์มองฉันก่อนจะยิ้มให้ จะยอมแพ้หรือไม่ยอม วันนี้นายทำฉันฉุนขาดนะขอเตือน ฉันถลึงตาใส่ก่อนบอกเป็นนัยน์ๆว่าฉัน ฟิวส์ขาดโว๊ย!!!

 

"เด็กสาวที่นายพาไปร้านอาหารในเขตปกครองของนายนิ"

 

"..."

 

"ทำไม"

 

เฮสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนเอามือลูบหัวฉัน จะมาขอโทษทางอ้อมในตอนนี้มันสายไปแล้วย่ะ

 

"คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับเฮสเตอร์ค่ะ"(-_-*)

 

นอกเรื่องอยู่ได้ ฉันชักเดือดแข่งกับความร้อนของพระอาทิตย์แล้วนะ เขาหันมามองที่ฉันก่อนจะยิ้มละมุน เชอะ! ฉันไม่หลงกลไกับเสน่ห์นั้นเด็ดขาดเพราะคนที่ทำฉันใจเต้นผิดปกติมีแค่เฮสเตอร์เท่านั้น แล้วทำไมถึงเป้นแค่เฮสเตอร์กันนะ โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มยิ่งหวั่นไหว อยากอัดหน้าคนระบายอารมณ์โว๊ย!!!

 

"จริงสิ...คิดว่านายคงต้องจำใจไปนะ"

 

"..."

 

"คิดซะว่าฉันแค่คนผ่านทางมาโยนหนังสือเชิญไว้หน้าบ้านแล้วกัน"

 

"มาแหย่เจ้าถิ่นมากกว่า"

 

"..."(-_-)?!

 

เขาทำหน้าไม่พอใจก่อนกลบมันด้วยรอยยิ้ม ชิ! ฉันว่าเฮสเตอร์มันทสกัณฐ์แล้วนะเจอนายไป นายมันทศกัณฐ์ตัวพ่อจริงๆจนเขาจากไปเฮสเตอร์รีบลากฉันเข้าบ้านทันที นายเห้นฉันเป็นรถลากหรือไงลากกันจริงลากกันจัง จนเข้ามาถึงในบ้านเฮสเตอร์รีบลากฉันเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกที่ ดูเหมือนจะเป็นแบบส่วนตัวนะ

 

"เธอพูดอะไร"

 

"หรือไม่จริง"

 

"เธอไม่ควรพูด เธอยังเด็กเกินไปนะ"

 

"ก็มัน"

 

ฉันได้แต่อ้ำอึ้งไม่พูดต่อสายตาที่โกรธเคืองของเขาพยายามซ่อนความห่วงใยไว้ ก่อนจะปล่อยให้มันแสดงให้เห็นว่าห่วงใยแค่ไหน

 

"เพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้เห้นไปมากกว่านี้ ขอล่ะ อย่าเข้ามายุ่งในเรื่องที่เด็กอย่างเธอไม่ควรยุ่งเลยนะ"

 

"..."

 

"..."

 

"ไง ฉันไม่ยุ่งก็ได้"(-___-)

 

แค่ในเรื่องที่ฉันไม่สนใจนะ แต่พอนายมีเรื่องที่ไรเป็นสนใจทุกที ฉันกอดอกก่อนเมินหน้าหนี เขายิ้มก่อนเข้ามากอดฉัน อายจังอยากจะกอดกลับเหลือเกิน แล้วไอ้ความรู้สึกที่ดีใจเพราะรู้ว่าเขาห่วงใยจากส่วนลึกนี้มันอะไรกัน ทุกครั้งเลยตั้งแต่เริ่มรู้จักเฮสเตอร์ทำไมมันแปลกไปทุกทีเลยนะตัวฉัน 

 

"ฉัน อึดอัด หายใจไม่ออกนะ"

 

"ขอโทษ...รีบไปเถอะฉันอยากจะไปสวัสดีพ่อตาแล้ว"

 

"นายได้เป็นลูกเขยเมื่อไรย่ะ"

 

"เมื่อวานจ้ะ แถมเกือบได้"

 

เขาไม่พูดแต่ยิ้มหน้าระรื่อน ชื่นมื่นจังนะคอยดูเถอะ พอถึงเวลาของฉันเมื่อไรนายได้เป้นเขียดที่ฉันไล่เหยียดแน่ๆ เขาถูไถแก้มก่อนขโมยหอมแก้มฉันไปฟอดใหญ่แล้วชิงออกไปก่อน นายมัน!!!ฉันมองตามอย่างอึ้งๆแล้วอายๆเฮสเตอร์คงต้องมีอิทธิพลกับจริงใจฉันเข้าแล้วแน่ๆฉันถึงได้ รู้สึกแปลกๆแบบนี้ ฉันเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นสว่นตัวก่อนตรงดิ่งไปที่รถซึ่งมีเฮสเตอร์ยืนรออยู่

 

"เธอพร้อมจะไปหรือยัง"

 

"อืม"

 

เขายื่นมือมาที่หน้าของฉันเป้นสัญญาณบอกให้วางมือทาบทับลงไป ฉันทำตามแต่โดยดี เขาพาฉันเดินเข้าไปในรถก่อนจะเข้ามานั่งข้างๆ อ๊าย เขิน! เมื่อทุกอย่างพร้อมรถจึงเคลื่อนตัวออกจากพระราชวังของBlackSnakeมุ่งหน้าไปยังบ้านของพ่อฉัน...ในที่สุดก็จะได้เจอหน้าคุณพ่อแสนดีแล้ว(>M<)!!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป