รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "มีอะไรฮ่ะ"

 

"เธอมาโยนระเบิดสวาทแล้วจากแบบเนี่ย มันอะไร"

 

"..."(=//=)!?!

 

ฉันเปล่าโยนนะ ก็อย่างจะพูดแบบนั้นอยู่แหละเพียงแต่เพราะความโมโหในตอนนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่มันทำให้ฉันทำเรื่องที่ตังเองยังอับอายเลย ฉันหลบหน้าหนีดวงตาที่จ้องเขม็งอย่าจ้องฉันแบบนั้นนะฉันไม่ชอบเลย เพราะอะไรนะตั้งแต่รูกจักนายมาฉันก็เริ่มจะแปลกๆไปกว่าทุกที โอ๊ย!!!!

 

"ตอบสิ"

 

"ก็แค่โมโหยัยป้านั้นเท่านั้นเอง เลยจะตอกหน้าเล่นๆแต่ไม่คิดว่านายจะ..."

 

ฉันเสหน้าหนีเหงื่อเม็ดโตไหลซึมออกมา ฮ่ะๆๆ เพราะฉันต้งบ้าไปแล้วแน่ๆ เขามองฉันพลางหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจ ก็นายไม่อธิบายให้ฉันฟังเองนะจะโทษฉันก็ไม่ได้นะ

 

"...หึงฉันเหรอ..."

 

"ไม่มีทาง"

 

สวนทันควันก่อนกอดอก ฉันไม่มีทางหึงคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ความรักอย่างนายหรอกนะ ต่อให้นายเอาจะเอาสิ่งที่ฉันปราถนามาวางไว้ตรงหน้าก็ตาม เขามองฉันด้วยดวงตาที่เริ่มขุ่นเคืองก่อนเชิ่ดปลายคางของฉันด้วยนิ้วของเขา

 

"เธอ..."

 

"เซ้าซี้...ฉันจะลงไปทานข้าวเย็น"(-_-#)

 

"เด็กน้อย"

 

"เด็กแล้วมันหนักกระบาลใครย่ะ"

 

ฉันชกเข้าสุดแรงที่ท้องของเฮสเตอร์ นายมันยั่วโมโหฉันได้ทุกเมื่อจริงๆ เขายิ้มเยาะก่อนปล่อยให้ฉันชกอย่างไม่สะทบสะท้าน หนอย แล้วถ้าจุดนี้นายจะเป็นยังไงย่ะ ฉันหยุดชกก่อนเตะเข้าหว่างขาของเฮสเตอร์ ฉันจะทำให้นายใช้มันไม่ได้ไปตลอดชาติ เขาล้มตัวลงไปนอนตังคดตัวงอ ฮึๆ ผู้ชายที่ไหนก็ตามที่ว่าแข็งแรง เจอแบบนี้เข้าไปก็จุกเป็นธรรมดา

 

"ยัย...ขิม เธอ"

 

"เปล่านะ นายลงไปนอนกับพื้นเองนะ"

 

เฮอะๆ อึดดีนัก ฉันมองเขาด้วยสายตาสะใจก่อนเดินจากไปทิ้งให้เขานอนคดด้วยความจุกและเจ็บปวดอยู่แบบนั้น อา อารมณ์ดีขึ้นแล้วจริงๆด้วย มันหายเป็นปริทิ้งแต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดบ้างแต่ช่างเถอะอย่างไงซะฉันก้กินข้าวได้อย่างหมดกังวลล่ะนะ หลังจากมื้อค่ำผ่านไปฉันก็ขัดตัวเองไว้ในห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องของเฮสเตอร์ ถ้าไปนอนห้องหมอนั้นมีหวังวันนี้ฉันคงไม่ได้นอนหรอก หมอนั้นต้องแกล้งแค้นคืนแน่ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วยสิวันหยุดพักผ่อนของฉัน จะได้เรียนแล้ว วันที่ต้องไปนั่งฟังครูบ่นๆกำลังมาถึง ฉันค่อยหลับตาลงขณะที่ภาพอาจารย์ภาษาอังกฤษสุดโหดกำลังออกปากบ่นพวกฉันและเพื่อนๆอย่างไม่รู้จักเหนื่อย แต่ในความเป้นจริงท่านเหนื่อยเหลือเกินแต่ทำยังไงได้ท่านก้ได้แต่เดินต่อไปเพื่อมอบความรู้ให้อย่างไม่รู้จักเหน็บเหนื่อยในขณะที่ท้อแท้เต็มทน

 

"ควีนค่ะ"

 

"ค่ะ"

 

ฉันจะไม่เปิดเด็ดขาด...เพราะถ้าเปิดไปแล้วจะเอ๋กับหมอนั้นฉันก้คงต้องไปนอนป้อมยามซะแล้วแน่ๆเสียงแม่บ้านหายเงียบไปพักหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงรัวเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งก่อนเปลี่ยนเป็นพังประตู เฮสเตอร์แน่ๆไอ้ความบ้าคลั่งปานจะฆ่าคนในบ้านได้แบบเนี่ยมันเฮสเตอร์จริงๆ

 

"ช่วยเปิดประตูหน่อย"

 

"อาร์เตอร์"(=_=)

 

จะเป็นใครฉันก็ไม่เปิดเด็ดขาด ขืนเปิดออกไปนายได้แบกฉันไปส่งเฮสเตอร์แน่ๆฉันยังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มไม่มีทางที่ฉันจะไปเปิดแน่นอน เฮอะ!!!

 

"ถ้าเธอไม่เปิด ฉันถือว่าเธอไม่รับฟังข่าวดีสินะ"

 

"พูดมา"

 

ฉันวิ่งพรวดไปยืนหน้าประตูแต่ก็ไม่ได้เปิด เพราะฉันเริ่มได้ยินเสียงของเฮสเตอร์แว่วๆแล้ว รวมหัวกันเนี่ยมาดแมนจริงๆเสียงทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ที่อยู่ต่อหน้าฉันเนี่ยนายยังบ่งการอาร์เตอร์เช่นขี้ข้าอยู่เลย

 

"เปิดประตูก่อนสิ"

 

"เพื่ออะไรล่ะ"(-''-)

 

"เธอไม่อยากฟังข่าวดีเหรอ"

 

"ถ้าต้องฟังจากปากเฮสเตอร์ฉันของคิดว่าข่าวนั้นเป็นข่าวร้ายแล้วกัน"

 

"..."

 

อีกฝ่ายเงียบกริบ เฮอะ! ฉันไม่ได้โง่อยู่ฝ่ายเดียวนะย่ะฉันหัวเราะในลำคออย่างหงุดหงิดและเคืองนิดๆฉันไม่มีทางเปิดให้เสือผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาหรอกย่ะ ชิ!

 

"เปิดไม่เปิด"

 

เสียงนรกมาแล้ว สมกับชื่อจริงๆ เฮสเตอร์=นรก แต่เตอร์เนี่ยคืออะไรนะไม่รู้ ฉันเดินออกจากประตูมานอนพลิกตัวไปมาอย่างเบื่อหน่ายบนเตียงนุ่มเสียงรัวเคาะประตูที่บ้าคลั่งดูท่าจะไม่มีทางหยุดและเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยตามเลเวลความโกรธของเฮสเตอร์ เขาเปลี่ยนจากเคาะเป็นกระแทกประตุอย่างแรง นายไม่กลัวเจ็บก้สงสารประตูหน่อยเถอะ

 

"ถ้าเธอไม่ออกมาคุยกับฉัน เราได้เห็นดีกันแน่ ขิม"(-*-)

 

"ชิ"

 

ฉันมองไปทางประตุที่มีร่างของเฮสเตอร์และอาร์เตอร์อีกด้านของประตู เขาเริ่มรุนแรงกับประตูเรื่อยๆจนมันเริ่มรับแรงไม่ได้ฉันจึงรีบไปเปิดประตูด้วยความพ่ายแพ้(สงสารประตูหรอกนะย่ะ) เขามองฉันอย่างเดือดดาลก่อนผลักฉันอย่างหัวเสียแล้วประตูก็ถูกปิดตายด้วยมือของเฮสเตอร์ ชิ!

 

"เธอ ไม่กลัวฉันเลยใช่ไม"

 

"ก็แล้วจะทำไม"

 

ฉันทำหน้าท้าทายก่อนยิ้มเยาะในความเจ้าอารมณ์ยิ่งกว่าทศกัณฐ์ของเขา เฮอะนายมันถูกสร้างให้เป็นคนที่จ้องจะเอาชนะอย่างเดียว มันเหมาะกับนายจริงๆความทะเย้อทะยานไร้วคามคิดแบบนี้ เขามองฉันด้วยสายตาที่เดือดดาลขีดสุดต่างจากฉันที่รำคาญเขาในเวลานี้ที่สุด แตกต่างเหมือนกัน

 

"เธอพร้อมจะรับโทษสินะ"

 

"นายไม่ได้ตกลงอะไรกับฉันซะหน่อย แล้วก็ อุ๊บ"(O..O)!!!

 

เฮสเตอร์ปิดปากฉันด้วยเรียวปากซีดแต่มันแตกต่างจากเมื่อช่วงกลางวัน เพราะตอนนี้เขาโกรธจนบดขยี้เรียวปากฉันอย่างบ้าคลั่ง มือหนาที่ตรึงแขนทั้งสองข้างของฉันไว้จนขยับไม่ได้ มือชา(เลือดไม่เดินแล้วเฟ้ย) สันจมูกซุกไว้ไปทั่วคอและใบหน้าอย่างบ้าคลั่ง ฉันพยายามใช้ขาเตะไปมาที่ลำตัวเขาซึ่งคร่อมเหนือร่างฉัน

 

"เฮสเตอร์"

 

"เธอทิ้งระเบิดสวาทไว้แล้วหนีมันก็ไม่เท่าไรแต่เธอขัดคำสั่งเธอไม่ทำตามในทันที เธอผิดเอง"

 

เขาตวาดเสียงเข้มก่อนพยายามฉกฉวยริมฝีปากของฉัน เขาในตอนนี้มันบ้าไปแล้ว!! น้ำตาของฉันค่อยๆไหลอาบแก้มเสียงสะอื้นของฉันไม่สามารถหยุดเฮสเตอร์ได้แต่ก็ทำให้เฮสเตอร์ปลายตามามองเล็กน้อยก่อนก้มหน้าก้มตากัดเกี่ยวเนื้อบริเวณคอของฉันซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักพอ

 

"อึก"

 

"...ขอโทษ..."

 

"โฮ--------------------"T[]T!!!

 

ฉันร้องไห้ทั้งที่ ทำเอาเฮสเตอร์ผงะตัวออกจนตัวเขาตกเตียงไป ฉันพลิกตัวซุกหน้าเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาอย่างอับอายและหวาดกลัว ค่อยดูฉันจะฟ้อง ยูเนสโก้ ข้อหารังแกเด็ก (ยูเนสโก้เกี่ยวอะไร?)เขาค่อยๆคลานขึ้นเตียงมากอดฉันก่อนพุดขอโทษจนฉันเริ่มนับไม่ถ้วน

 

"โฮ"

 

"ขอโทษ ขอโทษ เลิกร้องได้แล้วนะ"

 

"ก็มัน โฮ"

 

ยิ่งโอ้ยิ่งร้อง จนเขาต้องดึงผ้าห่มออกแล้วบรรจงจูบหน้าผากฉันอย่างปลอบประโลม เขาอารมณ์ดีขึ้นแล้วเพราะไงขอเอาคือหน่อยเถอะ แต่! เขากอดฉันจนจะรัดให้ขาดใจตายอยู่แล้ว

 

"คราวหลังก็หัดเชื่อฟังกันบ้างสิ"

 

"มันความผิดของฉันที่ไหนกัน แล้วมีอะไรจะบอกฮ่ะ"T*T

 

โมโหทั้งน้ำตา เขามองฉันก่อนเสหน้าไปทางอื่นเหมือนจะไม่อย่างบอก เชิญไม่บอกก็ไม่ต้องบอกฉันไม่ง้อเฟ้ย!!!

 

"อย่าหน้างอมากนักได้ไม แมรี่กับฉันไม่ได้เป็นไรกันเพราะไงอย่าน้อยใจไปเลยนะ"

 

"ใครน้อยใจฟ่ะ"

 

"อย่าพูดจาห้วนๆแบบนั้นกับสามีสิจ้ะ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก"

 

"แล้วยัยป้านั้นเป้นอะไรกับนายมาก่อนล่ะ"

 

"คู่นอน"

 

"มันมีความสุขนั้นเหรอ กับการตัดตวงรักเพียงร่างกายนะ"

 

"ก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว"( -_-)

 

เขาตอบหน้าตายก่อนพรมจูบไปทั่วหน้าของฉัน นายมันโรคจิต!!

 

"หมดธุระแล้วใช่ไมออกไปฉันจะนอน"

 

"นอนด้วยกันสิเมียจร้า"

 

"อี้"!!!

 

ฉันทำหน้าขยะแขยงใส่แต่ก็ปล่อยให้เขากอดต่อไปไม่รู้ว่าฉันเผลอกอดตอบกลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าส่วนลึกจากที่ไหนซักแห่งในร่างกายฉันมันดีใจที่ได้รับรู้ว่าเขาไม่มีใครและดีใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่อยากจะออกห่างอ้อมกอดที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความอ้างว้างนี้เลย เป็นไปได้ฉันอยากให้เขาโอบกอดฉันด้วยอ้อมกอดนี้เพียงคนเดียว อ้อนวอนต่อพระเจ้าได้ก็คงจะดี ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างอิ่มเอิบกับอ้อนกอดนั้น อยากจะสลักภาพในวันนี้ไว้และสลักเฮสเตอร์ไว้ให้ลึกลงไปในจิตใจไม่ว่าจะยาวนานเท่าไรฉันก็ยังนึกถึงเขาได้เสมอ...

 

'อยากจะกอดเธอไวนานๆอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้เหลือเกิน'

 

เฮสเตอร์ค่อยๆพรมจูบใบหน้าเรียวเล็กก่อนจะค่อยคว้าผ้าห่มขึ้นมาคุมกายของเขาและร่างที่หลับไปอย่างเหนื่อยล้า ก่อนค่อยๆขยับเปลือกตาให้ปิดสนิท เขากำลังสลักชื่อและความทรงจำของเขาที่มีเธอลงอย่างช้าๆโดยไม่รู้ตัว...

โปรดติดตามตอนต่อไป