รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "อืม"
 
"ตื่นแล้วเหรอ เธอนอนนานไปแล้วนะ"
 
"คุณ..."
 
ฉันตาสว่างทันที ชายที่เคลื่อนไหวไปมาบริเวณตู้เสื้อผ้ามองฉันยิ้มๆแล้วเดินออกไป อะไรกันเนี่ยกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะแล้วทำไมฉันถึงไม่รู้เลย ฉันเหลือกมองนาฬิกาหัวเตียงก่อนลุกลี้ลุกลนลงไปห้องครัว สามทุ่ม กรี๊ดดดด ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ยคงจะเหนื่อยมากแน่ๆเลย ขณะที่กำลังจะเดินไปห้องครัวเป็นอันต้องชะงักฝีเท้าแล้วแอบตามไปเงียบๆ หมอนั้นนี้ ฉันแอบตามไปจนถึงหลังบ้าน...แล้วไอ้ทางเขาวงกตนั้นมันออะไรกันไว้หลอกกันใช่ไมนั้น
 
"มันบอกอะไรบ้างหรือยัง"
 
"ยังครับ...มันพูดแค่ว่าเพื่อราชาของมันต่อให้ตายก้จะไม่พูด"
 
"อืม ถือว่าไอ้เจก้ามีลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากนะ"
 
"..."
 
ฉันแอบมองการเคลื่อนไหวในห้องนั้นอย่างงุนงงและเริ่มมีความรู้สึกหวาดกลัว ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกับฉันของชายทั้งสองคนตอนนี้มันแข็งกระด้างยิ่งคิง มันแข็งกร้าวจนสัมผัสได้ว่าเขาโหดเหี้ยมขนาดไหน ฉันค่อยๆถอยหนีอย่างหวาดกลัวจนหลังสัมผัสกับผนังที่เย็นเยือก
 
"ควีน..."
 
"..."o_O!
 
"แย่แล้วครับ ควีนเข้ามาในห้องกักขังครับ"
 
"..."
 
ฉันรีบลุกวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่น่าแอบเดินตามเข้ามาเลย ชีวิตฉันตั้งเจอกับหมอนี้ความอยากรู้อยากเห้นมันเพิ่มขึ้นทวีคูณแล้วอายุฉันก็ค่อยๆสั้นลงเพราะความอยากรู้อยากเห็นบ้าๆนี้ซะได้ ฉันวิ่งผ่าเหล่าสุนัขที่ดักหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เอาว่ะลุยเป็นลุย
 
"คิง"
 
"พาเธมาให้ได้ แล้วจะต้องไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน"
 
"แต่ว่าเธอเห็น ตามกฎ ใครที่เห็นควรลงโทษนะครับ"
 
การ์เดี้ยนคนสนิททวงเสียงแข็ง นายของเขาทำไมถึงปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ขณะที่ความคิดของเขามันกำลังตีกับความต้องการของนายของเขา หมัดหนักก็สวนเข้าที่หน้าอย่างรวกเร็วและแรงจนร่างของเขาเซไปติดผนังห้อง คอเสื้อถูกกำแน่นดวงตาที่เกรี้ยวกร้าวนั้นทำให้เขาซึ้งจงรักภักดีมาตลอดต้องทำตามอย่างหลีบเลี่ยงไม่ได้
 
"เข้าใจแล้วครับ"
 
เขาแตะมือที่กำคอเสื้อของเขาแน่นอย่างเข้าใจความต้องการ แต่ความรู้สึกสับสนของเขาก้ไม่น้อยลง ผู้เป็นนายคลายคอเลื้อก่อนสบัดร่างนั้นไปทางประตู แล้วคลายให้เนคไทหลอม
 
'เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเปลี่ยนคิงที่เยือกเย็นของฉันได้ขนาดนี้'
 
"ออกไปนะ...ไอ้หมาบ้า"
 
ฉันตะโกนจนเสียงแหบแห้ง โอ๊ย เจ็บคอฉันสบัดร่างตัวเองออกจากการเกาะกุมของพวกสุนัข หนอย กัดไม่ปล่อยนักนะแม่จะฟัดเป้นเพื่อนเอง ฉันง้างมือที่กำแน่นชกไปที่หน้าและร่างของพวกสุนัขเฝ้าบ้านอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่ต่อยไปมั่วซั่วร่างของฉันก็เบาหวิวเท้าไม่ติดพื้น เย้ฉันลอยได้(ตรงไหนฟ่ะ) ชายผู้เป็นการ์เดี้ยนอุ้มร่างฉันก่อนเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนั้น เอ้ย ฉันพึ่งจะหนีออกมาจาหหน้าห้องนั้นได้เมตรเดียวเองนะ มันลำบากนะเฟ้ยกว่าจะหนีออกมาได้ตั้งเมตรนึงเนี่ย(=[]=)!!!!!
 
"มาแล้วครับ"
 
"วางเธอลง"
 
สิ้นเสียงร่างฉันก็ถูกว่างลงอย่างถนุถนอมและปนไม่เต็มใจ ถ้าไม่เต็มใจก็โยนฉันลงเลยเซ่ ไอ้บ้าเอ้ย
 
"เธอเข้ามาได้ยังไง"
 
"เดินเข้ามานะสิ"
 
ใกล้จะตายในไม่ช้ายังปากกล้าอีกเราจะตายเพราะปากตัวเองก็อีวันนี้แหละนะ เขาหันมามองด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองไม่พอใจในคำตอบแต่ก้ยิ้มให้ เข็มฉีดยาในมือของเขามียาอยู่มันพร้อมจะฉีดเข้าร่างกายคนแล้วเพียงแต่นั้นมันยาอะไรนะ
 
"เธอไม่กลัวตายเหรอ"
 
"กลัวสิ"
 
ตอบอย่างชัดเจนแต่ท่าทางพาตายสุดๆ
 
"เธอรู้ไม ยาเนี่ยออฤทธิ์ยังไง"
 
"ถามฉันแล้วฉันจะถามใคร ถามการ์เดี้ยนนายก็ได้"
 
ยอกย้อนพาตายจนได้ฉัน เขาปลายตามองไปทางการ์เดี้ยนอย่างเยือกเย็นแล้วหันมามองฉันดวงสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย ทศกัณฐ์ชัดๆ คนเดียวสิบกว่าหน้า นับถือๆ เขาเดินตรงดิ่งเข้าหาฉันแล้วยิ้มให้กลิ่นกายอ่อนๆของเขาเตะจมูกฉันทำให้ฉันเคลิ้มไปครู่ก่อนดวงตาจะเริ่มอ่อนแรงลง
 
"มันคือ ยาสลบไงล่ะ เธอรู้เห็นกว่านี้ไม่ได้นะควีนของฉัน"
 
"..."
 
"จัดการมันซะ"
 
เขากอดฉันแน่นมือที่ประคองฉันอยู่นั้นกอดแน่น หูอือไปหมดดวงตาก็เริ่มพล่านมัว และไร้ความรู้สึกทันทีที่ดวงตาปิดลง
 
"คิงจะให้จัดการกับศพมันยังไงครับ"
 
"ยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้มันรกหูรกตาฉัน"
 
"นายจะให้เด็กคนนั้นเป็นควีน จริงเหรอครับ"
 
"ทำงานของนายไป"
 
"เฮสเตอร์ นายก็รู้ นั้นมันเด็กและที่สำคัญนายไม่ได้รักเด็กคนนั้น"
 
"ฉันรักเด็กคนนี้ นายทำงานไปเถอะ อาร์เตอร์"
 
สิ้นเสียง เขาก็เดินจากไปพร้อมร่างที่สลบไปด้วยยาสลบที่ฉีดเข้าไป เขารักเธอจริงๆเหรอเขาพร้อมจะให้เด็กคนนี้เป็นควีนจริงๆเหรอ ภายในใจได้แต่ถามตัวเองว่าเขารักเธอจริงเหรอ หรือเธอเป็นเพียงของแปลกตา เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างถนุถนอม ดวงตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ความซุกซนและความมีชีวิตชีวา เขาไม่เคยพบเห็นดวงตาแบบนี้มาก่อนเลย
 
"ทำไม ฉันถึงต้องดูแลเธอขนาดนี้ บอกฉันทีสิว่าทำไม"
 
เขาจ้องมองร่างเล็กอย่างสับสนวุ่นวาย เขาเติบโตมาอย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของผู้เป็นพ่อที่สั่งสอนมา เขาไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นใดเลย และเขาก็ทิ้งความต้องการที่จะไขว่คว้าความอบอุ่นนั้นมานานเกินพอ
 
"บอกฉันที่สิ ว่าโลกนี้มันยังมีความอบอุ่นที่ฉันไม่รู้จักอยู่ไม"
 
เขาเกาะกุมมืออย่างสับสน...เขาแทบจะอ้อนวอนต่อพระผู้เป้นเจ้า หากเป็นได้เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปค้นหาความอบอุ่นนั้นที่เขาทิ้งไปเหลือเกิน แต่เขาก็ได้แค่อ้อนวอนและลืมๆมันไป เพราะเขากำลังโดนพระผู้เป็นเจ้าลงโทษ...
โปรดติดตามตอนต่อไป