รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     อ่อนแรงไปหมด ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ฉันที่รู้สึกตัวไม่อยากลุกเลยแม้แต่น้อย ดวงตาค่อยๆปรือขึ้นอย่างอ่อนล้า เมื่อคืนก็ฝัน ฝันไงเหรอ??? ไม่ใช่ฝัน...แต่มันคือความจริง ฉันคิดได้ดังนั้นก็ผงะตัวขึ้นจะรู้สึกว่าอ่อนแรงแค่ไหนก็ต้องลุก

 

"ตื่นแล้วเหรอ กินโจ๊กหน่อยไมฉันเอามาให้เธอโดยเฉพาะ"

 

"อาร์เตอร์"

 

ฉันเรียกเขาก่อนกุมขมับที่ปวดตึบๆอย่างทรมาน หัวจะระเบิดอยู่แล้วเหมือนมีใครเอาระเบิดที่ใกล้ระเบิดมายัดไว้ในหัวเลย โอ๊ย!!!! ทรมานจะตายอยู่แล้ว

 

"ยานั้นคงแรงไปหน่อย"

 

"เอ๊ะ...ยา"(o..O)!?

 

ฉันทำหน้าสงสัยก่อนรีบคว้าโจ๊กในถาดขึ้นมากินอย่างตะกะตะกาม ช่วยไม่ได้ มันหิวนิ!!!!

 

"คิงคงฉีดในปริมาณที่มากเกินไปสำหรับเธอ"

 

"แอ้วอิ่งอออายไอไอนอ่ะ(แล้วคิงของนายไไหนล่ะ)"

 

"เธออย่าพูดทั้งๆที่กินอยู่ได้ไม ถ้าเตียงคิงเลอะฉันจะเหวี่ยงเธอไปนอนข้างนอกนะ"

 

เขาพูดก่อนกอดอก เก๊กไม่แพ้นายของแกเลยจริงๆนะรกหูรกตาพอๆกับนายของแกเลยจริงๆ ฉันที่กินอยู่ทำท่าจะคว่ำชามโจ๊กใส่ที่เตียง อาร์เตอร์จึงรีบเลิกมองแล้วเดินจากไป ไปได้ก็ดีฉันกินโจ๊กไม่ลงย่ะไม่ชอบให้ใครมานั่งจ้องเวลากินข้าวเลย ฉันวางชามโจ๊กที่ไม่มีแม้แต่เศษลงบนถาดแล้วหยิบน้ำดื่มตามอย่างรวดเร็ว เฮ้ยมีชีวิตถึงเที่ยงต่อไป ฉันวางแก้วน้ำก่อนเหลือกไปเห็นไอโฟนราคาแพงของใครไม่รู้มันวางอยู่ ถ้าไม่มีรหัสก็ดีสิฉันจะได้โทรหาพ่อซะทีใกล้เปิดเทอมแล้วด้วยฉันไม่รีรอรีบคว้ามันทันที เจ๋งไม่มีรหัสให้ปวดหัว

 

"เธอไม่ควรยุกับของๆฉันนะ"

 

"เว้ย!!!!" O[]O!!!

 

ฉันรีบเด้งตัวออกห่างทันที หมอนี้ของหมอนี้เองหรอก อ๊าย!!!! ฉันรีบวางมันลงทันทีแล้วพลิกตัว(ตกเตียงต่างหาก)ลงไปนั่งกับพื้นเสียงหัวเราะชอบใจดังออกมา หนอยคนตกเตียงมันน่าหัวเราะตรงไหนย่ะ

 

"เธอจะเล่นอะไรเหรอ..."

 

"เปล่า"

 

"จะโทรหาใครล่ะ"

 

"เปล่า"

 

ตอนนี้ตอบแบบนี้ไปก่อนเถอะ ฉันขยับหนีทันทีเพราะเขาเข้ามานั่งใกล้ๆ

 

"เธอเป็นควีนของฉันนะ"

 

"..."o___________O!?!

 

ฉันหันควับทันที ควีน??? ฉันเป็นควีนของนายตั้งแต่เมื่อไรแล้วฉันยอมรับและตกลงจะเป็นตอนไหนย่ะ ขณะที่ฉันมองเขาอย่างงุนงงและตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเอ่ยมาฉันไม่รอช้า รีบพุ่งตัวออกไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เรื่องบ้าอะไรกัน ตั้งแต่เจอนายความซ่วยก็เข้ามาเยือน(โทษตัวเองจะดีกว่า)ตลอดแล้วแบบนี้ฉันจะมีชีวิตที่แสนแฮปปี้แบบเดิมไมเนี่ย ขณะที่หนีออกมาได้หนึ่งเมตรก็ต้องชะงักเมื่อข้อเท้าถูกจับแล้วลากกลับไปด้านหลังอย่างรุนแรง ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่นายจะมาลากถูกด้วยความรุนแรงแบบนี้นะย่ะ

 

"หรือเธอจะเลือกทางสุดท้ายซึ่งฉันจะให้ก็ได้นะ"

 

"เอ๊ะ"

 

"เพราะเธอรู้เห็นมากไปฉันก็คิดว่าเธอควรจะลาโลกนี้ไปซะ"

 

"ทางเลือกแบบนั้นฉันของปฎิเสธโว๊ย"

 

ฉับพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา ขณะที่พยายามดิ้นลนอยู่นั้นเสียงชักปืนก็ดังข้างๆหู อ๊าย!!!! ข่มขู่ได้แม้กระทั้งเด็ก โอ๊ยต้องยกย่องให้เป็น ไอ้คนไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย ไอ้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ฉันในวินาทีนั้นเกร็งจนสั่นเทาปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่หัวในระยะประชิด

 

"ก็เธอไม่รับตำแหน่งควีนที่ฉันมอบให้เองนะ"

 

"นายมันลูกผู้ชายเหลือเกินนะ ฆ่าได้แม้แต่เด็ก"

 

"มาเฟียอย่างฉันทำได้ทุกอย่าง"

 

"นายทำไม่ได้ทุกอย่างหรอกย่ะ"

 

โลงศพมาตั้งตรงหน้าแล้วยังปากกล้าอีกนะเรา ฉันที่สั่นเทาพยายามข่มใจสู้ทั้งที่อีกใจหนึ่งก้กลัวจนน้ำตาจะไหลแล้ว เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนลดระดับปืนลงแต่กอดฉันแน่นจนหายใจแทบไม่ออก นายจะฆ่าฉันตายคามือแล้วนะ อ๊ายพ่อจ้าช่วยลูกสาวด้วย ฮือๆๆๆๆT^T!!!

 

"ตกลงเธอจะรับตำแหน่งควีนไม"

 

"ไม่"

 

"เธอเลือกที่จะตายสินะ"

 

เขายกปืนกลับมาจ่อที่หัวของฉันอีกครั้ง อ๊าย!!! ถ้าต้องตายฉันก็ของบอกรักพ่อก่อนเถอะ ดื้อกับท่านมาเยอะแล้วด้วย ฮือๆๆๆ ฉันหลังตาปี๋ก่อนจะกลั่นเสียงสะอื้นที่กลั้นออกมาจากความหวาดกลัวในจิตใจ เหมือนลมหายใจจะขาดหายไปในไม่ช้านี้ เสียงปืนถูกยิงรัวอย่างไม่ยั้งก่อนตามมาด้วยเสียงคว้างกระบอกปืนอย่างรุนแรง

 

"ทำไมเธอถึงไม่รับล่ะ"

 

"ทำไมฉันต้องรับด้วยล่ะ ฮือๆๆๆๆ"T^T

 

เพราะกลัวจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เสยงสะอื้นดังขึ้นในตอนนั้นที่รู้ว่าเขายิงเพดานแทนฉันก็ดีใจนะแต่ว่ามันน่ากลัวอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆ

 

"ฉันมีทุกอย่างให้ทำไมไม่รับ"

 

"ก็ฉันไม่รับ จะหัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่รับ"

 

พาตัวเองเข้าใกล้ความตายรอบที่เท่าไรแล้วเนี่ยฉัน

 

"อ้อ ถ้าฉันจะทำให้เธอรับด้วยวิธีอื่นก็จะไม่รับสินะ"

 

"แน่นอน"

 

"แสดงว่าเธอจะยอมเสียตัวฟรีๆโดยไม่รับตำแหน่งควีนสินะ"

 

"..."o_O!?!

 

เฮ้ย!!!! จริงดิจะใช้วิธีแบบนี้เหรอ อ๊าย!!! คิดไม่ตกเลยที่นี้ขณะที่คิดอย่างหนักลมหายใจร้อนๆก็รดต้นคอจนขนลุกซู่ อ๊าย!!!! ฉันรีบดิ้นเหมือนงูโดนตีก้ไม่ปาน เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ฉันเปิดปากทันที

 

"รับ รัยแล้วรับแล้ว ฉันยอมก้ได้"T^T

 

"ดีมาก...ตอบแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ"

 

จำใจตอบหรอกย่ะ ฉันได้แต่แอบด่าเขาในใจอย่างเจ็บใจ ทำไมกันนะทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย หลังจากที่ฉันสลัดเขาหลุดฉันก็มาคิดหาทางช่วยตัวเองให้ได้กลับบ้านอย่างรีบร้อนโดยในมือยังกำไอโฟนของหมอนั้นที่ฉกมาได้อย่างคครุ่นคิดจะโทรไปบอกว่าไงดีนะ โอ๊ย!!!ปวดหัวจริงๆ

 

"คิงให้มาตามเธอไปหา"

 

"เอ๊ะ..."

 

"คิงมีเรื่องสำคัญจะบอกนะ"

 

"ไปบอกเขา ว่าไม่ว่าง"(-_-)

 

ฉันล้มนอนบนเตียงก่อนกดเบอร์พ่อแล้วลบทิ้งอยู่แบบนั้นจนอาร์เตอร์ส่งเสียงคำรามในลำคอให้ฉันตามเขาไป ไม่มีทางฉันกำลังยุ่ง

 

"คิงรอเธออยู่ รีบตามมา"

 

"ไม่...ฉันไม่ว่าง"

 

ฉันหันไปมองเขาก่อนจิกกัดเขาด้วยสายตาแล้วกดๆลบๆเบอร์พ่ออยู่แบบนั้นจนเขาคำรามอีกครั้ง

 

"คิงไม่ชอบการรอ"

 

"ก็ให้เขาหัดเรียนรู้ที่จะรอบ้างสิ"

 

รอไปเถอะจะให้ใครมาฉุกกระชากลากถูกฉันก็ไม่ไป อารืเตอร์หรี่ตามองฉันก่อนเดินตรงดิ่งเข้ามาก่อนช้อนร่างฉันออกจากห้องไปเขาเดินตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของหมอนั้นอย่างนิ่งเฉยทั้งที่ฉันตบตีเขาจนใบหน้าแดงเป็นรอยไปหมดก้ตาม ด้านเหมือนนายแกจริงๆ

 

"ขออนุญาตครับ"

 

"วางเธอลงแล้วออกไป"

 

เขาสั่งเสียงเข้มดวงตาโกรธเคืองไม่น้อย อาร์เตอร์มองทางหมอนั้นก่อนหันมามองฉันด้วงสายตาดุด่าอย่างโมโหแล้ววางฉันลงจากนั้นก็เดินจากไปทิ้งให้ฉันมองตามเขาอย่างงุนงง เชอะ! ไม่ใช่ความผิดฉันซะหน่อย

 

"เธอมาช้านะ"

 

"มีไรก็รีบพูดเถอะ ฉันยังมีธุระต้องทำ อีกสองวันโรงเรียนฉันจะเปิดเทอมแล้วนะ"

 

"ก็ย้ายโรงเรียนสิ มันจะยากอะไร"

 

"ไม่ย้าย...มีไรก็รีบๆพูดมา"

 

ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาสีดำเงาวับอย่างเซ็งในขณะที่สายตาก็จดจ่อกับเกมส์ที่เล่นอย่างตั้งอกตั้งใจ

 

"ฉันคิดว่าจะสู่ขอเธอกับพ่อเธอ"

 

"ฮ่ะ"

 

ฉันที่นั่งเล่นเกมส์ถึงกับอึ้งแทบปล่อยไอโฟนราคาแพงของเขาลงกับพื้น นายต้งบ้าไปแล้วแน่ๆขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยคำถาม เขาก็ชิงพูดก่อนที่ฉันจะถามอะไรจากเขา

 

"ฉันโทรไปแล้ว...พ่อเธอตกลง"

 

"นายโกหก..."

 

นายสืบได้ฉันรู้ แต่นายคงจะขู่พ่อฉันว่าจะวางระเบิดบึ้มบ้านพ่อฉันเป็นแน่ๆหรือก้กำลังโกหกฉัน ฉันไม่รอช้ารีบกดเบอร์พ่อแล้วโทรไปท่านรับสายแล้วถามไถ่ตามปกติแถมยังถามหาหมอนี้อย่างดีอกดีใจ

 

(เขาเป็นยังไงบ้าง)

 

"พ่อ..."

 

(ดีใจด้วยนะลูกสาว)

 

"พ่อ พ่อค่ะพ่อ"

 

พ่อตัดสายไปดีใจด้วยนะอะไรกันล่ะ มันน่าจะเสียใจมากกว่านะ ฉันตวัดตาไปมองอีกฝ่ายที่ยิ้มระรื่นกอดอกอย่างผู้มีชัย หนอย แกนะแก

 

"เธอต้องย้ายโรงเรียนด้วยนะ"

 

"อย่ามาบ่งการชีวิตฉันนะ ไอ้ปิศาจ"

 

"..."

 

เขามองฉันอย่างตกตะลึง ดวงตาไหววูบดูเศร้าสลดเขาหลบตาฉันก่อนกลับไปนั่งเงียบที่โต๊ะทำงานฉันที่โกรธและเดือดดาลได้แต่นั่งเงียบๆที่โซฟาเขาก็นั่งเงียบเช่นกันและดูจะไม่สนใจกันด้วย เฮอะ ฉันไม่ง้อนายหรอก เชอะ!!!!

 

"คิงครับ มีเรื่องด่วนครับ"

 

อาร์เตอร์วิ่งพรวดเข้ามาก่อนมองฉันสลับกับนายของเขา บรรยายกาศในห้องมันหดหู่และอึดอัดมากเลยล่ะฉันยังมีความรู้สึกแบบเดียวกันกับอาร์เตอรืแต่ช่วยไม่ได้นายวอนหาเรื่องให้ฉันวีนใส่เองนะ

 

"มีอะไร"

 

"เอิ่ม..."

 

"ถือซะว่าฉันไม่มีตัวตนในนี้ก็แล้วกัน"

 

อาร์เตอร์มองฉันก่อนเดินเข้าไปกระซิบข้างหูผู้เป็นนาย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากนิ่งเรียบเป็นโมโหเดือดดาลสุดขีดมือหนาใหญ่กำแน่นเขากระจายเอกสารบนโต๊ะอย่างเดือดดาลทำเอาฉันสะดุ้งโหยงมองการกระทำของเขาอย่างหวั่นๆอาร์เตอร์รีบถอยหนีก่อนยืนนิ่งสันกรามนูนจนห็นชัด เขาโมโหขนาดนั้นเลยเหรอ

 

"แล้วทำไมไม่รีบจัดการฮ่ะ"

 

"ต้องขอประทานโทษจริงๆครับ"

 

"ถ้าเรื่องแค่นี้แกจัดการไม่ได้ อย่ามาให้ฉันเห้นหน้าเด็ดขาด ไป"!!!!

 

"ครับ"

 

อาร์เตอร์โค้งก่อนเดินออกไปเขาปลายตามองฉันแวบหนึ่งก่อนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันมองตามอาร์เตอร์ก่อนลุกตามอาร์เตอร์ไปแต่เสียงประกายสิทธิ์ก็ลั่นออกมาด้วยความโมโห

 

"เธอจะตามมันไปไหน"

 

"ฉันจะตามไปถามก็เท่านั้นเอง"

 

"ถามฉันไม่ได้ใช่ไม"

 

ฉันที่เริ่มกลัวๆเขา ข่มความหวาดกลัวแล้วเถียงสู้เขาไป

 

"นายในตอนนี้ ฉันไม่อยากเข้าใกล้"

 

ฉันเอ่ยก่อนหันหน้าหนีแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาดังเดิม อย่างน้อยรอให้เขาอารมณ์ดีกว่านี้หน่อยแล้วถามมันคงไม่เป็นไร เขาเดินตรงมานั่งข้างๆฉันเสียงถอนหายใจที่พยายามระบายโทสะอย่างรุนแรงของเขาทำฉันสั่นเล็กน้อย

 

"ตั้งแต่รู้จักนายมา ฉันยังไม่รู้ชื่อของนายเลย"

 

"บอกชื่อเธอมาก่อนสิ"

 

ฉันเอ่ยเพื่อนทำลายบรรยายกาศรอบๆตัวที่อัดอึดจนหายใจแทบไม่ออกอย่างเฉยชา เขาย้อนกลับมาก่อนเอนตังพิงโซฟา เสียงลมหายใจเขาเริ่่มเข้าที่อารมณ์ดีแล้วสินะ

 

"นายสืบแล้วนะ"

 

"เก่งนิ..."

 

"เฮอะ...นายยังไม่บอกชื่อนะ"( -__-)

 

ฉันปลายตาไปมองเขาก่อนล้มตัวลงนอนตะแคงไปด้านขวามือสายตาก็จดจ่อกับเกมที่เล่นอยู่

 

"ควีน"

 

"..."

 

"ถ้าเธอยังไม่ลุกมานั่งคุยดีๆฉันไม่บอกนะ"

 

"แบบนี้ก็คุยได้ย่ะ..."

 

ฉันตอบก่อนเล่นเกมต่อ นายจะบ่งการอะไรฉันนักหนาย่ะ เรื่องมากกว่าผู้หญิงอีก ชิ!!!

 

"เฮสเตอร์..."

 

"ชื่อเล่นเหรอ"

 

"ถามมาก ฉันหิวแล้วออกไปทานมื้อเที่ยงกันเถอะ"

 

"...ไม่เอา ฉันยังไม่หิว"

 

ฉันตอบก่อนหันไปมองเขา ใบหน้าของอีกฝ่ายใกล้เพียงคืบ ลมหายใจเป่ารดแก้มของฉัน ดวงตานั้นมองใกล้ๆและลึกเข้าไปมันเต็มไปด้วยความอ้างว้าง แต่!!! เฮ้ย...ออกไปนะขณะที่จะถอยหนีเพราะถ้าลุกขึ้นมีหวังปากได้ประกบกันแน่ๆ ดุเหมือนฉันจะช้ากว่าเขาไปหลายก้าวทั้งความคิดและการกระทำ เรียวปากซีดประกบลงทาบทับเรียวปากเล็กของฉัน อ๊าย!!!!!!!!!! เขาฉกฉวยเรี่ยวแรงและลมหายใจฉันไปอย่างตระกละ มันทำให้ฉันคิดไม่ออกพยายามที่จะตอบโต้กับแต่กลับทำได้แค่กำเสื้อเชิ้ตสีดำที่พับแขนให้เหนือข้อศอก เขาทำท่าจะไม่พอใจกับการจูบ

 

"นาย...อยากตายหรือไงย่ะ"(//)

 

"ฮึ...เธอจะทำไรฉันได้ ควีนของฉันเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันอยากจะครอบครองเสียเต็มประดา"

 

"บ้า...หิวไม่ใช่เหรอ รีบไปไปเลย"(>//<)

 

เขามีความเป้นสุภาพบุรุษพอไมย่ะ ถึงได้พูดเรื่องน่าอายจนคนฟังอยากฉันม้วนหนีทำอะไรไม่ถูก แล้วทำไมใจฉันร่างกายฉันถึงอยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้นะ อ๊าย!!! ไม่เด็ดขาด ไม่ๆๆๆ เด็กอายุ16อย่างฉันต้องไม่หลงกลเขาง่ายสิ

 

"เฮสเตอร์"

 

"หืม"

 

"ฉันอยากรู้จักนายให้มากกว่านี้แล้วล่ะ"

 

ฉันบอกอย่างเขินๆอายๆ ก้มหน้าหลบสายตาเขาได้อย่างเดียวมือของฉันที่เกาะชายเสื้อของเขาถูกจับและกุมมันไว้อย่างแนบแน่น

 

"ได้สิ ถ้าเป้นเธอฉันพร้อมจะให้เธอรับรู้ทุกอย่าง"

 

เขากุมมือฉันไว้ก่อนพาออกจากห้องทำงาน ทำไมฉันถึงอยากรู้จักเขาขนาดนี้นะทั้งที่เขาทำให้ฉันไม่ได้กลับบ้านแท้ๆต้องโกรธเขาสิ ฉันนั่งรถไปกับเขาสองคนวิวข้างทางก็มีค่ตึกสูงตระการตา

 

"เธอชอบกินอะไรเป็นพิเศษ"

 

"ฉันเหรอ...ฉันชอบกินอะไรพื้นๆนะ"

 

"เหรอ"

 

เขาเอ่ยก่อนขับรถเข้าไปในห้างแห่งหนึ่งผู้คนไม่มาเท่าไรแต่ก็คึกคักตามปกติเพราะที่ห้างถือว่าเป็นศูนย์รวมของผู้คน หลังจากนั้นเขาก้พาฉันเดินเที่ยวไปเรื่อยเขาทำให้ฉันรู้จักโลกภายนอกมากขึ้น วันนี้มันก็เป็นอีกวันที่ฉันจะได้พักผ่อนแต่มันพิเศษตรงที่ว่ามันทำให้ฉันมีความสุขมาก สุขซะจนหลงลืมไปชั่วขณะว่าอีกฝ่ายเป็นใคร...เป็นไปได้ฉันก็อยากจะลืมว่าเขาเป็นมาเฟีย เผื่อฉันอาจจะรักกับเขาได้เต็มหัวใจโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เป็นไปได้ฉันก็อยากจะอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าเช่นนี้เหมือนกัน...

โปรดติดตามตอนต่อไป